All Chapters of หม่าจิ่วเหลียนฮวาบุปผาเก้าชีวิต (ภาคต่อบุปผาเยียวยาใจ): Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ ๑๒ได้โอกาสเป็นฝ่ายเลือก ทุกคนที่อยู่ในตำหนักตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม้แต่ไช่เซียงฮวาก็ไม่คิดว่าหลานรักจะเอ่ยคำพูดนี้เช่นกัน “ฟู่เอ๋อร์ เจ้าปราดเปรื่องยิ่งแล้ว ทราบได้อย่างไรว่านางเป็นคนของแดนบุปผา” “ที่แท้นางเป็นคนของแดนบุปผานี่เอง ถึงว่าท่านน้าถึงมาเยือนเมืองมนุษย์ด้วยตนเอง” บนใบหน้าไช่เซียงฮวาไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป หุบพัดดังฉับ มองหน้าจินจิ่นฟู่สลับกับไทเฮา “เหมยฮวา บุตรชายเจ้าฉลาดนัก โยนหินถามทางใส่กันก้อนเบ้อเริ่ม ใจข้าหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว” “อย่าว่าแต่เจ้า” ไทเฮาเอามือลูบอก ถลึงตาใส่พระโอรสที่พูดเรื่องนี้ได้อย่างไม่สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน จิ่วเหลียนฮวาเป็นบุตรหลานคนสุดท้ายที่ราชวงศ์จินโยนคำว่ากบฏใส่ตระกูล สถานะที่พร้อมแก้แค้นให้ตระกูลเช่นนี้ แค่เป็นนางกำนัลรับใช้ในตำหนักก็ดูอันตรายแล้ว ไม่ต้องพูดถึงแต่งตั้งเป็นสนม จินเทียนหลุนอาศัยจังหวะที่คนให้ความสนใจจินจิ่นฟู่ส่งสัญญาณให้จิ่วเหลียนฮวา หญิงสาวไม่เข้าใจจึงเอียงคอใส่ แววตาใสซื่อไม่เข้าใจความหมายของนางสร้างความคุ กรุ่นในใจเขาไม่น้อย

บทที่ ๑๔กวางตุ้งและชุนฉ่าย จิ่วเหลียนฮวาคุกเข่าอยู่หน้าโต๊ะหนังสือของจินเทียนหลุน มองถ้วยใส่บะหมี่มีไอร้อนโชยอ่อนเรียกความหิว ด้วยเพราะไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าจึงไม่อาจห้ามเสียงท้องร้องในตอนนี้ได้…ไม่สิ! เรื่องเสียงท้องร้องห้ามกันได้ที่ไหน “ลังเลอันใดอยู่ ท่านอ๋องรับสั่งให้ทานแล้ว” เฉียวเหอกลืนน้ำลายเพราะเขาก็เริ่มหิวแล้วเช่นกัน หากจิ่วเหลียนฮวาปฏิเสธอีกครั้ง เขาจะขอท่านอ๋องจัดการบะหมี่ถ้วยนี้เอง “ทานเถอะ เปิ่นหวางได้ยินว่าเจ้าไม่ได้ทานอันใดตั้งแต่เช้า เปิ่นหวางยกบะหมี่ถ้วยนี้ให้เจ้า อิ่มแล้วจะบอกว่ามีเรื่องใดถึงให้มาที่นี่” นั่นสิจิ่วเหลียนฮวา ท่านอ๋องคงไม่ได้ให้เจ้ามาที่นี่เพราะทานบะหมี่อย่างเดียวแน่ “ขอบพระทัยเพคะ” จิ่วเหลียนฮวารับคำแล้วคลานเข้าไปหยิบถ้วยบะหมี่บนถาด จับตะเกียบคีบเส้น เป่าอยู่ครู่หนึ่งแล้วทานอย่างเงียบ ๆ แก้มที่ป่องขึ้นเล็กน้อยของนางเรียกสายตาเอ็นดูจากชายหนุ่มได้ไม่น้อย มือหนาวางพู่กัน กอดอกมองนางทานอย่างเปิดเผย เมื่อหญิงสาวสบตาก็ถามว่า “อร่อยหรือไม่” จิ่วเหลียนฮวารี

บทที่ ๑๖ตัวเปิ่นหวางมิใช่ทองสัมฤทธิ์“แน่ใจหรือไม่ว่าเจ้านั่นอุ้มนางเข้าไปในป่านี้”จินเทียนหลุนถามองครักษ์เงาที่ให้เฝ้าห้องหนังสือเอาไว้แล้วพบเข้ากับเหตุการณ์ที่พอจะเดาได้แล้ว แต่สิ่งที่ผิดคาดคือจอมยุทธ์ผู้นั้นอุ้มจิ่วเหลียนฮวาออกมาจากจวนด้วย“แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมตามมาตั้งแต่จวนจนกระทั่งเขารู้ตัวถึงได้หายเข้าไปในป่าจนคลาดกัน”“ช่วยกันแยกย้ายออกตามหา หากเจอเจ้านั่นจับเป็นเท่านั้น จิ่วเหลียนฮวาเปิ่นหวางจะตามหาเอง”สิ้นคำสั่งทั้งองครักษ์เงาและองรักษ์มากฝีมือทั่วไปก็รีบกระจายตัวค้นหาจอมยุทธ์นอกชนเผ่ารวมถึงจินเทียนหลุนด้วย“ท่านอ๋อง จิ่วเหลียนฮวาไม่ได้อยู่กับเจ้านั่นหรือพ่ะย่ะค่ะ ไยพระองค์ตรัสราวกับว่าทั้งสองแยกกันแล้ว”“มันคงจับนางไปเป็นโล่ป้องกันตัวเท่านั้น จิ่วเหลียนฮวาไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่ได้ปลุกพลังธาตุ เจ้านั่นไม่เอานางไปเป็นภาระแน่”เฉียวเหอพยักหน้ารับเข้าใจแล้ว เฉียวฉือไม่ได้กล่าวอันใด รอฟังคำสั่งเจ้านายเท่านั้นในตอนนั้นเองที่ดวงตาเมล็ดซิ่งหลับลง ดึงพลังธาตุลมมาใช้เพื่อจับตำแหน่งจิ่วเหลียนฮวา เขาจำกลิ่นกายนางได้ หากสายลมพัดกลิ่นกายนางมาจากทางไหน…เขาจะจับตำแหน่งนางได้ทันที!“ทาง

บทที่ ๑๘เป็นคนสนิทของเปิ่นหวาง นี่ข้าพูดอันใดออกไป “เอ่อ คือ…” เอ่ยออกไปแล้วมานึกเสียใจในภายหลัง “ท่านอ๋องทรงยึดมั่นในคำสัญญายิ่งนัก หม่อมฉันเลื่อมใสในตัวพระองค์ยิ่ง” ว่าแล้วก็ยื่นมือประชิด ผงกศีรษะคำนับ แสดงความนับถืออย่างที่ปากพูดจริง ๆ เขาควรโล่งอกที่ไม่ต้องหาคำมาอธิบายสถานการณ์เพราะจิ่วเหลียนฮวาไม่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากให้นางคิดเข้าข้างตัวเองบ้าง “จะมาเป็นคนใกล้ตัวเปิ่นหวาง มิจำเป็นต้องทำความเคารพทุกครั้งเช่นนี้ก็ได้ เปิ่นหวางเริ่มเอียนแล้ว” “ได้รับความเคารพไม่ดีหรือเพคะ” “ก็ดี แต่ว่า…เฮ้อ~ช่างเถิด เจ้าอยากทำอันใดก็ทำ!”เพราะจินเทียนหลุนก็อธิบายคำพูดตัวเองไม่ถูกเช่นกัน ดังนั้นจึงข้ามเรื่องนี้ไป จิ่วเหลียนฮวาเองเห็นชายหนุ่มไม่อยากพูดถึงก็ไม่คิดจะหาคำตอบเรื่องนี้“จิ่วเหลียนฮวา ต่อจากนี้เจ้ามาเป็นนางกำนัลประจำกายเปิ่นหวาง นอกจากดูแลเปิ่นหวางแล้วเจ้าไม่ต้องทำหน้าที่อื่นอีก เปิ่นหวางจะกำชับหลี่กงกงเอาไว้ นอกจากเปิ่นหวางแล้ว ใครก็ใช้งานเจ้าไม่ได้”จิ่วเหลียนฮวานิ่งไป นี่เป็นครั้งที่สองที่

บทที่ ๒๐เสียน้ำตาเพราะแพ้คนทำดี จิ่วเหลียนฮวามองตามหลังนางกำนัลที่ยกอาหารมาให้ ท่าทางที่ให้ความเกรงใจนั้นคือสิ่งที่นางไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับจากสหายนางกำนัลคนใด “ไมตรีไม่เคยได้ แต่ได้ความเกรงใจมาเช่นนั้นหรือ ต้องยกความดีความชอบทั้งหมดนี้ให้ท่านอ๋องอีกแล้ว” จิ่วเหลียนฮวารู้สึกขอบคุณอ๋องหนุ่มอยู่ในใจ มานั่งทานอาหารที่โต๊ะน้ำชา มือเรียวคีบตะเกียบ อดคิดไม่ได้ว่าหากนางทานอาหารนี้เข้าไปจะตายเช่นเมื่อวานหรือไม่ จ๊อก~ เสียงท้องที่ร้องขึ้นท่ามกลางความสงสัยทำให้นางไม่เหลือความลังเลใจใด ๆ “แล้วแต่โชคชะตาก็แล้วกัน” ตัดสินใจทานอาหารในทันที! “ปลอดภัย ถ้าตายคำแรกรู้เรื่อง” เมื่อวางใจแล้วว่าวันนี้ตนจะปลอดภัยก็ทานอาหารอย่างมีความสุขมากขึ้น จนกระทั่งกับข้าวสองอย่างในถาดหมด นางจึงย่อยอาหารด้วยการเก็บของอันน้อยนิดเข้าหีบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่คิดว่าเมื่อเปิดหีบผ้าขึ้นมาจะเห็นเสื้อผ้าสีสดใสอยู่ในนี้ นางลองหยิบขึ้นมาดูแล้วทาบตัวเอง ขนาดที่ใกล้เคียงกับร่างกายทำให้นางเข้าข้างตัวเองว่าจินเทียนหลุนตั้งใจสั่งตัดชุ