All Chapters of เด็กเลี้ยง: Chapter 1 - Chapter 10

“นีรามน” สุ้มเสียงนุ่มหวานทว่าทำให้ผู้คนที่ได้ยินรอบข้างบางส่วนพากันขนหัวลุกชันราวกับสุ้มเสียงมัจจุราชในที...ทว่าหาได้ทำให้เจ้าของนามกริ่งเกรง นีรามนคล้ายกับเตรียมพร้อมรับกับสถานการณ์นี้อยู่แล้วเธอคั่วคบอยู่กับคนอันตรายและยิ่งใหญ่อย่างศิรินภาแล้ว เรื่องแบบนี้ย่อมเกิดขึ้นแน่นอนว่าศิรินภาก็เคยเตือนเธอเช่นกัน...ทว่านีรามนกลับยังยืนหยัดอยู่เคียงข้างคุณภา...จนอาจดูเป็นเหมือนผู้หญิงไร้ยางอายในสายตาใครต่อใครโดยเฉพาะกับผู้หญิงตรงหน้าเธอกระมังที่อดรนทนไม่ไหวต้องมาบีบคั้นเธอต่อหน้าใครต่อใครคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าเล่ห์ โหดร้าย และเอาแน่อานอนไม่ได้ ที่ฟันผ่าเรื่องสีเทามามากมายจนได้กลายเป็นนารยพยัคฆ์คนปัจจุบันพันทิวา...หล่อนถือวิสาสะเข้ามา เดินยุตรยาตรเข้ามา ท่ามกลางการคำนับของพวกคนที่นี้ หล่อนเมินเฉยการสรรเสริญที่ชินชากับมันเสียแล้ว เพราะสายตาคมกริบทอดมองไปยังคนคนเดียวแผ่นหลังเล็กทว่าดูอวดดีนั่นยังคงเชิด ยิ่งทระนงเสียจริง...แขกที่ไม่ได้รับเชิญถือวิสาสะยิ่งนัก...นั่งลงตรงกันข้ามกับนีรามนทั้งที่ที่ตรงนั้นเป็นของศิรินภา เรามักจะมาที่ร้านนี้เสมอ เพราะเป็นร้านที่คุณภาชอบ ด้วยความเทิดทูน นีรามน

“เป็นคนอื่นคงเตลิดไปแล้ว” ศิรินภายกยิ้ม จริงอยู่ที่ว่านีรามนมิใช่คนแรกของหล่อนแต่ทว่าเมื่อได้พบเด็กคนนี้ ศิรินภาจึงไม่สนใจทุกอย่าง ไม่สนใจใคร มีแต่นีรามน และต้องการเลี้ยงนีรามนแบบผูกขาดสัญญานี้ร่างไว้ตั้งแต่สองปีก่อน จะจบสิ้นกันก็ต่อเมื่อหล่อนเบื่อหน่าย นีรามนจึงจะเป็นอิสระจากหล่อน เป็นอิสระจากกันและกันทว่าจนวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม และศิรินภาหมายหมาดว่าจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มิคิดไขว่คว้าใครอื่นที่ไหน“พี่รักไม้” พูดครั้งที่สามแล้วในรอบหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ครั้งแรกที่พูดคืออยู่ที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ...ที่ที่ทั้งสองเคยพบกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อนณ ในอดีตนั้นนีรามนเพิ่งเลิกงาน จึงมายืนพักสมองอยู่ตรงสวนสาธารณะริมแม่น้ำแถวนั้น พื้นที่เริ่มเงียบสงัดเพราะเป็นเวลาเช้ามืด“มาอยู่กับฉัน” คำสั้น ๆ ทว่ามีอิทธิพลต่อนีรามน มันมาพร้อมกับข้อเสนอที่เธอยากจะปฏิเสธทว่าสิ่งที่นีรามนทำคือการปฏิเสธไป เธอไม่ได้เดือดร้อนถึงขนาดนั้น...ไม่จริง...เธอโกหก“แล้วจะเอาเงินจากที่ไหน พ่อของเธอต้องการมันไม่ใช่รึ” อีกฝ่ายคงสืบเรื่องราวของครอบครัวเธอมาพอสมควร จึงได้รู้ลึกถึงอาการป่วยของพ่อที่ต้องใช้เงินรักษาจำนว

สายลมเย็นพัดผ่านมา ณ สถานที่จัดงานที่เป็นโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยา อดีตเคยเป็นวังของขุนน้ำขุนนางมาก่อนจนกลายเป็นสมบัติของตระกูลหนึ่งที่หยิบจับสถานที่นี้มาเป็นที่พักสุดหรูและได้รับความนิยมจากทั้งในไทยและต่างชาติได้ไม่ยาก นารยพยัคฆ์ยังคงเป็นที่ต้อนรับและเป็นที่พูดถึงและกำลังถูกสังคมเข้าหาและรุมทึ้ง จากที่ปรกติแทบจะไม่ลงมาจากเหนือ ไม่ค่อยปรากฏตัวสู่สังคมเท่าไหร่นัก นอกเสียจากว่าเป็นงานที่ใหญ่มากพอ หรือจะมีใครบากหน้าขึ้นเหนือเพื่อไปพบและเทียบเชิญนารยพยัคฆ์ด้วยตนเอง มิเช่นนั้น คงไม่ได้ยลโฉมนายใหญ่แห่งนารยพยัคฆ์คนปัจจุบันดังเช่นนี้เป็นแน่แท้ “เป็นเกียรติมากนะคะที่ได้พบคุณแบบนี้” หลายคนเห็นด้วยกับถ้อยคำของท่านผู้หญิงคนหนึ่งที่กล่าวกับพันทิวา “ลูกสาวของดิฉันแกกำลังเดินทางกลับมาจากอังกฤษ…” แล้วก็ตามด้วยถ้อยคำทาบทามลูกหลานของตนเองมาอีกเป็นพรวนจากอีกหลายคนที่เข้าหาหล่อน พันทิวาตอบรับ ยิ้มแย้มอย่างที่ทำมาตลอด ทว่าในใจหล่อนเข้าขั้นเบื่อหน่าย หากไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้น หล่อนคงไม่ต้องมาวุ่นวายกับคนพวกนี้แบบนี้แน่ ๆ ใบไม้จากต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางลานร่วงหล่นเพราะสายลมเย็นพัดพาจากแม

นีรามนถูกคว้าเข้าอ้อมกอด ศิรินภากอดปลอบเธอ “พี่ไม่ชอบน้ำตาไม้”นีรามนยกยิ้มสั่นเครือ “หนูขอโทษค่ะ”ศิรินภาส่ายไหวใบหน้า ถอนหายใจ “ไม้ขอโทษบ่อยไปแล้ว ร้องออกมาเถอะ พี่ทนได้” ถ้ามันจะทำให้ไม้รู้สึกดีขึ้น...หยดน้ำตาไหลซึมชุดเสื้อเนื้อดีของศิรินภา นีรามนสะอื้นในความเงียบงัน“หนูน่าจะเลือกคุณ”ศิรินภายกยิ้ม “แล้วทำไมไม่เลือกตอนนี้เลยล่ะ?”ทว่าเด็กน้อยกลับไม่ตอบคำ กลับหลั่งน้ำตาหนักขึ้น“ไม้คิดอะไรอยู่ หืม” ศิรินภาเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย ไม่คิดรังเกียจ “หนูจะเอาอะไร บอกพี่ได้ไหมคะ” น้ำเสียงหล่อนเว้าวอน...อย่างที่ไม่เคยต้องเว้าวอนใครหล่อนคว้าเด็กน้อยมากอด ศิรินภาหลับตาลง กดจูบที่ศีรษะเด็กน้อย มือที่สั่นเทาเพราะความโกรธเอาแต่ลูบแผ่นหลังสั่นเทาเช่นกันของเด็กน้อย “ไม้ของพี่...” หล่อนรำพึงออกมา อย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน...…ศิรินภากดจูบเบา ๆ ที่หน้าผากนีรามนคนที่หลับใหลไปแล้ว ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าออกจากเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว หล่อนรู้ดีว่ากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับคนที่รออยู่เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนในโถงสะท้อนก้อง พันทิวามาถึงก่อนหน้าหล่อนแล้ว—บรรยากาศโดยรอบสงบและเย็นเยียบบ้านหลังนี้แยกจากเรือนหลัก