All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น”“ช่างเถอะ ว่าแต่ท่านเถอะเหตุใดถึงมาอยู่ที่ขบวนของจวิ้นอ๋องได้ล่ะ”“ข้าน้อยได้รับมอบหมายให้ติดตามดูแลท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“ติดตามดูแลทุกเรื่องเลยอย่างนั้นหรือ”“ก็อาจจะใช่พ่ะย่ะค่ะ”“รวมถึงเรื่องที่เขาได้รับพิษด้วยหรือไม่”“เอ่อเรื่องนี้”“พูดมาเถอะน่า หลายคืนก่อนข้าได้ยินเสียงร้องด้วยความทรมานของเขานั่นเป็นเพราะพิษในร่างกายของเขากำเริบขึ้นมาใช่หรือไม่”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ พิษที่สะสมในร่างกายของท่านอ๋องมิอาจคลายออกได้หมดอีกทั้งยังลุกลามมาที่ใบหน้าแต่ก็แปลกที่ไม่ลา

เสียงฟ้าร้องครืนๆ ดังเป็นระยะและแสงฟ้าแลบสีขาวสว่างวาบตัดกับท้องฟ้าที่ยังคงมืดมิดอยู่พายุฝนที่กระหน่ำลงมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง จวิ้นอ๋องผละออกจากร่างของนางได้ก็เป็นเวลายามอิ๋น[1] แล้วเมื่อร่างสูงเดินออกมาด้านนอกก็ต้องพบกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาแต่เมื่อชายหนุ่มตวัดสายตามองกลับไปเหล่าทหารของเขาก็หลบสายตาเย็นเยือกนั้นแทบไม่ทัน“เอ่อท่านอ๋อง”“หุบปาก! หากว่าเจ้าพูดจาไม่เข้าหูข้าล่ะก็ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าเสียตอนนี้เลย”“ขะ ข้าน้อยเพียงจะบอกว่าสองคนนั้นที่ส่งไปตรวจลาดเลาสถานการณ์เมื่อวานนี้ได้กลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“อย่างนั้นเองหรือ” จวิ้นอ๋องเงยหน้าขึ้นไปจ้องมองท้องฟ้าที่ในเวลานี้ยังคงมืดสนิทอยู่ สายฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้ความคิดที่จะเดินทาง

เส้นทางลับเข้าสู่เมืองลี่หนานใช้เวลาในการเดินทางเพียงหนึ่งชั่วยาม[1] ในที่สุดก็มาถึงตัวเมืองเสียที“แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”“เจ้าจะพูดอะไร”“ท่านก็ดูสิมองจากตรงนี้เมืองลี่หนานก็งดงามดีอยู่หรอกแต่ว่าสร้างเมืองรายล้อมด้วยหุบเขาเช่นนั้นไม่กลัวหรืออย่างไร”“กลัวอะไร”“ท่านก็ดูหลักแหลมดีใยถึงได้ไม่เข้าใจเรื่องนี้กันเล่า”“ก็ช่วยพูดให้มันฟังง่ายๆ ไม่ได้หรืออย่างไรกันพูดวกไปวนมาใครจะไปฟังเจ้าพูดรู้ความกันล่ะ”“เมืองลี่หนานเป็นเมืองเล็กๆ น่าอยู่ไม่น้อย”“ไม่ผิด”“แต่ท่านเห็นหรือไม่คลองน้ำที่พาดผ่านหมู่บ้านนั้นหากว่าวันหนึ่ง คือข้าเพียงแค่คิดเท่านั้นว่าหากวันหนึ่งเกิดฝนตกหนักแล้วดินบนหุบเขาอุ้มน้ำเอาไว้ไม่ได้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น”เขาเงียบไปแววตาคมกริบจ้องมองไปยังเมืองที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้แต่เพราะการปรับปรุงทั้งเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อีกทั้งทุกเรื่องที่คิดจะทำใช่ว่าจะราบรื่นไปตลอดมีบ้างที่ต้องมีอุปสรรคไม่จากผู้คนก็จากธรรมชาติเมืองลี่หนานแห่งนี้ตั้งอยู่ในชนบทห่างไกลจากตัวเมืองหลวงมากพอควรตั้งอยู่กลางหุบเขาสูงใหญ่ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนกับถูกตัดขาดจากเมืองโดยรอบ การสัญจรไปมาหากไม่ใช้เรือก็

-เช้าวันถัดไป-หลังจากที่จวิ้นอ๋องออกไปเฝ้าสังเกตการณ์วางแผนการขุดลอกคลองกับเจ้าเมืองลี่หนานตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ซิ่วอิงก็รีบตรงดิ่งไปที่เรือนพักของหมอหลี่เพื่อปลุกให้เขาตื่นมาต้มยาระงับการตั้งครรภ์ให้พระชายาของตนด้วยความรวดเร็วเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป[1] เด็กสาวก็กลับมาพร้อมกับยาระงับการตั้งครรภ์ นางวางถ้วยยาไว้บนโต๊ะกลิ่นของยาสมุนไพรลอยมาแตะจมูกของหญิงสาวปลุกให้หลิวหรงผิงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาทีละนิดนางยันตัวลุกขึ้นก่อนจะหันไปมองตามกลิ่นที่โชยมาก็เห็นถ้วยกระเบื้องเครือบใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ซิ่วอิงที่กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าและอ่างน้ำสำหรับล้างหน้าอยู่นั้นก็หันมาเห็นนางเข้าพอดี“พระชายาท่านตื่นแล้ว ลุกขึ้นมาล้างหน้าก่อนค่อยดื่มยานะเพคะ”“ท่านอ๋องล่ะ”“ออกไปแล้วเพคะ”

ประตูห้องถูกเปิดออกแสงสว่างจากภายนอกส่องลอดเข้ามาจนหลิวหรงผิงที่ยังปรับสายตาไม่ทันเป็นต้องรีบปิดตาลงในทันทีหญิงสาวสองคนเข้ามาประคองนางให้ลุกขึ้นก่อนจะพาออกมาจากห้องจองจำนั้นเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐโบราณทอดยาวไปจนถึงบ้านหลังใหญ่สองชั้นดูงดงามหรูหราไม่น้อย“นายหญิงหากว่าพวกเขารู้ว่าท่านปล่อยนางไปง่ายๆ เช่นนี้ท่านไม่แย่หรือ”“ข้ารู้ตัวดีว่าข้ากำลังทำอะไรอีกอย่างข้าเป็นเจ้าสำนักหากทำภารกิจไม่สำเร็จก็เพียงแค่คืนเงินไปไม่ใช่หรือ”“คืนเงินเป็นสองเท่าของค่าจ้างนะเจ้าคะ ค่าหัวของนางมากมายเพียงนั้นท่านจะถลุงเงินของตนเองเล่นเพื่อนางกระนั้นหรือ”“ไม่ใช่เพื่อนาง”“แล้วเพราะอะไรเล่าเจ้าคะ”“เพื่อตัวของข้าเองต่างหาก เจ้ารู้อะไรหรือไม่เสวียนชิง”“เจ้าคะ”“ทุกๆ คนย่อมต้องการผลประโยชน์ในครั้งนี้ไม่ต่างกันเจ้าแน่ใจเพียงใดว่าคนพวกนั้นจะไม่หักหลังพวกเรา ข้าก็เพียงแค่วางเดิมพันเท่านั้น”“เดิมพันด้วยการเสียตำลึงเงินไปอีกเท่าตัวน่ะหรือเจ้าคะ”“แล้วอย่างไรล่ะ สำนักของข้าใหญ่โตเพียงนี้ใช่ว่าจะถังแตกเสียที่ไหนกันเจ้าหุบปากได้แล้วพูดมากจะพานทำให้ข้าโกรธ”“เจ้าค่ะนายหญิง”ภายในห้องนอนใหญ่ที่ถูกประดับตกแต่งอย