Ayah Solene’s Point of View
Time passed quickly. Isa-isa nang nagpapaalam ang mga officemates ko.
“Ma’am Ayah, una na kami. Ingat po,” sabi ni Gwen habang kinuha ang bag niya.
“Good night po, Ma’am! Don’t work too late ha,” dagdag naman ni Jane.
“Kami rin, baka iwan mo na naman kami rito bukas ha,” biro ni Renz bago lumabas ng glass door.
“I’ll be going too,” sabay naman ni Marco.
Napangiti ako at kumaway. “Ingat kayo. Bye guys!”
At nang maisara na ang pinto at tumahimik na ang buong floor, ako na lang ang naiwan. Bumuntong-hininga ako, isinandal ang ulo sa swivel chair.
Ang daming papel, ang daming email, pero wala akong gana. Ang utak ko, hindi sa trabaho kundi sa sitwasyon.
Ayah Solene’s Point of ViewPagdating namin sa Le Grand Élysée Hotel, parang napako ako sa kinatatayuan ko. The moment I stepped out of the car, I was greeted by a line of golden chandeliers that hung from the high glass ceiling like falling stars. The air smelled faintly of roses and champagne, and the marble floors reflected everything, the lights, people, even insecurities.“Wow,” mahina kong sabi, halos napanganga.“Welcome to the battlefield,” biro ni Marco habang inaabot ang kamay ko para tulungan akong makababa.“Correction,” sagot ko, “welcome to Daphne’s kingdom.” At sabay pa kaming natawa.Inside, it was breathtaking—floor-to-ceiling mirrors, crystal vases filled with white orchids, and servers in black tuxedos moving with robotic grace. Every corner screamed luxury. Even the violinists playing in the lounge sounded expensive.Lahat ng bisita, puro “who’s who” sa business world. Mga investors, fashion elites, foreign partners—lahat nakangiti, pero ‘yung mga mata nila, parang
Ayah Solene’s Point of ViewNakatitig lang ako sa envelope na parang may buhay ito. Ang liit-liit lang, pero bigat na bigat ako sa paghawak. Cream-colored, may gold lining sa gilid, at sa gitna, naka-emboss ang mga initial na D.W. — Daphne Wilson.“Should I open it, ma’am?” tanong ni Gwen, curious.Umiling ako. “No… ako na.” sabay ngiti ko nang pilit. Hindi ko rin alam kung ready ba akong harapin kung anong laman nito.Dahan-dahan kong binuksan ang selyo. Pagkapunit ko ng bahagya, naamoy ko agad ang pamilyar na amoy ng mamahaling pabango, yung Chanel No. 5. Her scent. Of course. Kahit sa papel, gusto niyang iparamdam kung sino ang reyna.Sa loob ay may card, isang ivory white, elegant ang font, simple pero may yabang. Binasa ko nang mabuti.Maison De Vivre presents: Private Launch Collection Gala.Formal dinner and media presentation.Attendance required for all coordinators and senior staff.Dress Code: Black & Gold — Elegance only.See you there, Ayah Solene.— D.W.Hindi ako makaga
Ayah Solene’s Point of ViewPagkapasok ko, naamoy ko agad ang halimuyak ng kape at ang matapang niyang perfume which makes me feel slightly dizzy. Nakaupo siya sa swivel chair, may hawak na dokumento, pero alam kong matagal na niyang nabasa ‘yon—ginagamit lang niya para magmukhang busy.“Sir, you called me?” mahinahon kong bungad.Tumango siya, inilapag ang ballpen, saka tiningnan ako diretso sa mata. Tila nagulat siya sa pagtawag ko sa kanya ng ‘sir’. “Sit down.”Umupo ako sa tapat niya, pinipilit kong maging kalmado. Ilang segundo lang, saka siya tumikhim.“I heard and see that you’ve been working overtime lately,” aniya, mababa ang tono. “You shouldn’t push yourself too much.”Ngumiti ako ng mahina. “Just doing my job, Sir.”Tumitig siya, malalim. “I know,” sagot niya, pero ramdam kong may laman iyon. “But I also know you’re not just tired.”Napatingin ako sa kanya, pero agad din akong umiwas. “I’m fine.”Tumayo siya, humarap sa bintana. “Ayah, this can’t go on like this. People ar
Ayah Solene’s Point of ViewDalawang linggo na ang lumipas mula nang gabing ‘yon sa secret house. Ang bilis, pero para sa akin, bawat araw ay parang taon. Tahimik si Dave. Ako rin. Wala kaming napag-uusapan maliban sa trabaho o mga simpleng bagay na pwedeng marinig kahit ng dingding. Parang dalawang taong nagtatago sa parehong lugar, pero may pader sa gitna.Sa office, sinusubukan kong maging normal. Ngumiti sa mga kasamahan, sumabay sa mga biro, magpanggap na okay lang. Pero sa likod ng mga maluluwag kong blazers at dresses, may tinatago akong hindi dapat makita—ang bahagyang umbok ng tiyan ko.Pinili kong maging maingat. Lahat ng suot ko ngayon ay may laylay o belt na pwedeng magtago. Naglalagay din ako ng folder sa harapan ko kapag may meeting, at kapag may picture taking, laging side view.Minsan, habang nakatingin ako sa salamin sa banyo ng opisina, napapahawak ako sa tiyan ko at napapabuntong-hininga.Hanggang kailan ko kayang itago ‘to?Hindi ko alam kung anong mas mabigat—ang
Ayah Solene’s Point of ViewTime passed quickly. Isa-isa nang nagpapaalam ang mga officemates ko.“Ma’am Ayah, una na kami. Ingat po,” sabi ni Gwen habang kinuha ang bag niya.“Good night po, Ma’am! Don’t work too late ha,” dagdag naman ni Jane.“Kami rin, baka iwan mo na naman kami rito bukas ha,” biro ni Renz bago lumabas ng glass door.“I’ll be going too,” sabay naman ni Marco.Napangiti ako at kumaway. “Ingat kayo. Bye guys!”At nang maisara na ang pinto at tumahimik na ang buong floor, ako na lang ang naiwan. Bumuntong-hininga ako, isinandal ang ulo sa swivel chair.Ang daming papel, ang daming email, pero wala akong gana. Ang utak ko, hindi sa trabaho kundi sa sitwasyon.
Ayah Solene’s Point of ViewKanina pa ako nakatutok sa monitor, halos dumikit na ang mata ko sa screen sa kakasagot ng emails at pag-aayos ng schedules. Kung hindi lang siguro nakakahiya, gusto ko na talagang sumigaw ng “Stop sending me tasks, people!” Pero hindi puwede. Kaya heto, no choice ang person.Napatingin ako saglit sa paligid. Si Gwen busy sa cabinet, inaayos ang folders na parang may sariling filing contest. Si Renz naman kinukulit si Jane, na obvious na naiinis pero natatawa rin. At ayun, sa kabilang cubicle si Marco, naka-glasses, seryoso sa laptop. Minsan titingin sa akin, ngumiti ng konti. Ako? Deadma agad—kasi hello, awkward much.Tahimik pa sana ang lahat nang biglang bumukas ang glass door.Sabay-sabay kaming napalingon. And there she was—Daphne.