All Chapters of The Billionaire’s Rebound: Chapter 61 - Chapter 70

Nyx's Point of ViewHINDI ko alam kung ilang segundo na akong nakatitig sa phone habang buhat-buhat ko si Nathaniel. Ni hindi ko man lang napansin si Liam nang lumapit siya sa amin."Hey," tawag niya. Napatingin ako sa kanya, agad kong tinago ang cellphone nang maisip kung ano ang nangyayari.Sumunod ang tingin niya sa ginawa ko pero hindi siya nagsalita. Gaya ng dati ay tikom ang kanyang bibig."Tara na?" anyaya ko, pilit kong pinakalma ang sarili. Tumango siya, pero ramdam kong hindi iyon nakalampas sa kanya.Hindi mawala sa isip ko ang message na iyon.Ang tono niya... parang pamilyar. Malamig, pero may bigat na parang dati ko nang narinig.Nandito lang ba siya sa paligid?Pinagdikit ko ang mga ngipin ko, pinisil nang mariin ang panga. Who are you, unknown?Nagpalit ako ng number kaya imposibleng makuha ito nina Nixie o Maverick. At kung si Liam naman... parang imposible. At weird kung gano'n kasi nandito lang

Nyx's point of viewSIMULA noong araw na iyon, hindi na muling nagpakita sa akin si Maverick. Maging ang aking kapatid ay hindi na rin ako ginugulo sa aking opisina.Dapat ay masaya ako, kasi sa wakas, naging payapa na ang buhay ko. Pero sa tuwing ako na lang mag-isa, bumabalik sa isip ko ang pinag-usapan namin.Paulit-ulit kong naririnig sa isip ang boses niya, nakikita ang mga mata niyang parang nangungusap, at ang mukha niyang puno ng emosyon na hindi ko pa rin mawari. O pilit ko lang na hindi intindihin?"Bakit mo pa ba siya hinahanap?" I whispered to myself. I shouldn't think of it.Dapat ay kalimutan ko na iyon. Pero nandito pa rin ang bigat ng mga salitang iniwan niya, ang mga tanong na ayaw kong sagutin."Nyx, nangako ka. Nangako ka sa sarili mo na wala na." Pagpapaala ko sa aking sarili. Pero paano ako makakausad kung ayokong malaman ang katotohanan? At paano kung bumalik ang lahat kapag sinabi niya sa akin kun

Nyx's Point of ViewDID I sleep well? Malamang hindi!Sinong makakatulog pagkatapos ng nangyari kagabi? Pinagkumpara ko pa nga ang number ni Unknown at ni Maverick. Pero ang layo talaga. And yes. I waited. I waited to see if he'd call me back. Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatitig lang sa phone, umaasang tatawag ulit siya. Pero hindi nangyari.Sinubukan kong isipin na baka nagkamali lang siya ng dial... but I know what I heard. Hindi nagkakamali ang pandinig ko. He called my name. And that word—"ma-ha..."Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung gusto kong marinig ang kasunod no'n o hindi.Pinilit kong alisin sa isip ko ang mga katanungan, pero kahit sa pagligo, iyon pa rin ang laman ng utak ko. Nilabanan ko ang aning sarili saka nagbihis na para sumabay nang kumain kasama sila.Pero bago pa ako makaalis, napalingon ako sa cellphone ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang kusang gumalaw ang kamay ko. Binuksan ko ang

Nyx's Point of view UMUPO ako sa kanyang harapan, seryoso ang mukha at ganoon din siya. Pinagmasdan ko ang kanyang kabuuan. Hindi ko mapigilang kumunot ang noo nang makita ang kanyang suot. It was my anniversary gift for him back then. He was all in black—gustong-gusto ko kasi kapag naka-itim siya. Mas lalo kasing sumisigaw ang taglay niyang kagwapuhan, kaya mas lalo lamang akong nahuhulog sa kanya—noon. Iba na ngayon. I tried to divert my eyes from his clothes to his face. I saw how a smile tugged at his lips, but I remained unfazed. Seeing him right now, I couldn't believe that this man called me drunk because as far as I remember, si Nixie ang lagi niyang hinahanap-hanap sa tuwing lasing siya. Pero habang tinitingnan ko siya ngayon, ni walang bakas ng Maverick na tumawag sa akin habang lasing. He was just there, sitting and being formal to acknowledge my invite towards him.

Nyx's Point of ViewI called him. Several times. Just to know who he was or maybe, to hear if he'd still answer me. But he didn't.Mahigpit ang pagkakahawak ko sa phone, halos mabasag ko na ito. I threw it on the sand beside me, afraid I might actually break it and all the documents saved inside.Frustration coiled in my chest. Everything felt wrong, twisted, unfair... but like always, I had to make things right.Napahilamos ako gamit ang palad ko. Tears escaped, mainit, tahimik na dumaloy sa aking pisngi hanggang sa bumagsak sa hita ko.This time, hindi ko na sila pinigilan.I let them fall kasi kung hindi, baka ako ang sasabog ng tuluyan.Pagkatapos nito... tapos na rin ako. Ayoko na. Ito na ang huling beses na luluha ako.I will never encounter them again. Hahayaan ko na lang sila. Pagkatapos nito, hindi ko na hahayaang iiyak ulit ako sa parehong lalaki. Kaya iniyak ko lahat. Iniyak ko ng tahimik, iniyak ko n