Semua Bab ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Bab 1 - Bab 10

แสงสลัวสาดส่องเข้ามาในห้องหอที่ถูกประดับตกแต่งอย่างงดงาม เมื่อยามสายวาโยพัดโชยมานำพาเอากลิ่นดอกหอมหมื่นลี้ลอยละล่องเข้ามายังภายในห้องที่เงียบงัน ผ้าม่านสีแดงสลับทองปลิวสยายไปตามแรงลมแสงเทียนไหวเอนไปมาสะท้อนให้เห็นเงาของคนคู่หนึ่งสาดฉายเต็มทั่วทั้งผนังห้อง เป็นเวลาเนิ่นนานเทียนสีแดงที่ตั้งตระหง่านบนตะเกียงน้ำมันก็เผาไหม้ตัวเองจนดับมอดไปเกือบทุกเล่ม ห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความมืดหลิวหรงผิงนั่งอยู่บนเตียงนอนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาอาบแก้ม นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองบุรุษรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความรวดเร็วไม่มีแม้แต่จะหันหลังกลับมาดูนางเลยแม้เพียงนิด“หะ…เหตุใดท่านถึงใจร้ายกับข้านักเล่าเพคะ”“หุบปาก! ข้าหาใช่คนที่เจ้าบังอาจมาตั้งคำถามด้วยไม่"เขาชายตามามองนางเพียงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า"ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาให้หมด!”สิ้นคำบอกกล่าวก็มีเสียงเปิดประตูจากด้านนอก เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งที่ลนลานเข้ามาก่อนจะรีบคุกเข่าลงอย่างร้อนรน“เอายานั่นให้นางกิน หากว่านางตั้งครรภ์ขึ้นมาพวกเจ้าทั้งหมดได้หัวหลุดจากบ่าอย่างแน่นอน”เสียงเย็นชาเยือกเย็นนั้นทำให้หลิวหรงผิงตัวสั่นสะท้านด้

เรือนเฟิ่งอวี้ไอร้อนจากอ่างอาบน้ำลอยระเหยขึ้นมาเป็นกลุ่มควันสีขาวบางๆ หลิวหรงผิงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำพลางนึกถึงสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้ฟังจากคำบอกเล่าของสตรีทั้งสองที่น่าจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้าของร่างนี้แล้ว คือเธอน่าจะทะลุมิติเข้ามาอยู่ในยุคโบราณช่วงราชวงศ์ฉินแต่ยังหาสาเหตุของการทะลุมิติเข้ามาในยุคนี้ไม่ได้เธอจำได้เพียงว่าคืนนั้นเธอกำลังทำงานอยู่ในห้องทดลองลับของมหาวิทยาลัยX กลางกรุงปักกิ่ง พวกเธอทำงานกันไม่มีวันหยุดเพราะต้องทำการทดลองตัวยาชนิดใหม่ที่เชื่อว่าหากสำเร็จแล้วจะสามารถช่วยรักษาโรคร้ายได้ด้วยตัวยาเพียงชนิดเดียวการทำงานเป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนเช่นทุกวัน ทว่าเมื่อเวลาย่างเข้าสู่กลางดึกก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่คาดฝันขึ้น"พวกเธอรีบออกไปเร็วเข้า!"เสียงสุดท้ายของหัวหน้าศูนย์วิจัยยาเปล่งร้องออกมาท่ามกลางกลุ่มควันและเปลวไฟที่กำลังรุกรามเผาไหม้ห้องทดลองลับแห่งนี้ห้องทดลองยาที่ควรจะมีระบบป้องกันภัยในทุกรูปแบบแต่เหตุไฉนถึงได้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้กัน หลิวหรงผิงได้เพียงแค่คิดในใจก่อนจะรีบเข้าไปดึงตัวของเพื่อนสนิทของเธอให้ออกไปจากห้อง ทว่าทั้งคู่ไม่ทันได้ก้าวพ้

“มีอะไรหรือเพคะเหตุใดถึงมองพวกข้าเช่นนั้น”เมื่อทั้งคู่เห็นว่าถูกหลิวหรงผิงจ้องมองไม่วางตาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาแปลกๆ เหมือนกลัวว่านางจะเกิดคลุ้มคลั่งเข้ามาตบตีพวกนางเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ไม่ได้สติอย่างไรอย่างนั้นพวกนางเริ่มขยับหนีไปทีละนิดจนหลิวหรงผิงอดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้“พวกเจ้าเป็นอะไรไป”“มะ ไม่ได้เป็นอะไรเพคะ”“พวกเจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้าเลยนะ ว่าคนที่คอยกลั่นแกล้งข้าคือน้องสาวของจวิ้นอ๋องใช่หรือไม่”“คือว่า”ทั้งคู่มองหน้ากันและเอาแต่สะกิดกันไปมา“พูดมาเถอะน่าข้าไม่เล่าใครฟังหรอก ข้าก็มีเพียงพวกเจ้าสองคนนี่นา”พวกนางชั่งใจไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า“ใช่แล้วเพคะ องค์หญิงเพ่ยเพ่ยเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกับท่านอ๋อง อ้อยังมีองค์ชายเล็กอีกคนนะเพคะ”“องค์ชายเล็กงั้นหรือ”“องค์ชายเก้าน้องชายแท้ๆ ของจวิ้นอ๋อง เพียงแต่เขาหายไปตั้งแต่เยาว์วัยแล้ว ความจริงเรื่องราวในราชวงศ์พวกข้าเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องราวมากนักหากพระชายาอยากรู้คงต้องถามท่านอ๋องแล้วกระมังเพคะ”“ถามท่านอ๋อง?”ทั้งคู่พยักหน้าให้อย่างไร้เดียงสา“คนอย่างจวิ้นอ๋องจะมาสนทนาเรื่องภายในครอบคร

“นะ นี่ข้าเป็นคนหรือผีกันล่ะเนี่ย!” อยู่ๆ นางก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาดื้อๆ เมื่อไม่รู้ว่าสิ่งที่เผชิญอยู่ในเวลานี้คือเรื่องจริงหรือความฝัน หรือเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่กำลังล่อลวงนางอยู่แต่เมื่อหันกลับไปดูคนด้านหลังน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก็ทำเอาใจของนางอ่อนลงในทันทีตัดสินใจก้าวเดินทะลุผ่านบานประตูออกไปข้างนอกนางหันซ้ายมองขวาไปจนทั่วเรือนที่ดูอ้างว้างเงียบเหงาแห่งนี้น่าแปลกที่ไร้วี่แววของบ่าวรับใช้แม้แต่สัตว์สักตัวก็ไม่มีให้เห็น“หายไปไหนกันหมดนะ”หลิวหรงผิงเดินออกจากเรือนเฟิ่งอวี้ไปตามทางเดินที่มุ่งสู่เรือนใหญ่ แสงสว่างจากโคมไฟก็ปรากฎให้เห็นตามทางโดนทีละนิดนั่นทำให้นางเริ่มมองเห็นกลุ่มคนที่กำลังนั่งสนทนากันพร้อมๆ กับร่ำสุราไปด้วยทว่าเมื่อสอดส่ายสายตาไปจนทั่วกลั

เป็นเวลายามโหย่ว[1] หลิวหรงผิงที่เฝ้ารอเวลานี้มาทั้งวันในที่สุดก็สมปรารถนาของนางเสียทีได้มีโอกาสออกนอกจวนทั้งทีทำเอานางตื่นเต้นไม่น้อยเพราะไม่ใช่แค่พาเจ้าของร่างนี้ออกไปสัมผัสบรรยากาศภายนอกเท่านั้น แต่ได้พาตัวเองออกไปเที่ยวชมวิถีชีวิตของชาวเมืองในยุคโบราณที่ทั้งชีวิตนางไม่เคยพบเห็นมาก่อนนั่นเอง“พระชายาท่านอ๋องรอนานแล้วนะเพคะ”“รู้แล้วๆ”ซิ่วอิงไม่ลืมที่จะหยิบเอาเสื้อคลุมไหล่สีขาวขนนุ่มนิ่มติดมือไปด้วยช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวเย็นมากขึ้นหากไม่นำเสื้อคลุมไปด้วยนางก็เกรงว่าพระชายาของตนคงได้หนาวตายอย่างแน่นอน“ท่านอ๋อง!”เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าประตูจวนนางก็รีบถลาเข้าไปเกาะแขนของจวิ้นอ๋องทันทีท่ามกลางสายตาที่ดูตื่นตกใจของบรรดาบ่าวรับใช้ในจวนที่กำลังเฝ้ามองดูอยู่“