All Chapters of คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน: Chapter 41 - Chapter 50

"มีตังค์แต่ไม่จ้างแม่บ้านเนี่ยนะ!""ขี้งกเอ้ย!""บ่นอะไรคะ?" ชายหนุ่มตัวโตเดินอ้อมมายืนประกบด้านหลังหญิงสาวที่มือเธอยังคงหยิบเสื้อผ้าลงเครื่องซัก แต่ปากก็ไม่วายบ่นกระปอดกระแปดทำหน้ามุ่ย เเต่พายุหาได้สนใจ หนำซ้ำยังเบียดตัวเข้าชิดด้านหลังของสาวน้อยในชุดนักศึกษาทันที"อะไรอีกเนี่ย! ขยับออกไปเลยนะ"ข้าวหอมเอ่ยอย่างหัวเสีย จู่ ๆ พายุก็เข้ามาโอบกอดเธอจากด้านหลังอย่างคนไร้มารยาท ชอบหาเศษหาเลยจากร่างกายเธอทุกครั้งที่มีโอกาส เธอจึงโต้ตอบด้วยการเด้งสะโพกดันเขาออกห่างทันที"ว้าว~ท่านี้ดี อีกทีซิคะ"ตอนเเรกพายุตกใจเล็กน้อยในความใจสู้ของคนตัวเล็ก แต่ตอนนี้เขาดันชอบซะแล้วสิ มันจะดีนะ...ถ้าได้มากกว่านี้"โรคจิต!""ข้าวโรคจิตกว่าฉันอีก เอาก้นมาดันก่อนเอง""มือไม่ว่าง ซักให้แล้วตากเองนะ ข้าวจะกลับแล้ว""ทำให้เสร็จก่อนสิ ค่อยกลับ""ข้าวมีงาน นี่มันก็ใกล้จะถึงเวลาแล้วด้วย""ไม่ทำได้ไหม อาสามารถเลี้ยงข้าวได้สบาย ๆ เลยนะ ข้าวไม่ต้องทำงานแบบนั้นก็ได้"หญิงสาวหันกลับไปเผชิญหน้ากับพายุทันที ไม่มีเหตุลอะไรที่เธอต้องพึ

ข้าวหอมที่ขนาดเมาหนัก เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอกชัดเจน จู่ ๆ ก็ตัวเเข็งทื่อไม่ต่างกัน เธอค่อย ๆ ประคองสติและร่างกายหันไปมองบุคคลผู้มาใหม่ทันทีร่างสูงตรงหน้ากัดฟันกรอด! ชายสวมเเว่นใบหน้าหล่อเหลา กำลังยืนกำหมัดแน่น กรามหนาขบกันจนปูดนูน พายุพยายามอดกลั้นอารมณ์อย่างสุดกำลัง บรรยากาศโดยรอบสัมผัสได้ถึงความบรรลัยเสียยิ่งกว่าบรรลัย! สายตาพายุที่มองมาตอนนี้แทบจะฉีกเนื้อทุกคนออกเป็นชิ้น ๆ เจแปนที่พอได้สติก็ตกใจไม่ต่างกัน ไม่เคยมีใครเห็นพายุในลักษณะอาการแบบนี้มาก่อน รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจนทุกคนถอยกรูกันออกห่าง รักเพื่อนก็รัก แต่กลัวอาเพื่อนก็กลัว!"ฉิบหายไหมล่ะมึง!"กวางที่นั่งอยู่หันมาเจอพอดีถึงกับอุทานด้วยความตกใจ รีบวิ่งมาหมายจะช่วยเพื่อนอธิบาย แต่ข้าวหอมกลับโดนผู้ที่เพื่อน ๆ ต่างเข้าใจว่าเป็นอาอุ้มตัวลอยด้วยแขนเพียงข้างเดียวออกไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่มีใครไหนเลยสักคนที่จะกล้าเข้ามาขวาง เพียงแค่ชายหนุ่มกล่าวว่า"กลับเดี๋ยวนี้!"ไม่ใช่คำหยาบ ไม่มีคำพูดใด ๆ เป็นการต่อว่า แต่เพียงสามคำนี้ก็สามารถหยุดทุกสายตาทุกการ

"ผู้ชายค่ะ" น้ำเสียงเบาหวิวพร้อมกับหลบตาชายหนุ่มทันทีร่างสูงใหญ่โน้มตัวเข้าใกล้เธอเรื่อย ๆ พร้อมกับเเววตายากเกินจะคาดเดาจ้องมองเธออย่างไม่วางตา"เขาจับอย่างนี้ไหม?"มือหนาของชายหนุ่มกอบกุมหน้าอกนุ่มขนาดล้นมือ พร้อมทั้งบีบเคล้นสองเต้าอวบพร้อมกัน ข้าวหอมเองก็ปล่อยให้พายุทำตามใจ เธอเอนตัวลงนอนบนเตียงช้า ๆ ตามด้วยร่างหนาขึ้นคร่อมทับ หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าชายหนุ่มยังคงสวมแว่นกรอบบางอยู่ เธอจึงอาสาถอดมันออกอย่างเบามือ เพื่อไม่เป็นการเกะกะหากเขาต้องการจะทำเรื่องแบบนั้น"ขอบใจ""ช่างเขาจับยกขึ้นแบบนี้หรือเปล่า?"พายุใช้อุ้งมือดันอกอวบขึ้น เพื่อสาธิตว่าแบบนี้ใช่แบบที่ช่างสักทำหรือเปล่า ถ้าใช่เขาก็คงหึงอย่างว่า แม้เวลาจะผ่านมาแล้วก็ตาม เขาไม่ชอบให้ใครต่อใครได้แตะต้องเธอ ยิ่งเป็นเนื้อนวลภายในร่มผ้าเขายิ่งไม่ชอบใจ"ไม่ค่ะ เขาทำแบบนี้"สาวน้อยข้าวหอมยกยิ้มมุมปาก เธอใช้สองมือจับหน้าอกตัวเองแล้วนวดวนเบา ๆ พร้อมกัดริมฝีปากดูเซ็กซี่เว้าวอน จนคนมองหายใจติดขัด"ร้ายขึ้นนะเราอะ หึ ๆ""แล้วเขาทำแบบไหนอีก?""แบบนี้ค่

ข้าวหอมนิ่งไปชั่วขณะ เธอพูดกับเขาแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ไม่เอาน่า...เวลาเมาเธอยิ่งจำอะไรไม่ค่อยได้อยู่ด้วย ภาพความทรงจำที่มีมันเลือนลาง ที่พอจำได้คร่าว ๆ ก็ตอนที่พายุตามเธอกลับ หลังจากนั้น...เขาก็ตีเธอ...ด้วยไอ้นั่นแหละ ๆ แล้วก็เหมือนบรรยากาศทุกอย่างพาไปแล้วเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"เอาเป็นว่าข้าวจำไม่ได้แล้ว ปล่อย ข้าวจะกลับห้อง""กลับไปไหน นี่ไงห้องของเรา"พายุยังคงกอดเธอไม่ปล่อย เขาพยายามใจเย็นสุด ๆ แม้จะไม่พอใจอยู่บ้างที่พอตื่นมาคนตัวเล็กทำเป็นจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หรืออาจจะเมาหนักจนจำไม่ได้จริง ๆ ?"ของเรากับผีสิ! เลิกเอะอะอะไรก็เรื่องของเรา ๆ นั่นก็เรานี่ก็เราได้แล้ว ข้าวรำคาญ!"เอ๊ะ! ดูท่าจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้สินะ"ก็ถ้ามันไม่จริงฉันจะพูดไหม เลิกงอแงเอาแต่ใจได้แล้วข้าว เมื่อคืนก็ยังดี ๆ อยู่เลย" พายุเองก็เริ่มหงุดหงิด"เมื่อคืนข้าวแค่เมาเท่านั้นแหละ ถ้าเป็นเวลาปกติอย่าหวังเลยว่าจะได้แตะต้องข้าวอีก"หญิงสาวตะโกนก้อง และไม่วายที่จะดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนอันอบอุ่นจนเธอรู้สึกอบอ้าว ผ้าห่มที่คลุมกายหมิ่นเหม่ก็หลุดออกไปจนหมด เท้าเล็

ข้าวหอมเลือกที่จะขอร้องพายุให้เธอนั้นได้ออกมาพูดคุยกับคีรินท์ตามลำพัง ตอนเเรกดูท่าพายุเหมือนจะไม่ยอม แต่โดนเธอส่งสายตากระเง้ากระงอดพลางเอ่ยขอร้อง เขาจึงยอมให้เธอออกมา ต่อหน้ากลุ่มเพื่อนข้าวหอมไม่อยากต่อว่าพายุอย่างเช่นตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาให้เกียรติเพื่อนเธอและตัวเธอเอง ข้าวหอมจึงยังไว้หน้าพายุอยู่บ้างเธอออกมากับคีรินทร์สองคน ปล่อยให้พายุนั่งปลอบขวัญกวางและเจแปนเป็นการใหญ่ คีรินทร์พาเธอขับรถออกมาตามท้องถนนแต่ยังคงไร้จดหมายที่จะไปไหนสักหนแห่ง เขายังคงนั่งนิ่ง ไม่พูดจาจนข้าวหอมเองเกิดอาการหวาดหวั่น"คี เป็นอะไรหรือเปล่า?""เป็น!" เขาเพียงตอบกลับสั้น ๆ ทำเอาใจเธอหล่นตุ๊บ"ปะ เป็นอะไร?""เป็นบ้า! ก็เมียจ๋าเล่นทำตัวแบบนั้นอะ แล้วจะให้ผัวจ๋าทนได้ไง"จู่ ๆ คีรินทร์คนเดิมที่ก่อนหน้าทำท่าทางคล้ายกับจะหักคอทุกคน บัดนี้กลับพูดจาน่าเอ็นดูจนเธออดขำไม่ได้ คีรินทร์ยังคงทำหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวด แต่น้ำเสียงกลับงอแงทีเล่นทีจริงคล้ายเด็กน้อยเอาแต่ใจ เขาไม่กล้าโวยวายใส่ข้าวหอมสักครั้ง กลัวเธอไม่พอใจยิ่งกว่าอะไรดี และยิ่งกว่านั้นคือกลัวเธอจะรู้จักด้านมืดของเ