All Chapters of พ่ายรักเมียชั่วคราว: Chapter 91 - Chapter 100

ทอดด์ที่เพิ่งได้รับรายงานคนของธนาคารที่มธุรสาเปิดบัญชีเอาไว้ว่าบัญชีธนาคารบัญชีหนึ่งที่มธุรสาเปิดไว้สำหรับเอาเช็คเงินสดที่เอียนให้เธอไปขึ้นเงินเอาไว้นั้นมีความเคลื่อนไหว และเบิกถอนเงินในพื้นที่ใดก็รีบเข้ามารายงานเจ้านายในทันที แม้ว่าอีกฝ่ายจะประชุมอยู่ ทว่านี่เป็นเรื่องฉุกเฉินที่เอียนจะไม่มีวันต่อว่าเขาที่ขัดขวางการประชุมอย่างนั้นชายหนุ่มรีบส่งสัญญาณมือให้กับคนเป็นเจ้านาย เอียนจึงสั่งให้พักการประชุมลงชั่วคราว และเมื่อสองหนุ่มเดินออกมาจากห้องประชุม ทอดด์ก็เอ่ยรายงานตามที่เขาเพิ่งได้รับแจ้งมาอย่างรวดเร็วแก่คนเป็นเจ้านายในทันที“ตอนนี้เราได้ที่อยู่ของเธอแล้วครับคุณเอียน! บัญชีของเธอมีความเคลื่อนไหวล่าสุดว่าทำการเบิกถอนเงินจากธนาคารในเขตพื้นที่ของเมือง...” เขาเอ่ยชื่อเมืองออกมา “ผมคิดว่าเธอคงอยู่ไม่ไกลจากสาขาที่เบิกถอนเงินแน่ๆ”สีหน้าของเอียน แอดดิสันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มแรกในรอบสามเดือนปรากฎบนดวงหน้าหล่อเหลาของมหาเศรษฐีหนุ่ม ขับไล่ความเคร่งเครียดออกไปจากใบหน้าของเขาได้ในพริบตา“ดีมาก! นายรีบไปสั่งนักบินเลย ฉันต้องการไปที่นั่นให้เร็วที่สุด”เอียนสั่งเลขาฯ ห

“มา ฉันช่วย”เอียนเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นมธุรสาเดินถือถาดที่มีขนมปังเพิ่งอบใหม่ออกมาจากในครัว ชายหนุ่มที่เอาแต่วนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวมานานนับสัปดาห์แล้วก็ปราดเข้าไปหาเธออย่างเช่นทุกวัน“คุณเอียน...”มธุรสาเรียกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แยกไม่ออกว่าเพราะต้องการเรียกชื่อเขาเฉยๆ หรือไม่พอใจที่เขาเข้ามาวุ่นวายกับเธออย่างนี้แต่เอียนรู้ว่าน่าจะเป็นเพราะอย่างหลังมากกว่า ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยสายตาดุดันในเชิงตำหนิ ก่อนจะพูดเสียงดังหน้าตาเฉยว่า“เธอคิดว่าฉันจะทนมองเมียที่กำลังตั้งท้องทำงานหนักๆ ได้อย่างนั้นหรือไง”มธุรสาถึงกับชะงักพร้อมกับที่เริ่มรู้สึกอับอายเพราะสายตาของคนอื่นๆ ที่หันมามองเธอเป็นสายตาเดียวจนต้องรีบพูดราวกับจะแก้ตัวว่า“ฉันไม่ได้ทำงานหนักอะไรเลย...”“อย่าเถียง” แต่ดูเหมือนจอมเผด็จการจะไม่ฟังแม้แต่น้อย “ถ้าฉันบอกว่าหนักมันก็ต้องหนักสิ”“…”มธุรสาเลยได้แต่ถอนหายใจกับความช่างบงการของเขา ทั้งๆ ที่ขนมปังถาดนี้เบามากเสียจนแทบไม่ได้รู้สึกว่าถืออะไรในมือแล้ว! สงสัยเอียนทั้งชีวิตนี้นอกจากปากกาคงคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นล้วนหนักไปจนหมดสิ้นแต่เธอไม่ใช่มหาเศรษฐีอย่างเขานี่! จะได้ไม่ต้องทำงาน

ถึงจะได้รับคำแนะนำจากเอเดรียนอย่างนั้น เอาเข้าจริงเอียนก็ยังไม่กล้าลงมือขั้นเด็ดขาด จึงได้แต่วนเวียนไปมาอยู่รอบตัวมธุรสา เธอนิ่งเฉยใส่เขาบ้าง ขับไล่เขาไปบ้าง แต่เอียนอาศัยว่าตัวเองหน้าด้านเข้าไว้จึงยังทนอยู่ได้ ช่วงไหนทนไม่ไหวก็เดินหนีไปทำใจก่อนจะกลับมาสู้ใหม่ จนกลายเป็นว่าภาพที่เขามาตามตื๊อลูกเมียนั้นเริ่มเป็นที่ชินตาของผู้คน และเอียนก็แอบได้ยินมาว่าหลายคนเริ่มเอนเอียงเชียร์เขาด้วยทว่าถึงอย่างนั้นบุคคลเดียวที่เขาอยากให้เอนเอียงใจอ่อนก็มีเพียงมธุรสาเท่านั้น เขารู้ว่าเธออึดอัดและอยากพูดกับเขาเรื่องลูก แต่เอียนไม่อยากพูดถึง เขาพยายามแสดงออกให้เธอรู้ว่าเขาสนใจเธอมากกว่าลูก แม้ว่าลูกจะเป็นข้ออ้างที่เขาใช้ในการยัดเยียดตัวเองเข้าไปในชีวิตหญิงสาวอีกครั้งก็ตาม การพูดกับเธอในตอนต้นเพียงครั้งเดียวทำให้เขาคิดว่าพลาดไปถนัดใจที่ทำให้เธอคิดไปว่าเขากลับมาเพราะลูกมากกว่าเพราะเธอ และตั้งแต่นั้นเขาก็เลี่ยงหัวข้อนี้เสมอชายหนุ่มทรุดลงนั่งประจำที่ของตนเองดังเช่นทุกวัน ผู้คนเริ่มชินเสียแล้วกับการที่เขาจะมานั่งเฝ้ามธุรสาที่มุมสุดของร้าน และไม่มีใครกล้าไล่เขาออกไปยกเว้นมธุรสา บางครั้งความสนุกของผู้คนก็ช่วย

มธุรสาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเมื่อครั้งที่เธอยังอยู่ หัวใจวูบไหวเจ็บแปลบอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อรับรู้ดีว่าเธอเองคิดถึงที่นี่มากแค่ไหนครั้งหนึ่งตอนที่เผลอตัวเผลอใจ เธอเคยมองว่าที่นี่เป็นบ้าน เป็นแหล่งพักพิง เป็นที่ที่ทำให้อยู่แล้วอบอุ่นหัวใจ... ตอนที่ก้าวเดินจากไปเธอคิดว่าบ้านของเธอไม่มีอีกต่อไป ทว่าวันนี้ไหนเลยจะคาดคิดว่าเธอจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง“พี่รสา!”เสียงเรียกของเด็กชายแอรอนที่ดังมาจากหน้าประตูที่เปิดกว้างทำให้มธุรสาที่ยืนคว้างอยู่กลางห้องหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นว่าเด็กชายเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอ โดยมีสริตาตามมาด้วย“แอรอน! คุณซี!”เด็กชายแอรอนวิ่งเข้ามากอดเธอด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ เพราะเธอกำลังท้องอยู่ ขณะที่สริตาก็ฉวยมือเธอไปจับเอาไว้แน่นด้วยมือข้างหนึ่ง ตอนนี้หญิงสาวคลอดลูกแล้ว และในอ้อมกอดของอีกฝ่ายก็มีเด็กทารกคนหนึ่งอยู่ในอ้อมกอด ดวงตาของอีกฝ่ายฉายประกายดีใจอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากอิ่มสวยยิ้มกว้าง“ซีคิดว่าจะไม่ได้เจอพี่รสาอีกแล้วซะอีก”“พี่ก็เหมือนกันค่ะ”มธุรสายิ้มตอบอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน และทำเ

“แกไม่คิดจะกลับบ้านตัวเองหรือยังไงเอียน ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย”แอชตันเอ่ยพลางเหล่มองพี่ชายที่ตอนนี้เป็นสิ่งแปลกปลอมในบ้านของเขาตอนนี้เอียนเหล่ตามองน้องชายด้วยสายตาหงุดหงิด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงดุจเดียวกัน“ขออยู่ห้องแกไม่ได้หรือไงวะ อีกอย่างแกก็ย้ายไปอยู่บ้านกับเมียอยู่แล้วนี่ ห้องก็ว่าง ให้ฉันอยู่ไม่ได้หรือยังไง”ตอนท้ายเขาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าท้าทายแอชตันรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่อออกมาจากคนเป็นพี่ชายก็รู้สึกหวั่นเกรงจนแทบจะถอยหลังหนี ก่อนจะหัวเราะเสียงแห้งแล้วโบกมือว่อนไปมาพร้อมกับพูดว่า“ก็ไม่ได้ว่าอะไร...แต่หลบหน้าหลบตาอย่างนี้มันไม่ช่วยอะไรนี่หว่า”ตอนท้ายชายหนุ่มอดที่จะบ่นพี่ชายไม่ได้เขารับรู้มาจากสริตามาหลายวันแล้วว่าพี่ชายของเขานั้นมีพฤติกรรมประหลาดชวนโมโหเป็นอย่างยิ่ง ทั้งๆ ที่ไปตามตัวกึ่งบังคับให้มธุรสากลับมาอยู่กับตนเอง ทว่าพอมาถึงก็ดันทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพังบนชั้นสี่สิบเก้า ส่วนตัวเองดันมาอยู่ที่ห้องของเขาเสียอย่างนั้น“ช่างฉันเถอะน่า”เอียนตวัดตามองน้องชายก่อนจะตอบอย่างหงุดหงิดถ้าไปได้เขาก็ไปแล้วล่ะ! แต่เขาไม่อยากทำให้คนท้องไม่สบายใจนี่หว่า ถึงได้เลือกจะอยู