บททั้งหมดของ อยากเป็นแฟนหมอ ( NC 18+ ): บทที่ 81 - บทที่ 90

คำพูดของมนทนาทำคนฟังทั้งหลายถึงกับพยักหน้าตามเพราะเห็นพ้องกับสิ่งที่เธอพูด “ผมอาย” ธรณ์พูดตามตรง “คุยธรณ์กับพวกเราไม่ต้องอายหรอกค่ะ โดยเฉพาะฮอตไลน์ไม่มีใครรู้ว่าคุณธรณ์เป็นใคร” ฮอตไลน์ที่มนทนาพูดถึงคือสายด่วนสุขภาพจิต ที่ตอนนี้มีบริการกันหลากหลายทั้งเอกชน ทั้งของรัฐบาล “อกหักก็หาเมียใหม่สิ” ทศทิศพูดขึ้น “ไม่เอา เข็ดแล้ว” ธรณ์ผู้อกหักครั้งแรกในวัยสามสิบแปดและไม่กล้าจะมีรักครั้งใหม่อีกแล้ว “คุณธรณ์ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ วันหนึ่งโลกจะใจดีกับเรา ได้เจอคนที่ใช่เองค่ะ” เป็นลัดดาหรือเจ้าสาวของวันนี้พูดขึ้น “จริงครับ คนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสมครับ” ทรงยศเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ภรรยาพูด เขาเอื้อมมือไปบีบมือของลัดดา ทั้งยังยิ้มให้กัน “โห โชว์หวานอีก คนอกหักอย่างผมยิ่งคิดหนักเลย” คำพูดของธรณ์เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดี “ขอบคุณนะครับท่าน” ทรงยศไหว้ขอบคุณเจ้าของคุ้มที่ช่วยจัดงานวันนี้ให้อีกครั้ง “จ้า ดีใจด้วยนะยศ ไม่คิดว่าเธอจะมีคู่ ปีนี้บ้านเราโชคดีจัง มีคู่กันหมด” เจ้าประกายแก้วรัตนาพูดทั้งยังส่งยิ้มไปยังสองหนุ่มสาวท

“หนูไม่ใช่คนเก่ง แต่หนูเป็นคนขยัน คนอื่นเขาอาจจะอ่านแค่สองสามรอบแล้วจำได้ แต่หนูต้องอ่านอย่างน้อยสามถึงสี่รอบเพื่อจะทำให้ได้คะแนนเท่าคนอื่น” เสียงของเธอบ่นออกมาอย่างเหนื่อยล้า “บางทีหนูเหนื่อยจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยค่ะ” เสียงใสบ่นพร้อมทั้งน้ำตารื้นอยู่ตรงขอบตา “เกรดเทอมที่แล้วคนไข้ได้เท่าไหร่คะ” ใบบุญญาถามคนตรงหน้า “สามจุดเจ็ดค่ะ” คนฟังขมวดคิ้วทันที นี่มันเกรดที่สามลุ้นเกียรตินิยมอันดับสองได้เลย ทำไมถึงยังบอกว่าตัวเองทำได้ไม่ดี “เกรดสูงนะคะ” “หนูอยากได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง” “เพราะอะไรถึงอยากได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งคะ” “หนูอยากให้พ่อกับแม่ภูมิใจมาก ๆ อยากเห็นท่านยิ้ม” “พ่อกับแม่เคยบอกไว้เหรอคะ ว่าจะต้องได้เกียรตินิยม” พราวดาราสั่นศีรษะ “ไม่ได้บอกค่ะ แต่หนูเคยสอบได้ที่หนึ่งมาตลอดชีวิต พ่อกับแม่ก็ดีใจตลอด” สิ่งที่พราวดาราเป็นคือการติดกับดักของความสำเร็จ เสพติดความสมบูรณ์แบบมากไป ระวังภาวะ Perfectly Hidden Depression (PHD)[1] คือสิ่งที่พราวดาราเป็น กลุ่มอาการนี้ดูเหมือน

“พี่ชอบท่าหมา มันลึกดี” “อ๊า! จะพูดทำไม” ใช่เวลาที่ต้องมาพูดไหม ทำสักทีเถอะ อย่าวนสะโพกแบบนี้ เธอจะตายเอาได้ เขาเหมือนอยู่บนสวรรค์และไม่ยอมให้ความสุขนี้จบลงเสียที วนสะโพกเพื่อควานหาจุดที่ทำให้เธอเสียวที่สุด “ชอบไหมครับที่รัก” เดี๋ยวนี้คุณอินน์ของเธอติดหวานมาก เรียกเธอที่รักตลอดเวลาอยู่บนเตียง ใบบุญญากัดหมอนระบายความเสียว เขาจะไม่ให้เธอเก็บเสียงไว้คุยกับคนไข้บ้างเลยหรือไง จะให้เธอใช้เสียงทั้งหมดไปกับการครางอย่างนั้นหรือไง ไม่ไหวแล้ว ร่างบางสั่นสะท้านไปด้วยความเสียวซ่าน เมื่อเขาพาเธอไปถึงจุดหมายปลายทางอีกครั้ง “ถึงแล้วเหรอ รอพี่ด้วย” เขาว่า จากนั้นก็ส่งตัวตนเข้าหาเธอไม่หยุด เพราะเธอเพิ่งถึงจุดหมายจึงยิ่งเสียวซ่านหนักกว่าเดิมเมื่อเขากดความใหญ่โตเข้าหาส่วนที่อ่อนไหว จังหวะที่เขาเร่งเร้ารุกล้ำจนเธอแทบขาดใจ ความรู้สึกในตอนที่ลำเอ็นใหญ่ปูดโปนด้วยเส้นเลือดครูดเนื้อกำมะหยี่นุ่มลื่นของเธอ ทุกจังหวะเสียวซ่านจนเธอร้องครางแล้วครางอีก “อื้ม...โคตรดี” เสียงคำรามต่ำของอินน์มาพร้อมกับการกระตุกเกร็ง เขาฉีดพ่นทุกหยาดหยดในเค

ไม่อยากเชื่อ เพียงแค่เขาหลั่งน้ำตาออกมาเท่านั้น ทุกอย่างที่เหมือนได้แบกไว้บนไหล่และในอกนั้นบรรเทาเบาบางลงไปมากหลังเลิกงานแต่คุณหมอยังไม่ลุกจากห้องทำงาน รู้ว่าเวลานี้รถคงติด อีกอย่างเธอบอกอินน์ให้มารับช้ากว่าทุกวัน มีหลายเรื่องที่เธอกำลังคิด บางครั้งคนที่รักษาสุขภาพจิตคนอื่นมากมายก็มีเรื่องให้คิดให้ปวดหัวเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ “เหม่ออะไร” เป็นเสียงของมนทนาที่เดินเข้ามาในห้องตรวจของคุณจิตแพทย์สาวใบบุญญา โชติภิวรรธ ได้เวลาเลิกงานแล้ว แต่วันนี้เพื่อนเธอทำไมไม่ยอมกลับบ้าน “เปล่า” คนบอกเปล่าแต่แววตากับคำพูดสวนทางกัน “กูเป็นนักจิตวิทยา มองก็รู้ว่ามึงเครียด” คนเป็นนักจิตวิทยาบอกเพื่อน “เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากมีความรัก พอรักแล้วทำให้การตัดสินใจมันไม่ค่อยใช้เหตุผล” ใบบุญญาบ่นออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธออยากรู้ว่าอาการของอินน์หายขาดหรือยัง อยากให้เขาได้ลองให้คนอื่นจับดูบ้าง อยากรู้ว่าจะหดเหมือนเดิมไหม แต่เธอก็หวง ถึงมันจะเป็นแค่การพิสูจน์ เธอก็หวง ทว่าบนโลกใบนี้ก็ไม่มีอะไรแน่นอน เธอฟังเคสของเสกสรรแล้ว ทำให้เข้าใจชีวิตมากขึ้น เกิดแก่เจ็บต

นี่เป็นครั้งแรกที่ใบบุญญาได้รับรู้ว่าฟ้ารดาอยู่สายอาชีพเดียวกับเธอ “ขอให้มันจริงเถอะ” มนทนาบ่นออกมา จะไม่ให้เพื่อนเป็นห่วงหมอใบได้อย่างไรกัน เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้พวกเขาต้องเสียเพื่อนรักไปหนึ่งคน จากกันทั้งที่ไม่ได้ตายจากกัน “ไม่รู้ว่าป่านนี้นารีเป็นอย่างไรบ้าง” เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวแต่หนหลัง ตระการและใบบุญญาก็เหมือนจะอยู่ในภวังค์ “พวกแก อดีตก็คืออดีต อย่าเศร้าได้ไหม” มนทนาต้องรีบดึงสติของเพื่อนทั้งสองกลับมา เรื่องราวของฟ้ารดา ธีย์ วนาลี และใบบุญญาเป็นอะไรที่ค่อนข้างเซนสิทีฟ มนทนาหรือตระการเลยไม่เคยเอ่ยถึง สิบปี...มันนานมาก แต่ความทรงจำยังชัดเจนเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีที่แล้ว ทำให้ใบบุญญาพลันปวดหัวขึ้นมาทันที “ดีจังที่มีคุณอินน์” เธอว่าในตอนที่นอนกอดคนเปลือยอก “หื่นตลอดเรา” เป็นอินน์ที่ว่าเธอวันนี้ เมื่อมือบางลูบ ๆ คลำ ๆ เจ้าหนอนน้อยที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นมังกรตัวใหญ่พร้อมพ่นไฟเต็มที่ “มีอะไรอยากเล่าให้พี่ฟังไหม” เธอควรจะเล่าไหมนะ แต่ถ้าไม่เล่า เธอเองก็ไม่สบายใจ “คลินิกที่บริษ