All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 41 - Chapter 50

9 เคล็ดลับความสำเร็จของเอกบุรุษ ในขณะที่บรรดาลูกน้องคนสนิท องครักษ์เงาและเหล่าทหารต่างพากันตามหาชินอ๋องด้วยความร้อนใจอยู่นั้น คนที่ถูกตามหากลับมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าคล้ายสุขล้นที่มีสาวงามคอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ “เย่หรง มีเจ้าอยู่เคียงข้างเช่นนี้ ข้ารู้สึกอุ่นใจยิ่งนัก” บุรุษที่นอนพิงตัวนางเอ่ยขึ้น “เพคะ แต่มันคงจะดีกว่านี้หากพระองค์นั่งพิงหินพวกนั้นแทน หม่อมฉันหนักเพคะ” ตั้งแต่ที่ฟื้นขึ้นมานอกจากเขาจะเกาะติดนางแทบจะตลอดเวลาแล้ว เขายังทำตัวคล้ายคนไร้กระดูกเอาแต่เอนกายซบนางไม่ห่าง ทำให้นางต้องนั่งตัวเกร็งเพื่อไม่ให้ล้มลงจนปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว “ขออภัยข้าเพียงต้องการไออุ่นจากเจ้า ก้นเหวแห่งนี้หนาวเย็นนักหากไม่นั่งแนบชิดกัน ไม่เจ้าก็ข้าคงจะหนาวตายไปเสียก่อน” ท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจคล้ายนางมองไม่เห็นความหวังดีของเขาทำให้หลี่เย่หรงลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ไม่คิดเลยว่าท่านอ๋องผู้เย็นชา ที่สตรีทั่วแคว

            ‘แต่ผู้อื่นเขาออดอ้อนฮูหยินของตนอยู่ในจวน มิใช่ท่านที่ทำประเจิดประเจ้อไม่อายฟ้าอายดินเช่นนี้ อีกทั้งข้ายังไม่ได้เป็นชายาของท่าน มาออดอ้อนเช่นนี้มิใคร่เหมาะสมเท่าใด’ ยามนี้นางยังเป็นเพียงสตรีวัยออกเรือนที่ยังไม่ได้มีพันธะหมั้นหมาย แค่มีผู้อื่นทราบว่านางติดอยู่ในป่ากับชินอ๋องตามลำพังหลายวันหลายคืน ชื่อเสียงนางก็เสียหายแล้ว            “กินผลไม้ป่ารองท้องดีหรือไม่”            “ขอบคุณเพคะ” นางรับผลท้อป่าที่คนของเขาน่าจะไปหามาให้แล้วใช้ชายอาภรณ์ถูมันเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากกัดกิน            “ผลท้อของเจ้าหวานไม่น้อย” คนที่เพิ่งดึงมือนางซึ่งกำผลท้อเอาไว้ไปกัดกินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม            “เฮ้อ!” คุณหนูหลี่ถอนหายใจคล้ายอับจนวาจา ผลท้อมีมากมายนับสิบลูก แต่เขากลับเลือกที่จะกัดกินผลท้อลูกที่นางเพิ่งกัดไปเม

            ริมฝีปากร้อนกดลงบนกลีบปากสีอ่อนลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่มอย่างบ้าคลั่ง เขาตะโบมจุมพิตนางด้วยโทสะรุนแรงจนกลีบปากของนางขึ้นสีเข้มก่อนจะชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติเค็มเล็กน้อยของน้ำตา            “ข้า...” เมื่อเห็นนางร้องไห้ เขาก็คล้ายจะได้สติขึ้นมาจึงรีบปล่อยมือที่จับข้อมือของนางไว้ นัยน์ตาพลันเศร้าลงเมื่อเห็นรอยแดงที่ข้อมือกลมกลึงทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นางเจ็บ            “...” หลี่เย่หรงไม่เอ่ยวาจาใด นางเม้มริมฝีปากแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างเงียบ ๆ            “เย่หรงข้าขอโทษ ข้าเสียใจที่โมโหใส่เจ้า” เขารั้งตัวนางเข้ามาโอบกอด            “...” นางเงียบไม่ตอบเขา พลางครุ่นคิดว่าเหตุใดนางถึงรู้สึกไม่สงบใจหรือจะเป็นเพราะในตำหนักแห่งนี้ล้วนมีแต่ความทรงจำที่เจ็บปวด แม้เรือนพวกนั้นจะไม่อยู่แล

            ภาพชินอ๋องโอบอุ้มสตรีคนหนึ่งด้วยท่าทางทะนุถนอม ดึงดูดสายตาของนางกำนัลอาวุโสและขันทีในตำหนักได้เป็นอย่างดี ยิ่งเห็นร่างบอบบางมีเสื้อคลุมสีดำลายมังกรสี่เล็บ[1]ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ก็สามารถเข้าใจไปในทางเดียวกันว่าสตรีผู้นี้คือว่าที่พระชายา            เนื่องจากเพิ่งเข้ายามเหม่า (05.00-06.59) หลี่เย่หรงจึงยังคงหลับสนิทซึ่งบุรุษสูงศักดิ์ก็ไม่คิดปลุก การที่นางไม่ได้เห็นตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดย่อมเป็นเรื่องดี ดังนั้นเขาจึงถือวิสาสะอุ้มนางออกจากตำหนักทั้งที่นางยังคงหลับสนิทอยู่            หม่าเซี่ยอวี้วางนางลงในรถม้าที่บุนวมอย่างดีก่อนจะกลับออกจากรถม้าเพื่อไปสั่งการ            “กู้กงกง เจ้ายังไม่ต้องเดินทางไปรับใช้เปิ่นหวางที่ตำหนักนอกเมืองหรอก อยู่ช่วยดูคนที่ตำหนักนี้ก่อนอีกหนึ่งชั่วยามจะมีคนมารื้อและทุบตำห

             “ข้าขอชิมได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าเป็นเพียงคุณหนูผู้หนึ่งเท่านั้น พวกท่านไม่ต้องใช้คำเช่นนั้นกับข้าก็ได้เจ้าค่ะ”            “แต่ว่ามัน เอ่อ มันรสชาติแย่...” คนครัวผู้หนึ่งกล่าวก่อนจะชะงักไป            “มิเป็นไร ข้าเพียงอยากรับรู้ความตั้งใจของท่านอ๋องเจ้าค่ะ” คำกล่าวของนางทำให้บรรดาคนครัวทรุดกายลงนั่งกับพื้น เพราะมันคล้ายกับเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าสตรีผู้นี้คือพระชายาที่ท่านอ๋องกล่าวถึงแน่นอน            “ว่านเถา ขอตะเกียบกับช้อน”            “เจ้าค่ะคุณหนู”            บะหมี่ตรงหน้ามีหน้าตาน่ากินไม่น้อย หมูอบน้ำผึ้งก็ดูดีไม่น้อย สีสันสวยงาม            เมื่อได้ตะเกียบและช้อนนาง