Semua Bab กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ!: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่[28]เหยื่อล่อคำพูดและท่าทางของซ่งเว่ยหลิงทำให้หลี่ซ่างเอินประหลาดใจ ก่อนที่นางจะเอียงคอเล็กน้อย มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยตามบทบาทที่วางไว้ “เรื่องอันใดหรือเพคะ ที่คนอย่างหม่อมฉันจะสามารถช่วยท่านอ๋องได้”ซ่งเว่ยหลิงจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง เขาไม่ได้ตอบคำถามในทันที แต่กลับเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับนาง บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา“ข้าต้องการให้เจ้า... ช่วยสืบบางอย่างจากครอบครัวของเจ้า” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นหลี่ซ่างเอินแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ “ครอบครัวของหม่อมฉันหรือเพคะ แต่หลังจากเรื่องในวันนี้ พวกเขาคงจะ...”“ข้ารู้” เขากล่าวตัดบท “และนั่นคือส่วนหนึ่งของแผนการ”ก่อนที่เขาจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ลดเสียงให้เบาลงราวกับเป็นความลับสุดยอด “ข้ากำลังสืบเรื่องการทุจริตครั้งใหญ่ที่อาจส่งผลต่อความมั่นคงของแคว้น และข้าสงสัยว่า... ตระกูลหวัง ซึ่งเป็นตระกูลฝ่ายมารดาของเลี้ยงเจ้า อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง”หลี่ซ่างเอินเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างสมจริงสมจัง ในใจของนางนั้นกลับกำลังประมวลผลอย่างรวดเร็ว ตระกูลหวัง! สมุด

ตอนที่[30]เบ็ดที่หย่อนไว้... ไม่ใช่เบ็ดธรรมดาเมื่อกลับถึงตำหนักเซวียอ๋อง หลี่ซ่างเอินก็กลับสู่บทบาทพระชายาผู้สงบเสงี่ยมดังเดิม นางรายงานผลความคืบหน้าของภารกิจให้ซ่งเว่ยหลิงทราบผ่านทางหยางซานฉีอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้พบหน้ากันโดยตรงซ่งเว่ยหลิงที่กำลังนั่งตรวจสอบแผนที่การทหารอยู่ในห้องหนังสือ เมื่อได้ฟังรายงานจากคนสนิทก็ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบาอย่างพึงพอใจ“นางทำได้ดีกว่าที่ข้าคิดไว้มาก” เขาพึมพำกับตนเอง“พ่ะย่ะค่ะ” จากนั้นหยางซานฉีรีบกล่าวเสริม “สายของเราที่แฝงตัวอยู่รายงานว่า พระชายาทรงแสดงได้อย่างแนบเนียนไร้ที่ติ จนฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่หลงเชื่อสนิทใจพ่ะย่ะค่ะ”“อืม” ซ่งเว่ยหลิงพยักหน้า ในใจครุ่นคิด เกรงว่านางจะไม่ได้แสดงนี่สิ หลี่ซ่างเอินรักครอบครัวยิ่งกว่าอะไรดี “จับตาดูต่อไป อย่าให้คลาดสายตา และเตรียมคนของเราให้พร้อม หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง... ข้าต้องการให้คนของเราเข้าไปช่วยได้ทันที”“พ่ะย่ะค่ะ!” หยางซานฉีรับคำสั่งอย่างแข็งขัน ก่อนจะลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามขึ้น “เอ่อ... ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องสงสัย”“ว่ามา”“เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่ทรงส่งคนของเราเข้าไปสืบเรื่องสมุด

ตอนที่[32]การหยั่งเชิงวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลี่ซ่างเอินยังคงทำหน้าที่ ‘บุตรสาวผู้โง่เขลาแต่กตัญญู’ ได้อย่างไม่มีที่ติ นางไปมาหาสู่ที่จวนตระกูลหลี่แทบจะวันเว้นวัน ช่วยงานหวังฮุ่ยจี้เล็ก ๆ น้อย ๆ ปรนนิบัติเอาใจ และที่สำคัญที่สุดคือการขออาสาช่วยทำบัญชีจิปาถะอย่างสม่ำเสมอทุกครั้งที่นางได้รับสมุดบัญชีชุดใหม่มา นางจะใช้เวลาในตอนกลางคืนคัดลอกมันอย่างแนบเนียน แล้วสร้างฉบับปลอมที่มีการยักยอกเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ แทรกเข้าไป ก่อนจะนำฉบับปลอมนั้นไปคืนในวันรุ่งขึ้น ส่วนฉบับจริงนั้น นางจะส่งมอบให้หยางซานฉีนำไปให้ซ่งเว่ยหลิงตรวจสอบอย่างลับ ๆทางด้านซ่งเว่ยหลิง แม้จะยังไม่เข้าใจแผนการทั้งหมดของหลี่ซ่างเอิน แต่เขาก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เขาสั่งให้ผู้เชี่ยวชาญด้านการเงินของเขาตรวจสอบบัญชีฉบับจริงที่ได้รับมาอย่างละเอียดทุกฉบับ ถึงแม้จะเป็นเพียงบัญชีของใช้ในครัวหรือค่าจ้างบ่าวไพร่ แต่มันก็ทำให้เขาเริ่มมองเห็นภาพรวมและรูปแบบการใช้จ่ายเงินของจวนตระกูลหลี่ได้ชัดเจนขึ้น“แปลกมากพ่ะย่ะค่ะ” ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งรายงาน “บัญชีพวกนี้ดูเผิน ๆ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เมื่อนำมาเทียบกันหลาย ๆ เดือน จะเห็นว่ามี

ตอนที่[34]งานมงคลที่รอคอยหลังจากวันที่ได้สมุดบัญชีลับมาไว้ในครอบครอง หลี่ซ่างเอินก็ไม่ได้ไปเยือนจวนตระกูลหลี่อีกเลย นางให้เหตุผลว่าตนเองไม่ค่อยสบาย เพื่อหลีกเลี่ยงการพบปะ ทางด้านหวังฮุ่ยจี้และหลี่ซวงอี๋ก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอันใด เพราะจิตใจของพวกนางทั้งหมดมุ่งไปที่งานมงคลอันยิ่งใหญ่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าสมุดบัญชีลับฉบับจริงนั้น หลังจากที่ซ่งเว่ยหลิงสั่งให้คนคัดลอกและตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เขาก็สั่งให้องครักษ์เงาแอบนำมันกลับไปวางไว้ที่เดิมในห้องใต้ดินอย่างเงียบเชียบ ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอเพียงเวลาที่จะจุดชนวนระเบิดลูกใหญ่เท่านั้นเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ในที่สุดวันมงคลสมรสระหว่างองค์ชายรอง ซ่งซือเหยียน และหลี่ซวงอี๋ บุตรสาวคนโตของรองเจ้ากรมพิธีการก็มาถึง งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และหรูหราสมฐานะเชื้อพระวงศ์ ขบวนเจ้าบ่าวเคลื่อนไปรับตัวเจ้าสาวท่ามกลางเสียงประโคมดนตรีและเสียงแสดงความยินดีของผู้คนตลอดสองข้างทาง หลี่ซวงอี๋ในชุดเจ้าสาวสีแดงสดปักลายหงส์คู่ด้วยดิ้นทองดูงดงามและเปี่ยมสุขอย่างที่สุด นางรู้สึกราวกับกำลังล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์ใน

ตอนที่[36]หน้ากากที่เริ่มปริร้าวการเดินทางของกองทัพนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับขบวนเดินทางของเชื้อพระวงศ์ที่หลี่ซ่างเอินเคยสัมผัส มันเต็มไปด้วยความรีบเร่ง ทุรกันดาร และไร้ซึ่งความสะดวกสบายใด ๆ ทั้งสิ้น รถมาที่นางโดยสารแม้จะถูกบุด้วยเบาะอย่างดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ แต่ก็ยังคงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงไปตามสภาพถนนที่ขรุขระ เสียงฝีเท้าม้าและเสียงกระทบกันของอาวุธดังก้องอยู่ตลอดเวลา สร้างบรรยากาศที่ตึงเครียดและกดดันในช่วงสองวันแรก หลี่ซ่างเอินแทบไม่ได้ก้าวเท้าออกจากรถม้าเลย นางยังคงสวมบทบาทพระชายาผู้บอบบางที่กำลังปรับตัวให้เข้ากับการเดินทางที่ยากลำบาก ใบหน้าของนางซีดเซียวเล็กน้อย ซึ่งทำให้นางดูน่าทะนุถนอมและน่าเป็นห่วงในสายตาของเหล่าทหารที่ลอบมองมาเป็นครั้งคราว“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” คืนวันที่สอง ขณะที่ขบวนทัพหยุดพักค้างแรมในป่า หยางซานฉีก็เดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าเป็นกังวล “การเดินทางครั้งนี้ยากลำบากนัก พระชายาทรง... จะไหวหรือพ่ะย่ะค่ะ การมีสตรีร่วมขบวนมาด้วยเช่นนี้ เกรงว่าจะทำให้พวกเราต้องช้าลง”ซ่งเว่ยหลิงที่กำลังยืนมองแผนที่การเดินทัพอยู่ใต้แสงคบเพลิงตวัดสายตาคมกริบมองคนสนิทของตน “นางเป็นพร