All Chapters of คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน: Chapter 31 - Chapter 40

ทุกคนต่างตกอยู่ในอาการตะลึงงันไปชั่วขณะ เพราะคีรินทร์ตะโกนเสียงดัง แถมยังลุกพรวดพราดทำเอาทุกคนตกใจไปตาม ๆ กัน! ทำอย่างกับว่าเกิดเรื่องราวใหญ่โต ทั้ง ๆ ที่มันแค่กระดุมชุดนักศึกษาของหญิงสาวสวยอย่างข้าวหอมหลุดไปเม็ดหนึ่ง เผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจขนาดเกินตัวเรียกได้ว่าอวบแน่นทะลักออกมา แต่ก็คงไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น เพราะคีรินทร์เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ เขารีบยื่นมือมากุมปกคอเสื้อของเธอไว้ทันที"ก้มลงไม่ดูเลย! นมหกหมดแล้วเนี่ย"น้ำเสียงดุ ๆ พร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งจากชายหนุ่มร่างสูง คีรินทร์ค่อนข้างที่จะแสดงออกชัดเจนว่าเขานั้นหึงหวงคนตรงหน้ามากกว่าสถานะที่เป็นอยู่พรึ่บ! ทว่าเวลาต่อมาไม่ถึงห้าวินาที มือที่กุมคอเสื้อหญิงสาวอยู่นั้น กลับถูกปัดออกด้วยมือหนาของใครอีกคนอย่างเเรง! และหน้าอกอวบก็ถูกแทนที่ด้วยมือของชายหนุ่มสวมเเว่นที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจอย่างมากที่มือของคนอื่นกำลังถูกหน้าอก ‘เด็กของตัวเอง’พายุทาบมือปิดหน้าอกให้ข้าวหอมที่ยังคงอึ้งไม่ต่างกัน เธอกำลังประมวลผลทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ได้ตกใจคีรินทร์แต่ตกใจพายุต่างห

"ขอโทษครับ ให้ทำยังไงก็ได้ ขอแค่ข้าวยกโทษให้""ตอนนั้นฉันเหลวแหลกจริงอันนี้ยอมรับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว""สัญญานะ ต่อไปนี้จะรักข้าวคนเดียว ไม่ทำให้ข้าวเสียใจอีก""ให้โอกาสอาอีกสักครั้งนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ"ง่ายไปหรือเปล่า... อยากมาก็มาอยากไปก็ไป ตอนทำก็ไม่เห็นจะคิดอะไร พออยากได้คืนก็มาขอโทษและพูดประโยคน้ำเน่าไม่กี่ครั้ง ขอความเห็นใจและขอให้เธอยกโทษให้ คิดผิดแล้วล่ะ คนระยำเห็นแก่ตัวแบบนี้ควรแล้วหรือที่จะได้รับโอกาส?ตอนเธอเจ็บ ตอนเธอเสียใจ ร้องไห้จะเป็นจะตายน้ำตาแทบจะไหลเป็นเลือดเขาเคยเห็นใจบ้างไหม? ตอนนั้นเขาทำอย่างไรคงจำได้สินะ คำพูดแสนเจ็บแสบดูถูกเหยียดหยาม เปล่งออกมาจากปากคนที่เธอรัก และพร่ำบอกรักเธอทุกวัน สุดท้ายก็ทำร้ายหัวใจเธอแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี เลือกผู้หญิงคนนั้นแล้วจะมายุ่งกับเธอทำไม เธอมีอะไรที่ผู้หญิงแสนจะเพอร์เฟคคนนั้นไม่มีอย่างนั้นหรือ?"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอคะ?""คิดอยากมาเมื่อไหร่ก็มา อยากทิ้งเมื่อไหร่ก็ทิ้ง""พออยากได้ก็วิ่งไล่เก็บคืน""เห็นข้าวเป็นตัวอะไร?""เลือกเ

เช้าวันถัดมา..."อื้อ~หนัก"หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน เปลือกตาสวยเริ่มขยับขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับอาการหนักอึ้งบริเวณอกเมื่อรู้สึกตัวตื่นเมื่อลืมตาขึ้น และปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างที่ลอดผ่านเข้ามาในห้องได้เเล้ว ข้าวหอมจึงเริ่มเห็นทุกอย่างชัดเจน ลมหายใจร้อนเป่ารดอยู่ข้างใบหูและแก้มขาวนวล จนเธอขนกายลุกซู่ ความรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากลืมตาตื่นก่อนหน้านี้ เริ่มถูกแทนที่ด้วยอาการตกใจ เพราะข้าวรับรู้ได้ว่ามีบุคคลที่สองที่เธอรำคาญแบบสุด ๆ นอนกอดเธอแน่น คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘พายุ’!ส่วนสาเหตุของอาการหนักตรงอกก็เพราะมีแขนแกร่งของใครคนนั้นทาบทับ และกอดรัดเธอเเน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปจากตรงนี้"ปล่อยได้แล้ว!"มือเรียวรีบยกแขนพายุออกทันที ตามด้วยการผลักเขาออกห่างอย่างคนรังเกียจ เมื่อคืนเธอเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ข้อเสียอีกอย่างที่ทำเธอถึงกับต้องกุมขมับก็คือ ‘เธอหลับลึกมาก’ หวังว่าเขาจะยังไม่ทำอะไรเธอตอนที่ยังไม่มีสติหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ได้เห็นดีกันแน่! เธอจะลากคอเขาเข้าคุกให้ดู!"เฮ้อ~ยังถือว่ามีบุ

"ไปขี่หลังมันทำไมหา!?"เพียงแค่ประตูห้องถูกปิดลงได้ไม่นาน เสียงตะโกนอย่างขุ่นเคืองก็ตามมาติด ๆ ข้าวหอมเพิ่งจะโล่งใจที่หลอกล่อคีรินทร์ออกไปได้ ก็ต้องมาปวดหัวกับพายุที่ทำท่าฮึดฮัด จ้องเธอจนตาแทบจะหลุดจากเบ้าอยู่แล้ว"แล้วจะให้ทำยังไง? ถ้าคีออกไปแล้วเจออาล่ะ?"ข้าวหอมไม่ได้คิดมากเรื่องถูกเนื้อต้องตัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอขี่หลังคีรินทร์ บางทีมากกว่านี้ด้วยซ้ำ อ้วกราดหัวเขาเธอก็ทำมาแล้ว ทุกครั้งที่ไปร้องเพลงตามร้านเหล้า ลูกค้าให้ทิปข้าวหอมก็ต้องดื่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ คีรินทร์เองก็ไม่เคยห้าม เขาเพียงแค่รอเก็บศพเธอ ที่สภาพดูไม่ได้ในทุกครั้ง จึงทำให้ข้าวหอมให้ความไว้ใจ และสนิทใจเวลาที่อยู่กับคีรินทร์แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกมากไปกว่าคำว่าเพื่อน เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยอยากรักใครเลยสักครั้ง นอกจากตัวเอง เหมือนเรื่องราวความรักครั้งนั้น ทำให้เธอเข็ดขยาดไปเสียแล้ว..."แต่จำเป็นไหมที่ต้องสนิทกับมันขนาดนั้น ขี่หลังมันถูกตัวกัน หยอกล้อกัน เพื่อนที่ไหนจะขนาดนี้ฮะ?"พายุโกรธจนหน้าแดง เขาไม่ชอบให้ข้าวหอมใกล้ใคร เเละคนอื่นใกล้เธอ แม้สถานะตอนนี้จะไม่มี

"แก่แล้วแก่เลยจริง ๆ"ข้าวหอมได้ฟังสิ่งที่ชายหนุ่มบอกนั้นแล้ว เธอรับรู้ได้ถึงความจริงจังจากน้ำเสียงที่เปล่งออกมา แต่ก็ยังมีอคติไม่กล้าเชื่อใจเขาอีก คนเราสามารถให้โอกาสได้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สำหรับความเชื่อใจมันมีให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นถ้าเลือกที่จะสร้างบาดแผล ต้องยอมรับว่าบาดแผลนั้นจะไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้มีเพียงแค่ใช่ยาประคบรักษาอาการ หรือไม่ก็สาดน้ำร้อนราดให้แผลมันเหวอะหวะหนักกว่าเดิม... เช่นเดียวกับบาดแผลในใจเธอตอนนี้ แม้เวลาจะเยียวยามันได้บ้างเล็กน้อย แต่มันไม่เคยหายขาดได้เลยสักที"ยิ่งแก่ยิ่งหล่ออันนี้ไม่เถียงนะ"พายุกลับหันเรื่องเข้าข้างยกยอตัวเองซะอย่างนั้น ข้าวหอมไม่พูดอะไรต่อ เธอส่ายหน้าและหันออกนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งข้าง ๆ ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ พายุจึงขับรถออกไป จุดมุ่งหมายของเขาในตอนแรกกะว่าจะพาข้าวหอมไปซื้อของสักหน่อยแต่ไม่รู้ว่าถ้าพาไปแล้วเธอจะยอมซื้อของสักชิ้นไหมนะ?"เดี๋ยวนี้มีโรคหลงตัวเองมาเพิ่มสินะ""เป็นมานานแล้ว เป็นมาตั้งแต่มีเด็กผู้หญิงตัวขาว ๆ แก้มป่อง ๆ เข้ามาในชีวิตอา แล้วชอบบอกว่า อาพายุหล่อม