เพื่อน(รัก)กัน

ระหว่างทางไปหาหมอกับสามี อาการกำเริบขึ้นมาอีก รู้สึกเหมือนมีงูนับพันเลื้อยอยู่ข้างใน คันคะเยอจนทนไม่ไหว

ฉันมองสามีด้วยสายตาเว้าวอนพลางหนีบขาแน่น

เขาสบถเบาๆ ว่าฉันเป็นอีร่าน

น้ำตาพลันร่วงหล่นลงมา ตอนแรกที่ฉันป่วยเป็นโรคนี้ สามีก็ยังมีความสุขดีอยู่หรอก แต่พอนานวันเข้าเขาก็เริ่มจะทนไม่ไหว

เขาหักฝักข้าวโพดอันใหญ่ส่งให้ฉัน "เข้าไปจัดการตัวเองซะ"

ฉันรีบเข้าไปในไร่ข้าวโพด รีบถอดกางเกงเตรียมจะเริ่ม

จู่ๆ มีคนโผล่มากอดจากด้านหลัง ฉันนึกว่าเป็นสามี

หันไปมองพลางหอบหายใจหนัก พอลืมตาขึ้นกลับไม่ใช่เขา

ฉันผลักเขาออกจะวิ่งหนี แต่ถูกคนนั้นกอดรัดไว้แน่น ฉันจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือจากสามี แต่เขาไม่ตอบรับเลยสักคำ

ในไร่ข้าวโพดโล่งๆ แบบนี้เขาจะไม่ได้ยินเสียงตะโกนได้ยังไง ฉันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาเคยบอกว่าจะหาผู้ชายให้ฉัน

ผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนที่เขาตั้งใจปล่อยเข้ามา

ฝักข้าวโพดยังคาอยู่ข้างใน พอดิ้นรนขัดขืนยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาแบบนี้ ร่างกายฉันก็แทบจะอ่อนระทวยเป็นของเหลว ไม่นานนักก็หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะต่อต้าน

ชายคนนั้นฉวยโอกาสจับฉันนอนหงายลงกับพื้น ยกขาทั้งสองข้างพาดบ่า ฉันทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว พยายามทุบตีเขาทั้งที่หมดแรง

พอเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังปลดกางเกงออก ฉันจึงคว้าใบข้าวโพดข้างๆ ปาใส่หน้าเขา

เขาไม่ทันตั้งตัวเลยโดนใบข้าวโพดบาดตาพอดี

ใบข้าวโพดคมมาก หากโดนตาจะต้องเจ็บปวดอย่างมากแน่นอน

เขาเงื้อมือตบฉันอย่างแรง ด่าฉันว่าเป็นกระหรี่แล้วยังทำมาเล่นตัวอีก

สามีคงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่ผิดปกติ จึงรีบวิ่งเข้ามา

"เมียมึงนี่เป็นนังแพศยาจริงๆ เกือบทำกูตาบอดอยู่แล้ว ไปหาคนอื่นเถอะ”

พูดจบเขาก็เขวี้ยงเงินสองร้อยห้าสิบบาทลงบนพื้น ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสีย

สามีพยุงฉันลุกขึ้น ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

ฉันรู้สึกเจ็บใจจนน้ำตาไหลอีกครั้ง "ยังมีหน้ามาถามอีก ไม่ใช่ฝีมือคุณหรอกหรือ?"

"คุณเป็นสามีแบบไหนกัน? นอกจากจะปล่อยคนอื่นมาข่มเหงภรรยาแล้ว คุณยังเรียกเก็บเงินอีก คุณมันพวกสารเลวชัดๆ” ฉันแหงนหน้าขึ้นจ้องเขาเขม็ง ตะคอกถามอย่างโกรธจัด

เขาไม่สำนึกผิดแล้วยังมีหน้าด่าเธอกลับอีกว่า “ก็เพราะโรคร่านๆ ของเธอไม่ใช่หรือไง เอะอะก็มีอารมณ์อยู่นั่นแหละ จะให้ผัวอย่างฉันเอาเธอตลอด 24 ชั่วโมง อีกเดี๋ยวก็จะเข้าฤดูหนาวแล้ว จะได้เก็บเกี่ยวธัญพืชกันตอนไหนล่ะ?”

"ช่างมันเถอะ ปล่อยให้พวกธัญพืชมันเน่าตายคาไร่คาสวนไปนั่นแหละ ฤดูหนาวนี้ก็อดตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป!"

พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปด้วยความโกรธ

ฉันเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืนแล้วรีบตามไป

ฉันรู้ว่าเป็นความผิดของฉันเอง ที่เขาไม่รังเกียจฉันก็นับว่าเขาใจกว้างมากแล้ว

ในใจภาวนา ขอให้หมอประจำหมู่บ้านคนนี้รักษาฉันให้หาย ไม่งั้นคงต้องกลับไปหาเข็มเย็บปิดผนึกแทนแล้วล่ะ

ไม่นานฉันก็ได้พบนักศึกษาแพทย์ประจำหมู่บ้าน ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชาย

แม้ฉันจะเป็นแม่บ้านวัยกลางคนแล้ว แต่โรคส่วนตัวแบบนี้จะให้หมอผู้ชายตรวจได้ยังไง!

ฉันจะเดินออกไปทันที แต่สามีคว้ามือฉันไว้

"ถ้าไม่รักษาแล้วจะเก็บเกี่ยวทันไหม?"

พอนึกขึ้นได้ว่าโรคนี้ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของฉันอย่างหนัก ฉันจึงกลั้นใจอยู่ต่อ

เมื่อกี้นี้มัวแต่ตกใจเลยไม่ทันได้สังเกต ก็เลยแอบมองหมอคนนี้แบบเงียบๆ

เขาหน้าตาหล่อเหลามาก รูปร่างก็ไม่เลวเลย กล้ามเป็นมัดๆ นั่นดูดีมากเวลาสวมทับด้วยเสื้อกาวน์

เพียงแต่แว่นกรอบทองที่วางอยู่บนสันจมูกทำให้เขาดูเคร่งขรึมไปหน่อย

ฉันมองเพลินจนไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างสามีกับเขา

จนกระทั่งสามีพูดว่า "คุณหมอเฉา งั้นผมออกไปก่อนนะ ฝากเมียผมด้วย"

อะไรนะ? สามีไม่อยู่กับฉันหรือ? แถมพูดแบบนี้ "ฝากเมียผมด้วย" มันชวนให้คิดไปไกลเกินไปแล้ว

หลังสามีออกไป หมอเฉาก็สอบถามอาการว่าฉันไม่สบายตรงไหน

แม้จะพูดยาก แต่ก็ต้องฝืนใจบอกความจริง

เขาฟังแล้วดูไม่แปลกใจสักนิด

ฉันถามว่ามียารักษาไหม เขาบอกต้องตรวจดูก่อน

ฉันถามอย่างประหม่า "ต้องตรวจยังไง? ต้องขึ้นไปนอนบนเตียงไหม?" ฉันชี้ไปที่เตียงคนไข้ข้างๆ

"ไม่ต้อง ผมขอดูก่อน" พูดจบเขาก็ย่อตัวลง ทำท่าจะถอดกางเกงฉัน

ฉันตกใจรีบจับมือเขาไว้ "คุณจะทำอะไร?"

"ไม่ถอดกางเกงแล้วจะตรวจยังไง?" เขาขมวดคิ้วพูดอย่างไม่พอใจ

หน้าฉันแดงก่ำทันที หมอหนุ่มคนนี้ช่างกล้าจริงๆ

ฉันพูดอย่างเขินอาย "งั้น...งั้นฉันถอดเองค่ะ"

พอบอกไปแบบนั้น ฉันก็กลั้นใจปลดกางเกงของตัวเองออก

แม้ฉันจะทำงานในไร่มานานหลายปี แต่ผิวของฉันยังขาวเนียนตามธรรมชาติไม่ดำคล้ำ อีกอย่างก็ไม่มีริ้วรอยอะไร ผิวยังเต่งตึงเนียนนุ่ม จนมีอยู่ครั้งหนึ่งลูกเขยเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นลูกสาว เกือบจะจับฉันไปปลุกปล้ำอยู่แล้ว

ฉันได้ยินเสียงหมอเฉากลืนน้ำลายชัดเจน

ใจฉันสะดุ้ง หรือว่าหมอเฉาจะมีใจให้ฉัน? ฉันแก่พอจะเป็นแม่เขาได้แล้วนะ

วินาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็ยกขาฉันขึ้นสูง แล้วก้มลงตรวจดูอย่างละเอียด

ผมหนาๆ ของเขาแตะโดนตรงนั้น ทำให้ฉันรู้สึกไวต่อสัมผัสอย่างถึงขีดสุด

มีน้ำไหลทะลักออกมาฉับพลัน ฉันไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้