All Chapters of คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน: Chapter 51 - Chapter 60

 "เป็นไงไอ้เพื่อนรัก เด็กมึงล่ะ?"เสียงทักทายจากพ่อหนุ่มสายเอนเตอร์เทนอย่างคิมหันต์ เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกตามด้วยร่างชายหนุ่มสวมเเว่นคนเดิม พายุกลับมาจากการช่วยเหลือเหล่าเพื่อนของข้าวหอม หลังจากนั้นเธอก็ทิ้งเขาไปกับชายหนุ่มอีกคน พายุโทรไปเป็นสิบ ๆ สายสาวเจ้าก็ไม่ยอมกดรับสักครั้ง เขาไม่รู้จะตามเธอได้ที่ไหน ทำได้เพียงกลับมาสงบสติที่คอนโดตนเอง และระบายกับเพื่อนสนิทที่นั่งรอเขาอยู่ในห้อง"หนีไปกับผู้ชาย กูตามไม่เจอ" พายุพูดอย่างคนหัวเสีย"ว้าว ๆ ข้าวหอมแม่งเจ๋งว่ะ ทำเนิร์ดปลอมแบบมึงเสียฟอร์มได้ ฮ่า ๆ ๆ""มึงหุบปากเลย กูเจอเมื่อไหร่กูจะฟาดให้!"พายุยิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเดิม เมื่อเพื่อนสนิทตนเอาแต่พูดหยอกล้อเขาไม่หยุด มันอุ้มเจ้าหน้าขาวไปพลางหัวเราะไป จนพายุอดใจไม่ไหวอยากถีบให้กระเด็นสักป๊าบ"เหรอ มีสิทธิ์อะไรไปทำเขา?" คิมหันต์ยังคงขยี้จุดพายุไม่ยอมเลิกรา เขาชอบใจสุด ๆ เวลาไอ้เพื่อนเนิร์ดมันหัวร้อนและโวยวายใส่เขา มันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ"มีสิวะ กูเป็นผัวนะเว้ย นั่นก็เมียกู!! ""เมื่อกี้กูได้ยินว่าข้าว

"คี~"เพราะน้ำเสียง และกลิ่นคุ้นเคยที่สัมผัสได้ คนที่ชนเข้ากับเธอคือคีรินทร์ เพราะเเรงปะทะก่อนหน้าทำให้เธอเกือบหน้าหงาย ดีที่คีรินทร์คว้าเอวบางดึงเข้าประชิดตัวไว้เสียก่อน"อื้อ""ไปไหนมา? ทำไมปล่อยให้ข้าวรอนานขนาดนี้"น้ำเสียงติดจะเป็นการตำหนิจากหญิงสาวสวยในอ้อมอก เธอทำหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยราวกับไม่พอใจเขา"พอดีเตรียมของขวัญวันเกิดให้ข้าวไง""จริงเหรอ?"ข้าวหอมผละตัวออกจากอ้อมเเขนของชายหนุ่มทันที ก่อนที่จะรีบเปลี่ยนสีหน้าและจ้องมองชายหนุ่มอย่างตั้งใจ ทว่า! เมื่อเธอมองหน้าเขาชัด ๆ จึงสังเกตุได้ว่าดวงตาของคีรินทร์แดงก่ำจนหน้ากลัว!"คีเป็นอะไร!? ร้องไห้ทำไม"เสียงร้องที่ติดจะเป็นการตะโกนเสียมากกว่า เธอตกใจจนสร่างเมาไปชั่วขณะ เมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มตรงหน้า มือเรียวที่สั่นเทารีบยกขึ้นจับใบหน้าหล่อหมุนซ้ายขวาอย่างคนห่วงใยเพื่อนเธอร้องไห้? เขาร้องไห้ทำไม? เพราะอะไร?"ไม่ต้องสนใจหรอก มาดูของขวัญที่คีจะให้ข้าวดีกว่า"ว่าแล้วคีรินทร์ก็รีบคว้าข้อมือเล็กออกแรงดึงให้เธอตามเขาออกมา ข้าวหอมที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่น

เช้าวันต่อมา...."อื้อ~" หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ส่งเสียงครางเบา ๆ เมื่อเธอนั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้น ข้าวหอมใช้เเขนสองข้างช่วยพยุงร่างกายที่อ่อนล้าลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง และเริ่มกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก็พบว่านี่เป็นห้องนอนของชายหนุ่มอีกคนเมื่อคืนเธอจำได้ชัดเจนกว่าทุกครั้ง ว่าก่อนที่เธอจะหลับตาลง เจ้าของอ้อมแขนนั่นคือพายุ เมื่อนึกได้ปลายเท้าก็แตะลงบนพื้น คว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่น่าจะเป็นพายุที่วางไว้บนหัวเตียงให้ และก้าวออกมาตามหาใครคนนั้นทันที เพราะเธอไม่เห็นว่าเขานอนอยู่ข้าง ๆเพียงแค่เปิดประตูห้องนอนออกมาเท่านั้น ข้าวหอมถึงกับตัวชา ทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่เธอเห็นชัดอยู่ตรงหน้าคือห้องทั้งห้องถูกตกแต่งไปด้วยลูกโป่งสีขาว ดอกทิวลิปที่เธอชอบถูกจัดไว้หลากหลายมุมละลานตา สวยงามราวกับอยู่ในทุ่งดอกไม้ ป้ายสุขสันต์วันเกิดยังเด่นชัดจนคนอ่านหายใจติดขัด นี่พายุตั้งใจจัดงานวันเกิดให้เธออย่างนั้นหรือ? เขาเตรียมทุกอย่างไว้เพียงแค่เธอไม่ได้มาเท่านั้น"คุณอา"เสียงเรียกเบาหวิว เเต่เธอยังไม่พบเป้าหมายที่ต้องการตามหา เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทานอาหารข้าวหอมก็ถึงกับน้ำตาคลอ

"คุณอา!"เมื่อรู้ว่าคนที่จัดการคีรินทร์ให้ลงไปนอนกับพื้นคือใคร ข้าวหอมยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม เขามาได้อย่างไร และมาตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด!"หยุดนะเว่ย!"เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนที่ฟังดูคุ้นหูนัก ร้องห้ามพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อน ข้างกายมี รปภ.ตามมาด้วยสองคนเพื่อมาลากเอาบุคคลที่บังอาจเข้ามาทำร้ายร่างกายลูกชายเจ้าของบริษัทอย่างไม่เกรงกลัว แต่เเล้วเมื่อมาถึงผู้มาใหม่กลับทำสีหน้าตกใจหนักกว่าข้าวหอมเสียด้วยซ้ำ!"ไอ้พายุ! ข้าว! มาได้ยังไง?""กูมาต่อยปากไอ้เด็กเวรนี่! ส่วนเมียกูมาให้มันด่า"พายุเอ่ยอย่างโมโห แถมยังตอบเเทนข้าวหอมจนเธออึ้ง พายุใจร้อนและปากแจ๋วคนเดิมยืนอยู่ข้างเธอจริง ๆ สินะ"หลานกูมันไปหาเรื่องอะไรมึง?"คิมหันต์ทำหน้างง ๆ เมื่อเห็นว่าพายุกับข้าวหอมไม่ตอบจึงหันมาถามหลานชายตนเอง ใช่แล้ว...คิมหันต์เป็นน้าของคีรินทร์ที่เข้ามาบริษัทวันนี้ก็เพื่อที่จะเข้ามาเยี่ยมหลานชาย แต่ก็ดันได้ยินพนักงานที่บริษัทบอกว่ามีเหตุทะเลาะวิวาทกัน ไม่คิดว่าคนที่เป็นคู่กรณีจะเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง"ว่าไงไอ้หลานชาย

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องเช่าห้องเดิมที่ข้าวหอมไม่ได้กลับมาพักหลายวัน ถูกบุคคลที่อยู่ด้านนอกเคาะเรียกอยู่หลายครั้ง ทำให้ข้าวหอมที่เอาแต่นั่งเหม่อได้สติขึ้นมา จึงลุกไปเปิดประตู"ทำไมไม่รอ แล้วมาอยู่อะไรที่นี่ไม่กลับไปคอนโด"เพียงแค่ประตูเปิดออกเท่านั้น เสียงบ่นของชายหนุ่มวัยกลางคนสวมแว่นกรอบบางก็ดังขึ้นทันที พายุบ่นเป็นคนแก่ เขาเพียงแค่เคลียร์งานเสร็จช้ากลับลงมาอีกทีข้าวหอมก็ออกมาก่อนแล้ว เขาจึงมีอาการไม่พอใจเล็กน้อย เพราะนึกว่าเธอจะกลับไปอยู่กับเขาเสียอีก"ข้าวมาเอาของ""อ้าวเหรอ ให้ช่วยไหม ขนไปหมดเลยหรือเปล่า"พายุสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขานึกว่าเธอจะดื้นด้านเหมือนเคย แต่พอรู้ว่าเธอแค่มาเอาของ คงกลับไปกับเขา พายุจึงสบายใจขึ้นมาบ้าง"ไม่ค่ะ""งั้นเอาแต่พอใช้ก่อนก็ได้ แล้วจะไปแจ้งย้ายออกเลยไหม" ดูพายุจะจริงจังกับการพาให้เธอไปอยู่กับเขาเสียจริง ข้าวหอมยิ้มจาง ๆ เธอส่ายหน้าไปมาเป็นการปฏิเสธ"ไม่หรอกค่ะ ข้าวเรียนจบก็จะย้ายอยู่แล้ว""ย้ายเลยไม่ได้เหรอ ทำไม่ต้องรอให้เรียนจบ อีกตั้งหลายเดือน"ข้าวหอมเหมือนจะอยากบอกอะไรพา