All Chapters of เพื่อน(รัก)กัน: Chapter 1 - Chapter 10

" หนาว มึงจะกลับได้ยัง?"ชายหนุ่มเจ้าของร่างที่สูงเกือบ ๆ 2 เมตร ใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวตามแบบฉบับลูกครึ่งจีน ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงขาสามส่วนสีดำ กำลังยืนมอง พร้อมกับเอ่ยถามคนตัวเล็ก ที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงนอนของเขา เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากกลับไปนอนบ้านตัวเองเพราะ 'กลัวผี'"ไม่ ๆ กูไม่กลับ กูขอนอนบ้านมึงอีกคืนนะ ๆ รอแม่กูกลับมากูก็ไม่มากวนมึงละ""แต่มึงนอนบ้านกูมาสองวันแล้ว""ทำไมอะ แต่ก่อนกูก็นอนเป็นอาทิตย์ ยังไม่เห็นเป็นไรเลย มึงอย่างกแม้กระทั่งที่นอนได้ป่ะซุน"'ลมหนาว' เจ้าของร่างบาง ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาว เธอที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถือบนเตียงกว้าง หันมาเถียงกับเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งเธอกับเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก เรียนโรงเรียนเดียวกัน เรียนมหาลัยก็มหาลัยเดียวกัน แถมคณะเดียวกันอีกต่างหาก แทบจะตัวติดกันตลอด จนคนคิดว่าเป็นคู่ผัวเมียกันซะอีก"ได้ ไม่กลับก็ไม่กลับ แต่กูให้มึงนอนคืนนี้แค่คืนเดียว" คนตัวสูงยังคงยืนกอดอก แล้วมองเธอด้วยสายตาเอือมระอา เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีท่าทีจะยอมกลับ"โอเคเพื่อนรัก พรุ่งนี้แม่กูก็กลับมาละ"พูดจ

เช้าวันถัดมา...ร่างบางที่กำลังงัวเงียพร้อมกับอาการปวดหัว และกำลังพยายามจะขยับลุกขึ้นนั่ง เธอปรับสายตาเข้ากับแสงที่ลอดผ่านเข้ามา พร้อมกวาดตามองไปทั่วห้อง เป็นห้องที่เธอคุ้นเคย แต่มันไม่ใช่ห้องของเธอ มันห้องเขา!คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่ง พลันผ้าห่มที่ปกคลุมกายอยู่ก็เลื่อนลง ทำให้เธอมองเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของตน! เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น! ทำไมเธอถึงมานอนแก้ผ้าอยู่แบบนี้ เมื่อคืนเธอจำได้แค่ว่าเธอเมามากแล้วโทรหาซุน แล้วภาพก็ตัดไป หรือว่า เธอกับเขาจะ....."ไม่ ๆ หนาวมันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ มั้ง? โอ้ย อะไรวะเนี่ย! " คนตัวเล็กถึงกับปวดขมับพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกเธอสำรวจร่างกายตัวเองแต่ก็ไม่พบอาการผิดปกติแต่อย่างใด แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะเวลาเธอเมาเธอจะจำอะไรไม่ค่อยได้ คนตัวเล็กยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวหนัก ถ้าเกิดเธอกับเขามีอะไรกันจริง ๆ แล้วความเป็นเพื่อนจะยังคงอยู่ไหม? แล้วจะมองหน้ากันยังไง? แล้วถ้าเกิดพลาดขึ้นมาจริง ๆ เธอจะทำใจได้เหรอ เพราะผู้ชายที่เธอมีอะไรด้วยขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อหนุ่มเพลย์บอย สาวๆ เกือบทั้งคณะ มันฟาดมาเ

เมื่อมาถึงคอนโดที่พัก ทั้งสองก็ช่วยกันเก็บของจัดเตรียมห้องให้เรียบร้อย คอนโดที่เพื่อนเธอซื้อเรียกได้ว่าหรูหราหมาเห่าแบบสุด ๆ มีเฟอร์นิเจอร์อุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ช่วยเพิ่มความสะดวกสบาย ห้องแต่ละห้องกว้างขวาง ส่วนห้องนอนจะอยู่ติดกัน ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะขนาดนอนห้องเดียวกันเธอก็นอนมาตั้งแต่เล็กจนโตแล้ว…"ซุนนน ห้องมึงเสร็จยัง?""เสร็จแล้ว ทำไม?""กูอยากเข้าไป""มึงจะเข้าไปทำไม ห้องมึงมีทำไมมึงไม่อยู่ วุ่นวายกับกูจัง""ก็กูอยากเข้าอ่ะ อยากรู้ว่ามึงจัดห้องยังไง" พูดยังไม่ทันจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเขาทันทีเธอนี่ก็เหมือนคนโรคจิตเข้าทุกวัน ชอบเข้าไปวุ่นวายกับเขา ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกัน เพราะมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยทุกครั้ง หรืออาจเป็นเพราะมันคือความเคยชิน เพราะเธอใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ ชีวิตที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ เสมอ…"โห~โครตเนี๊ยบ"คนตัวเล็กถึงกับอุทาน เพราะห้องของเขานั้นของทุกชิ้นถูกจัดให้เป็นระเบียบทุกอย่าง ห้องดูสะอาดสะอ้านต่างจากห้องของเธอสุด ๆ นี่อาจเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอชอบมาคลุกอยู่ห้องเขาด้วยแหละมั้ง"เออ กลิ้งเข้าไป ที่นอนกูยับหมดแล้วนะนั่น""สบายสุด ๆ กูชอบ

เมื่อกลับมาถึงห้อง คนตัวเล็กก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จนคนที่นอนดูหนังอยู่โซฟาหน้าห้องรับแขกถึงกับต้องหันตาม ทำเอาเขารีบเด้งตัวลุกจากโซฟาวิ่งมาหาคนตัวเล็กด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้เขาเห็นเธอมีผ้าพันแผลข้อศอกกับเข่า แค่เขาห่างเธอวันเดียวสภาพเธอเป็นแบบนี้แล้วเหรอเนี่ย!"หนาว!มึงเป็นอะไรไปโดนอะไรมา!?""โดนรถชนน่ะ" คนตัวเล็กส่งยิ้มให้เขา และในอ้อมกอดของเธอมีเสื้อกาวน์สีขาว นี่มันเสื้อกาวน์ของแพทย์นี่ เธอไปได้มันมาจากไหน?"ฮะ!!รถชน!รถอะไรชน! ชนอยู่ไหน?! เมื่อไหร่!? มึงเป็นอะไรมากไหมหนาว?" ร่างสูงรีบเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอ หมุนซ้ายหมุนขวาด้วยท่าทางตกใจและเป็นห่วง เขาห่วงเธอจริง ๆ ถ้าเขาไปรับไปส่งเธอเองคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ"โอ้ยยย~ใจเย็น ๆ มึงถามเยอะขนาดนี้กูจะตอบทันไหมล่ะ""ก็กูห่วงมึงอ่ะ""กูโดนมอไซด์ชน มันขับขึ้นฟุตบาทมาจะชนเด็กคนหนึ่ง แต่กูไปช่วยก่อนกูเลยโดนชนเจ็บเอง แต่มึงไม่ต้องห่วงเพราะเจ็บนี้กูถือว่าคุ้ม""คุ้มเหี้ยไรอีกล่ะ มึงเจ็บนะเว่ย!" ซุนติดจะเสียงดังนั่นเพราะเขาเป็นห่วงเธอเอามาก ๆ"มึงรู้ป่ะว่าวันนี้กูเจออะไร?" ลมหนาวยิ้มแฉ่งพร้อมกับยกเสื้อกา

 ร่างสูงที่ฟุบหน้าลงตรงอกคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง หลังจากที่ผ่านกิจกรรมเมื่อครู่ไปรอบหนึ่ง ซุนที่ตอนนี้มีเหงื่อซึมออกตามกรอบหน้าหล่อ เขาก้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กเสียงเบา โดยที่ยังคงแช่จุดเชื่อมประสานไว้อย่างนั้นไม่ยอมถอดออก…"อีกรอบนะคะ" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับเริ่มขยับเอว เขายกยิ้มให้กับคนใต้ร่างที่ตอนนี้นอนแผ่หลาอย่างหมดแรง แค่รอบเดียวเธอก็จะตายอยู่แล้ว นี่ยังจะขออีก!?"ฮะ!ไม่เอา ๆ พอแล้ว ๆ" คนตัวเล็กใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออันน้อยนิดเอามือดันอกหนา พร้อมกับส่ายหัวอย่างรวดเร็วเธอรับไม่ไหวหรอกนะ!"ไม่ได้ขอร้องครับ นี่เป็นคำสั่ง"พูดจบเขาก็จับคนตัวเล็กนอนคว่ำหน้า แล้วยกสะโพกกลมขึ้นในท่าโก่งโค้ง ก่อนที่จะจับดุ้นเอ็นที่ตอนนี้มันกลับมาขยายตัวอีกครั้ง เขาจับมันถูไถตามร่องแคบสองสามรอบก่อนที่จะยัดมันเข้าไปสุดลำ กึก!" โอ้ยยยย! ไอ้เหี้ยกูจุก เอาออกไปที!" คนตัวเล็กถึงกับร้องลั่น เพราะท่านี้มันยิ่งทำให้ดุ้นเอ็นที่ทั้งใหญ่และยาวนั้น เข้าไปลึกจนชนกับมดลูกของเธอ จุก! เธอจุกจนน้ำตาไหล"อ๊ะส์ พูดไม่เพราะเลยอ่ะ เวลาที่เอากันให