All Chapters of คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน: Chapter 21 - Chapter 30

" อื้อ~" เสียงอู้อี้ในลำคอ หญิงสาวที่เพิ่งรู้สึกตัวตื่นเมื่อมีสัมผัสบางอย่างรบกวนการพักผ่อนของเจ้าหล่อน"ข้าวจะนอน~"ข้าวหอมพูดเสียงเบา แต่ดวงตายังคงปิดสนิท เธอพยายามดันศีรษะของใครบางคนที่กำลังซุกไซ้ซอกคอขาวอยู่ จนคนตัวเล็กเริ่มมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเธอทั้งเหนื่อยและปวดระบมไปหมด เธอต้องการพักผ่อน"จุ๊บ! Morning kiss ครับ ตื่นได้แล้วคนเก่ง"ริมฝีปากหนาประกบจูบคนที่นอนไม่ยอมตื่นสักทีเป็นการทักทายตอนเช้า แบบที่ต่อจากนี้มันจะกลายเป็นวิธีที่เขาจะใช้ประจำ แทนการเอ่ยทักทายธรรมดาข้าวหอมเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก ต่อมาก็เริ่มกะพริบตาปริบ ๆ ปรับสายตาเข้ากับแสงและมองคนที่ยิ้มกริ่มอยู่เหนือร่างเธอ ข้าวหอมพยายามขยับตัวลุกอย่างทุลักทุเล จนพายุต้องช่วยดึงเธอขึ้นอีกแรงหญิงสาวหันซ้ายแลขวาก็พบว่าทั้งเธอและเขานอนอยู่ในห้องที่มีดอกทิวลิปวางรายล้อม ซึ่งนั่นก็คือห้องของข้าวหอมเอง แต่เมื่อคืนเธอจำได้ว่าตนอยู่อีกห้องหนึ่งไม่ใช่เหรอ?"ทำไมถึงมานอนห้องนี้คะ?"ข้าวหอมสงสัยเล็กน้อยจึงเอ่ยถามชายหนุ่ม ที่สภาพเพิ่งตื่นของเขาดูดียิ่งกว่าดารานั่งแต

วันเวลาผ่านไป...ทั้งสองคนยังคงใช้ชีวิตอย่างปกติสุข พายุจะเข้ามานอนห้องเดียวกับข้าวหอมทุกวัน หยอกล้อกันเล่น โดยที่ป้าผิงไม่เอะใจหรือสงสัยเลยสักนิด คนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ที่เกินเลยระหว่างทั้งสองคน ก็จะมีเพียงเจ้าตัวและคิมหันต์เท่านั้นแน่นอนว่าตอนแรกมันด่าพายุยับเยิน บอกว่าเรื่องนี้ในอนาคตต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน ไม่ใช่ว่ามันจะดูไม่ออก ตอนนี้ข้าวหอมยังไม่ต้องการแสดงตัวตนมากนัก แต่ต่อไปอาจไม่แน่ เด็กสาวไม่ง่ายเลยที่จะอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ได้ตลอดรอดฝั่ง คิมหันต์เชื่อว่าลึก ๆ แล้วทุกคนย่อมมีความต้องการจะเป็นที่หนึ่ง และต้องการมีตัวตน...เขารู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองดี และพอจะเดาทางข้าวหอมออก..."อาพายุอยู่ไหนคะ? ว่างหรือเปล่า"ข้าวหอมในชุดนักศึกษานั่งรอใครบางคนอยู่หน้าตึกคณะมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่เเววว่าเขาคนนั้นจะมารับเธอ ข้าวหอมจึงเลือกที่จะกดโทรศัพท์มือถือโทรหาเขาทันที[พอดีฉันติดธุระ เธอนั่งแท็กซี่กลับก่อนเลยนะ] ปลายสายเอ่ยออกมาอย่างคนไม่รู้ร้อนข้าวหอมรู้สึกว่าช่วงนี้พายุแปลกไปเล็กน้อย เริ่มไม่อยากมารับเธอ ไม่อยากพาเธอไปไหนม

หญิงสาวสวยเดินเข้ามาในร้านอาหารสุดหรู ด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดาได้ และเเล้วเธอก็เจอเข้ากับเป้าหมายที่เธอนั้นไล่ตามมาติด ๆ สองเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างสั่น ๆ เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร รู้เพียงว่าวันนี้!ตอนนี้! เธออดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องให้ได้!"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมอาต้องมากับเขาด้วย!"เสียงพูดที่ติดจะเป็นการตะโกนร้องของเด็กสาวร่างเล็ก ที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ เพราะเธอตามมาเจอชายหนุ่มที่เป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ เป็นคนที่เธอรัก เป็นคนที่เธอไว้ใจและมอบทุกอย่างให้จนหมดสิ้น เขาหลอกเธอจนวินาทีสุดท้าย บอกเธอว่ามีงานเช้า แต่กลับมาโผล่ที่ร้านอาหาร! พร้อมกับควงดาราสาวสวย ท่าทางสนิทสนม!"เป็นบ้าอะไรของเธอข้าว! กลับบ้านไปได้แล้ว!"พายุกระชากแขนคนตัวเล็กทันที เมื่อเห็นว่าเธอนั้นจะเดินเข้าไปหาคู่ควงคนใหม่ของเขาที่ทำหน้าตาน่าสงสาร ราวกับสาวไร้เดียงสาที่ถูกกระทำไม่รู้เรื่องราวใด ๆ"อาบอกข้าวมาสิ! ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!? ฮึก!"เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น

ช่วงพักเที่ยง พายุที่รีบเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จแม้ว่าเขาอยากเจอข้าวหอมมากแค่ไหนก็ต้องอดใจไว้ก่อน จะสั่งให้เธอเข้ามาหาที่ห้องก็กลัวจะเป็นการไม่ดี พออายุมากขึ้นวุฒิภาวะด้านความคิดก็มีเพิ่มขึ้นมาบ้าง ทุกวันนี้จะทำอะไรเขาก็ต้องคิดให้มาก เคยพลาดแล้วก็ไม่อยากพลาดซ้ำ แต่เรื่องนิสัยใจร้อนก็ยังไม่หายขาด เขาก็ยังเป็นพายุคนเดิมที่จะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นพายุเดินเข้ามาในแผนกที่ข้าวหอมฝึกงานอยู่ช่วงนี้เป็นช่วงพักกลางวันเธอน่าจะยังไม่ทันลงไปทานข้าว เพราะเลขาคนสนิทมารายงานว่าข้าวหอมยังไม่ออกจากห้องไปไหน ถ้ายังทำงานไม่เสร็จก็น่าจะหาอะไรขึ้นมาทานในห้อง"ทำอะไรอยู่เหรอ?""อิ เห้!! อุ๊บ! คุณพายุ" เจแปนที่กำลังตั้งใจเล่นเกมอยู่เกือบหลุดคำหยาบออกมาเพราะความตกใจ แต่พอเห็นว่าเป็นใครที่เดินเข้ามาก็เปลี่ยนบุคลิกทันควัน"ไม่ลงไปทานข้าวเที่ยงกันเหรอ?"พายุเอ่ยถามเจแปนก็จริง แต่สายตากลับสอดส่องไปหาใครบางคน ซึ่งเธอไม่ได้ส่งเสียงพูดคุยเพราะเจ้าหล่อนฟุบหลับบนโต๊ะทำงานเป็นที่เรียบร้อย"พวกหนูกินมาม่าเรียบร้อยค่ะ""มาม่า แล้วอิ่มเหรอ?"

"เลิกงานแล้วไปไหนต่อป่ะ?""ไม่จ้า ว่าจะกลับไปอ่านหนังสือ วันนี้ไม่มีงาน""ร้องเพลงล่ะ?""ช่วงนี้สลับกับพี่กาย คนละวันร้านเงียบ ๆ อ่ะ ร้องสองคนเขาจ้างไม่ไหว""โอเคโอ" เจแปนทำท่าโอเคเข้าใจในแบบฉบับของตัวเอง ซึ่งก็คือการบิดตัวขยิบตาอะไรของมันนั้นแหละ และพูดสำเนียงแปลก ๆ คนอื่นอาจจะมีขนลุกขนพองบ้าง แต่สำหรับข้าวหอมที่ได้ยินได้เห็นทุกวัน บอกได้คำเดียวเลยว่าเธอชินชาเอาเสียเเล้ว"งั้นสรุปตอนเย็นมึงว่าง?""ว่างอะไร ก็บอกจะอ่านหนังสือ" ข้าวหอมคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จู่ ๆ เจแปนที่เล่นโทรศัพท์อยู่ก็หันมาจ้องตาเธอด้วยอาการแปลก ๆ ดูพิลึกชอบกล"ไม่! มึงต้องว่าง""เพราะคุณพายุชวนไปกินชาบู อ๊ายยยย""กรี๊ด ๆ ๆ ๆ""โอ้ยอิแปนหยุด! มันแสบแก้วหู มึงจะร้องทำไมเนี่ย"ข้าวหอมเอามือปิดหูทันที ดีที่โซนที่พวกเธออยู่พี่พนักงานในบริษัทกลับกันหมดแล้ว ทำให้คนที่ต้องทนฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดของเจแปนมีแค่ข้าวหอมคนเดียว"คุณพายุเขาชวนพวกเราไปกินชาบูไงมึง"คงยังไม่หยุดจริง ๆ สินะ...รู้ว่าเข้าหาเธอลำบากก็เข้าหาเพื่อนเธอเเทน ยิ่งเห