Semua Bab Ang Ikatlong Misis Lagdameo: Bab 21 - Bab 30

Matagal nang nakapasok sa loob ng eskwelahan si Leandro nang maisipan ni Francesca na buksan ang cell phone niya. Pampatanggal ng inip. Sunod-sunod na naman ang call alerts na dumating doon at karamihan ay kaninang umaga lang. Ang nakarehistrong numero roon ay numero ng kanilang bahay. Napakunot-noo siya. Alam niyang si Yaya Lomeng lang ang tumatawag sa kaniya gamit ang telepono nila. Bigla siyang kinabahan. 'Bakit naman ako tatawagan ni Yaya Lomeng?' tanong niya sa sarili.Papatayin na sana niya iyong muli nang bigla iyong tumunog. Numero ng bahay nila. Nag-isip siya kung sasagutin iyon o hindi. Mas pinili niyang sagutin iyon. "Hello?""Naku, bata ka! Salamat naman at sumagot ka na. . ." Tila nakahinga nang maluwag ang matanda nang marinig ang kaniyang boses. Nahihimigan din niya roon ang matinding pangamba at pag-aalala."Why, Yaya Lomeng? Something's wrong?" tanong niya sa kausap."Si Sir kasi, nasa ospital kagabi pa," anito nang walang paligoy-ligoy pa. "Ho!?" Napatayo si Che

Mabilis na nilisan ni Francesca ang ospital. At gaya noong naglayas siya sa kanila, wala siyang mapuntahan. Hindi siya pwedeng umuwi sa mansyon ng mga Lagdameo sa ganoong kalagayan. Baka makahalata pa ang mga ito na may problema siya.Iisa lang ang pumasok sa isipan niya habang nakasakay sa jeep, ang mommy niya. Kaya sa halip na umuwi, nagpunta siya sa sementeryo para dalawin ito. Hindi pa man siya nakapapasok sa museleo nito ay pumatak nang muli ang mga luha niya. Miss na miss na niya ito. Ang nag-iisang taong nakauunawa sa kaniya mula pagkabata, bukod kay Yaya Lomeng. Ang tagapagtanggol niya. Ang number one fan at supporter niya sa lahat ng bagay na gusto niyang gawin. Ang unang taong nagparamdam sa kaniya na mahalaga siya at kamahal-mahal.Naupo siya sa ibabaw ng lapida nito. Pinaraanan niya ng mga daliri ang mga letrang nakaukit doon.Hindi maiwasang bumalik sa alaala niya ang mga huling sandali na kapiling niya ito. . . -------------Walang pasok si Chesca sa eskwelahan. Kaya n

GUSTONG matawa ni Leandro sa inaktong iyon ni Ikay. Actually, hindi naman talaga siya tulog. Ipinikit lang niya sandali ang kaniyang mga mata, kaya’t ramdam na ramdam niya ang pagmamasid na ginagawa nito sa kaniya. Ewan ba niya. When it comes to Ikay, parang kaybilis niyang matawa. Ganoon din kapag nagagalit o naiinis siya. Nagiging abnormal na yata ang mga senses niya sa katawan. There was something in her na hindi niya maipaliwanag. Lalo na noong makita niya ito at si Jacob. His heart almost left his chest seeing his son hugging her. Parang may kung anong damdamin na pilit siyang hinihila sa kung saan, at natatakot siyang alamin kung ano ang nadaramang iyon. Bumuntonghininga siya. Paglinga niya sa labas, nakita niyang nasa accommodation na nila sila. He rented a private villa here in Baguio for their stay. Malapit lang iyon sa mga tourists spots doon at ganoon din sa site na bibisitahin niya. Isa-isa na niyang ginising ang mga anak. “Guys, were here,” aniya sa mga ito. Unang n

“IKAY?” pukaw ni Leandro sa naglalakbay niyang kaisipan. Ipinilig niya ang ulo at kaagad na inubos ang tubig. At dahil mukhang nabusog siya nang husto, bigla siyang napadighay sa pagmumukha mismo ni Leandro. Napapikit ito sa kaniyang ginawa. “Whoa!” anito kasabay ng pag-iling. “Ano ba’ng kinain mo?” anito na mukhang nalanghap yata lahat ng baho mula sa bibig niya. Maasim na maasim ang mukha nito nang magmulat ng mga mata. “N-Naku, Sir. . . pasensya na. Nabusog ako masyado,” namumula ang mukhang wika niya. Hindi siya lalo magkaintindihan sa harap nito. Gusto na niyang lumubog sa kinauupuan sa mga sandaling iyon. Ang patis na may sili ang may kasalanan noon! sigaw niya sa isip sabay tingin nang masama sa sawsawang nasa harapan. Animo’y tao ito na gusto na niyang tirisin sa sobrang pagkapahiya. Narinig niyang natawa si Leandro. Nagtatakang nilingon niya ito. Namumula ang mukha nito sa pagpipigil na huwag matawa nang malakas. “Ilabas niyo na iyan, Sir, baka magaya pa kayo sa ’kin,”

“ATE IKAY! Ate Ikay!” humahangos na tawag sa kaniya ni Jacob hindi pa man sumisikat ang araw sa Silangan. Nakabalik na sila sa mansyon galing sa bakasyon. At dahil hindi pa tapos ang sembreak, nasa bahay lang lagi ang magkakapatid buong maghapon. Kaagad na binuksan ni Francesca ang pinto ng kwarto nila ni Nanay Mercy. “May problema ba, Jacob?” tanong niya rito sa inaantok na tinig. “Ate Ikay. . .” humihikbing wika nito pagkakita sa kaniya. Nawala bigla ang kaniyang antok. “Bakit? Ano’ng nangyari?” nag-aalalang tanong niya. “Ate Ikay. . . Finn is missing,” anito at tuluyan nang umiyak. Ang tinutukoy nito ay ang alaga nitong aso. “Ano!? Paanong nangyari iyon?” “I-I. . . don’t know. . . Pagdating ko sa house niya, wala na siya roon. . .” “Baka naman nasa paligid lang. Halika, hanapin natin,” aniya at hinawakan ito sa kamay. Magkahawak-kamay nilang hinanap ang alaga nito. “Finn! Finn!” tawag ni Jacob sa alaga, na sinabayan naman niya. Narinig sila ng mga natutulog pang tao sa ma