All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 21 - Chapter 30

            ในเมื่อหมดทางหนี สุดท้ายหลี่เย่หรงจึงต้องร่วมรับสำรับกับบุรุษที่ชาตินี้นางไม่อยากพบเจอที่สุด ในวาระสุดท้ายของชีวิตนางได้เอ่ยปากว่าหากย้อนเวลาได้นางจะไม่มีทางปรากฏตัวตรงหน้าเขาอีกครั้ง แต่เหตุใดนางที่พยายามเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในจวนไม่ออกไปไหนกลับได้เจอเขาบ่อยครั้ง            “มิคิดว่าคุณหนูหลี่จะมีฝีมือเช่นนี้ หากวันใดคิดจะเปิดโรงเตี๊ยมหรือโรงน้ำชาเปิ่นหวางขอร่วมลงทุนด้วย”            “ท่านอ๋องกล่าวชมเชยบุตรสาวของหม่อมฉันเกินไปเพคะ แท้จริงนางไม่ใคร่จะชอบเข้าครัวเท่าใดนัก ที่วันนี้ยอมเข้าครัวทำอาหารเพียงเพราะอยากเอาใจบิดาที่เข้ารับตำแหน่งใหม่เพคะ” จินเฟยจูรีบเอ่ยวาจา            “กล่าวถึงตำแหน่งใหม่ของรองเจ้ากรมพิธีการหลี่ ในเมื่อได้สมหวังดั่งใจ วันนี้เรามิควรร่วมฉลองกันหรือ กล่าวถึงฉลองก็ต้องสุราใช่หรือไม่” หม่าเซี่ยอวี้กล่าว

         “เสแสร้ง! ในเมื่อเจ้าลงมือทำถึงเพียงนี้ ข้าก็จะสนองให้” สิ้นเสียงเขาก็กระโจนเข้าหานางก่อนจะลงมือช่วงชิงจุมพิตแรกของนางไป            บุรุษร่างกายกำยำที่ถูกปลุกความปรารถนามากขึ้นมารุกเร้าแม่นางน้อยอย่างไร้ปรานี ด้วยฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดที่ออกฤทธิ์แรงมาก ทำให้เขาไม่คิดเตรียมความพร้อมให้กับนาง แท่งหยกถูกตอกตรึงเข้าโพรงนุ่มที่คับแคบอย่างแรงจนส่วนอ่อนไหวของนางมีเลือดออกซึ่งนั่นอาจจะไม่ใช่เลือดพรหมจรรย์แต่อาจเป็นการฉีกขาดของจุดอ่อนไหว            “หม่อมฉันเจ็บเพคะท่านอ๋อง” นางส่งเสียงเตือนเขา            “เป็นเจ้าที่ปรารถนามิใช่หรือ จะมาร่ำร้องด้วยเหตุใด” กล่าวจบเขาก็ตอกตรึงแท่งหยกเข้าสู่ส่วนลึกของนางอย่างไรปรานีก่อนจะปลดปล่อยทุกหยาดหยดในส่วนลึกของกายนาง            แม้ดวงหน้าหวานจะเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาแห่งค

           “ขออภัยคุณหนูหลี่ เป็นข้าเอง” เสียงทุ้มคุ้นหูของบุรุษที่นางปรารถนาจะอยู่ห่างให้มากที่สุดดังขึ้นที่ข้างหู            “อื้อ ๆ” เนื่องจากถูกมือใหญ่ปิดปากอยู่นางจึงได้แต่ส่งเสียงร้องอู้อี้ไม่เป็นภาษา            “หากไม่อยากตายไปด้วยกัน ก็จงเงียบเสียงเสีย มีคนร้ายกำลังตามเปิ่นหวางมา” สิ้นเสียงกระซิบที่ข้างหู ร่างบอบบางของสตรีก็ดิ้นเล็กน้อยพร้อมกับพยายามแกะมือที่พันธนาการเอวของนางออก            ‘เจ้ามั่นใจหรือว่าเห็นมันเข้ามาหลบซ่อนตัวในจวนแห่งนี้’ เสียงนั้นทำให้หลี่เย่หรงชะงักไปก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเขาดึงรั้งตัวนางลงใต้น้ำ            ‘เช่นนั้นเราค้นที่เรือนนี้ก่อนหากไม่เจอค่อยไปค้นหาที่อื่น’            ‘ขอรับ’ หลังจากนั้นนา

          ‘เฮ้อ! ไปได้เสียที’ เมื่อความสงบสุขมาเยือน หลี่เย่หรงจึงไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ของตน             ด้านหม่าเซี่ยอวี้ที่กลับค่ายทหารตามที่บอกกล่าวคุณหนูหลี่จริง ๆ เอาแต่นั่งจ้องมองท่านหมอประจำค่ายทหารค่อย ๆ แกะผ้าเช็ดหน้าที่พันแขนของตนอย่างไม่ละสายตา            “ท่านหมอระวังหน่อย ประเดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าจะขาดเอา”            “กระหม่อมจะพยายามพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” เฉินเป่าตอบรับก่อนจะรีบแกะผ้าเช็ดหน้าส่งให้ผู้สูงศักดิ์            พอได้มาไว้ในมือแล้วชินอ๋องก็เอาแต่นั่งมองผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นด้วยรอยยิ้ม ของที่นางมอบให้ เขาจะเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี            เนื่องจากแผลไม่ได้ลึกมากหมอประจำค่ายทหารจึงทำแผลเสร็จอย่างรว

         ‘น่าแปลกที่วันนี้เขาไม่โผล่หน้ามา’ ไม่ ๆ นี่นางกำลังคิดอันใดอยู่ ผู้สูงศักดิ์เช่นเขาไม่มาก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว นางกำลังคาดหวังอันใดอยู่            “ข้าจะนอนแล้ว เจ้าไปนอนเถิด ประเดี๋ยวข้าดับไฟเอง”            “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ บ่าวจะอยู่กับคุณหนู”            “ว่านเถา เจ้าไปเถิด ข้าจะเข้านอนจริง ๆ แล้ว” นางกล่าวก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วปลดอาภรณ์ตัวนอกออก            “ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้” สุดท้ายแล้วว่านเถาก็ต้องยอมล่าถอยไปปล่อยคุณหนูได้อยู่ลำพังตามที่ต้องการ            คล้อยหลังสาวใช้ไม่นานหลี่เย่หรงก็ดับไฟแล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว        &