All Chapters of เด็กเลี้ยง: Chapter 21 - Chapter 30

ทุกความเคลื่อนไหวของกรุ๊ป เหล่าพวกผู้อาวุโสบนหอคอยงาช้างย่อมต้องจับตามองอยู่แล้วเช่นกัน ดวงตาคู่คมหรี่ลง เอ่ยสั่งน้องเสียงนิ่ง “ไม่ต้อง ฉันไม่ได้อยากได้รับความดีความชอบอะไรทั้งนั้น ฉันแนะนำไปเพราะไม่อยากให้เงินฉันต้องไปละลายแม่น้ำทิ้ง” เพราะพันทิวาก็ถือเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่รองลงมาจากคนในเครือนราธิปก เป็นธรรมดาที่พันทิวาต้องรักษาผลประโยชน์ของตนเอง “แต่มันเป็นผลงานของพี่--” “ภา ฉันไม่ต้องการ” จนเมื่อพันทิวายื่นคำขาด เสียงถอนหายใจจากปลายสายจึงส่งมาให้หล่อนได้ยิน “โอเคค่ะพี่แพร” ทั้งที่ความดีความชอบควรยกให้พันทิวาเท่านั้น ไม่ใช่ใครอื่น แม้กระทั่งศิรินภา... เพราะศิรินภาจะทำให้สำเร็จไม่ได้เลย หากไม่ได้พันทิวาคอยให้คำแนะนำและให้คำปรึกษา “ลดเพื่อเติบโต แล้วเอาเงินไปลงทุนกับสิ่งที่มันงอกเงยให้เราได้มากกว่า นี่แหละคือแก่นของมัน” คำแนะนำจากพันทิวา นารยพยัคฆ์ที่น้อยคนนนักที่จะได้รับมันไปแบบฟรี ๆ “ถ้าน้องไม่ได้พี่แพร น้องคง--” ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากพี่สาวที่ศิรินภาเคารพ “หัดชมตัวเองบ้าง แกเป็นคนเก่งนะภา อย่าลืมว่าฉันไม่ได้อยู่ช่วยแกได้ทุกครั้ง” ศิรินภานิ่งไปครู่ ก่อนจะยิ้มกว้าง ก

ในรถส่วนตัวของคนใจร้าย เด็กสาวกำสายสะพายกระเป๋าผ้าแน่น กลิ่นอายของพันทิวากำลังคลี่ครอบคลุมเธอช้า ๆ อยากจะหันข้างไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกายไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ก็กลัวจะโดนหาเรื่องไม่เป็นเรื่อง จะให้บอกไปหรือ ว่าก็แค่อยากมอง... อาทิตย์อัสดงสาดส่องเข้ามาผ่านบานหน้าต่างใสของรถ เสี้ยวหน้าด้านข้างของพันทิวาเปล่งประกาย...แทบลืมหายใจ “เสื้อผ้าดี ๆ ไม่มีใส่เหรอ” นีรามนแทบสะอึกเมื่อจู่ ๆ คนที่เธอแอบมองดันยิงคำถามมาดื้อ ๆ นีรามนเลิกคิ้ว ก้มลงมองตนเอง เสื้อผ้าของเธอถึงแม้จะธรรมดา เรียบ ๆ ทว่านีรามนรีดมันจนเรียบกริบ ซักหรือก็หอมสะอาด “คะ...” จนเมื่อคนแก่กว่าหันไปมองเด็กกะโปโลอีกฝั่งของที่นั่งในรถ แสงอาทิตย์สาดส่องให้ผมสีเข้มที่รวบเป็นหางม้าด้านหลังเป็นประกายน้ำตาล พอกันกับดวงตาที่มีแววของน้ำตาลอ่อน หาใช่ดำดุเข้มดังที่เคยเห็นวันแรก เสี้ยวหน้าสะอาดใสไม่ค่อยตบแต่งด้วยเครื่องสำอางมากนัก แก้มมีเลือดฝาดธรรมชาติ...บัดนี้กำลังอมบ่มสีแสดเพราะแสงแดด “ภามันเลี้ยงไม่ดีหรือไง” ถึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กะโปโลเสียขนาดนี้ เดิมทีพันทิวาหาใช่คนที่ชอบดูถูกการแต่งกายของคนอื่น ทว่าสำหรับเด็กอวดดีคนนี้ หล่อนขอยกเ

ประตูรถถูกเปิดออกโดยผู้ติดตามของพันทิวา นีรามนเดินตามแทบจะขนาบข้างกับอีกคน เธอได้รับการต้อนรับอย่างดีจากกลุ่มคนที่มาต้อนรับเธอตั้งแต่ทางเข้าตึกของบริษัทพัฒนาซอฟต์แวร์ใหญ่แห่งหนึ่งกลางกรุง จากนั้นจึงเดินขึ้นลิฟต์แก้วที่ส่งให้เห็นมหานครฯ ทั่วองศา “กำลังทดสอบ motion capture อยู่พอดีครับ คุณพันทิวาสนใจทดสอบคุณภาพหน่อยมั้ยครับ จะเป็นเกียรติมาก…” นีรามนจึงเห็นอีกคนพยักหน้าตอบรับคำเชิญของประธานกรรมการบริหารของบริษัทเกมออนไลน์สัญชาติไทยที่ได้รับชื่อเสียงอย่างล้นหลามจากการพัฒนาเกมออนไลน์แนวผจญภัยแบบสวมบทบาท (MMORPG1) ในโลกเปิด (Openworld) สัญชาติไทยที่กำลังขยับขยายเปิดตัวเกมใหม่ฟอร์มยักษ์ที่ดึงดูดผู้ใช้งานจากทั่วโลก ไม่ใช่เพียงแค่ประเทศไทยหรือภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (SEA) แต่เป็นทั่วทั้งเอเชียและทั่วโลก ด้วยฉากและเนื้อเรื่องที่มีกลิ่นอายของความเป็นไทย มีประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจสอดแทรก แม้กระทั่งเรื่องอาหารที่เป็นไอเทมเสริมของเกมก็สามารถดึงดูดความสนใจจากผู้เล่นทั่วทุกมุมโลกเนื่องจากมีความน่ารับประทาน นับว่าเป็นอำนาจละมุน (Soft Power) อย่างหนึ่งที่ปรากฏอยู่ในเกมนี้ โดยได้รับความนิยม

“คุณไม้ใกล้จะเรียนจบแล้วหรือยังคะ มีงานในดวงใจหรือเปล่า” นีรามนส่ายหน้า ขณะเคี้ยวสเต๊กในปากอย่างมีมารยาท...เธอพอจะเรียนรู้มาบ้างเมื่อใช้ชีวิตอยู่กับศิรินภาที่สอนเรื่อง มารยาทบนโต๊ะอาหารให้เธอมาพอสมควร “ยังไม่มีในใจเลยค่ะ” “งั้นสนใจมาทำงานที่บริษัทเราไหมคะ คุณไม้เลือกได้เลยว่าจะประจำอยู่ที่สำนักงานที่ไทยหรือสำนักงานใหญ่ที่ปารีส” คำชี้ชวนนั้นทำเอานีรามนนิ่งไป ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างมองมาด้วยความสนใจ ทว่าสิ่งที่นีรามนทำกลับเป็นการหันมาสบสายตากับหล่อน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอหรือก็ไม่ใช่... จะมาขอคำตัดสินจากฉันทำไม? นี่เป็นสิ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวของคนที่ถูกเด็กมอง ทว่ากลับมีเสียงของหนึ่งในผู้บริหารของเกมไทยที่ดังขึ้นคล้ายโอดครวญไม่จริงจัง “ทรัพยากรมนุษย์อย่างคุณไม้มีคุณค่ามากครับ หากสนใจก็รับพิจารณาบริษัทพวกพี่ไว้ด้วยนะครับ” เขาเอ่ยอย่างไม่เป็นทางการทว่าก็ให้เกียรติเธอด้วย นีรามนมองไปซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะรับคำไหน เพราะทุกคำพูดดูจริงจังหาได้พูดเล่น ๆ ลอย ๆ ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นประกาศิตที่ฉุดรั้งนีรามนเอาไว้ ไม่ให้ไปเร่ไหนไกลอื่น ให้อยู่เหย้ายืนชื่นจิตใจมิไกลตา... “คงย

“คุณภา” ทว่าก็เป็นนีรามนที่เดินเข้าหาหล่อน ฉุดรั้งมือที่กำแน่นของหล่อนเอาไว้ “อย่าไปเลยค่ะ ไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้” ศิรินภาหยุด หันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังรั้งหล่อนไว้... ไม่มีใครทัดทานศิรินภาได้แบบนี้มานานแล้ว ทว่าหล่อนยอมให้คนนี้คนเดียว “ไม้คิดว่าที่พี่บอกรักไม้ พี่บอกไปอย่างนั้นเหรอ” นีรามนสบตาหล่อนนิ่งเงียบ ศิรินภาแค่นยิ้ม “ตอนนี้...ลองไม้รับความรู้สึกของพี่ดูสิ” มือของนีรามนสั่นไหว ศิรินภาคลายมือตนเองที่กำแน่น แล้วจับมือนีรามนไว้นุ่มนวล ช่างแตกต่างกับความรู้สึกภายในของหล่อนที่มันโหมคลั่งด้วยรัก “ต่อจากนั้นไม้จะหลอกลวงให้พี่ทิ้งทุกอย่างแล้วมาหาไม้ หรือไม้อยากให้พี่ยกทุกอย่างของนราธิปกให้ไม้แล้วให้พี่ไปตาย” ศิรินภาบัดนี้สายตามั่นคงแน่วแน่จนนีรามนเผลอกลั้นหายใจ “พี่ก็จะทำให้ไม้ดูเดี๋ยวนี้” ศิรินภายกยิ้ม ดวงตาอ่อนโยนขณะมือเพียรเช็ดน้ำตาที่รินไหลเงียบเชียบของเธออย่างเบามือที่สุด นีรามนส่ายไหวใบหน้า ไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลยสักนิด ศิรินภารับตัวเธอเข้าไปกอด “อย่าดูถูกความรักของพี่ ไม้” เสียงนั้นกระซิบเบา... แต่กลับหนักแน่นจนคนฟังแทบลืมหายใจ ความรักที่ไม่ใช่คำพูด — แต่เป็นการ