All Chapters of หม่าจิ่วเหลียนฮวาบุปผาเก้าชีวิต (ภาคต่อบุปผาเยียวยาใจ): Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ ๓๒คราวนี้รู้สึกร้อนใจแล้วใช่หรือไม่ยามซวี[1]กว่างานเลี้ยงจะเลิกกว่าจะส่งแขกกลับที่พัก พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าแล้วจิ่วเหลียนฮวาที่รอต้อนรับเจ้านายอยู่นานรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันทีที่อีกฝ่ายลงจากรถม้า“ท่านอ๋อง…”“เสี่ยวจิ่ว! เย็นนี้ลมแรง ไยเจ้าออกมาตากอากาศเย็นเช่นนี้ เพิ่งไม่สบายมาด้วย”“หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะท่านอ๋อง กลับวังหลวงมาก็นอนไปตื่นหนึ่งแล้ว ท่านอ๋องเสียอีกที่ทรงงานทั้งวัน เหนื่อยหรือไม่เพคะ”ต้อนรับคนเป็นจำนวนมากเขาย่อมเหนื่อย!แต่พอได้ยินได้เห็นท่าทางแสดงความเป็นห่วงเป็นใยของนางแล้วก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง“เปิ่นหวางมิได้เป็นบุรุษอ่อนแอ แค่นี้ไม่สะเทือนร่างกายอันแข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบหรอก”ร่างกาย ‘แข็งแกร่ง’ คือเรื่องจริง ‘สมบูรณ์แบบ’ ก็เรื่องจริงแต่แฝงความหมายชมตัวเองจิ่วเหลียนฮวาอยากจะคิดเช่นนั้น แต่ด้วยมองจินเทียนหลุนไม่ต่างจากพระพุทธรูปจึงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะชมตัวเองให้นางจินตนาการไปไกล“เป็นหม่อมฉันที่ห่วงท่านอ๋องเกินไป”“ห่วงเปิ่นหวางไม่มีคำว่ามากเกินไป เข้าไปด้านในกันเถิด เปิ่นหวางอยากเปลี่ยนไปใส่ชุดสบาย ๆ แล้ว”“เพคะ”จินเทียนหลุนอารมณ์ดีขึ้นที่เห็นว่านา

บทที่ ๓๔ครึ่งเค่อสวรรค์ทำวุ่น“เหตุใดเจ้าคะ”จิ่วเหลียนฮวาแสดงความฉงนใจ ในหัวคาดเดาเรื่องราวไปล่วงหน้าแล้ว“มนุษย์ที่ผ่านระดับสิบสามารถบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนได้ ท่านเทพบุปผากำเนิดโดยเทพบุปผาองค์ก่อนกับเทพปฐพี สถานะสูงส่งแต่ก็ยังต้องไปฝ่าด่านเคราะห์โลกมนุษย์หลายปีถึงสามารถขึ้นครองตำแหน่งแต่สัตตบงกชที่เดิมทีควรให้น้ำอมฤตนั้นกลับลงไปเกิดบนโลกมนุษย์ เจ้าคิดว่าต้องมีบุญแค่ไหนถึงเกิดมาก็มีสถานะเป็นเทพเลย”จะเรียกว่าบุญได้หรือ ห้าพันปีก็ถือเป็นการบำเพ็ญเพียร หากสัตตบงกชถือกำเนิดมาแสนปีก็บำเพ็ญเพียรแสนปี แบบนี้ควรเรียกว่ามีมานะมากกว่าจิ่วเหลียนฮวาเก็บงำความคิดนี้ไว้ไม่แย้มพรายให้ซูเมี่ยวรับรู้ ทว่าซูเมี่ยวอ่านสีหน้าหญิงสาวออกจึงตะล่อมถาม สุดท้ายจิ่วเหลียนฮวาก็เผยความคิดเมื่อครู่ให้อีกฝ่ายรับรู้“ก็จริงของเจ้า สัตตบงกชนับว่าถือกำเนิดมานานแล้ว เป็นข้าที่ใช้คำพูดผิดไป ขออภัยเจ้าด้วย”จิ่วเหลียนฮวาเลิกคิ้ว “เหตุใดขออภัยข้าเจ้าคะ”“ลองเดาดูสิ”จิ่วเหลียนฮวานิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะตาโต ส่ายหน้าไปมาเพราะคิดว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ควรตกอยู่ที่ตน“ข้าหรือเจ้าคะ จะเป็นไปได้อย่างไร ตั้งแต่เกิดมาข้าเพิ่งเคย

บทที่ ๓๖คิดถึงที่สุดในสามภพสี่ดินแดนฝูเจี้ยนถานแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้ได้ต้อนรับศิษย์น้องแต่เช้า ตอนแรกคิดจะเย้าหยอกชายหนุ่มด้วยคำพูดประมาณว่า ‘คิดถึงศิษย์พี่หรือ’ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่มืดมนของอีกฝ่ายแล้วเขาก็เก็บคำพูดในหัวไว้“ศิษย์พี่”จินเทียนหลุนทำความเคารพศิษย์พี่แบบชาวยุทธ์ อีกฝ่ายเองก็ทำความเคารพแบบเดิมกลับมาเช่นกัน“ศิษย์น้องประสบปัญหาใดบอกศิษย์พี่ได้หรือไม่”“จิ่วเหลียนฮวาอยู่ที่นี่หรือไม่”จินเทียนหลุนไม่อ้อมค้อม ไม่หยั่งเชิง เอ่ยถามอีกฝ่ายไปตามตรง“จิ่วเหลียนฮวาไม่ได้อยู่ที่จวนจือเล่อหรือ”“เพราะเช่นนี้ข้าถึงมาถามศิษย์พี่ที่นี่”จินเทียนหลุนตีหน้าตึง แต่ในขณะเดียวกันก็ใช้พลังธาตุลมของตนแทรกซึมเข้าไปในตำหนักรับรอง เพื่อจับการคงอยู่ของจิ่วเหลียนฮวาฝูเจี้ยนถานเองก็ไม่ได้ด้อย มีหรือเขาจะไม่ทราบว่าจินเทียนหลุนกำลังใช้พลังธาตุช่วยตรวจสอบอยู่“นางไม่ได้อยูู่ที่นี่ สำคัญที่สุดคือศิษย์พี่ไม่จำเป็นต้องกักขังนางไว้ ศิษย์น้องคิดมากไปแล้ว”“คิดมากหรือไม่ ข้าตรวจสอบเสร็จแล้วก็ได้รู้กัน”จินเทียนหลุนยอมเสียมารยาท แม้จะโดนจับได้แล้วก็ยังตรวจสอบต่อ ฝูเจี้ยนถานที่เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจ ปล

บทที่ ๓๘ไม่พอพระทัยหม่อมฉันหรือเพคะ จิ่วเหลียนฮวาแปลกใจในตัวเองเล็กน้อยที่ท้องหิวเหมือนอดอาหารสามวันทั้งที่นางรู้สึกว่าตนจากโลกไปเพียงครึ่งเค่อตามระยะเวลาสวรรค์เท่านั้น“อีกถ้วยหรือไม่ เปิ่นกงเลี้ยงเจ้าได้โดยไม่สะเทือนคนหน้าแข้งอยู่แล้ว”ฝูเจี้ยนถานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามทานหมดไปหนึ่งถ้วยแล้ว“ไม่เจอกันเกือบสี่วัน อย่าบอกว่าเจ้าไม่ได้ทานอันใดเลย” เขาถามโดยไม่ได้คิดอะไร ไม่นึกว่าจิ่วเหลียนฮวาจะพยักหน้ารับ“จะว่าอย่างนั้นก็ได้เพคะ ร่างกายจดจำได้ดียิ่ง แต่ว่า…ต่อให้จดแค่ไหน ท้องหม่อมฉันก็ใส่ได้เพียงเท่านี้”จิ่วเหลียนฮวาตอบชายหนุ่มก่อนที่จะกวาดตามองหาร้านน้ำชา แต่เมื่อคิดได้ว่าจะเดือดร้อนคนตรงหน้าอีก นางถึงได้ถือวิสาสะยกถ้วยบะหมี่ขึ้นซดน้ำ“เสียมารยาทต่อหน้าองค์รัชทายาทแล้ว”“เช่นนี้เรียกว่าประหารก่อนแล้วค่อยรายงานหรือไม่ ไฉนทำไปแล้วเพิ่งมาคิดได้”จิ่วเหลียนฮวาหน้าซีด ไม่ได้ตั้งตัวว่าอีก

บทที่ ๔๐ทุกคนต้องรู้ว่าเจ้าเป็นคนโปรดของข้า         นางรักข้า ไม่ขอรับความเห็นต่าง เห็นทีว่าจะมีโอกาสพูดเรื่องนี้ให้นางคล้อยตามแล้วจินเทียนหลุนลำดับความคิดลำดับคำพูดไว้ในใจ ก่อนที่จะทำน้ำเสียงจริงจังใส่นาง“ไม่ว่าความรักหรือความยึดติดหรืออะไรก็ตาม ในเมื่อเจ้าพูดแล้ว ห้ามคืนคำเป็นอันขาด ห้ามรู้สึกเช่นนี้กับใครนอกจากข้า…”“...”“เจ้าไม่ยอมให้ข้าสละตำแหน่งอ๋อง เช่นนั้นข้าจะทำอย่างไรทุกคนถึงจะรู้ว่าเจ้าเป็นของข้า ต้องทำอย่างไรถึงจะถูกใจเจ้า ช่วยบอกได้หรือไม่”คำก็ข้าสองคำก็ข้า เขาไม่คิดจะแทนตัวเองว่าเปิ่นหวางแล้วหรือ“ทำเหมือนเดิมที่เป็นมาเถิดเพคะ”...ไม่แน่ว่าหม่อมฉันจะตายวันตายพรุ่งจิ่วเหลียนฮวาเว้นคำพูดนี้เอาไว้ในใจ นางหลุบตาอยู่จึงไม่เห็นว่าชายหนุ่มดวงตาไหววูบ“เหมือนเดิมก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลงนะสิ ต่อไปหากมีใครเข้ามายุ่มย่ามกับเจ้าจะว่าอย่