All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 51 - Chapter 60

            “ชินอ๋องอยู่ข้างในใช่หรือไม่”            “พระชายารองเข้าไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องสั่งเอาไว้ว่าไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปรบกวน”            “อนุฯ หลี่หรือก็ตายไปแล้ว หากท่านอ๋องยังทรงโศกเศร้าเสียใจเช่นนี้ เหล่าทหารจะขาดขวัญกำลังใจได้” หานโมลี่กล่าวเสียงหวาน ยามนี้แม้แต่เฉวียนซูลี่ที่มีคนหนุนหลังเป็นไทเฮายังถูกจับขังเอาไว้ ชายารองเช่นตนจึงได้อำนาจดูแลจวนแห่งนี้และคิดว่าอีกไม่นานนางก็จะกลายเป็นพระชายาเอกของเขา            ทั่วแผ่นดินนี้ไม่มีใครเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของชินอ๋องมากไปกว่าตนแล้ว สตรีอ่อนหวาน ใจกว้าง ใบหน้าหรือก็งดงาม ไม่มีใครสามารถแย่งตำแหน่งพระชายาจากนางไปได้หรอก            “ลิงค่างที่ใดมาส่งเสียงโวยวายหน้าเรือนของชายาข้า ไล่ไปให้หมด ข้าไม่อยากให้วิญญาณของเย่หรงไม่สงบ” ชินอ๋องตวาดออกไปเสี

            เช้าวันต่อมาท่าทีที่หลี่เย่หรงมีต่อเขาก็คล้ายจะเปลี่ยนไป นางเอาใจใส่เขาคอยดูแลถามไถ่เขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจนเขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ            “แผลของท่านดีขึ้นไม่น้อย อ่ะ! ขออภัยเพคะ หม่อมฉันลืมตัว” นางลืมตัวแล้วที่สนทนากับเขาอย่างเป็นกันเองเช่นนั้น            “เย่หรง เจ้าไม่ต้องมากพิธีหรอก จะเรียกข้าเช่นไรข้าก็ชอบทั้งนั้น”            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับเขาด้วยรอยยิ้ม นางไม่อาจคาดเดาได้ว่าฝันเมื่อคืนคือเรื่องจริงที่เขาเคยผ่านมาหรือไม่ แต่ทว่ามันทำให้นางไร้เหตุผลที่จะกังขาในความจริงใจของเขา            เรื่องราวในชาติก่อนแม้จุดเริ่มต้นจะไม่ได้สวยงามนัก และสองปีที่นางอยู่ในตำหนักอ๋องจะมีแต่ความทุกข์ทรมาน แต่ทว่านางไม่คิดเลยว่าหลังจากนางตกหน้าผาตายเขาจะลงโทษตนเองให้ทุกข์ทรมานเช่น

                                                                               12                                                                สตรีที่ชินอ๋องหวงแหน             หลังจากที่อาการของชินอ๋องหายดีได้ไม่ถึงสองวัน ราชโองการที่เคยขอก็ถูกขันทีนำมาประกาศที่ตำหนักนอกเมือง ทว่าสิ่งที่ทำให้เกิดเสียงเล่าลือไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็วกลับเป็นเนื้อหาในราชโองการที่ระบุให้ชินอ๋องสามารถแต่งกับสตรีได้เพียงคนเดียว มิอาจรับชายารองหรืออนุฯ ได้ชั่วชีวิต ทำให้เหล่าคุณหนูต่างปรารถนาที่จะเป็นสตรีโชคดีผู้นั้

จะว่าไปก็นานไม่น้อยที่นางไม่ได้ออกมาเดินซื้อของในตลาดเช่นนี้ วันนี้มีโอกาสนางจึงขอมารดาพาสาวใช้ออกมาเดินเล่นและซื้อของใช้ส่วนตัว “น้องเย่หรง เจ้าจำข้าได้หรือไม่” “ท่าน...คุณชายเกา สหายของพี่หญิงจือเหมยใช่หรือไม่เจ้าคะ” คุณหนูหลี่ยิ้มตอบรับคำทักทายของบุรุษที่เข้ามาทักทายนาง คนผู้นี้ติดตามพี่หญิงจินจือเหมย บุตรสาวของท่านลุง ญาติฝั่งมารดามาร่วมงานปักปิ่นของนาง จึงได้ทำความรู้จักกัน “ดีใจยิ่งนักที่เจ้ายังจำข้าได้” เกาโหย่งหลินกล่าวพลางส่งยิ้มจริงใจให้นาง “ท่านมาเยือนเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใดหรือเจ้าคะ” “เพิ่งมาถึงเมื่อวาน กำลังรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อย แล้วนี่เจ้ากำลังจะไปที่ใด” “ข้ากำลังจะไปร้านขายผ้าเจ้าค่ะ” “ให้ข้าไปช่วยเลือกหรือไม่ ตระกูลข้าค้าขายอาภรณ์ ข้าคิดว่าสามารถช่วยเจ้าเลือกได้” “ดียิ่งเจ้าค่ะ หากท่านกำลังว่างอยู่ เช่นนั้นต้องรบกวนแล้ว” นางจะได้มีคนช่วยหิ้วข้าวของพวกนั้นด้วย ดูว่านเถาแทบไม่มีมือจะถือของเพิ่มแล้ว “จะไปร้านใดก็นำไปเถิด” เกาโหย่งหลิน

คล้อยหลังเขาไม่ถึงชั่วอึดลมหายใจว่านเถาก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเหล่าบ่าวรับใช้ที่ยกสำรับมาให้นาง “คุณหนู ท่านแพ้สิ่งใดหรือไม่ เหตุใดปากถึงดูทั้งบวมและแดงเช่นนั้น” “เจ้ามองผิดไปแล้ว ข้าอยากรับสำรับคนเดียวเงียบ ๆ เจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำเถิด” “แต่ว่าคุณหนู ท่านปากบวมจริง ๆ นะเจ้าคะ โดนอะไรกัดมาหรือไม่ บ่าวจะไปเอายามาทาให้” “ข้าบอกไม่มีอันใดก็คือไม่มี เจ้ารีบไปเถิด ข้าหิวแล้ว” นางแสร้งชักสีหน้าเล็กน้อย “ก็ได้เจ้าค่ะ” ว่านเถาที่ยังคงห่วงใยคุณหนูของตนกล่าว ก่อนจะมองริมฝีปากของผู้เป็นนายอีกครั้งคล้ายไม่วางใจ “รีบไปได้แล้ว” สิ้นเสียงกล่าวของนาง สาวใช้คนสนิทก็รีบออกจากห้อง เมื่อประตูปิดลงบุรุษสูงศักดิ์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังฉากกั้นก็ออกมาจากที่ซ่อน เขาจ้องมองริมฝีปากนางไม่วางตาก่อนเคลื่อนกายเข้าแนบชิด ชินอ๋องดึงรั้งสตรีที่ยื่นอยู่ข้างโต๊ะเข้าสู่อ้อมกอดแล้วกดริมฝีปากลงบนกลีบปากบาง เรียวลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่ม เกี่ยวกระหวัดพัวพันหยอกเย้าสลับกับกวาดต้อนชิมความหวานจากโพรงปากนุ่ม เนิ่นนานกว่าจะยอมผละออกห่างอย่า