Semua Bab ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Bab 31 - Bab 40

“ก็ไอ้การนั่งนิ่งๆ ของคุณนี่แหละที่ทำให้ฉันไม่มีสมาธิ นี่ขอร้องล่ะคุณพ่อเลี้ยง คุณช่วยไปนั่งตรงอื่นได้ไหม แบบนี้ฉันทำงานไม่ได้” เธอโอดครวญพร้อมกับพยายามจะลุกออกจากตักแกร่ง แต่ก็ถูกเจ้าของตักกดเอาไว้อีกอยู่ดี มิหนำซ้ำยังกระซิบข้างหูให้เธอใจสั่นยิ่งกว่าเดิมอีก “ถ้าไม่ชอบให้นั่งนิ่งๆ งั้นก็…” ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจนจบประโยค เธอก็โวยลั่นขึ้นมา “นี่! หยุดเลยนะพ่อเลี้ยง อย่ามาลามกแถวนี้นะ ให้ตายสิ! คุณไม่มีอย่างอื่นให้ทำแล้วรึไง ไหนบอกว่างานยุ่งไงเล่า” “ก็ยุ่ง แต่อยากยุ่งกับคุณมากกว่า อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันที่ผมต้องเคลียร์งานในออฟฟิศซะส่วนใหญ่ แล้วเอกสารที่ต้องใช้ก็อยู่ในนั้น” เขาชี้ไปที่หน้าจอคอมตรงหน้าเธอ “โอเค งั้นคุณทำงานของคุณให้เสร็จก่อน ฉันค่อยทำทีหลังก็ได้” เธอทำท่าจะลุก แต่ก็ใช้ว่าเขาจะยอม “ไม่ได้ เพราะผมอยากให้คุณทำตอนนี้ ผมว่าแทนที่คุณจะมานั่งเถียงกับผมอยู่แบบนี้ คุณเอาเวลาไปทำงานของคุณไม่ดีกว่าเหรอ ยิ่งคุณเสียเวลามากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งต้องอยู่บนตักผมนานมากขึ้นเท่านั้นนะ อืม…! หรือว่าจริงๆ แล้วคุณก็ชอบ” “บ้า!” เธ

“เฮ้อ! ป้าก่ออิดใจ๋กับความหลึกของคุณแต๊ๆ เลยป้อเลี้ยงพิมาย (เฮ้อ! ป้าล่ะเหนื่อยใจกับความดื้อด้านของคุณจริงๆ เลยพ่อเลี้ยงพิมาย)” ป้าสายแสร้งถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหันไปลอบยิ้มอีกทาง “นี่! พ่อเลี้ยงคุณจะมากอดฉันทำไมเนี่ย ฉันจะกินข้าว” เมื่อตัวช่วยเดียวที่มีก็ดันช่วยไม่ได้ เธอจึงต้องช่วยตัวเอง ด้วยการดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมแขนเขา “คุณๆ ฉันๆ ฟังแล้วมันขัดหูนะว่าไหม” “ไม่ให้เรียกคุณเรียกฉัน แล้วจะให้เรียก…” เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกเขาขัดขึ้นมาจนได้ “อ๊ะๆๆ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบคำหยาบ ถ้าอยากถูกลงโทษต่อหน้าป้าสายก็พูดออกมาดังๆ เลย” เมื่อเขาท้าทาย เธอจึงได้แต่เม้มปากแน่นพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามสงบสติอารมณ์ “ถ้าไม่ให้เรียกคุณเรียกฉัน แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ” เธอกระซิบถามอย่างเหลืออด แต่เชื่อเถอะว่าป้าสายได้ยินทุกคำ “ทีกับป้าสายคุณยังแทนตัวเองเดี๋ยวหนูอย่างนั้น เดี๋ยวป้าอย่างนี้ได้เลย” เห็นพ่อคุณเลียนแบบแล้วเธอก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อีก “ก็ป้าสายอายุมากกว่าฉัน ฉันก็ต้องแทนตัวเองแบบนั้นไหมเล่า” “ผมก็อายุ

“ตะเจ๊าตั๋วหันก่อ ป้อเลี้ยงลักไปหาคุณบัวตองแหมละนา (เมื่อเช้าแกเห็นไหม พ่อเลี้ยงแอบไปหาคุณบัวตองอีกแล้วนะ)” “หันละ เปิ้นน่าฮักเปิงกั๋นขนาดเลยเนาะ อุตส่าห์ลุกเจ๊าเปื้อไปหากู้หมั้นก่อนไปยะก๋านตวย (เห็นแล้ว เขาน่ารักเหมาะสมกันมากเนอะ อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าเพื่อไปหาคู่หมั้นก่อนไปทำงานด้วย)” ดูเหมือนคำว่าคู่หมั้นจะชัดเจนจนเธอตัวชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่แค่นั้นยังไม่พอ เมื่อสองคนนั้นยังพูดต่อ “ละแม่ญิงตี้เป๋นแขกของป้อเลี้ยงลอ เปิ้นเป๋นไผหยังมาทำตั๋วเกยกับป้อเลี้ยงแต๊ว่า (แล้วผู้หญิงที่เป็นแขกของพ่อเลี้ยงล่ะ เขาเป็นใครทำไมถึงทำท่าสนิทสนมกับพ่อเลี้ยงนัก)” “ก่อต๋ามผ่ะสาป้อจายหน้าต๋าดีมีเงินนัก แม่ญิงตี้ไหนก่อตึงไค่เข้าหา พอแหมกำป้อเลี้ยงก้าย ค้านหันว่าจะโดนละเหมือนตี้ผ่านๆ มา อู้ไปก่อเอ็นดูแม่ญิงคนนั้นโถ๊ะ คงกึ๊ดว่าป้อเลี้ยงฮัก ถึงได้ยอมตวยเปิ้นมาง่ายๆ คงบะฮู้อะน่อ ว่าแหมบะเมินป้อเลี้ยงกับคุณบัวตองก่อต้องแต่งงานกั๋น (ก็ตามประสาผู้ชายหน้าตาดีแล้วยังมีเงินถุงเงินถัง ผู้หญิงที่ไหนก็อยากเข้าหากันทั้งนั้นแหละ แต่อีกเดี๋ยวพอพ่อเลี้ยงเบื่อ ขี้คร้านจะถูกเขี่ยทิ้งเหมือนที

“พรีมรู้ตัวไหมว่าพรีมทั้งสวยทั้งน่ารัก ทำไมนะ ทำไมเมื่อก่อนเราถึงไม่สังเกตเห็น อา…! อาจจะเป็นเพราะแว่นที่พรีมชอบใส่แน่ๆ เลย” เออใช่ เธอทำแว่นหาย แล้วเธอก็ดันลืมไปตัดใหม่ ปกติเธอมักใส่แว่นกันแสงสีฟ้า เพราะต้องทำงานอยู่หน้าจอคอมฯบ่อยๆ ใครจะคิดว่าพอไม่ใส่แล้วมันจะเกิดเรื่องแบบนี้ “เป็นไปได้อย่าเอามาใส่อีกนะ เราไม่ชอบให้พรีมใส่แว่นเลย” พิภพว่าพลางท้าวคางมองหน้าเธอตาเชื่อม ทำเอาคนถูกมองขนลุกซู่ไปหมด “เราก็ไม่ชอบเหมือนกัน” เธอพึมพำเบาๆ “ไม่ชอบใส่แว่นเหมือนกันเหรอ” พิภพยิ้มร่าเมื่อคิดว่าเธอใจตรงกัน “เปล่า! ไม่ชอบเธอน่ะ เอ้อ! เราเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เรามีธุระต่อ งั้นเรากลับก่อนนะ” ว่าแล้วเธอก็คว้ากระเป๋าสะพายพร้อมกับหยิบกระเป๋าแล็ปท็อปแล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังตามมา “ให้เราไปส่งไหมพรีม” ยิ่งได้ยินแบบนี้ เธอก็ยิ่งสาวเท้าเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว โชคดีที่ตอนนั้นเป็นเวลาเลิกงานพอดี ไม่งั้นเธออาจต้องทนขนลุกกับตาหวานเชื่อมของอีกฝ่ายไปอีกนาน ในขณะที่เธอกำลังวิ่งหนีความน่ากลัวที่มาในรูปแบบของเพื่อนร่วมงาน

บทที่ 38“แกเองก็เหมือนกันไอศิ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี วันๆ ทำแต่งาน เคยสนใจเพื่อนบ้างไหม ว่าเพื่อนจะเป็นตายร้ายดียังไง แกรู้ไหมว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง พวกแกสองคนใจร้ายมาก ไหนบอกว่าเราจะไม่ทิ้งกัน แต่พวกแกทิ้งฉัน ฮือๆๆ” ว่าแล้วคนที่พาลไปหมดทุกอย่างก็ร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น ทำเอาเพื่อนทั้งสองต้องรีบดึงให้นั่งลง “เอ่อ…พูดซะสำนึกผิดไม่ทันเลย ไหงมาลงที่ฉันได้วะเนี่ย เอางี้นะพรีม แกหยุดร้องแล้วลองเล่ามาซิว่าพวกฉันใจร้ายยังไง แล้วใครทิ้งใคร” เธอหันไปมองหน้าศิศิราที่พยายามตะล่อม ในขณะที่แวววิวาห์ก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย “ก็แกไงวา แกทิ้งฉัน” เธอชี้มาที่แวววิวาห์ทันที “เฮ้ย! ฉันเนี่ยนะทิ้งแก เมื่อไหร?” เห็นแวววิวาห์ทำหน้างง เธอก็ยิ่งโมโห “ยังจะมีหน้ามาถาม นอกจากแกจะทิ้งภาระให้ฉันต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวแทนแกแล้ว แกยังทิ้งฉันไปกับผู้ชายคนอื่นอีก ทั้งๆ ที่ตอนมาเราก็มาพร้อมกัน แต่พอเวลากลับ แกกลับทิ้งฉันไว้คนเดียว ไอ้คนใจดำ” พูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ยิ่งเจ็บ เพราะมันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอต้องอยู่ใกล้กับผู้ชายใจร้ายคนนั้น “เดี๋ยวๆๆ วันนั้นฉันยอมรับว่