All Chapters of Confess Love รุ่นพี่ที่รัก: Chapter 21 - Chapter 30

"ตั้งแต่น้องรู้จักกับเด็กคนนั้น ความรู้สึกที่มีให้เปลี่ยนไปไหม หรือยังไม่อยากสานต่อแบบเดิม" จินฮานตัดสินใจถามอีกครั้ง เพราะช่วงนี้เหมือนทั้งคู่แทบจะไม่ได้คุยกันเรื่องนี้ ก็อยากทราบว่าแฝดคนน้องคิดยังไงกับเรื่องนี้ ถึงเขาจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายก็ตาม "ไคชาร์เป็นคนดี น่ารัก พึ่งพาได้ วันนี้ยังวิ่งมาหาผมถึงตึกเพราะเป็นห่วงแล้วมันห่างกันมากระหว่างตึกพละกับตึกเรียน พอเข้าใจความรู้สึกขึ้นมาบ้างครับ" "ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้ว หมดเวลาพักของพี่แล้ว เดี๋ยวไปทำงานก่อน" "ครับ พี่ฮาน" จินฮานคิดว่าน่าจะต้องติดต่อคุยกับว่าที่น้องเขยสักครั้ง อยากรู้นิสัยใจคอมากกว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาล นิ้วเรียวพิมพ์หารายชื่อที่บันทึกจากรายชื่อเดือนแต่ละคณะและกดโทรออกทันที เพื่อต่อสายหาใครบางคนที่ถึงไม่เต็มใจแต่ก็ต้องคุยด้วย ตรู๊ด... ตรู๊ด...(ไคชาร์) "ฮัลโหลครับ ไม่ทราบว่าใครครับ" ปลายสายรับเบอร์ที่แปลกโทรเข้ามา เพราะเผื่อเป็นรุ่นพี่ที่คณะโทรมาก็รับสายไว้ก่อน "ฉันจินฮาน พี

"ผมสงสัยว่าเป็นคนเสนอความคิดที่จะมาช่วยพี่แต่เหมือนมาเป็นภาระมากกว่า มานั่งเฝ้าตอนนอน มาคอยพากินของว่างแบบนี้ รู้สึกไม่สบายใจเลย" ใบหน้าหล่อเหลาตอบและยังไม่ได้รู้สึกดีขึ้นจากเดิมเลยสักนิด เพราะอยากมาช่วยแต่เหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย ร่างสูงโปร่งเดินมาหาแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ช่วยหรือเป็นภาระ เหมือนจะคิดมากเกินไปหรือเปล่า ทำไมทำตัวเหมือนลูกหมาแบบนี้ ยังกับเขากำลังรังแกสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ อยู่เลย "ไม่ขนาดนั้นหรอก นายมาก็เปลี่ยนบรรยากาศที่นี่เหมือนกัน" เสียงทุ้มนุ่มบอกพลางลูบหัวต่อไป เส้นผมนิ่มทำให้เพลินดีไม่น้อยเลยทีเดียว สวนของบ้านตนเองจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่หันออกมามองนอกเอกสารคือเมื่อไหร่ เด็กคนนี้มาช่วยให้สนใจเรื่องอื่นได้ดีเหมือนกัน "นายไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ทำงาน กินของว่างเสร็จแล้ว ได้ทำงานสมใจจนอยากกลับบ้านเลยล่ะ" "ไม่กลัวหรอกครับ ผมพร้อมตั้งแต่เช้าแล้ว" และก็เป็นอย่างที่ไคชาร์พูดจริงๆ เพราะเขาพร้อมที่จะเรียนรู้งานทุกอย่างทั้งหมดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ / ค่ะ คุณชายใหญ่" เขาวางสูทตัวนอกให้พ่อบ้านแล้วเดินเข้าด้านในทันทีและรับรู้ว่ามีแขกคือคนที่น้องชายของเขากำลังคุยด้วยอยู่ในขณะนี้ เหมือนจะมีเสียงรถยนต์ของใครบางคนมา แต่ว่าไม่น่ามีแขกเพิ่มแล้ว ใครกันมาป่านนี้ "ยินดีต้อนรับครับ / ค่ะ คุณไคชัวร์" เมื่อได้ยินชื่อก็แทบอยากจะหนีให้เร็วที่สุดและเขาก็รีบเดินหนีทันทีเพราะไม่อยากจะคุยด้วยกับคนนี้ "จะเดินหนีกันทำไม ทำยังกับเป็นคนอื่นคนไกลกันไปได้" ไคชัวร์อดไม่ได้ที่จะเดินตามมาแซวเพราะเห็นอีกคนหลบหน้า ท่าทางแบบนั้นรู้เลยว่าใครเป็นใคร นิสัยต่างกันขนาดนี้ "ใครอยากจะรู้จักกัน เห็นแก่น้องชายของฉันหรอก หน้ายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ" "หึ ถ้าไม่ติดว่าแฝดฉันชอบน้องคุณจนเหมือนคนบ้าแบบนั้น ให้ตายก็ไม่มีทางมาเหยียบที่นี่หรอก" "เลิกเถียงกันได้แล้วครับ" จินฮวนเดินลงมาเห็นเหตุการณ์ส่งเสียงห้ามไม่ให้เถียงกันไปมากกว่านี้ด้วยการปรบมือดังๆ สามครั้งเรียกให้ทั้งสองคนหันหน้าไปตามเสียงเรียก "เผลอไม่ได้เลยจริงๆ ทะเลาะก

ตรู๊ด... ตรู๊ด...(หยวนซี) "ฮัลโหล รู้ไหมว่ามันกี่โมง วันนี้เรียนบ่ายไม่ใช่หรือยังไง" ไคชาร์รัวเป็นชุดเพราะตอนกดรับโทรศัพท์มองเวลาเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเท่านั้นเอง นอนก็เกือบจะเช้ายังจะต้องตื่นเช้าอะไรอีก "ใส่มาเป็นชุดขนาดนี้ ยังกับคนเกลียดกัน" "จะเกลียดก็ตอนนี้ มีอะไรรีบพูดมา" ไคชาร์เร่ง "รายงานวิชาของตอนบ่ายทำส่งภายในเที่ยงนี้ ทำเสร็จหรือยัง" "ฉันไม่ใช่แกหยวน ทำเสร็จนานแล้ว อย่ามาหาคนโดนหักคะแนนเป็นเพื่อนแถวนี้" เขาตัดสินใจกดวางสายโดยไม่ได้ฟังเสียงโหยหวนของเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้วครับ คุณไคชาร์" "ครับ เดี๋ยวผมลงไป" เขาลุกขึ้นมามองหน้าปัดนาฬิกาเป็นเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งถือว่ามาปลุกก่อนเวลากินข้าวสินะ ร่างสูงหยิบผ้าขนหนูมาพาดบ่าพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าของตนเองเดินเข้าห้องน้ำไป ดวงตาคมมองสำรวจไปรอบห้องน้ำพบว่าไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของที่นี่ก็ใหญ่โตไปหมด ท่าทางจะเป็

"ฉันเรียกมาให้ช่วยกันทำงาน เพราะว่าวันนี้เพื่อนของไคชาร์ก็จะมาที่บ้านของฉันเหมือนกัน" "ว่าไงนะ! ว่าไงนะ! " ทั้งสองคนร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย "จะตกใจอะไรกัน เรียกมาช่วยทำงาน และไม่ให้ไคชาร์เหงาด้วย" "แล้วเรื่องนี้พี่ชายของแกรู้หรือยัง เดี๋ยวก็จะมาโวยวายทีหลังอีกหรอก" ซองอึนพูดทันทีเพราะรู้นิสัยขี้หวงน้องชายอย่างจินฮาน มาไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกจนได้ "ฉันส่งข้อความไปบอกระหว่างเรียนแล้วว่าจะพาเพื่อนมาที่บ้าน งานจะได้เสร็จทำกำหนดเพราะต่างคนต่างรีบทำงาน" "อีกสองเดือนจะได้เรียนอย่างเดียว ไม่ต้องมาวุ่นวายทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเหมือนจะทำให้พลังงานในร่างกายหมดลงเร็วกว่าเดิมหลายเท่า" "ถ้าแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ขี้เกียจมาฟัง    จินฮานบ่นอะไรของมันไม่รู้" รถสองคันที่กำลังรอเข้าบ้านของเขาอยู่ด้านหน้าทำให้รู้ว่าไคชาร์เพิ่งจะเข้าบ้าน ประตูเปิดออกอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าเป็นรถผ่านในบ้านหลังนี้ มีเหล่าคนรับใช้มากมายเดินออกมารอ