All Chapters of เพื่อน(รัก)กัน: Chapter 31 - Chapter 39

 " ฮึก~ มึงจะเลือกมันใช่ป่ะ?""......"ร่างสูงที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งเป็นเสาบ้าน เขาไม่รู้จะตอบเธอยังไงดี เขารักเธอ รักมาก แต่เขามีภาระบางอย่างที่ต้องทำ เขาพยายามอดกลั้นหยดน้ำตาไว้อย่างยากลำบาก ยิ่งตอนนี้เห็นเธอในสภาพแบบนี้เขายิ่งเสียใจ และเจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอเลย…"หนาวครับ ซุนขอโทษ ฮึก~ ซุนรักหนาวมากนะ หนาวรอได้ไหม? รอซุนหน่อย""หึ รอพ่อ_มึงสิ!!!" พ่อคนที่เธอเอ่ยถึงเมื่อกี้ ถึงกับหันหน้าขวับ!"ลื้อ!! ""ป๊าครับเดี๋ยวซุนเคลียร์เอง" เขาหันไปบอกผู้เป็นพ่อที่กำลังจะพูดบางอย่าง"พี่ซุนคะ?" เสียงของน้ำหวานเอ่ยเรียกเขา"เงียบ!" ซุนตะคอกใส่น้ำหวานที่เสนอหน้ามาเรียกเขาในตอนนี้ดูไม่ออกเลยว่าสองคนนี้เป็นคนที่กำลังจะหมั้นหมายกัน หรือคนที่กำลังเกลียดเเค้นจนแทบจะฆ่ากันตาย นั่นเพราะสายตาที่ซุนมองน้ำหวานนั้นต่างจากแววตาตอนมองลมหนาวอย่างสิ้นเชิง เขาสะบัดมือที่กำลังจับเขาออก ก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือของลมหนาวเพื่อที่จะออกไปคุยกับเธอด้านนอก แต่เธอกลับสะบัดมันออกทันทีเขาหันหน้ามาสบตากับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ แววตาเธอดูเหม

 "เจ๊ ๆ นั่งเลยค่ะ นั่งลงเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนิ่มทำเอง"ว่าที่คุณแม่คนสวยในชุดคลุมท้องสีฟ้าอ่อน เจ้าของใบหน้าสวยหวาน ที่ตอนนี้ดูอวบอิ่ม ท้องที่เริ่มโตจนดูอุ้ยอ้าย กำลังจะยกตะกร้าผักเพื่อที่จะเข้าไปทำอาหาร แต่กลับโดนลูกน้องสาวเจ้าห้ามไว้ทัน บางทีเธอก็รู้สึกว่า เจ้านายเธอลืมว่าตัวเองท้องหรืออย่างไร? ทำงานทุกวันไม่ยอมหยุดพัก…"เดี๋ยว ๆ แค่ตะกร้าผักเอง เจ๊ทำได้""ไม่เอาค่ะมันหนัก เดี๋ยวนิ่มยกไปทำเอง เจ๊นั่งพักเถอะค่ะ" ลูกน้องสาวยิ้มให้ผู้เป็นเจ้านายของเธอ ก่อนจะรีบยกของเข้าครัวไป“เฮ้อ~ ลมหนาวค่อย ๆ นั่งลงบนเปลที่ผูกแขวนไว้ใต้ต้นไม้ มือเรียวเริ่มลูบท้องที่ตอนนี้ใหญ่โตขึ้นอย่างเบามือ นี่ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้ว ท้องเธอตอนนี้อายุครรภ์ก็ปาไป 7 เดือนกว่า ๆ ทำให้เดินเหินไม่ค่อยสะดวกนัก แต่ดีที่อาการแพ้ท้องเริ่มดีขึ้นจากเมื่อก่อนเยอะแล้ว"อุ้ย ถีบแม่อีกแล้วนะ ดื้อได้ใครเนี่ย"ลมหนาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อทารกที่อยู่ในท้องของเธอ เกิดอาการคึกคักถีบท้องเธอ ทำเอาบางทีเธอก็แอบกุมท้องเพราะอาการเจ็บจี๊ดเป็นบางครั้งที่ลูกเธอออกแรงถีบเยอะไปหน่อย

 "หนาวจริง ๆ ใช่ไหม? หนาวอย่าทิ้งซุนไปไหนนะ ซุนขอโทษ อย่าทิ้งซุนไปนะ ซุนไม่เหลือใครแล้ว ฮึก~ๆ ฮือออ ๆ ๆ ๆ"ซุนร้องไห้โฮ ปากเพียงพร่ำขอโทษเธอและขอร้องให้อยู่กับเขาอย่าทิ้งเขาไป ตอนนี้ซุนเหมือนคนหมดที่พึ่งทางใจ ทุกอย่างในชีวิตของเขาราวกับพังทลายลงจนหมดสิ้น เขาสูญเสียผู้หญิงที่รักคนหนึ่งไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ การจากลาที่ไม่อาจกลับมาพบเจอกันได้อีก มันทรมานจนเขาไม่อยากจะหายใจต่อเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า…"ฮึก~โอ๋ๆ หนาวอยู่นี่แล้วนะ ไม่เป็นอะไรนะคนเก่ง"เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและหยดน้ำตาไว้ เธอเสียใจมากแต่ตอนนี้เธอต้องเป็นหลักยึดเหนี่ยวจิตใจให้กับเขา เธอจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาดมือบางลูบผมร่างสูงในอ้อมกอดที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดอย่างเบามือ ทำให้เธอรู้ว่าเขาปล่อยปะละเลยตัวเองแค่ไหน เส้นผมสั้นที่เคยนุ่มสลวยมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ตอนนี้กลับแข็งกระด้าง กลิ่นแปลก ๆ ราวกลับว่าไม่ได้ทำความสะอาดมาสักพัก ตอนเธอไม่อยู่เขาใช้ชีวิตเละเทะแค่ไหนกันนะ?"ฮือ ๆ ๆ ซุนขอโทษ ๆ ๆ ถ้าซุนบอกหนาวเร็วหน่อยหนาวก็คงไม่ต้องเสียใจ ฮึก ~ซุนมันขี้ขลาดเอง~" เขายังคงร้องไห้ไม่หยุด

 หลังจากไปทำบุญให้ม๊าเสร็จเรียบร้อย ทั้งเขาและเธอก็ต้องกลับไปเหยียบบริษัทของป๊าซุนอีกครั้ง เพื่อเคลียร์เอกสารขายหุ้น และเคลียร์เรื่องต่าง ๆ ให้เรียบร้อย มือเรียวกุมมือเขาไว้แน่นเป็นการให้กำลังใจ และเพื่อให้เขารับรู้ว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่ข้างเขาเสมอ…เธอคิดว่าเขาคงรู้สึกไม่ดีเท่าไร ที่ต้องกลับมาเจอกับผู้เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น…"หืม~ ซุนโอเคน่า"เขาหันมายิ้มให้เธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้น เขารับรู้ถึงความเป็นห่วง และกังวลของคนตัวเล็ก เธอคงจะคิดว่าการมาเจอผู้ชายคนนั้นในครั้งนี้ จะทำให้เขากลัวหรือรู้สึกไม่โอเคสินะ เปล่าเลย… เขารู้สึกเฉยมาก เขารู้สึกดีด้วยซ้ำที่จะได้ตัดขาดกับผู้ชายคนนี้สักที คนที่ไม่สมควรเรียกตัวเองว่าพ่อแบบนั้น เมื่อพวกเขาทั้งสองก้าวขาเข้ามาในบริษัท ทุกคนก็ต่างวิ่งเข้ามาทักทาย"สวัสดีครับ/ค่ะ คุณซุน/คุณลมหนาว"ก่อนที่จะโค้งตัวทำความเคารพ จนเขาและเธอจะรีบห้ามเอาไว้"ไม่ต้องครับ ผมไม่ใช่บอสของที่นี่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้""คุณซุนจะไปจริง ๆ หรอครับ?""ใช่ครับ"เขาส่งยิ้มให้กับพน

 3 ปีผ่านไป…"ปะ ป๊า ยูหนายอ่า~"เสียงเรียกยานคางจาก ‘โซล’ เด็กชายวัยสามขวบพยานรักของเขาและเธอ ที่รูปร่างน่าตาถอดแบบออกมาจากผู้เป็นพ่อเด๊ะ อย่างกับพิมพ์เดียวกันทั้งจมูก ปาก ตา คาง รูปหน้า ผิวพรรณและส่วนต่าง ๆ เรียกได้ว่าหอบมาจากเขาหมดเลย แต่นิสัยกลับได้ผู้เป็นแม่มาเต็ม ๆ ทำเอาเขาจากที่หลงคุณแม่ว่าหนักแล้ว หลงลูกยิ่งหนักเข้าไปอีก…"ป๊าอยู่ในห้องน้ำครับบบบบ~""หนูขอเข้าด้ายม้ายยย~""ได้ครับ ป๊าไม่ได้ล็อค"เด็กชายตัวน้อยน่าตาน่ารัก เดินดุ๊กดิ๊ก ๆ เข้ามาในห้องน้ำ พร้อมกับปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักของผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่บนชักโครก ด้วยท่าทางน่าเอ็นดู ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวต้องก้มลงหอมแก้มเจ้าลูกชายฟอดใหญ่“ฟอดดดดด” คนอะไรไม่รู้ ติดพ่อสุด ๆ ไปไหนทำอะไรเป็นต้องตามเขาไปทุกที่…"ปะป๊าา หนู คะ คิดถึง ปะป๊าา~~^^"^^โอ้ยตาย ทำไมลูกเขาถึงขี้อ้อนน่ารักขนาดนี้นะ เอะอะก็คิดถึง เอะอะก็บอกรักป๊า เขานี่ใจละลายเป็นไอติมแล้ว อรั้ยยย…"หืม~ป๊ามาเข้าห้องน้ำแป๊บเดี