All Chapters of Confess Love รุ่นพี่ที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

"เหวอ! " ร่างสูงโปร่งสะดุดล้มลงทันทีเพราะมีมือหนามาจับเอาไว้ที่ข้อเท้า"คุณลูกค้าจะทำอะไรครับเนี่ย! ผมเจ็บนะ" ถึงจะโกรธแต่ก็ต่อว่าไม่ได้ ยังไงเขาก็เป็นหนึ่งในแขกที่มาพักที่รีสอร์ทของครอบครัว"ผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว"ร่างสูงเริ่มปล่อยโฮออกมาแล้วพูดหลายอย่างแต่เพราะร้องไห้ไปพูดไปด้วยเลยไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง มาแนวนี้แปลว่าอกหักมาแหงๆ แต่จินฮวนมาเป็นผู้ดูแลที่นี่ชั่วคราวเท่านั้น หากเปิดเทอมก็ต้องกลับไปเรียนหนังสือเหมือนเดิม หวังว่าพวกเราจะไม่เจอกันอีกนะ! หน้าตายังไม่ได้โตมากมาย กลัวว่าจะมาเจอกันในชั้นเรียนเสียนี้"ไม่ร้องนะครับ ยังไงเดี๋ยวคุณก็หาผู้หญิงดีๆ ได้สักคนเองนะ""ก่อนอื่นช่วยปล่อยขาของผมก่อน ผมจะกลับไปนอนที่ห้อง" มือขาวพยายามดึงมือของอีกฝ่ายออกแต่มันไม่ได้ผล ทำยังกับเอากาวมาติดไว้ชนิดที่ว่าทำยังไงก็ไม่ออกซะอย่างงั้นดวงตาคมที่เยิ้มจากการดื่มอย่างหนักมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ตกลงแล้วคนตรงหน้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ รูปร่างสูงโปร่งแต่กำยำ เสียงพูดจาน่ารักแต่ไม่ได้ถึงกลับน่าเกลียด ถึงจะมองเห็นไม่ชัดแต่สัมผัสได้ว่าไม่ใช่คนน่ากลัวและไว้ใจได้"ผมจะไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะยอมจดทะเบ

"พูดกันไม่รู้เรื่องแล้วโว้ย! " จินฮวนถึงกับหัวเสียเมื่อพูดกับอีกคนไม่รู้เรื่อง มือขาวจิกทึ้งหัวตัวเองด้วยความอับจนหนทาง อยากจะบ้าตายเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายคนไหนที่พูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆไคชาร์ทนกับพฤติกรรมเหล่านั้นของอีกฝ่ายไม่ไหวเพราะไม่ว่าจะส่งเสียงห้ามเท่าไหร่ก็เหมือนจะไม่ได้ยิน คงจะหัวเสียจนสติแตกไปแล้วแน่ๆ มือหนาดึงมือขาวออกเพราะกลัวว่าจะดึงผมตัวเองหลุดติดมือออกมาจริงๆ ตอนนี้ใบหน้าหวานมีแต่รอยจ้ำแดงๆ เพราะฝีมือตนเองไปหมด ถึงการทำแบบนี้จะดูน่ารักแต่ไม่อยากให้เกิดขึ้นบ่อยนัก กลัวว่าจะทำให้ใบหน้าและเส้นผมมีอันตรายไปด้วย"พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวผมก็ร่วงหมดหัวหรอก นี่หน้ามีแต่รอยแดงหมดแล้ว" เขาพยายามส่งเสียงเรียกสติของจินฮวนกลับมา"นายมันบ้าไปแล้ว! ไคชาร์ ฉันจะกลับบ้านวันนี้เลย" ร่างสูงโปร่งพยายามหนีอีกคนด้วยการสะบัดแต่ก็ไม่หลุดเสียทีจนต่างฝ่ายต่างพากันเหนื่อยหอบทั้งคู่ อาหารเช้าที่ถูกนำมาเสิรฟ์ตั้งนานแต่ยังไม่มีใครได้กินเลยสักอย่างหมับ!ร่างสูงโปร่งถูกโอบกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ได้ทำตามใจ มือขาวทั้งทุบ ทั้งจิก ทั้งหยิก จนมีแต่รอยตามตัวร่างสูงเ

"แกเลิกยิ้มแบบนั้นสักทีจะได้ไหม ตั้งแต่วางหูโทรศัพท์มาแกทำตัวแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว บอกตามตรงว่าฉันสยองมาก" ไคชัวร์บอกด้วยท่าทางหวาดผวาน้องชายฝาแฝดตนเอง รู้อยู่ว่าคนเรามีความสุขก็ต้องยิ้มแต่นี่มันยิ้มเหมือนมีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้นในชีวิตมากมายขนาดนั้น "พี่เขาน่ารักมากว่ะ ฉันจะทำยังไงดีวะ" "ฉันว่ากลับบ้านไปต้องพาแกไปหาหมอแล้วว่ะ" "ทำไมวะ" "หน้าแกแดงมากเหมือนคนเป็นไข้เลย ฉันกลัวแกจะน็อคตาย" นี่หน้าของเขาแดงถึงขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เคยรู้มาก่อนในชีวิตว่าถ้าเวลามีความรักขึ้นมาจะมีสีหน้าแบบนี้ ให้ตายเถอะ! ไคชาร์นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาตลอดการเดินทางเพราะมัวแต่คิดหนักเรื่องความรักรวมถึงความรู้สึกของตนเองที่มีต่อฝ่ายตรงข้าม ซึ่งความจริงควรคิดถึงเรื่องที่โดนเรียกตัวมาในวันนี้เหมือนพี่ชายฝาแฝดแต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น "ตัวอยู่ไต้หวันแต่ใจอยู่เกาหลีสินะ" ไคชัวร์แซวออกมาทันทีเพราะเห็นน้องชายตนเองเงียบมาสักพักแล้ว แทนที่มันจะห่วงเรื่องทางนี้แต่กลับคิดถึงอีกคน ถ้าที่บ้านรู้จะทำแบ

ตั้งแต่เถียงกันที่ร้านอาหารน้องชายฝาแฝดของเขาก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องนอนเลย ทั้งที่พยายามขับรถตามก็แล้ว วิ่งตามเข้าบ้านก็แล้ว ทำทุกอย่างแล้วจนหมดหนทางถึงได้ยืนมองประตูห้องนอนอยู่แบบนี้ เหล่าคนรับใช้หลายคนอยากจะช่วยแต่ดูท่าจะเป็นเรื่องยากกว่าที่คิด เนื่องจากจินฮวนเป็นคนที่โกรธยากและหายยากด้วยเช่นกัน การจะตามง้อได้นั้นต้องมีความอดทนสูงมากทีเดียว คงได้แต่ภาวนาขอให้คุณชายเล็กให้อภัยคุณชายใหญ่โดยเร็ว ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม จินฮวน" ยังคงไร้เสียงตอบกลับมาเช่นเคย ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกจากห้องแม้แต่น้อย ยิ่งเงียบยิ่งเดาทางได้ยากว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนั้น ดวงตากลมโตมองผ่านตาแมวแล้วเห็นว่าพี่ฝาแฝดตนเองทำแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว ถึงจะทำแบบนั้นก็ไม่มีทางหายเด็ดขาด คนเราควรรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร หากยังสำนึกผิดไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก ไม่รู้ว่าคนภายนอกจะมองเขายังไง แต่ตอนนี้เขากำลังตั้งใจอ่านหนังสือล่วงหน้าเตรียมรับมือกับการเรียนการสอนที่จะมีในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้าแล้ว ไหนจะงานรับน้องที่

หลังจากที่เตรียมการมาอย่างดีงานในพิธีก็เริ่มต้นขึ้นเหมือนงานจัดแสดงโชว์ทั่วไป แต่จู่ๆ จินฮานก็มาสะกิดให้เดินตามไป ร่างสูงโปร่งเดินตามออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าธีมงานจัดแสดงเป็นแนวอียิปต์โบราณและชุดเครื่องเพชรที่ใส่แสดงคู่กับนางแบบชุดฟินนาเล่คือตนเอง แล้วจินฮวนก็โดนทีมงานหลายชีวิตรุมจับแต่งตัวด้วยความเร็วแสงโดยที่ไม่ได้ฟังคำพูดใดๆ ของเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย "เสร็จแล้วครับคุณชายใหญ่ เป็นยังไงบ้างครับ" ภาพที่ปรากฎแก่สายตาของจินฮวนคือผู้ชายที่สวมชุดสีขาวสะอาดตาแนวโบราณ เสื้อแหวกลงไปถึงกล้ามเนื้อหน้าท้องเล็กน้อยแต่ด้วยรูปร่างที่ดีอยู่แล้วทำให้ทีมงานพากันมองตาเป็นมันส์เลยทีเดียว "น้องผมหล่อมาก ขอบคุณที่ช่วยแต่งตัวให้ดีขนาดนี้" สายตาอาฆาตถูกส่งมาอย่างชัดเจนว่ากำลังด่าทอในใจมากมายจนรู้สึกได้ "ทำไมพี่ฮานทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ จู่ๆ ให้คนมาจับผมแต่งตัวได้ยังไง ถึงผมจะมีกล้ามท้องบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ได้เอามาโชว์ให้ใครดูนะ" สีหน้าโกรธนั้นออกมาทั้งแววตา ท่าทางทั้งหมดแต่ในสายตาของจินฮานมันเหมือนแมวกำลังขู่เสียมากกว่าเพราะความน่ากลัวของจินฮวนไม่ได