All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20“คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง” เธอหันมามองคนข้างๆ ตาขวาง ด้วยจำได้ว่าก่อนนอนตัวเองล็อคประตูแล้ว “ก็เข้ามาทางประตู…ด้วยนี่” เขาบอกพลางเอื้อมไปหยิบกุญแจที่วางอยู่บนหัวเตียงมาชูให้ดู “แล้วเข้ามานานรึยัง” ให้ตายสิ! ถ้าไม่กลัวเสียมากกว่าได้ เธอก็อยากจะตะกุยหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เมื่อทำไม่ได้ จึงได้แต่ข่มอารมณ์แล้วถามต่อ “ก็นานพอที่จะหลับไปแล้วตื่นนึง” เขายักไหล่ตอบหน้าตาเฉย ต่างกับเธอที่ตาโตแล้วโตอีก “อืม! แล้วคุณนอนตรงไหน” เธอพยายามสูดหายใจเข้าลึก ระงับความโกรธที่มันกำลังพลุ่งพล่านเอาไว้อย่างยิ่งยวด แต่ดูเหมือนความพยายามทั้งหมดจะสูญเปล่า ทันทีที่เขาตอบออกมา “ก็นอนตรงนี้ ข้างๆ คุณ” สีหน้าเธอเลิกลั่กทันที พร้อมกันนั้นก็กำลังกำสาบเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้แน่น ใช่! หลังอาบน้ำเสร็จ เธอก็หลับไปทั้งเสื้อคลุม ยิ่งไปกว่านั้นทั้งเนื้อทั้งตัวเธอก็มีแค่เสื้อคลุมตัวนี้แค่ตัวเดียว ตัวเดียวจริงๆ “โอเค คงแค่นอนข้างๆ กัน” เหมือนเธอกำลังพูดปลอบใจตัวเอง แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องมาพังครืนเพียงเพราะประโยคต่อมาของเขาอีก “ไม่น่าเช

บทที่ 22“แค่กๆๆ” เขารีบเข้ามาลูบหลังในขณะที่เธอกำลังสำลักหน้าดำหน้าแดง ก็ไม่รู้ว่าที่หน้าแดง เป็นเพราะสำลักหรือเป็นเพราะสิ่งที่เขากำลังทำกันแน่ “ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็ติดหลอดลมตายหรอก” ถึงคำพูดเขาจะไม่ค่อยน่าฟัง แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามอย่างไม่น่าเชื่อ ก็พ่อคุณเล่นตวัดแขนยกเธอตัวลอยมาวางบนตักตัวเอง พลางลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน “ดีขึ้นรึยัง” สีหน้าท่าทางของเขาดูวิตกกังวล ราวกับเธอเป็นคนไข้ป่วยหนักที่กำลังจะตาย “เอ่อ…ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าตอบเสียงเบาหวิว จะบอกว่าอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ใช่ ถ้าถามว่ารู้สึกดีไหม อันนี้ก็…ไม่เชิง ทางที่ดีเธอควรพาตัวเองไปตั้งสติไกลๆ ตอนนี้เลย “เอ่อ…ฉันอิ่มแล้ว งั้นฉันไปนะ” เธอทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเขารั้งเอาไว้จนแทบจมหายลงไปในตัก “ไปเดินเล่นกันไหม” เขาก้มลงมากระซิบถาม โอ๊ย! แต่ทำไมต้องก้มลงมาใกล้ขนาดนี้ด้วย นี่ถ้าเธอไม่หดคอหนี คาดว่าจมูกเขาคงชนกับแก้มเธอแล้วแน่ๆ “ไปค่ะ” คราวนี้เขายอมปล่อยให้เธอลุกขึ้นอย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่วายรั้งแขนเธอเอาไว้อีก ‘อย่าบอกนะว่าเขาจะเดินจับมือ

บทที่ 24“กรี๊ด…! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ตายซะเถอะ” เธอกรีดร้องพลางหยิบทั้งหมอนทั้งหมอนข้างปาออกไปรัวๆ แน่นอนว่าของนุ่มนิ่มแบบนั้นไม่ได้ทำให้เขาระคายผิวเลยแม้แต่น้อย กระทั่งของชิ้นสุดท้ายที่เธอหยิบขึ้นมา “เฮ้ย! วางลงพริมรตา เกิดพลาดหลุดมือขึ้นมา ถึงขั้นหัวล้างข้างแตกเลยนะ” เขายกมือห้าม ด้วยไม่อยากให้โคมไฟที่อยู่ในมือเธอลอยหวือมาอยู่บนหัวเขาแทน “ก็ถ้าคุณยังไม่ออกไป คุณได้หัวแตกจริงๆ แน่” เธอตวาดแว้ดขณะที่ก็ยังไม่ยอมวางโคมไฟในมือลง “จะให้ออกไปไหน ในเมื่อเราตกลงกันแล้วว่าคืนนี้คุณจะให้ผมนอนด้วย” “ก็นั่นมันก่อนที่คุณจะทำอนาจารใส่ฉัน แต่ตอนนี้แค่ฉันไม่เขวี้ยงไอ้นี่ใส่คุณก็ถือว่าบุญเท่าไหร่แล้ว ออกไปซะพ่อเลี้ยง ก่อนที่ฉันจะพลั้งมือทำคุณหัวแตก ถึงตอนนั้นก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน ไปสิ” เธอขยับโคมไฟในมือพลางขู่ฟ่อ “ให้ตายสิ! ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย” เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก “คุณจะบอกว่าฉันเป็นคนทำงั้นสิ” เธอจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ครั้นพอเห็นว่าเขายักไหล่ราวกับจะบอกว่ามันเป็นเรื่องจริง คุณเธอก็ยิ่งเลือดขึ้นหน้า“ก็ถ้าไม่ใช่

บทที่ 26“งั้นคุณรอฉันเดี๋ยวนะ ขอฉันขึ้นไปหยิบของบนห้องก่อนแป๊บนึง แป๊บเดียวจริงๆ คุณต้องรอนะ” คนกลัวถูกทิ้งหันมาย้ำแล้วย้ำอีก ก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไป ในขณะที่คนที่ถูกสั่งให้รอก็เอาแต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่เดิม “เมินละเน้อเจ้า ตี้ป้าบ่ะหันคุณยิ้มจะอี้ แต่ป้าก่อดูออกว่าเปิ้นเป๋นคนดี เป็นล่ะอ่อนหน้าฮัก ตี้สำคัญ...เขาน่าจะเป๋นคนตี้มายะหื้อคุณหนูของป้ามีความสุขได้ อายุบ่ะใจ่หน้อยๆ ละเน้อเจ้า แต่งก๋านแต่งงานมีครอบครัวเหียก่อดีเจ้า (นานแล้วนะคะที่ป้าไม่เห็นคุณยิ้มแบบนี้ ชอบเขาใช่ไหม แล้วก็ไม่ต้องมาโกหกป้า ป้าเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมป้าจะดูไม่ออก)” เห็นเขาทำท่าจะปฏิเสธ ป้าสายเลยพูดดักเอาไว้ เขาจึงต้องยอมรับออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ครับ” คำตอบเขาทำป้าสายยิ้ม “ถึงป้าจะปะแม่หนูนี่บะเมิน แต่ป้าก่อผ่อออกว่าเปิ้นเป๋นคนดี เป๋นล่ะอ่อนน่าฮัก ตี้สำคัญ... เปิ้นน่าจะเป๋นคนตี้มายะหื้อคุณหนูของป้ามีความสุขได้ อายุบะใจ้หน้อยๆ ละเน้อเจ้า แต่งงานมีครอบครัวเหียก่าเจ้า (ถึงป้าจะเจอแม่หนูคนนี้ไม่นาน แต่ป้าก็ดูออกว่าเขาเป็นคนดี เป็นเด็กน่ารัก ที่สำคัญ…เขาน่าจะเป็นคนที่มาท

บทที่ 28“เห็นจะไม่ได้ เพราะผมไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของผมไปไหนกับใครทั้งนั้น ไปกันเถอะ” เจ้าของไร่เดินตรงเข้ามาโอวเอวแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะรั้งให้เธอเดินออกไปพร้อมกันด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “นี่! พูดให้มันดีๆ นะ ฉันไปเป็นผู้หญิงของคุณตอนไหน” เธอกระซิบถามเสียงเขียว “ก็ตั้งแต่ที่เราจูบกันไง” เขาหันมาตอบในขณะที่ยังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับเช่นเดิม “คุณ!” “ทำไม กลัวไอ้หมอนั่นมันเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นอะไรกันรึไง เฮอะ! ผมหายไปแค่ไม่กี่นาที ก็มีผู้ชายมาติดพัน ไปบริหารเสน่ห์อีท่าไหนล่ะ มันถึงได้มาเดินตามต้อยๆ ขนาดนั้นน่ะ ผู้หญิงก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกันทุกคน คุณเองก็…” พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็ถูกเธอผลักแรงๆ “คุณไม่มีสิทธิ์เอาประสบการณ์ร้ายๆ ของตัวเองมาตัดสินคนอื่นว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้ โดยเฉพาะกับฉัน” การถูกเปรียบเทียบกับผู้หญิงในอดีตของเขา มันทำให้เธอโกรธจนทนไม่ไหว และรีบเดินหนีออกไปอีกทาง “พริมรตาหยุด ผมบอกให้หยุดไม่ได้ยินรึไง” เขาตะโกนไล่หลังด้วยความโกรธขึ้งไม่แพ้กัน แต่เสียงดุๆ ของเขาก็ไม่ได้ทำให้ฝีเท้าเธอหยุดชะงักแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงต