All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11“แล้วทำไมจะทำไม่ได้ ตอนนั้นอยากไปส่ง ผมก็ตามคุณมา แต่ตอนนี้ไม่อยากไป ผมก็แค่กลับ” “โอเค! ฉันกลัว ไปส่งหน่อยได้ไหมล่ะ” ด้วยกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้คนเดียวจริงๆ เธอจึงยอมรับออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนัก “นี่ขอร้องเหรอ ทำไมผมไม่รู้สึกเลยล่ะ อืม! ผมไม่ค่อยชอบฝืนใจใครซะด้วยสิ เอาเป็นว่าผมไปดีกว่า” สิ้นเสียงเขาก็ทำท่าจะเดินไปจริงๆ แต่ก็ถูกเธอทั้งดึงทั้งรั้งเอาไว้ “โอ๊ย! ก็ได้ จะเอายังไงว่ามา” เธอทำหน้างอง้ำขณะยังจับแขนเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าจะถูกทิ้งเอาไว้ตรงนี้คนเดียว “ขอร้องสิ พูดเพราะๆ เผื่อว่าผมจะใจอ่อน ยอมเหนื่อยเดินไปส่งคุณ” พริมรตาถึงกับเม้มปากแน่น ด้วยตนนั้นไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรได้ “พ่อเลี้ยงคะ ช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ” เธอยอมทำตามที่เขาบอกในที่สุด ถึงแม้จะเป็นน้ำเสียงห้วนๆ ที่ฟังดูแข็งกระด้างไปหน่อย แต่มันก็ทำให้คนฟังหยักยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ “ได้สิ ในเมื่อคุณอุตส่าห์ลงทุนขอร้องทั้งที” เขายักไหล่พลางเดินนำไป ในขณะที่เธอทำได้เพียงแอบย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้ กระทั่งทั้งคู่ก็พากันเดินมาหยุดยืนอยู่ท

“คุณพรีมเจ้า งามแต๊ๆ งามขนาดเลยเจ้า (คุณพรีม! สวยมากๆ เลยค่ะ)” ฟองจันทร์ออกปากชมทันทีที่เห็นพริมรตาเดินออกมาจากห้อง “งามจริงเหรอฟองจันทร์ แต่ฉันว่าแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้” เธอก้มมองตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล “บ่ะแปลกสักหน้อยเลยเจ้า งามขนาดนี้จะแปลกได้จะใด (ไม่แปลกสักนิดเลยค่ะ สวยขนาดนี้จะแปลกได้ยังไง)” ฟองจันทร์ลากคนสวยให้มายืนหน้ากระจกบานใหญ่ เธอมองเงาจากในกระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกแปลงโฉมจนจำแทบไม่ได้ อีกทั้งใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มบวกกับทรงผมที่ถูกเกล้าและแซมด้วยดอกไม้ ขับให้หน้าหวานๆ ของเธอสวยคมหน้ามองอย่างที่ฟองจันทร์ว่าจริงๆ แล้วไหนจะเกาะอกสีหวานที่ขับผิวขาวๆ ของเธอให้ดูผุดผาด ส่งให้รูปร่างสะโอดสะองของเธอดูน่ามองมากยิ่งขึ้น ใช่! เธออยู่ในชุดไทยล้านนา อา… เพียงใส่เกาะอกกับผ้าซิ่น โดยมีผ้าคลุมไหล่ผืนยาวอีกผืนมันทำให้เธอดูสวยแปลกตาไปขนาดนี้ได้ยังไง “งามขนาดแม่นก่อเจ้า เจื้อฟองจันทร์ละก่อเจ้า แต๊ๆ แล้วถึงบ่ะแต่งจะอี้ คุณก่อตึงงามอยู่ละ งามจ๋นฟองจันทร์ปอขอย (สวยมากใช่ไหมคะ เชื่อฟองจันทร์รึยังล่ะ จริงๆ ถึงไม่แต่งแบบนี้ คุณก็สวยอยู่แล้ว สวย

บทที่ 15“ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ตรงนี้ ผมจะปกป้องคุณเอง” เขาที่สังเกตเห็นมาโดยตลอดเดินมาเข้ากุมมือเธอราวกับจะปลอบประโลม เธอเงยหน้าช้อนสายตามองเขา มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด ซึ่งดูเหมือนเขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกตอนนี้ของเธอดี “ไว้ใจผม เพราะผมจะไม่มีวันปล่อยมือคุณ ตราบเท่าที่คุณยังต้องการ” เธอมองเขาด้วยความซาบซึ้งพลางพยักหน้าให้ด้วยความขวยเขิน เมื่ออีกฝ่ายกุมมือเธอไม่ปล่อยจริงๆ โชคดีที่พวกเขาขยับมายืนอยู่ด้านหลังบ่าวสาว ไม่อย่างนั้นเธอคงวางหน้าไม่ถูก ถ้าต้องทำแบบนี้ต่อหน้าธารกำนัลมากมายที่อยู่ในงาน กระทั่งถึงช่วงเวลาที่เธอวางหน้าไม่ถูกจริงๆ เมื่อบ่าวสาวเดินออกไป เพื่อเปลี่ยนชุด “คุณ!” เธอพยายามดึงมือกลับ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย เธอจึงต้องหันไปเอ็ด “ก็บอกแล้วว่าจะไม่ปล่อย ไปเถอะ คุณเองก็ต้องเปลี่ยนชุดเหมือนกันนี่” ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย แต่ยังจับจูงให้เธอเดินไปพร้อมกันหน้าตาเฉย คงมีแต่เธอกระมังที่นึกอยากจะหายตัวได้ในตอนนี้ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าผู้ชายอย่างเขาจะฮอตขนาดนี้ เดินผ่านตรงไหน สาวๆ ตรงนั้นก็พากันเหลียวหลัง แล้วก็จบลงด้วยการหันมามองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก ก

บทที่ 17“ก็แล้วทำไมจะเป็นผมไม่ได้ล่ะ คุณนี่ใจดำเหมือนกันนะ จะไปจะมาไม่บอกลากันสักคำ นี่ถ้าไม่รู้จากฟองจันทร์ ผมก็คงไม่รู้ว่าคุณจะไป” คงต้องขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้เขาเข้าไปถามหาเธอจากฟองจันทร์ หลังจากที่คุยกับแขกผู้ใหญ่เสร็จ เลยได้รู้ว่าเธอกำลังจะไป และฟองจันทร์ก็กำลังหาคนขับรถไปส่งเธอที่สนามบิน เขาจึงรีบขันอาสาเสียเอง “ฉันจะอยู่หรือจะไป แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย จะให้ฉันรายงานคุณในฐานะอะไรไม่ทราบ” เพราะความเครียดและความหงุดหงิดที่สะสมมาทั้งวัน เธอจึงพาลไร้เหตุผลไปด้วย “อืม! ก็คงในฐานะ…คนเคยจูบกันมั้ง” พูดแล้วเขาก็หันมายิ้มน้อยๆ ให้ “คุณ! ไอ้…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้บริภาษตามใจคิด เสียงเขาก็ดังแทรกขึ้นมาอีก “ประสบการณ์ไม่ได้สอนคุณเหรอ ว่าเวลาที่คุณพูดหยาบ คุณจะต้องเจอกับอะไร” เขาว่าพลางเหลือบมองไปที่ริมฝีปากเธอ ทำเอาคนถูกมองรีบเอามือปิดปากอย่างรู้นัยความหมายที่เขาสื่อ “แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหน” หลังจากนั่งเงียบอยู่พักนึง เธอก็ถามหน้าตื่น เมื่อเห็นว่ารถกำลังเลี้ยวเข้าไปในสถานที่หนึ่ง “ไร่ของผมเอง ไร่พิมายรังสรรค์” สิ้นเสียง

บทที่ 19เธอเปิดประตูห้องออกไป ครั้นพอเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่หน้าประตูแล้ว เธอก็รีบลากมันเข้ามาวางตรงหน้าเขา ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบกระเป๋าใบเล็กอีกใบที่อยู่ในนั้นมายื่นให้ “ฉันเคยอ่านเจอเรื่องกลิ่นบำบัดค่ะ ฉันว่าที่เมื่อคืนคุณหลับได้ มันต้องเป็นเพราะกลิ่นพวกนี้แน่ๆ นี่ค่ะ ฉันยกให้คุณหมดนี่เลย ก่อนนอนคุณก็แค่ทาโลชั่นตัวนี้ แล้วก็ฉีดน้ำหอมตัวนี้” เธอว่าพลางหยิบโลชั่นทาผิวกับน้ำหอมขวดเล็กของตัวเองมายื่นให้ แต่เมื่อเห็นว่าเขายังนิ่งเฉย เธอจึงจับแขนเขาขึ้นมา “มาค่ะ ฉันทาให้” ว่าแล้วคุณเธอก็จัดการทาโลชั่นที่ว่าบนแขนเขา ก่อนจะยกแขนเขาขึ้นมาดม “อื้ม! หอมเหมือนกันเปี๊ยบ” เธอว่าพลางเงยหน้ามายิ้มให้ ทำให้เขาต้องยกแขนขึ้นมาดมบ้าง แต่พ่อคุณก็ไม่ได้หยุดแค่การดมแขนตัวเอง แต่กลับดึงแขนเธอขึ้นมาดมด้วย ทำเอาเจ้าของแขนอ้าปากค้างตาโต ก่อนจะกลายเป็นขมวดคิ้วเพราะประโยคต่อมา “ก็แค่คล้ายๆ แต่ไม่เหมือนกัน” “มันจะไม่เหมือนกันได้ยังไง ในเมื่อฉันก็ทาเหมือนที่ทาให้คุณนั่นแหละ แต่ไม่เป็นไรงั้นลองฉีดอันนี้ดู” ว่าแล้วคุณเธอก็หยิบน้ำหอมมาฉีดที่ซอกคอเขา จากนั้นก