All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 11 - Chapter 20

           “ไม่นะเพคะ ท่านอ๋องได้โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันผิดไปแล้ว” เสียงกรีดร้องของสตรีค่อย ๆ ห่างออกไปพร้อมกับอีกฝ่ายที่หายลับไปจากสายตา            นัยน์ตาคมดุแฝงความเย็นชาที่จ้องมองขันทีอาวุโสที่เคยอยู่ข้างกายมารดา ทำให้ผู้ถูกจ้องมองรู้สึกหวาดหวั่น            “ซุนกงกง จงกลับไปหาเจ้านายที่แท้จริงของเจ้าเสีย”            “ท่านอ๋อง นู๋ไฉ่มีท่านอ๋องเป็นเจ้านายเพียงหนึ่งเดียว หาได้คิดเป็นอื่นไม่”            “เปิ่นหวางเห็นแก่ที่เจ้าเคยรับใช้พระมารดาจึงไม่เอาเรื่องที่ผ่านมา รีบไปเสียก่อนที่เปิ่นหวางจะค้นพบเรื่องที่เจ้าทำลับหลังเปิ่นหวางเจอไปมากกว่านี้”            “ท่านอ๋อง! พระองค์ทรงเข้าใจผิดแล้ว นู๋ไฉ่ภักดีกับท่านอ๋องแต่เพียงผู้เดีย

         “เรื่องที่ท่านจะลาออกจากการเป็นขุนนาง เปิ่นหวางทราบเรื่องแล้ว ไม่ขอปิดบังนอกจากวันนี้ตั้งใจจะมาเยี่ยมเยียนท่านแล้ว เปิ่นหวางยังตั้งใจมาถามไถ่ว่าท่านเจ้ากรมโยธาได้รับเรื่องลำบากใจอันใดหรือไม่ หากไม่รังเกียจให้เปิ่นหวางช่วยเหลือท่านได้หรือไม่”            “กระหม่อมมิได้ลำบากใจเรื่องใดเลยพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่หลังจากผ่านพ้นความเป็นความตายมา กระหม่อมจึงได้ตระหนักถึงความสำคัญของฮูหยินและบุตรสาว ว่าหากวันหน้ากระหม่อมถูกใส่ร้ายอีกอาจจะไม่ได้โชคดีเช่นครั้งนี้ ทั้งพานจะทำให้คนที่กระหม่อมรักต้องลำบากไปด้วย” วาจาของเจ้ากรมโยธาทำให้ชินอ๋องหลุบตามองจอกชาที่ถือเอาไว้ในมือชั่วครู่ก่อนจะเงยขึ้นจับจ้องใบหน้าของผู้อาวุโส            “เปิ่นหวางเข้าใจถึงความหวาดกลัวของท่านดี แต่ทว่าท่านอาจจะลืมคิดไปหรือไม่ว่า หากท่านไม่ได้เป็นขุนนางแล้ว การออกเรือนของบุตรสาวอาจจะไม่ราบรื่นหากเปรียบเทียบกับยามที่เป็นขุนนางหรือ”    &

            หม่าเซี่ยอวี้กวาดสายตามองคนสนิททั้งหมดด้วยความรู้สึกขอบคุณ ไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้ พวกเขาก็จงรักภักดีกับเขาไม่เสื่อมคลาย             แม้พระวรกายของฮ่องเต้จะไม่ค่อยดีแต่ทว่าพระองค์ก็ยังทรงว่าราชการตามปกติ เมื่อเสร็จสิ้นการถวายรายงานทั้งหมดจากขุนนาง ฮ่องเต้จึงตรัสกับเจ้ากรมโยธาหลี่ถึงเรื่องที่ขอลาออกจากการเป็นขุนนาง ซึ่งเรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับขุนนางผู้อื่นเป็นอย่างยิ่งเนื่องจากหลี่จื่อห่าวได้ยื่นฎีกาลาออกอย่างเงียบ ๆ จึงไม่มีผู้ใดทราบ            “เจ้ากรมโยธาหลี่ หลังจากที่เจิ้นได้ไตร่ตรองฎีกาขอลาออกของท่านอยู่หลายวัน เจิ้นก็ได้คำตอบว่าแท้จริงเจิ้นไม่อยากให้แผ่นดินซีเผิงเสียขุนนางดี ๆ เช่นท่านไป แต่เนื่องจากสุขภาพของท่านที่ไม่ใคร่จะแข็งแรงเท่าใดนัก เจิ้นจึงคิดว่าจะให้ท่านได้หยุดรักษาตนเองเพิ่มอีกเจ็ดวัน แล้วค่อยโยกย้ายเข้ารับตำแหน่งรองเจ้ากรมพิธีการดีหรือไม่” 

            “หวังว่าเปิ่นหวางจะได้รับสำรับกับคนตระกูลหลี่อย่างพร้อมหน้า” วาจาคล้ายจะรู้ทันของชินอ๋องทำให้นางนึกชิงชังนัก            “เชิญท่านอ๋องเข้าด้านในเถิดพ่ะย่ะค่ะ”            “อืม” หม่าเซี่ยอวี้ตอบรับก่อนจะเดินผ่านคุณหนูของจวนไป            ‘อ๊าก! ข้าอยู่ของข้าดี ๆ อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกได้หรือไม่’ นางอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ยิ่งนัก            สุดท้ายแล้วหลี่เย่หรงก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของบิดาและไปร่วมรับสำรับกับผู้สูงศักดิ์                       บนโต๊ะอาหารมีเพียงนายท่านหลี่และชินอ๋องที่สนทนากันโดยมีหลี่ฮูหยินออกความเห็นบ้างตามความเหมาะสม ส่วนนางได้แต่น

                                                                         5                                                      เปิ่นหวางสามารถช่วยเจ้าได้                       หลังจากได้หยุดพักเจ็ดวันแล้วรองเจ้ากรมพิธีการหลี่ก็เริ่มเข้าทำหน้าที่ทันที ในคราแรกก็รู้สึกกังวลใจอยู่บ้างเนื่องจากเขาเคยเป็นเจ้ากรมโยธาซึ่งต้องเดินทางไปดูการสร้างสิ่งปลูกสร้างในต่างเมืองอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่ใคร่สนิทสนมกับขุนนางกรมอื่นเท่าใด