All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Chapter 11 - Chapter 20

ภายในงานประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสันลอยเรียงรายตามลำน้ำและบ้านเรือน ผู้คนเดินควงโคมไฟไปตามถนน แสงสีอ่อนๆ ของโคมไฟส่องสว่างไปทั่วทั้งเมืองสะท้อนกับน้ำในลำธาร เสียงขลุ่ยและพิณดังก้องกังวานสร้างบรรยากาศเงียบสงบและโรแมนติกยามค่ำคืนยิ่งนัก‘ว้าวช่างเหมือนงานวัดอะไรเช่นนี้นะขาดแค่ชิงช้าสวรรค์แล้ว’“ทำเหมือนไม่เคยเห็นอย่างนั้นล่ะตื่นเต้นอะไรเพียงนั้น” องค์หญิงเพ่ยเพ่ยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพลางปรายตาไปมองสตรีบ้าที่ดันดูโดดเด่นที่สุดในงานเสียอย่างนั้น‘แต่ถึงอย่างไรนางก็คือคนบ้าจะมาเทียบอะไรกับพี่หญิงเว่ยของนางที่งามบริสุทธิ์เช่นนี้ได้กัน’“พี่หญิงเว่ยคืนนี้ท่านน่ะงดงามที่สุดแล้วท่านพี่ว่าจริงหรือไม่เจ้าคะ” พูดจบก็หันไปมองจวิ้นอ๋องที่เบือนหน้ามามองน้องสาวตัวแสบของเขาพอดี ก่อนจะหันไปมองเว่ยอวิ๋ยเซียนแล้วยกยิ้มขึ้นมาเพียงเล็กน้อยแต่นั่นกลับทำให้เว่ยอวิ๋นเซียนรู้สึกดีใจอย่างที่สุดแล้ว‘จวิ้นอ๋องบุรุษที่เยือกเย็นและเย็นชาเช่นเขาผู้ที่ไม่เคยยิ้มให้ผู้ใดแต่เมื่อหันมามองนางกลับยิ้มออกมาเช่นนี้แสดงว่านางยังคงมีหวังอยู่อย่างแน่นอน’“องค์หญิงกล่าวเกินไปแล้ว ใต้หล้านี้คนที่งามที่สุดไม่ใช่ท่านหรอกห

“ท่านอ๋องพระชายาหายดีแล้วจริงๆ น่ะหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ก็คงงั้น พวกเจ้าอย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปคอยดูสิว่าสกุลหลิวมีแผนการอันใดอีกนางถึงได้แกล้งบ้าตลอดระยะเวลาหลายเดือนมานี้”“ท่านอ๋องคิดว่าพระชายาแกล้งบ้ากระนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วไม่ใช่หรืออย่างไร ก็คงจะแสร้งให้ข้าเห็นใจช่างโง่เขลาสิ้นดี”สายตาเย็นชายังคงจับจ้องใบหน้าหวานนั้นไม่วางตา แม้ก่อนหน้านี้จะตกใจที่นางได้รับบาดเจ็บแต่ใครจะรู้ว่าอาจจะเป็นตัวของนางเองที่วางแผนทำให้ตนเองบาดเจ็บก็เป็นได้“งืมๆ ฉันอยากกลับบ้านนอนต่ออีกหน่อยเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว”อยู่ๆ หลิวหรงผิงก็ละเมอพูดในสิ่งที่คนในห้องนั้นไม่เข้าใจเลยสักคน“นางพูดว่าอะไร”“ข้าน้อยก็ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ”จวิ้นอ๋องได้เพียงแค่ส่ายหน้าอย่างจนใจไม่รู้จะจัดการกับนางอย่างไรต่อไปจะให้คนแบกนางกลับไปที่เรือนเฟิ่งอวี้ในเวลานี้ก็คงไม่ได้ หากคนของฮองเฮาพบเข้าเขาเองก็คงจะลำบากไม่น้อย"ท่านอ๋องข้าน้อยขอบังอาจถามบางอย่างได้หรือไม่""ว่ามา""เหตุใดท่านอ๋องไม่ส่งพระชายากลับเรือนเฟิ่งอวี้ไปเสียเลยล่ะพ่ะย่ะค่ะ""ตอนที่เดินผ่านประตูจวนข้าเห็นองค์รักษ์เงาของฮองเฮาแอบซ่อนอยู่ในเงามืด""จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ

หลังกลับจากเรือนใหญ่ก็เป็นเวลาดึกมากแล้วหลิวหรงผิงกลับรู้สึกไม่ง่วงนอนแต่อย่างใด นางยังคงนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ไม้หน้าเรือนของตนเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตอันเส็งเคร็งนี้ขึ้นมาแล้ว“ระบบวิเศษนี่ก็ช่างไม่มีประโยชน์อะไรเอาเสียเลย มีก็เหมือนไม่มีทั้งยังต้องทำภารกิจบ้าบอเพื่อกุญแจดอกเดียวนั่นอีก ข้าอยากจะบ้าตายจริงๆ”แม้ว่านางจะอยู่ในฐานะชายาของเขาแต่กลับไม่สามารถออกคำสั่งกับบ่าวในจวนหรือแม้แต่จะออกไปนอกจวนได้ตามใจคิดเลยสักเพียงนิด‘ทำเหมือนนางเป็นเพียงหุ่นเชิดอยากจะใช้งานเมื่อไหร่ก็เรียกหาพอหมดประโยชน์ก็ขว้างทิ้งอย่างนั้นล่ะ’“ดูซิเอาหญ้าเขียวปรื๋ออะไรก็ไม่รู้มาทาที่แขนของข้า เฮ้อ…อยากจะเปิดคลังยาเอามาใช้รักษาตัวเองก็ยังทำไม่ได้ น่าเบื่อจริงๆ”[เหลือกุญแจอีกหนึ่งดอกในการเปิดคลังยา]อยู่ๆ ระบบวิเศษก็ปรากฎขึ้นเหมือนรู้ว่านางกำลังนินทามันอย่างไรอย่างนั้น 'กลัวนางจะทำลายระบบทิ้งกระนั้นหรือถึงไม่กล้าเพิ่มกุญแจดังที่ลั่นวาจาเอาไว้'“ไม่ต้องย้ำก็ได้ในเมื่อปรากฎให้ข้าเห็นแต่เพียงผู้เดียวแล้วใยต้องให้มาทำภารกิจบ้าบออะไรนั่นอีก” แม้ปากจะพร่ำบ่นแต่ในใจกลับคิดตรงข้ามกันเสียอย่างนั้น“ว่าแต่อีกหนึ่

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม[1] หลิวหรงผิงที่ถูกส่งเข้ามาพักในตำหนักไม่ไกลกันนั้นก่อนหน้านี้ก็เอาแต่กินอาหารทั้งคาวและหวานไม่มีหยุดทั้งเนื้อแพะย่างสมุนไพร ซุปหูฉลาม ขาหมูตุ๋นน้ำแดงและเป็ดหมักน้ำปรุงที่มีเนื้อนุ่มละมุนลิ้นรสอร่อยยิ่งนัก ถึงกลับต้องคลายผ้าคาดเอวออกเพราะท้องน้อยๆ ของนางเวลานี้นั้นเริ่มขยายขึ้นจนรู้สึกแน่นไปหมดแล้ว'มิน่าเล่าในยุคที่จากมาคนส่วนใหญ่ถึงหันไปทำช่องอาหารกัน เพราะได้กินของอร่อยแล้วมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง''จะว่าไปอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะกินแล้วก็นอนช่างสุขสบายเสียจริง หากไม่นับเรื่องที่ถูกกลั่นแกล้งก็ถือว่าการเกิดใหม่ครั้งนี้ของนางคุ้มค่าที่สุดแล้ว'เมื่อกินอิ่มหนังตาก็จะปิดลงเสียอย่างนั้นหญิงสาวหันมองไปโดยรอบก็เห็นเตียงนอนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนักก่อนจะย้ายร่างบอบบางนั้นไปนอนแผ่หลาบนเตียงแทน'ได้ยินว่าการเข้าวังนั้นต้องทำตามธรรมเนียมและกฎเกณฑ์ในวังต่างๆ มากมายที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด แต่เหตุไฉนข้าถึงได้รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรถึงเพียงนั้นกันนะหรือเพราะว่าข้าเป็นคนบ้าในสายตาของคนอื่นกระนั้นหรือถึงไม่มีใครคิดจะใส่ใจเลยสักคน'ในหัวที่ครุ่นคิดเรื่องต่างๆ อ

การเดินทางจากเมืองหลวงไปยังเมืองลี่หนานนั้นต้องใช้เวลาในการเดินทางแปดถึงสิบวันได้ นับตั้งแต่ออกเดินทางมาจนถึงวันนี้ก็ย่างเข้าสู่วันที่เจ็ดแล้วท้องฟ้าเวลานี้เริ่มเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีเทาอ่อนก่อนที่แสงแรกของดวงอาทิตย์จะแตะขอบฟ้า ค่อย ๆ ไล่โทนเป็นสีส้มอ่อนและสีชมพูระเรื่อราวกับหญิงสาวที่กำลังแต่งแต้มใบหน้าให้สดใสรับเช้าวันใหม่นกน้อยเริ่มส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วปลุกให้เหล่าทหารตื่นจากนิทรา หมอกบางเบาเริ่มจางหายไปเผยให้เห็นยอดเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าน้ำค้างที่เกาะอยู่บนใบไม้พลันเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อต้องแสงอาทิตย์อ่อน ๆ สายลมเย็นพัดเอื่อย ๆ ผ่านผิวหน้าทำให้หลิวหรงผิงที่เวลานี้กำลังชะโงกหน้าออกมารับแสงแดดยามเช้านอกตัวรถม้านั้นรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาจนอยากจะสูดลมหายใจเข้าไปให้เต็มปอดการเดินทางรอนแรมในป่ามานานนับเจ็ดวันถนนหนทางยากลำบากไม่น้อย แม้รถม้าที่นางนั่งจะถูกปูไปด้วยเบาะที่หนานุ่มพิเศษแล้วแต่ก็ยังทำให้ก้นของหญิงสาวระบมไปไม่น้อยเลย“ให้ตายสิเมื่อไหร่จะถึงกันนะ”“พระชายาอดทนหน่อยนะเพคะบ่าวว่าอีกไม่นานก็คงจะถึงแล้ว”“เจ้าแน่ใจหรือข้าว่าตาอ๋องบ้านั่นคงตั้งใจกลั่นแกล้งข้