All Chapters of หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง: Chapter 61 - Chapter 70

            “เอ๊ะ! ชายงามผู้นี้เหตุใดหน้าตาคุ้น ๆ พี่โหย่งหลิน ท่านช่วยข้ามองหน่อยเถิดว่าชายงามผู้นี้ข้าเคยเห็นที่ใดกัน” สิ้นเสียงกล่าวหลี่เย่หรงก็ผละออกห่างสหายของลูกพี่ลูกน้องก่อนเดินโซซัดโซเซเข้าไปใกล้ชินอ๋อง            “เขาคือท่านอ๋องผู้หนึ่ง”            “ท่านอ๋องหรือเจ้าคะ เป็นท่านอ๋องเหตุใดถึงมาอยู่ที่หอชายงาม หรือท่านปรนนิบัติฮูหยินไม่ดี นางถึงได้หนีมาหาความสุขสำราญที่หอชายงาม”            “เย่หรง เจ้าหยุดเอ่ยวาจาก่อนเถิด” ประเดี๋ยวเรื่องราวจะย่ำแย่กว่าเดิม แค่เห็นสีหน้าในยามนี้ เกาโหย่งหลินก็ไม่แน่ใจแล้วว่าน้องสาวผู้นี้จะเป็นเช่นไรต่อ            “...” ชินอ๋องยืนนิ่ง มองสตรีที่ยืนเซไปมาตรงหน้าก่อนจะรีบโอบเอวเมื่อนางทำท่าจะล้มลง           

                                                                               14                                                                  สตรีที่ผู้คนคาดไม่ถึง             เมื่อนางตอบรับบุรุษสูงศักดิ์ก็รีบลงจากเตียงแล้วโอบอุ้มนางเพื่อพาไปที่ด้านหลังฉากกั้นด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกเขินอายจนดวงหน้าหวานซับสีระเรื่อเห็นจะเป็นการที่เขาไม่คิดจะปกปิดแท่งหยกที่ยังคงแข็งขึงไม่ยอมอ่อนลงแม้จะได้รับการปลดปล่อยไปแล้ว        &nb

“ข้ามั่นใจเจ้าค่ะ ท่านพ่อไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าได้ทูลขอท่านอ๋องแล้วว่าให้รอข้าอายุครบสิบหกหนาวก่อนค่อยกราบไหว้ฟ้าดินกัน” “แล้วท่านอ๋องว่าอย่างไร” “เขาตามใจข้าเจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่อย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ ข้ากับชินอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขารักใคร่เอาใจใส่ข้ามาก” “ได้ยินเช่นนี้แม่ก็เบาใจ” “มิแปลกใจเลยที่ท่านอ๋องดูนอบน้อมและเรียกพ่อกับแม่เจ้าว่าผู้อาวุโส ที่แท้เตรียมการเอาไว้เช่นนี้” หลี่จื่อห่าวกล่าว “เช่นนั้นที่บิดาเจ้าลาออกจากการเป็นขุนนางไม่ได้ ก็ไม่ใช่เป็นการเตรียมการของท่านอ๋อง” “มิใช่เจ้าค่ะ เอ๊ะ! หรือแท้จริงเขาจะถูกใจข้าตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ต้องใช่แน่ ๆ เลย ชินอ๋องต้องหลงใหลในความงามของข้าตั้งแต่แรก” นางกล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจ ซึ่งแท้จริงเขาได้ยอมรับกับนางแล้วว่าเป็นเช่นนั้น เขาไม่อยากให้นางและครอบครัวถูกพวกขุนนางต่อว่า จึงพยายามเหนี่ยวรั้งเอาไว้ไม่ให้บิดาลาออก “จะเป็นเพราะเหตุใดก็ช่างเถิด ยามนี้พ่อกับแม่ดีใจยิ่งที่ได้เห็นเจ้ามีคู่ครองที่ดี” หลี่ฮูหยินกล่าวก่อนจะรั้งตัวบุตรสาวมากอดไว

           หม่าเซี่ยอวี้กรีดนิ้วขึ้นลงตรงกลีบดอกเหมยก่อนจะตวัดลิ้นโลมเลียเพื่อกระตุ้นให้น้ำหวานไหลซึม เขาทั้งดูดกลืนและตวัดลิ้นหยอกเย้าเมื่อมีน้ำหวานเริ่มซึมไหล เขาถูไถนิ้วไปมาบริเวณด้านนอกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในส่วนลึกจุดอ่อนไหว            โพรงนุ่มที่ตอดรัดนิ้วทำให้เขาเคลื่อนไหวลำบาก เขาจึงกระตุ้นน้ำหวานของนางด้วยการตวัดลิ้นปัดป่ายไปมาก่อนจะดูดกลืนบริเวณด้านนอกของดอกเหมย            “อ๊า! เซี่ยอวี้ ท่านเก่งกาจยิ่ง” เมื่อได้รับคำชมเชยจากนางเขายิ่งฮึกเหิมรัวลิ้นเร็วขึ้นพร้อมกับดันนิ้วเข้าออกให้เร็วขึ้น            “ข้าชอบเสียงครางของเจ้า” ยามเขากล่าว ลมหายใจที่เป่ารดทำให้นางยิ่งรู้สึกเสียวซ่านยิ่งกว่าเดิม            “อ๊า! เซี่ยอวี้ ข้ารัญจวนยิ่งนัก อ๊า! อ๊า...” หลี่เย่หรงส่งเสียงครวญครางก่อนที่ร่างเย้ายวนจะแข็ง

              ตั้งแต่พระชายาหลี่ตั้งครรภ์ บรรดาลูกน้องคนสนิทและเหล่าทหารที่ใกล้ชิดต่างพากันปวดหัวกับท่าทีเอาใจใส่เกินจำเป็นของผู้เป็นนาย            งานทั้งหมดที่ชินอ๋องเคยทำถูกมอบหมายให้กุนซือเฉิน ผู้เป็นสหายทำแทนทั้งหมด หากไม่มีเรื่องใดสำคัญชินอ๋องจะไม่พบใครทั้งนั้น            “ท่านกุนซือโปรดจงทำใจ” ม่อฉินกล่าวก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอีกคน ทิ้งให้ผู้มาเยือนเดินกลับออกจากตำหนักเองเช่นทุกครั้ง            “แล้วนั่นเจ้าจะรีบไปที่ใด”            “ข้าจะรีบไปรับบทลงโทษที่ปล่อยให้ท่านมารบกวนท่านอ๋องขอรับ” เสียงที่ดังห่างออกไปทำให้เฉินห่าวหมิงถอนหายใจ            ยามรบว่าชินอ๋องเก่งกาจและเด็ดขาดแล้ว ไม่คิดว่ายามรักก็ทุ่มเทสุดตัว นี่แห