บททั้งหมดของ Ang Ikatlong Misis Lagdameo: บทที่ 11 - บทที่ 20

"Sir?" untag ni Ikay sa kaniyang pag-iisip.Hinagod ni Leandro ang batok ng isang kamay, bago ito sinulyupan. "Sorry about that. I was just thinking of what should I do with my children," paliwanag niya rito. "Siguro, Sir, kailangan unti-untiin n'yo muna. Sabi nga nila, take it slow. Kagaya na lang po nang ipinapakipag-usap sa inyo ni Jacob. Why don't you start with that?" anito. Napakunot-noo si Leandro sa narinig. Parang ibang Ikay ang kaharap niya ngayon. Hindi naman nakapagtataka na nakapagsasalita ito ng English dahil nag-aaral ito. Pero kakapansin-pansin kasi ang accent nito. Para bang sanay na sanay ito na nagsasalita nang ganoon.Sa kabilang banda, natigilan si Francesca sa nasabi. Bigla ang paglikot ng mga mata niya. Bakit ba nawala na naman sa isip niya kung sino ang kaharap niya at kung ano siya sa pamamahay na ito? Mukhang dahil sa kapabayaan niyang iyon siya mapapahamak. At talagang sa harap pa mismo ni Leandro."Eh, ang ibig ko lang namang sabihin, Sir, baka pwede n'yo

Araw ng Sabado. Maaga pa lang ay gising na si Jacob. Hindi pa nga nagigising si Chesca ay gising na ito. Ito pa mismo ang gumising sa dalaga na ikinagulat nito. Mukhang excited na excited talaga ito sa gagawin nila ngayong araw. Dahil pare-pareho naman silang walang pasok, tutulong na rin siya sa mga ito. Nag-almusal mag-isa si Jacob. Hindi na nila naabutan pa roon ang daddy nito. Maaga raw itong umalis sabi ni Nanay Mercy. Sina Enrico at Alejandro naman ay tulog pa rin."Jacob, gusto mo ba saluhan ka ni Yaya sa pagkain mo?" tanong niya rito. Ganoon kasi ang ginagawa ni Yaya Lomeng noon sa kaniya, o kaya, siya na mismo ang sumasalo sa mga katulong kapag wala sa kanila ang daddy niya.Tinitigan siya nito. Wari'y tinitimbang sa isip ang kaniyang sinabi. Maya-maya'y nakita niyang marahan itong tumango, kaya kaagad siyang kumuha ng plato at umupo sa tabi nito.Paminsan-minsan nililingon niya ito habang tahimik na ngumunguya. At nang makita niyang sumulyap itong muli sa kaniya, ngumiti

Gabi na rin nang matapos ng mag-aama ang ginagawa. Sa buong oras na iyon, tanging pagmamasid lang sa mga ito ang ginawa ni Chesca.Agad niyang sinamahan paakyat si Jacob sa silid nito para maglinis ng katawan. At dahil siguro sa pagod, maaga itong nakatulog at hindi na nakakain pa. Kaya maaga din siyang nakababa at nakapagbihis. Nanlilimahid na rin kasi siya. Nang matapos siya sa pag-aayos sa sarili, sa halip na matulog ay kinuha niya ang kaniyang cellphone. Binuhay niya iyon. At gaya nang dati, maraming text message at call alert na galing sa daddy niya.Masama pa rin ang loob niya rito. Kaya hindi pa rin niya magawang buksan ang mga mensahe nito o tawagan man lang. Hindi niya alam kung ano ang intensyon nito kung bakit gusto siyang ipadala sa America, pero isa lang ang nagtutumining sa isipan niya—ayaw na siya nitong makita pa.Dahil biglang sumama ang loob, lumabas siya sa hardin. Naupo siya roon habang pinagmamasdan ang magandang kalangitan. Bilog na bilog ang buwan at maraming m

Maaga pa lang kinabukasan ay gising na si Francesca. Sinadya niya talaga iyon para makausap si Enrico. Alam niyang maaga din itong gumigising para gawin ang assignments ng mga kaibigan nito. Kahit na ang maging tingin nito sa kaniya ay pakialamera. . . atribida. . . wala siyang pakialam. Ang mahalaga, mapaalalahanan niya ito. Dumaan din siya sa ganoong edad pero hindi naman niya hinahayaang apihin siya ng mga kaklase. Palaban siya. At kahit sa mata ng daddy niya, isa siyang pasaway at rebelde, hindi naman siya gumagawa ng mga bagay na ikapapahamak niya rin sa huli. May mga matatawag din siyang kaibigan. Ayaw nga lamang niya sa mga peke. Kaya nga hindi na siya nakikipaglapit ngayon sa mga itinuring niyang kaibigan noon, dahil wala naman siyang aasahan sa mga ito. Naririyan lang sila kapag may kailangan sa kaniya. Pero kapag siya na ang humingi ng tulong, parang hindi na siya kilala kung itrato ng mga ito.Nang tumapat siya sa kwarto ni Enrico, marahan ang ginawa niyang pagkatok. “

Nakita niyang tumango si Enrico. "She found out last week," simula ni Enrico. "At first, I got angry with her. But instead of getting afraid of me, she insisted on talking to me. She told me it wasn't bad to have a few friends in school, basta raw totoo sila at hindi ako inaabuso. At dapat ko rin daw sabihin sa 'yo ang totoo. That's why after that, iniwasan ko na ang mga kaibigan kong iyon. I followed her advice, and I was just taking up my courage to tell you everything. But. . . it was too late. I was too late. . . You already knew everything now," mahabang paliwanag nito sa kaniya.Hindi makapaniwala si Leandro sa narinig. All this time, alam na ni Ikay, but she didn't tell him about it. Napailing na lang siya sa sarili. Siya ang ama pero siya ang huling nakaalam. Kung hindi pa nangyari ang ganitong insidente, baka matagal pa bago niya malaman ang tungkol sa pinagdadaanan ng anak.Base sa kwento nito, hindi siya ang nang b-bully kundi ang mga kaibigan nito. So, tama ang hinala