บททั้งหมดของ อยากเป็นแฟนหมอ ( NC 18+ ): บทที่ 61 - บทที่ 70

ภาสกับเบญญาต้องรีบกลับก่อนกำหนดเพราะหลานสาวอย่างน้องพีพีโทรมาตามปู่กับย่าด้วยตัวเอง บอกว่าคิดถึงมาก เสียงหวานของเด็กหญิงตัวน้อยออดอ้อนผู้เป็นปู่ “ปู่จ๋า พีพีคิดถึงปู่ รีบกลับมาได้ไหม ฮึก ๆ” ทั้งยังกลั้นสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ทำให้ทั้งปู่ทั้งย่าที่เห็นภาพหลานสาวกลั้นสะอื้นถึงกับต้องรีบกลับ เลื่อนตั๋วเครื่องบินกันจ้าละหวั่น จากที่บอกกับลูกสาวคนเล็กว่าจะอยู่เป็นเพื่อนสักหนึ่งสัปดาห์ กลายเป็นว่ามาอยู่ได้แค่สองคืนเท่านั้นก็ต้องรีบกลับไปหาหลานสาวทันที อย่างคำคนที่เคยพูดไว้ ‘รักหลานมากกว่าลูก’ ไม่เกินจริงเลยสักนิด “ไหนบอกว่าจะอยู่สักอาทิตย์ไง ทำไมรีบกลับ” ลูกสาวคนสุดท้องกอดเอวพ่อไว้อย่างออดอ้อน แต่ในใจเบิกบาน “น้องพีพีร้องไห้แล้ว คงคิดถึงปู่” ภาสบอกลูกสาว ใจก็อยากอยู่กับลูก แต่นั่นหลานเชียวนะ กำลังน่ารักด้วย ยิ่งเห็นภาพสะอื้นของหลาน หัวใจของคนเป็นปู่แทบหยุดเต้น “แม่จ๋า เดี๋ยวนี้พ่อรักพีพีมากกว่าใบ” ใบบุญญาปั้นปากให้พ่อแล้วมาอ้อนแม่ต่อ “เราโตแล้ว อยู่เองได้ อายุอานามก็ไม่น้อย แฟนก็มีแล้ว” เบญญาเองก็หลงหลานไม่ต่าง

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” “ตำรวจจับตัวไอ้ดนัยแล้วครับ เขาพบหลักฐานว่ามันเป็นคนฆ่าเมียตัวเอง แต่ทนายมันยื่นคำร้องว่าดนัยเป็นคนวิกลจริต[1]ครับ” “หึ ฉลาดแต่เรื่องโง่ ๆ” เป็นใบบุญญาที่พูดขึ้นมา ทั้งสามคนที่ไม่เคยได้ยินคุณหมอคนสวยพูดหยาบถึงกับหันมามองหน้าคุณหมอสาว “ขอโทษค่ะ ใบลืมรักษาภาพลักษณ์ ทันอยู่ไหมคะ” คนสวยประสานมือไว้ด้วยกันบนตัก พร้อมทั้งขยับตัวให้สง่างามเหมือนอย่างทุกครั้ง “ไม่ทันแล้วครับ น้องใบ” อินน์ยิ้มกับท่าทีเขินอายของแฟนสาว “เวลาโมโหแล้วลืมเลยว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ พี่ลัดดากับน้ายศไม่ต้องกังวลนะคะ คนไม่บ้าแต่แกล้งบ้าอย่างไรเสียจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาก็ต้องจับได้อยู่แล้วค่ะ ใบถึงว่านายดนัยนั่นฉลาดแต่เรื่องโง่ไงคะ” คำพูดของคุณหมดทำให้ใบหน้าของลัดดาและทรงยศดีขึ้นมาอีกนิด แต่ทั้งสองก็ยังกังวลใจไม่ใช่น้อย “ไม่ต้องกลัว มันทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก” อินน์ให้กำลังใจผู้ช่วยคนสนิท เกิดเป็นอินน์ อินทฐานนน์ ไฮโซเมืองเหนือ เป็นเจ้าของที่ดินผืนงามหลายต่อหลายแห่งทั้งในตัวเมืองและนอกเมือง นอกจากนี้ยังมีที่ดินแ

เธอไม่อยากถามจากเขา เกรงว่านั่นจะยิ่งไปรื้อฟื้นความทรงจำไม่ดีที่เป็นตะกอนนอนก้นให้ฟุ้งขึ้นมาอีก มีบางอย่างที่เป็นอดีตอันเลวร้าย ที่ทั้งเจ้าป้าและคุณอินน์ไม่อยากคิดถึงมัน อยากจะฝังมันไว้ตลอดไป เสี้ยนที่มันตำอยู่ในเนื้อหากไม่ได้เอาออกมา วันดีคืนดีมันก็จะทำให้ผิวหนังเราอักเสบและกลัดหนองได้ และแผลของมันก็อาจอักเสบรุนแรงมากกว่าเดิม ระยะเวลาในการรักษาต้องนานกว่าเดิม เวลานี้เธอกับอินน์เจอเข้าแล้วกับเสี้ยนที่ตำอยู่ในเนื้อและกำลังกลัดหนอง อินน์และเจ้าป้าจะให้เธอกรีดแผลควานหาเสี้ยนนั้นและดึงขึ้นมาหรือไม่ ไม่ว่าทางไหน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอินน์จะต้องเจ็บทั้งสองทาง ไม่ว่าจะปล่อยให้มันฝังตัวอยู่ในความนึกคิด อยู่กับมันอย่างหวาดระแวงเพราะไม่รู้ว่าอาการของมันจะกำเริบขึ้นมาเวลาไหน หรือจะยอมเปิดเนื้อเพื่อหาสิ่งที่ค้างคา ซึ่งไม่รู้เลยว่าเราจะเจอแค่เสี้ยนที่อยากเอาออกหรือจะเจออะไรที่มากกว่านั้น อาจจะเจอสิ่งที่ทำร้ายจิตใจของอินน์ได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ใบบุญญาให้เขากินยาคลายเครียด เขาหลับไปแล้ว แต่เธอเองยังนอนไม่หลับ เธอเ

ดนัยพล่ามถึงแผนการที่จะหลอกล่อลัดดาให้รับผิดแทนเขาเป็นฉาก ๆ เหมือนกับว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว “พอมันยอมเข้าคุกใช่ไหม กูได้เงินประกัน เรื่องอะไรกูจะอยู่เมืองไทย กูแค่หอบเงินประกันหนีไปอยู่ต่างประเทศ แค่นี้ก็สบายแล้ว แต่ใครจะคิดว่าอีนั่นจะมาพร้อมผัวใหม่กับทนายความ แผนของกูก็เลยผิดพลาดไปหมด เพราะอีลัดดาคนเดียว เพราะมันที่เป็นเมียไม่ดี ไม่อย่างนั้นกูคงไม่มีเมียใหม่ และกูไม่ต้องมาติดคุกแบบนี้ เพราะอีลัดดาคนเดียว อีห่านั่นคนเดียว” ดนัยยังก่นด่าลัดดาไม่หยุด จิตใต้สำนึกของคนนั้นช่างน่ากลัว เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวจนไม่สามารถแยกแยะความดีความชั่วออกได้เลย “ไอ้ห่าตรงข้ามบ้านนั่นอีก มันคงตั้งใจแอบถ่ายอีรักแน่ ถึงได้หันกล้องวงจรปิดมาทางบ้านกู อีรักมันก็แรด ชอบแต่งตัวโป๊ออกมานั่งแถวหน้าบ้าน อีดอกนั่นตายไปก็ไม่หนักแผ่นดิน ให้มันไปปีนต้นงิ้วในนรก กูสะใจจริง ๆ ตอนที่มันดิ้นตาเหลือกตอนเห็นหน้ากู” เสียงหัวเราะของดนัยยังดังไม่หยุด “คนชั่วอย่างแกควรได้รับโทษ” ใบบุญญาพูดในตอนที่ปิดกล้องบันทึกภาพ และเมื่อเธอดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ดนัยที่ก่อนหน้านี้กึ่งหลับกึ่งตื่นก็

เด็กสิบขวบหนีออกจากบ้านของป้าเพื่อกลับบ้านของตัวเอง เวลานั้นอินน์แค่คิดถึงแม่นุชของเขา คิดถึงพ่อ คิดถึงน้องตัวน้อย ๆ เขานับแล้ว ตอนนี้น้องน่าจะได้สักสี่เดือน เพราะเขาไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่ปิดเทอมใหญ่ เขาโดนส่งตัวไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศ จนกระทั่งตอนนี้เปิดเทอมได้เดือนกว่าแล้ว เขายังไม่ได้เจอทั้งแม่ทั้งพ่อและน้องสาวของเขา อินน์อาศัยจังหวะที่เลิกเรียนหนีคนขับรถและนั่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้านของตัวเอง เมื่อเขาเข้ามาถึงบ้าน น่าแปลกที่บ้านเงียบเหลือเกิน ไม่มีเสียงเด็ก ไม่มีเสียงคนงาน เขาเดินไปทั่วบ้านจนได้ยินเสียงสะอื้นมาจากห้องที่พ่อกับแม่เตรียมไว้ให้น้อง เสียงสะอื้นของผู้หญิงคนหนึ่ง อินน์ในวัยสิบขวบจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของแม่นุช เขาเปิดประตูอย่างเบามือเพราะไม่อยากให้แม่ตกใจ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซบหน้ากับที่นอนเด็ก มองข้างหลังเธอผอมบางจนเขาจำไม่ได้ แขนของเธอที่พาดบนที่นอนเต็มไปด้วยตุ่มและรอยแผลเป็น “แม่นุช” อินน์เรียกผู้หญิงตรงหน้าเสียงแผ่วเบา เธอหันมามองเขา อินน์ชะงักเท้าที่จะเดินเข้าหา เพราะผู้หญิงตรงหน้าทั้งดำคล้ำและผ