All Chapters of Confess Love รุ่นพี่ที่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

"ขอบคุณนะ ไคชาร์" เขาบอกพลางจับมืออีกคนไว้แล้วหันมาเผชิญหน้ากับทุกคน "ผมมีความผิดปกติทางร่างกาย..." เสียงทุ้มนุ่มขาดตอนไปเหมือนกลืนหายลงไปในลำคอจนมือหนาบีบมืออีกคนเบาๆ เป็นการเตือนว่าตอนนี้จินฮวนไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ยังมีอีกหลายคนที่พร้อมจะรับรู้และเติบโตไปด้วยกัน "ร่างกายของผมสามารถท้องได้เหมือนกับผู้หญิง ผมไม่มีความมั่นใจและหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งกล้าพูดให้กับคนรู้จัก คนสนิท เพื่อน และคนรัก ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ได้ตัวคนเดียว มีคนพร้อมที่จะเข้าใจเรื่องนี้ไปด้วยกัน" "แม่ไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นข้อเสียหรอก เพราะว่าบ้านเราอยากมีทายาท ไม่มีอะไรต้องกลัวนะลูก" "ไหน มาหาแม่สิ" แม่ของไคชาร์อ้าแขนทั้งสองข้างเป็นเชิงให้ร่างสูงโปร่งเข้าไปหา ไม่นานเกินรอเพราะเขาเดินไปตามเสียงเรียกทันทีอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา "พ่อก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร แต่ก่อนอื่นต้องรอให้ไคซีมาถึงที่นี่แล้วมาคุยกันเรื่องนี้" "หมายความว่ายังไง" ไคชัวร์ถามด้วยความสงสัย&n

“นายจะกอดฉันแบบนี้อีกนานแค่ไหน ฉันร้อน” จินฮวนถามด้วยความสงสัยเพราะคนตัวสูงกว่ากอดมาเป็นเวลานานแล้ว เข้าใจว่าอยากให้รับรู้ความรู้สึก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว ไม่ต้องอยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็ได้ “ทำไมเหรอครับ กอดแฟนตัวเองไม่ได้ เหรอ” “กอดได้ แต่เหมือนจะนานเกินไปแล้วต่างหาก” “ถ้างั้นเข้าไปห้องนั่งเล่นกันครับ ผมมีอะไรจะให้ด้วย” มือหนาจูงมือให้เดินตามทางในคฤหาสน์เพื่อไปห้องนั่งเล่นด้วยกัน เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนรับใช้เดินผ่านไปมาทำงานที่นี่และพากันหยุดเดินแล้วหลีกทางให้คุณชายคนเล็กเดินผ่านไปก่อน แล้วตนเองค่อยแยกย้ายกันไปทำงาน จนมาหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่ง บรรยากาศภายในมีลูกโป่งมากมาย รวมถึงคำพูดอวยพร การแสดงความยินดีต่างๆ ใบหน้าหวานถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เพราะไม่คิดว่าไคชัวร์จะรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาถึงได้จัดเตรียมของขวัญเอาไว้ให้แบบนี้ อาจจะถามมาจากพี่จินฮานล่ะมั้ง “สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่จินฮวนของผม

“ไม่ใช่ว่าฉันหวาดกลัว แต่ไม่เคยชินกับมันต่างหาก” จินฮวนอธิบายเพิ่มทันทีเพราะเหมือนหูกับหางที่ตกของอีกฝ่าย เขาเข้าใจและรับรู้มาตลอดว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกแบบไหนให้ ใส่ใจ และมอบความรักให้มากมายขนาดไหน แต่ที่ผ่านมาไม่เคยให้ใครมาใกล้ชิดขนาดนี้ เป็นธรรมดาที่จะไม่คุ้นชิน รวมถึงแสดงออกไม่เก่งเลยทำให้เดาใจยาก เป็นคนคิดมากสำหรับอะไรหลายอย่าง ตอนแรกที่รับรู้มาไม่ได้คิดจะมีคู่ชีวิตเหมือนคนอื่น อยากใช้ชีวิตแบบอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ไม่ได้เตรียมใจสำหรับการจะมีใครมาเข้าใจ รับรู้ พร้อมผ่านเหตุการณ์ที่ยากลำบากไปด้วยกันได้ นอกจากครอบครัวแล้วก็ไม่อยากเปิดใจให้ใครทั้งนั้น ชื่นชมในความพยายามที่แสดงให้เห็นว่ารักจริง อยากดูแล ทำให้ได้มารักกัน ขอบคุณในความมุ่งมั่น พยายาม ท่าทาง การแสดงออกของไคชาร์ ที่ทำให้เขายอมเปิดใจรับอีกคนเข้ามาในชีวิต ได้รู้จักอะไรที่หลากหลาย สิ่งที่ไม่เคยเห็นมากขึ้น ได้เข้าใจในความสัมพันธ์ของคนสองคนว่าเป็นยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำมองเห็นทั้งหมดมานานแล้ว “หมายความว่ายังไงครับ พี่จินฮวน” เสียงทุ้มต่ำ

รถหรูได้เคลื่อนตัวเข้ามาในคฤหาสน์ตามกำหนดการที่จะมาถึง มือหนาเริ่มขยับชุดให้เข้าที่เข้าทางแล้วใส่โทรศัพท์ลงในกระเป๋า จัดทรงผมให้ดูเรียบร้อยกว่าปกติจนพี่ชายฝาแฝดเริ่มสะกิด “ลงไปได้แล้ว แต่งตัวมาเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องใส่สูทมามันร้อน” ไคชัวร์บอกหลังจากที่เห็นน้องชายฝาแฝดมองสำรวจเสื้อผ้าของตนเองมาตลอดทางว่าเหมาะสมหรือไม่ แต่งแบบเสื้อแขนยาว กางเกงขายาวมันถูกต้องแล้วไม่ใส่อะไรตามแฟชั่นและเรียบ ๆ แต่ต้องไม่ใช่สูทเพราะไม่ได้ไปงานที่ไหน บางอย่างเหมือนตื่นเต้นเกินไป ครืด... ครืด... “ยินดีต้อนรับคุณชายทั้งสองครับ / ค่ะ” “เชิญด้านในเลยครับ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรออยู่ในสวนแล้ว” พ่อบ้านบอกพลางเดินนำทางให้กับแฝดทั้งสองคนเข้ามาด้านใน เหล่าแม่บ้านและพ่อบ้านก็เหลือบมองนิดหน่อยว่าทั้งคู่เป็นแฝดเหมือนเจ้านายของตนในบ้านหลังนี้เลย สวนด้านในถูกออกแบบมาให้เหมือนโทนคู่ตรงข้ามอีกด้านดูดุดัน เข้มแข็ง ปกป้องตนเองได้ ส่วนอีกฝั่งอ่อนโยน รักสัตว์ และเป็นมิตร เหมือนนิสัยของจิ

 จุ๊บ!  “อรุณสวัสดิ์ครับ พี่จินฮวน” เสียงทุ้มต่ำปลุกด้วยความเอ็นดู จริง ๆ เขามาถึงตั้งแต่เช้าตรู่แล้วเพียงแค่ไม่อยากปลุกอีกคนให้ตื่นเลยเลือกที่จะหยิบหนังสือมาอ่านรอฆ่าเวลา และหันไปมองเวลาแล้วน่าจะได้เวลาตื่นของคนอายุมากกว่าแล้ว  “อื้อ ไคชาร์เหรอ” เสียงทุ้มนุ่มตอบเหมือนกึ่งรำคาญแต่ว่าสงสัยมากกว่าว่ามาทำไมแต่เช้า  “ได้เวลาตื่นลงไปกินอาหารเช้าแล้วครับ” ใบหน้าหล่อเหลาพูดด้วยน้ำเสียงสดใสพลางยิ้มหวานให้ สดใสจนเหมือนมีแสงระยิบระยับออกมาจากตัวของไคชาร์ ทำให้มือขาวยกมือขึ้นมาบังสายตาตัวเอง อะไรจะขนาดนั้น เขาตาไม่ดีหรือเปล่าถึงเห็นแบบนั้น  หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว อีกไม่กี่วันพวกเขาจะต้องกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้งเพื่อเรียนเทอมต่อไป ยังมีอะไรวุ่นวายอีกมากนัก ไม่น่ามีเวลาให้สนใจอะไรแล้ว แถมยังได้รับการดูแลดีเกินไปอีกต่างหาก ไม่ใช่ว่าไม่ดีแต่ดีจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง