Semua Bab Ang Ikatlong Misis Lagdameo: Bab 31 - Bab 40

LEANDRO felt a strong urge to hug Francesca. Kanina lamang ay nakita niya ito kung gaano kasaya at kung paanong pinawi ng kasiyahan nitong iyon ang mga alalahanin sa isip niya. He was happy seeing her happy with the people he loved. That moment she hugged Jacob, it was priceless. Biglang lumukso ang puso niya habang pinanonood niya ang dalawa. Even Enrico and Alejandro, sanay na sanay na sila sa presensya nito sa bahay. His sons are very lucky to have her and so is he. Siya ang pinakaswerte sa lahat mula nang makilala niya ito. Noon at ngayon man. . . Lumunok muna si Leandro bago nagsalita, “I’m sorry, Ikay. I really didn’t know how to act in front of you. I know you suffered on your own and you are not like my sons. May sarili ka nang pag-iisip at marunong nang magdesisyon para sa sarili mo. Ayokong panghimasukan ka sa bagay na iyon.” Tumigil muna siya sandali at tinitigan ito sa mga mata. “If you don’t want to talk to your father, that’s fine with me. Wala ring problema sa akin

NANG bumalik sila sa ospital, si Leandro na ang nagmaneho ng kotse nito. Ngunit kapansin-pansin ang pagiging tahimik ng lalaki. Wala silang kibuan hanggang makarating doon. Hindi naman na siya nagtanong pa. Hinayaan lang niya sa ito. Pagdating sa ospital ay agad nitong kinausap ang doctor. Nalaman nila na hindi lang pala simpleng lagnat ang dumapo kay Alejandro. It’s dengue. “Is he required to do a blood transfusion?” tanong ni Leandro kay Doctor Marquez, ang pedia ng mga anak niya. “As of this moment, we don’t need to. But we still need to monitor his platelet counts. If ever that the number was lower than normal, be ready,” paliwanag ng doctor. “If he showed some rashes on his body, please call me immediately or the nurse on duty,” dagdag pa nito. Tumango lang dito si Leandro bago nagpasalamat. “Ate Ikay. . .” mahinang tawag ni Jacob sa kaniya. Naroroon pa rin ang mga ito at hinihintay pang magising si Alejandro. “Hmmm?” masuyong tugon niya sabay sulyap dito. Malungkot na nak

AFTER Francesca got tested, the doctor confirmed that she could be the donor of Alejandro. Wala namang problema iyon sa kaniya. Kahit medyo takot sa karayom, pinalakas pa rin niya ang loob dahil alam niyang siya na lang ang maaaring makatulong kay Leandro sa mga oras na iyon. Pagbalik niya sa kwarto ni Alejandro, maraming nakahandang pagkain doon. Parang may fiesta kung titingnan at nangangamoy pagkain na ang buong silid. Natawa siya sa sarili. “How many foods did you order?” tanong niya kay Leandro, na abala sa pagsasalansan ng mga pagkain sa maliit na mesang naroroon. Halos wala na rin namang paglagyan ang mga iyon. Pati ang visitors couch ay mayroon ding mga pagkain. Nilingon siya ni Leandro. “On the way pa ang iba,” sagot nito. “What?!” bulalas niya. Kahit medyo nanghihina pa ay napalakas pa rin ang tinig niya. “Ano ba ang gagawin mo sa ’kin? Palalakasin o bibitayin?” Napakamot ito sa ulo sabay lingon sa mga pagkain. “If you want, we could share some to the nurses and doctors

WALA pang isang oras ang ipinaghintay ni Francesca ay dumating na rin ang isang lalaking halos kasing-edad ng kaniyang ama. Nakasuot ito ng ternong gray business suit at may itim na salamin sa mata. Sa kanang kamay nito ay hawak-hawak ang isang attaché case. Hindi pamilyar ang lalaki, dahil hindi naman siya noon interesado sa mga nagiging bisita ng ama. “Good morning, Atty. Jacinto,” magalang na bati niya rito bago ito pinatuloy sa loob. Dumeretso sila sa library ng ama upang doon mag-usap. Nagpahanda na rin siya ng maiinom doon kay Elsa, isa sa mga katulong nila. “Good morning din, Miss Quijano. Alam kong hindi mo pa ako nakikilala, but I knew you because of your dad. By the way, matagal na kaming magkaibigan ng tatay mo,” nakangiting tugon nito. Nginitian niya ito kasabay ng pagtango. “Please sit down, Attorney.” Inilahad niya ang upuan na nasa harap niya, pagkatapos ay naupo siya sa katapat niyon. “Hindi na po ako magpapaligoy-ligoy pa. Alam kong, alam na ninyo kung bakit ko ka

BIGLANG tumalim ang mga mata ni Francesca nang makita si Renz. Kaagad siyang sumakay sa elevator na naghihintay sa kaniya. “Francesca! Wait!” malakas na wika nito at malalaki ang mga hakbang na lumapit sa kaniya. Hindi niya ito pinansin. Mariin niyang pinindot ang close button ng elevator. Kaagad naman nitong iniharang ang katawan sa papasarang pintuan noon. “Whoa! That was so close!” palatak nito nag makasakay sa loob. Hindi siya umimik, nor bothered herself to look at him. Hindi niya ito gustong makita. Kung puwede nga lang huwag niya na itong makita kahit na kailan—ginawa na niya. Marinig pa nga lang ang pangalan nito kumukulo na ang dugo niya, ang makita pa kaya ito? At dito pa talaga mismo sa opisina! Sino kayang nagsabi rito na naroroon siya? “You already knew everything, didn’t you?” tanong nito makalipas ang ilang sandaling katahimikan. Nananatiling tikom ang bibig niya. Narining niyang bumuntonghininga ito. “I’m really sorry, Francesca. I didn’t really know what my fath