All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Chapter 41 - Chapter 46

จวิ้นอ๋องที่กำลังนั่งตรวจหนังสือรายงานการลอบทำลายสะพานที่เมืองลี่หนานรวมไปถึงรายงานการลอบทำร้ายชายาของตนอยู่นั้นได้เงยหน้าขึ้นจ้องมององค์รักษ์คนสนิทของเขาที่เวลานี้เอาแต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูห้องตำราท่าทางที่กระวนกระวายใจของเขาทำให้ชายหนุ่มอดที่จะสงสัยไม่ได้“เจ้าเป็นอะไร” เสียงของจวิ้นอ๋องดังมาจนถึงหน้าประตูห้อง หานเฟิงเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบเข้ากับสายตาเยือกเย็นที่เต็มไปด้วยความงุนนงงของผู้เป็นนาย “เอ่อ คือว่า”เขาเอาแต่ยืนอ้ำอึ้งและยังคงไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องจนตงหยางที่รอคอยรับใช้จวิ้นอ๋องอยู่ข้างกายนั้นถึงกับต้องพูดออกมาอย่างหมดความอดทน“ขาของเจ้าเป็นอะไรจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานหรือไม่ ท่านอ๋องรอฟังเจ้าอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร”“เห็น”“ก็พูดมาเสียทีสิ”หานเฟิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องด้วยความเชื่องช้า“คือว่าท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าน้อยไปที่เรือนเฟิ่งอวี้มาได้ยินว่าพระชายาอยากไปสวดมนต์ที่อารามหนิงเซียนพ่ะย่ะค่ะ”“สวดมนต์งั้นหรือ”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“แค่สวดมนต์ใยต้องไปไกลถึงเพียงนั้นกัน แล้วกงการอะไรของเจ้าถึงได้ไปที่เรือนนั้นโดยที่ข้าไม่ได้สั่ง”“คือว่าข้าน้

เป็นเวลาร่วมเดือนแล้วที่หลิวหรงผิงได้อยู่ร่วมกับสหายคนสนิททั้งสองช่วยกันรักษาผู้คนทุกๆ ครั้งที่เย่หยุนฟางทำการเปิดโรงเตี๊ยมเพื่อทำการรักษาคนเรื่องการไปโรงเรียนของอาเฟยเพราะมีมู่อิงเถาช่วยพูดอีกแรงจนสุดท้ายหลิวหรงผิงก็ยอมอนุญาตให้เด็กชายไปโรงเรียนเช่นเดียวกันกับเพื่อนๆ ในละแวกบ้านของเขาเด็กชายดีใจเป็นอย่างมากและดูจะตื่นเต้นกับการไปโรงเรียนไม่น้อย ในทุกๆ วันเขาจะตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่จัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยนั่งรอคอยผู้เป็นมารดาไปส่งเขาที่โรงเรียน วันนี้ก็เช่นกันในใจกลางเมืองฉางอันผู้คนเดินกันพลุกพล่านแผงขายอาหารผักสดผลไม้สดตั้งเรียงรายเต็มทั้งสองข้างทาง เมื่อยืนอยู่บนโรงเตี๊ยมก็มองเห็นบรรยากาศในเมืองได้อย่างชัดเจนความงดงามของแสงอาทิตย์ยามเช้าที่มีแสงแดดอ่อนๆ รำไรสาดส่องลงมาบนแผงขายผักและผลไม้สดที่เรียงรายเป็นแนวชวนให้นางคิดถึงบ้านเกิด“ก่อนหน้านี้ข้าไม่คิดอยากมีชีวิตอยู่ต่อแต่เมื่อมาพบพวกเจ้าข้าถึงได้รู้สึกว่าชีวิตที่เหลือของข้าก็น่าอยู่ไม่น้อยเลย”“พูดอะไรของเจ้ากัน เจ้ายังมีข้ากับอาเฟยอีกคนนะจะทิ้งพวกข้าเอาไว้ที่นี่เพียงลำพังอย่างนั้นหรือช่างใจร้ายเสียจริง”“ข้าพูดแบบนั้นเสีย

เมืองหลวงแคว้นต้าหยวน-กรมการพระนคร-จวิ้นอ๋องเดินออกมาจากกรมการพระนครด้วยสีหน้าที่ดูเบื่อหน่ายยิ่งนัก หลายปีมานี้เขาต้องเรียนรู้งานในฐานะองค์รัชทายาทที่ถูกฮ่องเต้ยัดเยียดตำแหน่งนี้ให้โดยที่เขาไม่เต็มใจรับเลยสักเพียงนิดชายหนุ่มหมายมั่นจะออกท่องยุทธภพเพื่อตามหาชายาเพียงคนเดียวของเขาที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน แต่เพราะหน้าที่ในตอนนี้จึงทำได้เพียงแค่ส่งองค์รักษ์และเหล่าทหารออกติดตามหานางแทนเขาเท่านั้นน้องชายร่วมสายเลือดที่หายตัวไปตั้งแต่เล็กๆ แม้จะตามหาพบแล้วแต่กลับมีชะตากรรมเดียวกันกับเขาเสียอย่างนั้น“นั่นเจ้าจะไปไหน ต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่ออีกนะ”“ใยข้าต้องไปด้วย”“เจ้าเป็นเจ้ากรมไหนเลยจะละทิ้งหน้าที่กลับไปรายงานผลงานกับพระองค์เดี๋ยวนี้เลยจะมาทิ้งให้ข้ารับผิดชอบแทนเจ้าไม่ได้”“เฮ้อ…ไว้ค่อยรายงานก็ยังได้ นี่พี่สี่พวกเราทำอะไรกันอยู่อย่างนั้นหรือ”“ถามมาได้ว่าทำอะไรไหนเจ้าบอกว่าใกล้ได้ตัวคนร้ายที่เป็นคนลอบทำร้ายเสด็จแม่แล้วอย่างไรเล่า”“ก็ยังไม่รู้ว่านางอยู่ไหน” เยี่ยอ๋องพูดขึ้นพลางเสยผมของเขาด้วยท่วงท่าที่ดูเหนื่อยหน่ายยิ่งนัก จวิ้นอ๋องรู้ดีว่าเวลานี้เขาไม่น่าจะมีกระจิตกระใจในการทำงานอย