All Chapters of คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน: Chapter 11 - Chapter 20

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมชุดอยู่บ้านสบาย ๆ นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้อยู่บริเวณสวนหน้าบ้าน ซึ่งล้วนแต่ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ และพืชผักนา ๆ ชนิด พื้นหญ้าสีเขียวอ่อนที่เท้าเปล่าข้างหนึ่งของพายุวางอยู่ทำให้เขาผ่อนคลาย บรรยากาศโดยรอบให้ความร่มรื่นปลอดโปร่งแบบสุด ๆ แม้ว่าจะเป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้วก็ตาม พายุอยู่ในท่าทีสงบนิ่ง ในมือยังคงวาดเขียนแผนงานต่าง ๆ พายุยังคงตั้งใจทำงานแม้ว่าวันนี้เขาจะไม่เข้าไปบริษัท แต่ก็ยังสามารถทำงานแบบ work from home ได้Rrrrrrrrrrrrไม่นานเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างของชายหนุ่มก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนสนิทตนที่โทรเข้ามา พายุจึงไม่ลังเลที่จะกดรับสายทันที"ว่าไง"[เออ…มึงอยู่ไหนวะไอ้พายุ ทำไมไม่เข้าบริษัท?]"กูอยู่บ้านนี่แหละครับคุณทนายเถื่อน พอดีบาดเจ็บนิดหน่อย"พายุพูดแกมหยอก คนที่โทรเข้ามาเป็นเพื่อนสนิทของเขาชื่อ ‘คิมหันต์’ หรือคุณทนายคิมหันต์สุดหล่อหน้าม่อไม่ต่างจากเขานั่นแหละ เอ๊ะ! …เหมือนด่าตัวเอง แต่นั่นแหละ เขาเลยชอบเรียกมันว่าทนายเถื่อน เพราะมันป่าเถื่อนจริง ๆเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนไร้คุณธรรม ไร้จรรยาบรรณแบบมันเรียนจบมาเป็นทนายได้

วันเวลาผ่านไปเกือบสามเดือนที่ข้าวหอมมาอยู่ในการดูแลของพายุ ทั้งสองจึงเริ่มสนิทกันมากขึ้น สามารถพูดคุยหยอกล้อกันได้ในหลายเรื่อง ข้าวหอมมีหน้าที่เรียนหนังสือ คอยดูแลงานบ้านต่าง ๆ ร่วมกับป้าผิง และคอยเชื่อฟังทำตามคำสั่งของพายุอยู่เนือง ๆนับวันพายุแทบจะย้ายบ้านมาอยู่กับเธอแล้วด้วยซ้ำ จากที่ตอนเเรกบอกว่าจะไป ๆ มา ๆ แต่ตอนนี้กลับมานอนบ้านหลังเดียวกับข้าวหอมแทบจะทุกครั้ง มาทานข้าวเย็นฝีมือแม่ครัวตัวน้อย คอยสอนการบ้านเธอในทุก ๆ วัน ช่วงนี้พายุจึงดูเหมือนมีหน้าที่รับผิดชอบเพิ่มขึ้น เขาลืมการเที่ยวสังสรรค์ไปได้พักใหญ่เลยทีเดียวข้าวหอมเองช่วงนี้ก็เป็นช่วงใกล้จะเรียนจบม.ปลาย เตรียมตัวสอบเข้ารั้วมหาลัย เธอจึงต้องการคนติวหนังสือให้ ซึ่งแน่นอนว่าตัวเลือกหลักของข้าวหอมคืออาพายุผู้เชี่ยวชาญของเธอ ข้าวหอมไม่มีเพื่อนสนิท เพราะเธอสวยจนเกินไป นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่การหลงตัวเองข้าวหอมสวยกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันมาก ทำให้เพื่อนผู้หญิงส่วนมากจะอิจฉาเธอ ชอบนินทาลับหลัง จึงไม่มีใครอยากคบหา และข้าวหอมเองก็ไม่สนใจและไม่อยากมีเพื่อนเเบบนี้สักเท่าไร เธอเพียงแค่ตั้งใจเรียนในแต่ละวัน และรอเวล

ภายในห้องทำงานของผู้บริหารซึ่งเปิดแอร์เย็นเฉียบ แต่กลับไม่ได้ทำให้บรรยากาศเย็นลงเลยสักนิด พายุนั่งจ้องเหล่าอาจารย์และนักเรียนผู้ปกครองกลุ่มนั้น โดยตอนนี้เขารับบทคล้ายผู้พิพากษาแทนอาจารย์ฝ่ายปกครองเป็นที่เรียบร้อยส่วนข้าวหอมเขาให้เลขาพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายและทำแผล และให้ทางเลขาเตรียมเก็บทั้งพยานหลักฐาน พร้อมกับทนายคิมหันต์ที่เขาจะต้องรบกวนมันให้จัดการฟ้องร้องผู้คนเหล่านั้น ให้เห็นไปเลยว่า ใครหน้าไหนที่มันกล้ารังแกข้าวหอมจะเจอกับอะไร เด็กข้าใครอย่าแตะ! คำนี้ไม่เกินจริง…"รบกวนช่วยเล่าสาเหตุด้วยครับ อย่าเป็นใบ้กันกะทันหัน" เหมือนจะเป็นคำพูดที่สุภาพหนุ่มนวล แต่นั้นแหละมันแค่เหมือน!"คือ… เด็กกลุ่มนี้เล่าว่าเห็นเสี่ยแก่ ๆ มาส่งข้าวหอมพร้อมกับยื่นเงินให้ เด็ก ๆ เลยเข้าใจว่าข้าวหอมเป็นเด็กเสี่ยบ้าตัณหา เลยเข้าไปตักเตือน อาจจะใช้คำพูดไม่เหมาะหรืออย่างไรดิฉันไม่แน่ใจ ทำให้ข้าวหอมเกิดโมโหและเข้าไปต่อยเพื่อนก่อนจึงเกิดการทะเลาะกันค่ะ"อาจารย์ฝ่ายปกครองรับบทอาสาเล่าความจริง แต่ใครฟังก็รู้ว่าเป็นความจริงฝ่ายเดียวเข้าข้างเด็กกล

"อื้อ อร่อยดีนี่ ขอกินอีกคำสิ"เสียงชายหนุ่มเรียกสติที่หลุดลอยของข้าวหอมให้กลับคืนมา เธอรู้สึกเหมือนว่าวิญญาณถูกดึงกลับเข้าร่าง เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ ..."มันจะดีนะคะคุณอา แต่จะทำบ่อยไม่ได้ ข้าวจะเขินตายเอานะคะ^^.".. ข้าวหอมได้แต่คิดในใจ เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แก้มสองข้างแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึงสุกก็ไม่ปาน"คุณอาก็กินเองสิคะ ตอนแรกข้าวอุตส่าห์ป้อนแต่ไม่กินเอง ชิ" ข้าวหอมแสร้งทำเป็นงอนชายหนุ่ม แต่อีกฝ่ายกับหัวเราะให้กับท่าทีของเจ้าหล่อน"ป้อนหน่อยสิ""ไม่ค่ะ""ทีฉันยังตักให้เธอตลอดเลย แค่ป้อนฉันนิดหน่อยก็ไม่ได้ เธอจะใจดำเกินไปแล้วนะข้าวหอม" พายุแสร้งทำเป็นตัดพ้อเธอคืนบ้าง"ก็ได้ค่ะ ๆ" ข้าวหอมจำใจยอมทำตามที่เขาขอ เพราะเดี๋ยวเขาก็จะบ่น ๆ แบบนี้ไม่จบไม่สิ้น"อ้าปากสิคะ""ทำไมต้องบอกให้อ้าปากล่ะ หืม?" เขาแกล้งหลอกถามหญิงสาวเล่น ๆ แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมานั่นสิ"ถ้าบอกให้อ้าแขนก็กลัวคุณอาจะไม่อิ่มน่ะสิคะ"ข้าวหอมเธอมันแน่! แน่มาตลอด พายุขำจนตัวงอ เธอไปหัดต่อปากต่อคำแบบนี้มาจากไหนกัน

พายุที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเดินออกมาด้วยอาการเซนิด ๆ เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มมากจนเกินไปทำให้เลือดยังคงสูบฉีดจนหน้าและตัวแดงไปหมด พายุมีอาการเบลอเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาเป็นประเภทที่ต่อให้เมาภาพตัดแค่ไหน ใครทำอะไรหรือเขาทำอะไรล้วนแต่จำได้หมด"ข้าว~" เสียงยานคางเอ่ยเรียกชื่อสาวน้อยที่ขะมักเขม้นกับการปูที่นอนใหม่ให้เขาอยู่ ข้าวหอมรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรีบร้อนก่อนที่จะกลับมาจัดการห้องของชายหนุ่มให้เรียบร้อย"คะ?""มานี่หน่อยสิ"พายุกวักมือเรียกหญิงสาวให้เข้ามาช่วยพยุงเขาไปที่เตียง ข้าวหอมเองก็ไม่ปฏิเสธเธอเดินห่อไหล่เข้ามา เพราะรีบมากจนลืมใส่ชั้นใน เธอสวมเพียงชุดนอนแขนยาวตัวโครง ซึ่งความยาวสูงเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับกางเกงนอนขาสั้นตัวจิ๋วซึ่งมองยังไงก็คงไม่เซ็กซี่เหมือนชุดนอนผ้าบาง ข้าวหอมจึงสบายใจที่จะเดินเข้ามาใกล้เขาเมาขนาดนั้นแถมแว่นก็ไม่ได้ใส่ เขาคงไม่ได้สังเกตหรอกมั้ง?"เอาน้ำอุ่นสักแก้วไหมคะ?"เมื่อมาถึงปลายเตียงนอน ข้าวหอมค่อย ๆ ปล่อยให้พายุนั่งลงช้า ๆ เธอกำลังจะลุกขึ้นแต่ถูกแขน