All Chapters of สองพ่อลูกเลือกยัยคนบอบบาง งั้นฉันก็ขอหย่า: Chapter 11 - Chapter 20

“แล้วก็หวยจิ่นน่ะ แค่ฉันโทรไปสายเดียว ไม่ว่าเขาจะกำลังทำงาน หรืออย่างอื่น ก็ล้วนวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วรีบมาทันที แม้แต่...”รอยยิ้มชั่วร้ายในก้นบึ้งดวงตาของหลินซู่ซู่ ราวกับงูพิษ ที่กำลังจะพรั่งพรูออกมา“แม้แต่ตอนที่พวกคุณกำลังทำกิจกรรมของสามีภรรยากัน เขาก็ทิ้งคุณ แล้วมาหาฉัน”เซี่ยซิงกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เล็บจิกลงไปในฝ่ามือ ก็ยังไม่รู้สึกเจ็บใช่ ตอนที่เธอกับกู้หวยจิ่นกำลังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ก็ถูกหลินซู่ซู่โทรเรียกไปจริง ๆยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยเธอเคยขอร้องกู้หวยจิ่นว่าอย่าไปกู้หวยจิ่นกลับทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวว่า “อย่างี่เง่า” แล้วผละตัวจากไปอย่างใจเย็นราวกับความเร่าร้อนเมื่อครู่ เป็นเพียงภาพลวงตาเหลือทิ้งไว้เพียงเธอที่ถูกเร้าอารมณ์จนยุ่งเหยิงทั้งยังรู้สึกอับอายเซี่ยซิงก็ยิ้มเช่นกัน เธอมองใบหน้าของหลินซู่ซู่“เพราะงั้น เขาทิ้งฉันไป ก็เพื่อไปขึ้นเตียงกับคุณใช่ไหม?”สีหน้าของหลินซู่ซู่ แข็งทื่อไปอย่างยากจะสังเกตเห็น และกลับมาสงบอย่างรวดเร็ว“ฉันกับหวยจิ่น...ไม่ได้สกปรกอย่างที่คุณคิด”เรื่องอื่นเธอสามารถโกหกได้ แต่เรื่องนี้...เธอกลับไม่กล้า

จวงอี้จ้องเซี่ยซิงอย่างดุดันครั้งหนึ่ง “กล้ารังแกซู่ซู่ เธอไม่รอดแน่! อีกเดี๋ยวคอยดูเลยว่าอาจิ่นจะจัดการเธอยังไง!”ในที่สุดเซี่ยซิงก็เงยหน้าขึ้นมองเขาครั้งหนึ่ง เธอถามอย่างจริงจัง “จวงอี้ หรือรสนิยมการเป็นหมาขี้ประจบของคุณยังไม่น่าพอใจ คุณเลยยกระดับเป็นหมารับใช้เหรอ?”หลังจากจวงอี้ได้ยิน ก็โกรธเป็นฟืนไฟทันทีเขาชี้นิ้วไปที่เซี่ยซิงอย่างโกรธจัด “อาจิ่น สิงโจว พวกนายได้ยินไหม?! เธอบอกว่าฉันเป็นหมารับใช้! เมื่อกี้ที่เจอเธอข้างนอก เธอก็บอกว่าฉันเป็นหมาขี้ประจบ!”ลู่สิงโจวกระแอมเบา ๆ ครั้งหนึ่ง “อาอี้ เรื่องนี้ให้อาจิ่นจัดการเถอะ”“ไม่ได้!” จวงอี้ราวกับแมวถูกเหยียบหางตัวหนึ่ง พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ถ้าวันนี้อาจิ่นไม่ให้คำอธิบายกับฉัน ฉันก็ไม่ไป!”เซี่ยซิงพูดอย่างเฉยชา “งั้นคุณก็อยู่ที่นี่เถอะ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน”เซี่ยซิงนวดข้อมือที่บวมแดง แล้วเดินอ้อมพวกเขากำลังจะออกไปสีหน้ากู้หวยจิ่นเคร่งขรึม คว้าข้อมือของเซี่ยซิงอีกครั้งครั้งนี้ เขาผ่อนแรงเบาลง เซี่ยซิงไม่ได้รู้สึกเจ็บมาก แต่ก็ยังคงยากจะดิ้นหลุดจวงอี้ยังอยากพูดบางอย่าง แต่หลังจากเห็นสีหน้ามืดมนราวกับสายน้ำของกู้หวยจิ่น คำพู

“เซี่ยซิง ฉันเคยอธิบายไปหลายครั้งแล้วนะว่า ฉันกับซู่ซู่ไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบที่เธอคิด เธอเลิกขี้สงสัยไม่ได้เหรอ?”เซี่ยซิงพูดอย่างเฉยชา “คุณกับหลินซู่ซู่จะมีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่ ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันเซ็นหนังสือข้อตกลงหย่าเรียบร้อยแล้ว พวกเราจะไปดำเนินการเมื่อไหร่ล่ะ?”“หย่าเหรอ?” ริมฝีปากบางของกู้หวยจิ่นยกขึ้นอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง “เซี่ยซิง ห้าปีมานี้ เธอเป็นแม่บ้านเต็มตัวมาตลอด ไม่ได้ออกไปทำงาน หย่ากับฉันแล้ว เธอจะไปทำอะไรได้? แม้แต่การใช้ชีวิตขั้นพื้นฐาน ยังรับประกันไม่ได้ด้วยซ้ำ”“อีกอย่าง เป็นไปไม่ได้ที่จะให้จื่อถิงกับเธอ ต่อให้ฟ้องร้อง เธอก็ไม่มีงานไม่มีรายได้ ไม่มีทางชนะแน่ เซี่ยซิง ผู้หญิงฉลาดต้องรู้จักความพอดี ถ้าวุ่นวายเกินขอบเขต มีแต่จะได้ผลลัพธ์ตรงข้าม”ก้นบึ้งหัวใจของเซี่ยซิงรู้สึกเย็นชาที่แท้ ความทุ่มเทหลายปีของเธอ ไม่เพียงไม่ทำให้คนรู้สึกขอบคุณใด ๆ กลับกลายเป็นจุดอ่อนของเธอ และไพ่ที่คนอื่นใช้ควบคุมแม้แต่กู้จื่อถิงที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต ก็ยังไม่พอใจและตำหนิเธอเธอใช้ชีวิต...อย่างล้มเหลวจริง ๆเซี่ยซิงจ้องดวงตาของกู้หวยจิ่น และพูดทีละคำ “ไม่มีงานทำ

เด็กชายตัวน้อยเงยหน้ามองเธอครั้งหนึ่ง และพูดอีกครั้ง “น้าชนผม น้าต้องรับผิดชอบผมนะ”เซี่ยซิงมองเด็กชายตัวน้อย และถามหยั่งเชิง “อยากให้ฉันพาหนูไปโรงพยาบาลไหม?”เด็กชายตัวน้อยลังเลอยู่สองสามวินาที แล้วพยักหน้าเบา ๆเซี่ยซิงถามอีกครั้ง “ต้องแจ้งผู้ปกครองของหนูก่อนไหม?”ครั้งนี้ เด็กชายตัวน้อยส่ายหน้าอย่างแรง โดยไม่คิดด้วยซ้ำ รู้สึกต่อต้าน อย่างเห็นได้ชัดมากเซี่ยซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กคนนี้คงไม่ได้ถูกครอบครัวทารุณ เลยไม่อยากเรียกผู้ปกครองหรอกนะ?ไปตรวจที่โรงพยาบาลก็ดี ถ้ามีรอยบาดแผลร้ายแรงอะไร เธอก็จะแจ้งตำรวจคิดได้แบบนั้น เซี่ยซิงจึงพูดน้ำเสียงอ่อนโยน “ได้ ฉันจะบอกเพื่อนก่อน แล้วจะพาหนูไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”พูดจบ เธอก็เป็นฝ่ายจูงมือเด็กชายตัวน้อยมือของเด็กชายตัวน้อยเย็นอยู่บ้าง เมื่อก่อนตอนที่ร่างกายของกู้จื่อถิงยังไม่ได้ฟื้นฟูให้ดีขึ้น ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมอบอกว่า อาการเหล่านี้ของกู้จื่อถิง เป็นมาตั้งแต่ในครรภ์ ไม่สามารถรักษาให้หายดีในระยะเวลาอันสั้น ต้องบำรุงรักษาระยะยาวเธอในตอนนั้น เห็นกู้จื่อถิงทรมาน ก็ทั้งสงสารทั้งโทษตัวเอง แทบอยากจะเป็นแทนเขาแต่ก็เป็นไปไม่ได้

คิดได้แบบนี้ เซี่ยซิงจึงถามว่า “คุณเสิ่นคะ ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ?”เสิ่นเย่หมิงยิ้มอย่างพึงพอใจ “ปกติผมงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเขา คุณผู้หญิงท่านนี้...”เสียงเขาหยุดไปเล็กน้อย แล้วถาม “คุณชื่ออะไรครับ?”“เซี่ยซิงค่ะ”“งานของคุณเซี่ยง่ายมาก ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่เขาพักอยู่กับคุณ ก็ไปรับไปส่งเขาที่โรงเรียน ทำอาหารให้เขา และอยู่เป็นเพื่อนเขา ตอนที่เขาพักผ่อน”น้ำเสียงเสิ่นเย่หมิงสบาย ๆ “แน่นอนว่า ถ้าคุณอยากพาเขาไปสวนสนุก ค่ายฤดูร้อนหรือไปเที่ยวที่อื่น ก็ได้เหมือนกัน คุณจัดการเองได้เลย ค่าใช้จ่ายพวกนี้ จะเบิกคืนให้คุณต่างหากทั้งหมด”อวี้เหยียนอิจฉาตาร้อนไปหมดแล้วเที่ยวแบบได้เงินเดือน มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย!ดวงตาของเซี่ยซิงวูบไหวเล็กน้อย “เขา...ต้องอยู่กับฉันเหรอคะ?”เสิ่นเย่หมิงเลิกคิ้วมองเธอ “ทำไมครับ หรือว่าคุณอยากมาอยู่กับผม? แม้ผมจะไม่ถือสา แต่คุณเซี่ยอายุน้อยขนาดนี้ ผมเกรงว่าสามีหรือแฟนของคุณจะเข้าใจผิดได้”ถ้าเสิ่นเย่หมิงไม่พูดขึ้นมา เธอก็คงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริง ๆเธอกับเสิ่นเย่หมิงดูอายุไม่ห่างกันมากนัก การจะพักอยู่กับเสิ่นเย่หมิงอย่างกะทันหัน ย่อมถ