All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 40 “อยากคุยเรื่องอะไรก็รีบๆ ว่ามาสิ” เธอเสียงดังกลบเกลื่อนอาการประหม่า พร้อมกับเบือนหน้าไปอีกทาง “เวลาคุยกับผม มองหน้าผมสิ คุณจะได้รู้ว่าผมโกหกคุณรึเปล่า” เขาว่าพลางจับปลายคางเธอให้หันมาสบตากัน แต่ให้ตายเถอะ! ถ้าต้องมองหน้าเขาแบบนี้ ต่อให้เขาพูดโกหก เธอก็เชื่ออยู่ดี “อยู่ๆ ทำไมถึงหนีกลับมาโดยไม่บอกสักคำ” เขาถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมอีก ทำเอาคนถูกถามชะงักนิดนึงแล้วตอบ “ใครหนี ฉันไม่ได้หนีสักหน่อย” เธอปฏิเสธเสียงสูง “ถ้าไม่หนี แล้วทำไมจู่ๆ ถึงกลับโดยไม่บอกสักคำ” เขาถามพลางขยับเข้าไปใกล้จนหน้าแทบชิดกัน “ฉันก็ฝากบอกคุณบัวตองเอาไว้แล้วไง เขาไม่ได้บอกคุณรึไง มัวแต่ทำอะไรกันคุณอยู่ล่ะ” เธอเบ้หน้าประชดประชันทันทีที่คิดว่าสองคนมัวแต่กระหนุงกระหนิงกันจนไม่สนใจเรื่องของเธอ เพราะถ้าสนคงไม่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยมาถึงขนาดนี้หรอก คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก “นี่! ถอยออกไปห่างๆ สิ จะเข้ามาใกล้ทำไมเล่า ฉันไม่ใช่คู่หมั้นคุณสักหน่อย” เธอผลักอกเขาแรงๆ “โอเค งั้นช่างเรื่องบอกไม่บอกไปก่อน ตอบมาว่าทำไมต้องรีบกลับขนาดนั้น

“สวัสดีค่ะเสี่ย โทรมามีอะไรให้แขรับใช้คะ” ได้ยินแม่เรียกเสียงหวาน พาขวัญก็เดาได้ทันทีว่าต้องเป็นเสี่ยมาโนช คนที่ตนเกลียดเข้ากระดูกดำแน่ๆ “หา! ว่าไงนะคะเสี่ย อยากได้นังเอ้อน้องพรีมเหรอคะเสี่ย โธ่! เสี่ยก็รู้ว่ามันหนีไปตั้งแต่ตอนนั้น แล้วจะให้แขไปตามหามันที่ไหนล่ะคะเสี่ย หา! เสี่ยเจอมัน ที่ไหนคะเสี่ย…” ดวงแขคุยกับเสี่ยมาโนชอีกพักนึงก่อนวาง “ว่าไงแม่ ไอ้เสี่ยโรคจิตนั่นมันว่ายังไงบ้าง” พาขวัญที่หูผึ่งตั้งแต่ได้ยินชื่อพริมรตา พอแม่วางสายจึงรีบถามด้วยความอยากรู้ทันที “แกเตรียมตัวถูกไอ้เสี่ยนั่นมันเขี่ยทิ้งได้เลย ตอนนี้มันเจอนังพรีมแล้ว แล้วมันก็อยากได้นังนั่นมากด้วย มากถึงขนาดยอมให้แม่ฟรีๆ ล้านนึง ถ้าแม่พาตัวนังพรีมไปให้มันได้” ดวงแขทำหน้าเครียดทันที “งั้นก็พาไปเลยสิแม่ ไปหาตัวนังนั่นกัน” พาขวัญคะยั้นคะยอด้วยอยากจะหลุดพ้นจากนรกขุมนี้สักที “นังลูกโง่ กะอีแค่เศษเงินล้านนึงแลกกับชีวิตที่สุขสบายของฉันกับแกมันจะไปพออะไร ถ้าไอ้เสี่ยนั่นมันได้ตัวนังพรีมไป มันก็ต้องเฉดหัวฉันกับแกทิ้ง ถึงตอนนั้นเราจะเอาอะไรกิน มีหัวทำไมไม่รู้จักคิดหานังลูกไม่ร

“ไม่รู้สิ” เธอตอบแล้วก็ซุกลงไปที่อกเขาอย่างต้องการจะหลบตาด้วยความขัดเขิน ทำเอาเจ้าของอกถึงกับยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะดุวับขึ้นมาอีก เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่น่าเอ็นดูของเขาเคยต้องเผชิญเรื่องกับเรื่องอะไรมาบ้าง “คุณทนมาได้ขนาดนั้น แล้วอะไรทำให้คุณตัดสินใจหนีออกมาล่ะ” เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเด็กขี้กลัวขาดลงได้ “คุณยังจำเสี่ยมาโนชได้ใช่ไหม” เธอดันตัวเองออกมาถามเพื่อจะเล่าต่อ แน่นอนว่าเขาจำมันได้ดี แค่พูดถึงชื่อนี้ ใบหน้าเขาก็เกร็งกระตุกขึ้นมาอีกครั้ง “แม่เลี้ยงฉันเขาเป็นหนี้การพนันไอ้เสี่ยนั่น ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเท่าไหร่ รู้แค่ว่า…เขาขายฉันให้ไอ้เสี่ยนั่นเพื่อขัดดอก” ฟังมาถึงตรงนี้นัยน์ตาเขาแทบลุกเป็นไฟ นึกอยากจะไปลากคอไอ้เสี่ยนั่นมาชำระแค้นให้สาสม แล้วก็ไม่ใช่แค่เสี่ยนั่น แม้แต่ผู้หญิงใจคอโหดเหี้ยมคนนั้น เขาก็จะไม่เว้น “แล้วคุณหนีมันมาได้ยังไง” สองมือเขาตรึงใบหน้าเธอไว้อย่างทะนุถนอม ในขณะที่ใจก็กำลังเต้นรัวระหว่างรอคำตอบ นี่ขนาดว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้ว และก็ไม่ได้เกิดกับเขาโดยตรง แต่เขากลับรับรู้ถึงความรู้ส

บทที่ 46 “อะไร เกิดอะไรขึ้น” เขาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเพื่อมาเจอเธอที่ยืนท้าวสะเอวอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า “นี่มันอะไรคะคุณพ่อเลี้ยง คุณเอาอะไรมาให้ฉันใส่ นี่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใส่ชุดของคนอื่น” เห็นชุดนอนวาบหวิวที่แขวนเรียงรายอยู่ในตู้ เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นของผู้หญิงคนไหนสักคนที่เคยมานอนที่นี่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นของคนรักเก่าของเขาก็ได้ “นี่แน่ะ ก็บอกว่าอย่าคิดเองเออเอง” เขาว่าพลางดีดหน้าผากไปทีนึง “โอ๊ย! เจ็บนะ หน้าผากนะไม่ใช่แตงโม ดีดทำไมเนี่ย” เธอลูบที่หน้าผากตัวเองป้อยๆ “ก็ดีดเพื่อให้คุณเลิกคิดเองเออเองสักทีไง ผมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาที่นี่ คุณเป็นคนแรก แล้วเสื้อผ้าทุกชุดในตู้เนี่ย ผมก็ให้ห้องเสื้อเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้” บ้าจริง! แค่นี้ทำไมหัวใจเธอต้องพองโตด้วยเนี่ย และก่อนที่มันจะโตจนล้นออกมานอกอก เธอจำต้องทำอะไรสักอย่าง “สะเสื้อผ้าแบบนี้เนี่ยนะที่คุณให้คนเตรียมไว้ให้ฉัน พระเจ้า! อะไรดลใจให้คุณคิดว่าฉันจะใส่หา” เธอกลบเกลื่อนด้วยการโวยวายขึ้นมาอีก “ก็เพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะผมต้องไปตามดูคุณ ผมก็คงมี

บทที่ 48 “เฮ้อ! แล้ววันนี้จะได้ข้อสรุปไหมเนี่ย” “ผมก็สรุปให้คุณฟังอยู่นี่ไงว่าผมไม่เอาอะไรนอกจาก…คุณ” เธอได้แต่กุมขมับ ไม่เข้าใจว่าผู้ชายอย่างพ่อเลี้ยงพิมายกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง “โอ๊ย! เลิกคุยค่ะ เอาเป็นว่าฉันสรุปให้เองเลยแล้วกัน พรุ่งนี้เราจะไปหา perfumer (นักปรุงน้ำหอม) กัน รู้ใช่ไหม perfumer คืออะไร” เธอถามหยั่งเชิง เผื่อว่าเขาจะทำแกล้งไม่รู้อีก “อืม! ก็พอรู้ แต่ผมบอกไปแล้วว่าไม่…” ก่อนที่เขาจะทันได้อิดออดใดๆ เธอก็แทรกขึ้นมาอีก “ไม่มีแต่แล้วค่ะ พรุ่งนี้เราจะไปหา perfumer กัน แล้วที่ไปก็เพราะฉันอยากให้คุณได้นอนหลับเต็มอิ่มในวันที่ฉันไม่อยู่ไง คนเขาเป็นห่วงยังจะลีลาอยู่ได้” เธอบ่นอุบอิบพลางก้มหน้าด้วยความขัดเขิน ในขณะที่คนข้างๆ จากที่นั่งบึ้งก็กลายเป็นยิ้มหน้าบาน ตอนนี้เธอบอกให้ทำอะไร ก็ทำทั้งนั้นแหละ “อืม! ไปก็ไป”ครั้นพอเห็นว่าเขาคุยง่ายขึ้น เธอจึงขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ แทบจะเรียกว่าชิดกันเลยทีเดียว ทำเอาคนหมกมุ่นเริ่มฟุ้งซ่านขึ้นมาอีก “คุณๆ ง่วงรึยังอะ” เธอสะกิดพลางถามเสียงอ่อย แต่มันกลับทำให้คนฟังเผลอค