All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Chapter 1 - Chapter 10

แสงสลัวสาดส่องเข้ามาในห้องหอที่ถูกประดับตกแต่งอย่างงดงาม เมื่อยามสายวาโยพัดโชยมานำพาเอากลิ่นดอกหอมหมื่นลี้ลอยละล่องเข้ามาภายในห้องที่เงียบงัน ผ้าม่านสีแดงสลับทองปลิวสยายไปตามแรงลมแสงเทียนไหวเอนไปมาสะท้อนให้เห็นเงาของคนคู่หนึ่งสาดฉายเต็มทั่วทั้งผนังห้อง เป็นเวลาเนิ่นนานเทียนสีแดงที่ตั้งตระหง่านบนตะเกียงน้ำมันก็เผาไหม้ตัวเองจนดับมอดไปเกือบทุกเล่ม ห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความมืดหลิวหรงผิงนั่งอยู่บนเตียงนอนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาอาบแก้ม นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองบุรุษรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความรวดเร็วไม่มีแม้แต่จะหันหลังกลับมาดูนางเลยแม้เพียงนิด“หะ…เหตุใดท่านถึงใจร้ายกับข้านักเล่าเพคะ”“หุบปาก! ข้าหาใช่คนที่เจ้าบังอาจมาตั้งคำถามด้วยไม่"เขาชายตามามองนางเพียงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า"ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาให้หมด!”สิ้นคำบอกกล่าวก็มีเสียงเปิดประตูจากด้านนอก เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งที่ลนลานเข้ามาก่อนจะรีบคุกเข่าลงอย่างร้อนรน“เอายานั่นให้นางกิน หากว่านางตั้งครรภ์ขึ้นมาพวกเจ้าทั้งหมดได้หัวหลุดจากบ่าอย่างแน่นอน”เสียงเย็นชาเยือกเย็นนั้นทำให้หลิวหรงผิงตัวสั่นสะท้านด้วยคว

-เรือนเฟิ่งอวี้-ไอร้อนจากอ่างอาบน้ำลอยระเหยขึ้นมาเป็นกลุ่มควันสีขาวบางๆ หลิวหรงผิงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำพลางนึกถึงสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้ฟังจากคำบอกเล่าของสตรีทั้งสองที่น่าจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้าของร่างนี้แล้ว คือเธอน่าจะทะลุมิติเข้ามาอยู่ในยุคโบราณแต่ยังหาสาเหตุของการทะลุมิติเข้ามาในยุคนี้ไม่ได้เธอจำได้เพียงว่าคืนนั้นเธอกำลังทำงานอยู่ในห้องทดลองลับของมหาวิทยาลัยX กลางกรุงปักกิ่ง พวกเธอทำงานกันไม่มีวันหยุดเพราะต้องทำการทดลองตัวยาชนิดใหม่ที่เชื่อว่าหากสำเร็จแล้วจะสามารถช่วยรักษาโรคร้ายได้ด้วยตัวยาเพียงชนิดเดียวการทำงานเป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนเช่นทุกวัน ทว่าเมื่อเวลาย่างเข้าสู่กลางดึกก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่คาดฝันขึ้น"พวกเธอรีบออกไปเร็วเข้า!"เสียงสุดท้ายของหัวหน้าศูนย์วิจัยยาเปล่งร้องออกมาท่ามกลางกลุ่มควันและเปลวไฟที่กำลังรุกรามเผาไหม้ห้องทดลองลับแห่งนี้ห้องทดลองยาที่ควรจะมีระบบป้องกันภัยในทุกรูปแบบแต่เหตุไฉนถึงได้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้กัน หลิวหรงผิงได้เพียงแค่คิดในใจก่อนจะรีบเข้าไปดึงตัวของเพื่อนสนิทของเธอให้ออกไปจากห้องทว่าทั้งคู่ไม่ทันได้ก้าวพ้นประตูไปก็ถูก

“มีอะไรหรือเพคะเหตุใดถึงมองพวกบ่าวเช่นนั้น”เมื่อทั้งคู่เห็นว่าถูกหลิวหรงผิงจ้องมองไม่วางตาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาแปลกๆ เหมือนกลัวว่านางจะเกิดคลุ้มคลั่งเข้ามาตบตีพวกนางเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ไม่ได้สติอย่างไรอย่างนั้นพวกนางเริ่มถอยหลังไปทีละนิดจนหลิวหรงผิงถึงกลับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“พวกเจ้าเป็นอะไรไป”“มะ ไม่ได้เป็นอะไรเพคะ”“พวกเจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้าเลยนะ ว่าคนที่คอยกลั่นแกล้งข้าคือน้องสาวของจวิ้นอ๋องใช่หรือไม่”“คือว่า”ทั้งคู่มองหน้ากันและเอาแต่สะกิดกันไปมา“พูดมาเถอะน่าข้าไม่เล่าใครฟังหรอก ข้าก็มีเพียงพวกเจ้าสองคนนี่นา”พวกนางชั่งใจไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กันแล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องราวให้นางฟัง“องค์หญิงเพ่ยเพ่ยเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกับท่านอ๋อง อ้อยังมีองค์ชายเล็กอีกคนด้วยนะเพคะ”“องค์ชายเล็กงั้นหรือ”“องค์ชายเก้าน้องชายแท้ๆ ของจวิ้นอ๋องเพียงแต่เขาหายไปตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ความจริงเรื่องราวในราชวงศ์พวกข้าเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องมากเท่าใด ความจริงแล้วไม่มีใครใคร่อยากรู้นักหรอกเพคะ""เพราะเหตุใด""เรื่องใหญ่เช่นนั้นพูดได้หรือเพคะ หากยังอยากมีเงาหัวก็ต้องปิดปากให้เง

“นะ นี่ข้าเป็นคนหรือผีกันล่ะเนี่ย!”เมื่อไม่รู้ว่าสิ่งที่เผชิญอยู่ในเวลานี้คือเรื่องจริงหรือความฝันอยู่ๆ นางก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อหันกลับไปมองสตรีผู้นั้นก็เห็นเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาทำเอาหญิงสาวรู้สึกเวทนาไม่น้อยตัดสินใจเดินทะลุผ่านบานประตูออกไปข้างนอกนางหันซ้ายมองขวาไปจนทั่วเรือนที่ดูอ้างว้างเงียบเหงาแห่งนี้น่าแปลกที่ไร้วี่แววของบ่าวรับใช้แม้แต่สัตว์สักตัวก็ไม่มีให้เห็น“หายไปไหนกันหมดนะ”หลิวหรงผิงเดินออกจากเรือนเฟิ่งอวี้ไปตามทางเดินมุ่งสู่เรือนใหญ่แสงสว่างจากโคมไฟปรากฎให้เห็นตามทางโดนทีละดวง เมื่อสองเท้าก้าวเข้าสู่บริเวณเรือนใหญ่ก็เริ่มเห็นกลุ่มคนที่กำลังนั่งสนทนากันพร้อมๆ กับร่ำสุราไปด้วย ทว่าเมื่อสอดส่ายสายตาไปจนทั่วกลับไม่พบแม้แต่เงาของจวิ้นอ๋อง“เจ้าอ๋องบ้านั่นหายไปไหนกันนะกล้าทิ้งนางเอาไว้ลำพังได้อย่างไรกัน แย่เสียจริง!”นางเดินเข้าไปใกล้ๆ เหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่น่าจะถูกเชิญมาร่วมงานมงคลของเจ้าของร่างที่กำลังนั่งอยู่ในห้องหอเพียงลำพังนั้น ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งอยากตบปากสักทีสองที‘คนอะไรน่าชังเสียจริง’“ฮ่าๆๆ ป่านนี้หลิวหรงผิงคงน้ำตาตกไปถึงไหนต่อไหนแล้วกระมัง

เป็นเวลายามโหย่ว[1] หลิวหรงผิงที่เฝ้ารอเวลานี้มาทั้งวันในที่สุดก็สมปรารถนาของนางเสียทีได้มีโอกาสออกนอกจวนทั้งทีทำเอานางตื่นเต้นไม่น้อยเพราะไม่ใช่แค่พาเจ้าของร่างนี้ออกไปสัมผัสบรรยากาศด้านนอกเท่านั้น แต่ได้พาตัวของนางเองออกไปเที่ยวชมวิถีชีวิตของชาวเมืองในยุคโบราณที่ทั้งชีวิตนางไม่เคยได้พบเห็นมาก่อนนั่นเอง“พระชายาท่านอ๋องรอนานแล้วนะเพคะ”“รู้แล้วน่า”ซิ่วอิงไม่ลืมที่จะหยิบเอาเสื้อคลุมไหล่สีขาวขนนุ่มนิ่มติดมือไปด้วยช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวเย็นมากขึ้นหากไม่นำเสื้อคลุมไปด้วยนางก็เกรงว่าพระชายาของตนคงได้จับไข้และหนาวตายอย่างแน่นอน“ท่านอ๋อง!”เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าประตูจวนนางก็รีบถลาเข้าไปเกาะแขนของจวิ้นอ๋องทันที ท่ามกลางสายตาที่ดูตื่นตกใจของบรรดาบ่าวรับใช้ในจวนที่กำลังเฝ้ามองดูอยู่“เจ้าทำอะไร”“เอ๋”เพราะนางตื่นเต้นดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยวนอกจวนมากจนเสียกิริยาไปแต่จะเป็นไรไปในเมื่อนางในเวลานี้ก็คือสตรีบ้าในสายตาของผู้คน ที่ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็คงไม่มีใครใคร่จะสนใจนักสิ่งที่นางทำอยู่ในเวลานี้มากที่สุดก็คงแค่ถูกเขาลงโทษหรือด่าทอก็เท่านั้น นางมองมือของตัวเองที่กำลังเกาะแขนของเขาแน่นเหม