All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 31 - Chapter 40

คราแรกก็คิดว่าจะให้คนสรรเสริญด้วยการละเว้นสตรีตระกูลเฉวียนลดโทษเหลือเพียงเนรเทศ ในเมื่อพวกเขามีผู้อาวุโสของตระกูลที่มีเมตตาเช่นนี้ ข้าจะเปลี่ยนเป็นให้พวกนักโทษได้หาความสุขจากเรือนร่างของพวกนางก่อนสักปีสองปีแล้วค่อยประหารดีหรือไม่ พวกนางจะได้รู้สึกขอบคุณเจ้าที่ช่วยให้พวกนางได้ใช้ชีวิตต่ออีกสักเล็กน้อย”            “อื้อ ๆ” อดีตสตรีสูงศักดิ์ดิ้นไปมา สายตาคล้ายกำลังต่อว่า            “เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้อาณาประชาราษฎร์ของข้าจะไม่ทราบเรื่องนี้หรอก ข้าจะประหารแค่พวกบ่าวรับใช้และสาวใช้ทั้งหมดรวมทั้งนางกำนัลและขันทีของตำหนักนี้            ส่วนการตายของไทเฮาแซ่เฉวียนผู้สูงศักดิ์เจิ้นจะประกาศไปว่าทรงตรอมตรมจึงปลิดชีพตามตระกูลของตนไป เป็นอย่างไรบ้างเจิ้นแต่งเรื่องได้น่าประทับใจหรือไม่”            “อื้อ ๆ”     

            “มิเป็นไรเพคะ” หลี่เย่หรงกล่าวพลางเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนรอยยิ้มมุมปาก            “เรื่องสตรีในตำหนักหลังพวกนั้น ข้าย่อมจัดการให้แล้วเสร็จและรื้อมันทิ้งก่อนจะแต่งพระชายาเข้าจวนแน่นอน”            “ที่แท้เป็นเช่นนั้น” นางตอบรับอย่างสั้น ๆ            “ยามนี้ตำแหน่งพระชายาของข้ายังว่าง หากเจ้าปรารถนาอยากมีบุตรชายหญิงที่รูปงาม สามารถสนทนากันได้”            “หม่อมฉันมิกล้าอาจเอื้อมหรอกเพคะ”            “อย่าเพิ่งปฏิเสธเลย ลองไตร่ตรองดูก่อนเถิด เอาล่ะข้าหายเหนื่อยบ้างแล้ว วันนี้รบกวนเจ้าเพียงเท่านี้” เพราะไม่อยากฟังคำปฏิเสธจากปากนางอีก เขาจึงรีบกล่าวแล้วลุกขึ้น            “เช่นนั้

                                                                              8                                                                มันคือสิ่งที่ติดค้างเจ้า             วันต่อมาเรื่องราวจากตำหนักของชินอ๋องกลายเป็นที่โจษจันไปทั่ว เนื่องจากมีอนุฯ กลุ่มหนึ่งริษยาอนุฯ อีกกลุ่มหนึ่งจนนำมาซึ่งการวางยาพิษทำร้ายกัน สุดท้ายอนุฯ กลุ่มหนึ่งสิ้นชีพ อนุฯ ฝ่ายที่ลงมือถูกโบยจนตาย ด้วยเหตุนี้ชินอ๋องซึ่งเสียพระทัยจากเหตุการณ์นี้จึงร้องขอราชโองการจากฮ่องเต้ให้สามารถแต่งสตรีเข้าตำหนักเป็นพระชายาได้เพียงหนึ่งเด

            “เหตุใดยามนั้นที่เจ้าต่ำต้อยเยี่ยงทาส เขายังชายตามองเจ้า”            ‘เขามองข้าที่ใดกันเล่า ยามนั้นข้าเป็นเพียงที่ระบายความใคร่ให้กับเขา หาได้มีความผูกพันรักใคร่เช่นที่เจ้าคิด’            “เหตุใดเขาถึงไม่รับข้าเข้าตำหนักเช่นที่รับเจ้า ทั้งที่บิดาข้าก็ปกป้องเขาด้วยชีวิตเช่นเดียวกัน ต้องเป็นเพราะเจ้า เพราะเจ้าแย่งวาสนาของข้าไป” หานโมลี่ที่คล้ายจะสติฟั่นเฟือนปล่อยมือจากผมของนางก่อนจะจับไหล่ของนางเขย่าอย่างแรงและผลักออกห่าง ทำให้ร่างบอบบางก้าวถอยหลังและหยุดนิ่งที่ขอบหน้าผาก้อนหินที่ร่วงหล่นลงจากผาทำให้หลี่เย่หรงหัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม            ‘สุดท้ายแล้วข้าก็ต้องมาตายที่นี่เช่นเดิมหรือ’ นางดิ้นรนมาตั้งมากมายเหตุใดสุดท้ายต้องมาจบชีวิตที่เดิม มิใช่ว่าเรื่องราวมันเปลี่ยนแปลงไปแล้วหรือ           

             ผ่านไปอีกหลายเค่อกว่าบุรุษร่างกายกำยำจะฟื้นตื่นขึ้น เมื่อเห็นข้างกายว่างเปล่าเขาก็รีบผุดลุกขึ้นในทันใด ก่อนจะรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย มือใหญ่ยกกุมศีรษะจึงได้รู้ว่าตนได้รับบาดเจ็บ            “เย่หรง!” เขากวาดสายตามองหานางด้วยความร้อนใจ แต่เมื่อเห็นคำที่ถูกขีดเขียนอยู่บนพื้น ความกังวลและร้อนรนจึงถูกวางลงได้            ‘ไปหาของกิน’            ร่างสูงค่อย ๆ พาตัวเองออกมาจากช่องว่างของรอยแตก โดยไม่ลืมหยิบเสื้อคลุมของนางออกมาด้วย            ‘ชาติก่อนพวกม่อฉินใช้เวลานานถึงสามวันกว่าจะลงมาถึงเบื้องล่างได้’ การรออยู่ตรงจุดเดิมที่ตกลงมาน่าจะทำให้คนของเขาสามารถค้นหาตัวเขาได้ง่ายและรวดเร็วที่สุด            นัยน์ตาคมดุกวาดสา