All Chapters of หม่าจิ่วเหลียนฮวาบุปผาเก้าชีวิต (ภาคต่อบุปผาเยียวยาใจ): Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ ๒๑นางกำนัลคนสนิทยามเหม่า[1]จิ่วเหลียนฮวาเดินถือถังน้ำอุ่นมายืนหน้าห้องบรรทมจินเทียนหลุน เสียงความเคลื่อนไหวในห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงอนุญาตให้เข้าไปด้านใน องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องจึงเปิดประตูให้นางเดินเข้าไป“ถวายพระพรท่านอ๋องเพคะ”จิ่วเหลียนฮวาย่อกายลงคารวะเขาแล้วเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่กำลังหันหลังสวมชุดตัวในสีขาวลวก ๆ เมื่อจิ่วเหลียนฮวายื่นผ้าอุ่นบิดน้ำหมาดให้ เขาก็รับมาเช็ดหน้าระหว่างนี้จิ่วเหลียนฮวาก็ไปหยิบชุดพร้อมสายรัดแขนเสื้อให้ชายหนุ่มเอาไว้ฝึกยุทธ์ พอเขาวางผ้าอุ่นไว้ในถังน้ำแล้วก็มัดเชือกเสื้อตัวใน กางแขนออกให้นางกำนัลประจำตัวช่วยสวมชุดตัวนอกให้ รัดสายคาดเอวให้แน่นแล้วถึงช่วยมัดแขนเสื้อกว้างให้แน่นจิ่วเหลียนฮวาทราบกิจวัตรประจำวันจินเทียนหลุนคร่าว ๆ เช้าตื่นมาฝึกยุทธ์ วันไหนมีประชุมเช้าจะเข้าวังแต่งกายเต็มยศ สวมกวานแกะสลักรูปมังกรทองและชุดสีดำปักดิ้นทองลายมังกรห้าเล็บ“ปลอกข้อมือ…”“เอาไว้ใส่ตอนไปทำภารกิจ ฝึกยุทธ์ช่วงเช้าไม่ต้องใส่ก็ได้…รวบผมให้เปิ่นหวาง”“เพคะ”จิ่วเหลียนฮวารับคำ เดินตามหลังชายหนุ่มที่เดินไปนั่งหน้ากระจกและแล้วความประหม่าของนางก็กลับมาอีกครั้ง

บทที่ ๒๓หรือข้าจะเห็นตัวเองเป็นบิดาจริง ๆอู่เหมิน หรือประตูใหญ่ทางด้านทิศใต้ของพระราชวังใช้สำหรับพิธีการและการเข้าออกของบุคคลสำคัญ รวมถึงขุนนางระดับสูง ยามนี้เหล่าขุนนางกำลังทยอยออกจากประตูใหญ่พร้อมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันตอนแรกจิ่วเหลียนฮวายืนชะเง้อคออยู่ด้านหน้าประตูพร้อมกับองครักษ์ทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินขุนนางพูดถึงตนกับจินเทียนหลุนก็รีบหลบอยู่ด้านหลังเฉียวฉือและเฉียวเหอที่พร้อมเป็นกำแพงมนุษย์ช่วยบังจิ่วเหลียนฮวาให้พ้นจากสายตาเหล่าขุนนาง“ท่านองครักษ์ได้ยินที่ขุนนางพูดกันหรือไม่”เฉียวฉือยังคงมีสีหน้าเงียบเฉยต่างจากเฉียวเหอที่มีอาการฮึดฮัด ด้วยรู้ว่าตนเป็นผู้น้อยไม่อาจก้าวล่วงขุนนางจนทำลายชื่อเสียงของเจ้านาย“ชัดเต็มสองหู เจ้าทำตัวให้กลมกลืนกับพวกเราไว้ ขุนนางเฒ่าพวกนี้จะได้ไม่ผิดสังเกต”จิ่วเหลียนฮวาเชื่อฟังเฉียวเหอ ยกสองมือปิดหน้าแอบอยู่หลังบุรุษทั้งสอง หว่างคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากขุนนาง“...หลังเสร็จงานสถาปนาเราก็ได้รู้กันแล้วว่าพระชายาชินอ๋องจะไปตกอยู่ที่จวนใด”“เจ้าว่าท่านอ๋องจะยอมหรือไม่ ท่าทางในท้องพระโรงเมื่อครู่ใครก็ดูออกว่าไม่เต็มใจ คงมิใช่เ

บทที่ ๒๕อิจฉาจิ่วเหลียนฮวาหลายวันผ่านไป…“นี่มันคนโปรดของท่านอ๋องมิใช่หรืออู่อิง คนเราจะดูแคลนกันไม่ได้เจ้ารู้หรือไม่ ดูสิ!…แม้แต่งานสถาปนาแคว้นก็ยังได้เข้าร่วม”วันนี้เป็นงานสถาปนาแคว้น หลังจากจิ่วเหลียนฮวาช่วยเจ้านายหนุ่มแต่งกายเสร็จแล้วนางก็เดินมาทางเรือนรับแขก ดูว่าจวิ้นอ๋องและเจ้าสำนักจินจงไช่จงซินพร้อมจะเดินทางไปวังหลวงแล้วหรือไม่ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจออี้ถงและอู่อิงยืนกวาดลานเรือนอยู่!“หึ! ก็คงปีนป่ายเตียงท่านอ๋องได้สำเร็จ มิเช่นนั้นจะได้เลื่อนขั้นเร็วเพียงนี้หรือ ข้าไม่อาจดูแคลนเจ้าได้จริง ๆ จิ่วเหลียนฮวา”อู่อิงและอี้ถงเก็บความอิจฉาไว้ไม่มิดทว่าคนที่แสดงออกชัดเจนที่สุดคืออู่อิง!“ระวังคำพูดด้วยอู่อิง เจ้าจะพูดถึงข้าอย่างไรก็ได้แต่อย่าพาดพิงถึงท่านอ๋อง”“โย่! คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ปกป้องท่านอ๋องแล้วหรือ ใช้สถานะใดเล่า ใช่นางกำนัลอุ่นเตียงหรือไม่!”“อู่อิง คนนอกลือเช่นนั้นเจ้าก็เชื่อเช่นนั้นหรือ เจ้าเป็นคนในแท้ ๆ ไยทำเหมือนเป็นคนนอก นี่เรียกว่าเอาใจออกห่างจวนจือเล่อหรือไม่”อู่อิงนิ่งไปเพราะเข้าใจความหมายในคำพูดนี้ หันหน้าไปทางอี้ถงให้นางช่วยพูด“จิ่วเหลียนฮวา วาจานี้หนักไป

บทที่ ๒๗งานสถาปนาแคว้นเสนาบดีเว่ยแอบปาดเหงื่อ แต่ไม่ลืมทำความเคารพอ๋องทั้งสองอย่างนอบน้อม รวมถึงทำความเคารพไช่จงซินที่มาจากตระกูลชั้นสูงของแคว้นฝู“การจราจรติดขัดเพราะจัดสรรได้ไม่ดีพอ หวังว่าท่านเสนาบดีจะจำข้อผิดพลาดนี้เอาไว้ปรับปรุงในครั้งหน้า” “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” จินเทียนหลุนไม่กล่าวสิ่งใดต่อ ผายมือเชิญเสด็จอาของเขาให้เดินนำเข้าไปในประตูอู่เหมิน ตรงดิ่งไปที่ท้องพระโรงที่วันนี้ถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง คุณหนูสูงศักดิ์ที่มาเข้าร่วมงานห้ามนำสาวใช้มาด้วย แต่ได้รับการยกเว้นสำหรับเชืิ้อพระวงศ์ ดังนั้นจิ่วเหลียนฮวาและเฉียวเหอถึงได้เดินตามหลังร่างสูงมาได้ ส่วนเฉียวฉือวันนี้รับหน้าที่เป็นคนเฝ้าห้องหนังสือ “ชินอ๋องเสด็จ จวิ้นอ๋องเสด็จ~” เสียงเล็กแหลมของขันทีขานการมาของผู้สูงศักดิ์ทั้งสอง เหล่าขุนนาง ฮูหยินตราตั้งและคุณหนูที่เข้าร่วมงานเลี้ยงลุกขึ้นยืนถวายความเคารพทั้งสองที่เดินเข้าไปนั่งโต๊ะด้านหน้าสุดติดกับพระที่นั่ง การจัดที่นั่งแบ่งเป็นบุรุษฝั่งซ้าย สตรีฝั่งขวาหันหน้าเข้าหากันเหลือพื้นที่ตรงกลางเอาไว้ทำการแสดง ลำดั

บทที่ ๒๙ขอเพียงชายตามองยามนี้สายตาส่วนใหญ่ของโถงงานเลี้ยงจับจ้องไปยังร่างบางในชุดสวยงามสีฟ้า ชุดตัวนอกและเสื้อด้านในประดับไข่มุกหลากสี ปักผ้าลายบุปผาที่ดูนูนเด่นคล้ายนำดอกไม้จริงมาปักบนเนื้อผ้าใบหน้าถูกตกแต่งอย่างประณีต ติดไข่มุกไว้ตรงกลางหน้าผากและรอบดวงตา ศีรษะประโคมปักปิ่น รวมอัญมณีสมกับที่ตระกูลได้รับสัมปทานเหมืองแร่ความงามของนางในวันนี้แม้แต่พี่สาวผู้เป็นพระสนมพบเห็นคนงามมามากยังพยักหน้าด้วยความพอใจ “ทุกท่าน วันนี้หนิงเซี่ยขอแสดงฝีมืออันน้อยนิดบรรเลงเพลงที่ชื่อว่ายากจะหักใจลืม”หลายคนยิ้มเมื่อได้ยินดรุณีน้อยพูดถ่อมตัว ยิ่งนางกล่าวเช่นนี้ ทุกคนยิ่งเฝ้ารอฟังเสียงดนตรีจากกู่เจิงตรงหน้าปลายนิ้วเรียวเริ่มจากรัวนิ้วบนสายกู่เจิงเรียกความสนใจของทุกคนให้หยุดฟังชื่อเพลงมีความเศร้าสร้อย ช่วงต้นแฝงความตัดพ้อที่แข็งกร้าว แต่บรรเลงไปเรื่อย ๆ แล้วมีความถวิลหาอาวรณ์ กอปรกับสีหน้าเศร้าสร้อยของนางในยามบรรเลงพาให้หลายคนปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลง แต่ในหัวคิดถึงเรื่องราวของตนเองที่ยากจะลืมเลือนรู้ตัวอีกทีก็ถูกดนตรีนำพาไปสู่อดีต น้ำตาไหลผ่านหางตาแล้ว!เสียงปรบมือดังขึ้นหลังสิ้นเสียงดนตรี จิ่วเห