All Chapters of กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ!: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่[1]โลหิตชโลมแค้นนางมองภาพถึงแค่ตอนที่ตนเองสิ้นลมในหน้าจอนั้นแล้วก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีกทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงปริศนาอันทรงอำนาจดังขึ้นในห้วงความคิดของนาง… เจ้าปรารถนาจะกลับไปแก้ไขมันหรือไม่และนั่นคือจุดเริ่มต้น... หลี่ซ่างเอินใช้เวลากว่าสิบปีในโลกศิวิไลซ์แห่งนี้ทุ่มเทเรียนรู้ทุกอย่างอย่างบ้าคลั่ง นางศึกษาประวัติศาสตร์เพื่อเข้าใจกลเกมการเมือง ศึกษากลยุทธ์การทหารเพื่อเรียนรู้การวางแผนซ้อนแผน ศึกษาศาสตร์การแพทย์เพื่อแยกแยะพิษและยาสมุนไพร ศึกษาจิตวิทยาเพื่ออ่านใจคน และที่สำคัญ... นางฝึกฝนวรยุทธ์และทักษะการต่อสู้ทุกแขนงจนร่างกายและจิตวิญญาณหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ความใสซื่อบริสุทธิ์ถูกเผาไหม้ไปในกองเพลิงแห่งความแค้น เหลือเพียงสตรีผู้มีปัญญาเฉียบแหลมและจิตใจที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวจนกระทั่งวันหนึ่ง... แสงสว่างจ้าก็สาดส่องเข้ามาห่อหุ้มวิญญาณของนาง พลังมหาศาลดึงนางกลับสู่ที่ที่นางจากมา…เฮือก!!หลี่ซ่างเอินสะดุ้งสุดตัว ลืมตาโพลงขึ้นบนเตียงนอนที่คุ้นเคยที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกกุ้ยฮวาในห้องที่คอยช่วยปลอบประโลมจิตใจ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนอย่างเชื่องช้า... เรียบเนียน

ตอนที่[3]เหยื่อล่ออ๋องพยัคฆ์“ไจ้หลิน!” นางเรียกบ่าวรับใช้เสียงดัง เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคล้ายยังจับต้นชนปลายไม่ถูก “เร็วเข้า! เราต้องไปขอความช่วยเหลือ!”หลี่ซ่างเอินไม่รอช้า รีบโยนกระบี่ในมือทิ้งเข้าไปในพงหญ้าหนาทึบจนมองไม่เห็น จากนั้นก็จงใจใช้มือที่เปื้อนเลือดลูบใบหน้าของตนเองและไจ้หลินให้ดูมอมแมมและน่าเวทนายิ่งขึ้นไปอีก แล้วค่อยดึงทึ้งเสื้อผ้าของตนให้ขาดรุ่งริ่งกว่าเดิม ก่อนจะหันไปจับไหล่ของไจ้หลินที่ยังคงยืนนิ่งอึ้งอยู่เขย่าเบา ๆ“ฟังข้านะไจ้หลิน” นางกระซิบเสียงรอดไรฟัน แต่แววตากลับจริงจังจนน่ากลัว “จากนี้ไป ไม่ว่าข้าจะพูดอะไรหรือทำอะไร เจ้ามีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือร้องไห้ ร้องไห้ให้ดูน่าสงสารที่สุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่ร้องไห้แล้วพยักหน้าตามข้า เข้าใจหรือไม่!”คำสั่งที่แฝงมาในรูปแบบของคำพูดที่ตื่นตระหนกทำให้ไจ้หลินได้แต่พยักหน้ารับอย่างงุนงง“ดีมาก!” หลี่ซ่างเอินกล่าวจบก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นหวาดกลัวสุดขีดในทันที นางฉุดมือไจ้หลินให้วิ่งทะลุป่าออกมายังถนนสายหลักภาพแรกที่เห็นคือขบวนเดินทางอันโอ่อ่าและน่าเกรงขาม ทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีเงินวาววับนับร้อยนายตั้งขบวนอย่างเป็นระ

ตอนที่[4]สตรี(ซื่อ)บื้อในสายตาพยัคฆ์ทันทีที่ประตูรถม้าปิดลง หลี่ซ่างเอินก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ร่างที่เคยสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวพลันกลับมานิ่งสงบในทันที นางปล่อยมือจากไจ้หลินแล้วเอนกายพิงพนักอย่างผ่อนคลายไจ้หลินมองผู้เป็นนายด้วยความสับสนระคนทึ่ง “คุณหนู... เมื่อครู่นี้... ท่าน...”“ชู่ว...” หลี่ซ่างเอินยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ส่งสัญญาณให้บ่าวรับใช้เงียบเสียงลง นางเหลือบมองไปนอกหน้าต่างเล็กน้อย แม้จะอยู่ท้ายขบวนแต่ก็ไม่อาจประมาทได้ “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอธิบาย รอให้เรากลับถึงจวนก่อน”ไจ้หลินได้แต่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แม้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่เมื่อเห็นแววตาที่นิ่งสงบและเฉียบคมของคุณหนูของตน นางก็รู้สึกได้ถึงความน่าเชื่อถือและปลอดภัยอย่างประหลาด ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไป เหลือเพียงความอยากรู้อยากเห็นว่าคุณหนูของนางจะทำสิ่งใดต่อไปขบวนเดินทางเคลื่อนตัวเข้าสู่ประตูเมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนตามสองข้างทางต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องต้อนรับเซวียอ๋อง แต่ไม่มีผู้ใดสนใจรถม้าคันเล็กซอมซ่อที่อยู่ท้ายขบวน ซึ่งนั่นเป็นไปตามที่หลี่ซ่างเอินต้องการเมื่อขบวนเดินทางมาถึงหน้าจว

ตอนที่[6]หมากตัวแรกในกระดานเมื่อกลับมาถึงเรือนเล็กของตนเอง หลี่ซ่างเอินก็รีบสั่งให้ไจ้หลินไปต้มน้ำอาบทันที นางต้องการชำระล้างคราบเลือดและกลิ่นคาวสกปรกออกไปให้หมดสิ้น ขณะแช่กายอยู่ในถังไม้หอมกรุ่น ความคิดของนางก็แล่นไปไกลถึงแผนการในอนาคตการเผชิญหน้ากับสองแม่ลูกอสรพิษเมื่อครู่ทำให้นางมั่นใจว่าพวกมันจะต้องลงมืออีกครั้งในเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะหลี่ซวงอี๋... พี่สาวผู้แสนดีของนางหลี่ซ่างเอินแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ นางรู้ดีว่าเหตุใดหลี่ซวงอี๋จึงร้อนรนอยากจะกำจัดนางนักหนา อีกไม่ถึงสามเดือนข้างหน้า คือวันมงคลที่พี่สาวของนางจะได้แต่งเข้าตำหนักองค์ชายรองซ่งซือเหยียน แม้จะเป็นเพียงตำแหน่งพระชายารอง แต่สำหรับหลี่ซวงอี๋ผู้ทะเยอทะยาน มันคือก้าวแรกสู่การเป็นใหญ่ในวังหลังด้วยนิสัยขี้อิจฉาและหวาดระแวงเป็นทุนเดิม หลี่ซวงอี๋ย่อมไม่อาจทนเห็นน้องสาวต่างมารดาที่งดงามกว่าตนยังคงอยู่ในจวนได้ แม้บิดาจะดูเมินเฉย แต่ลึก ๆ แล้วหลี่ซู่ก็ยังคงมีความรู้สึกผิดต่อมารดาของนางอยู่บ้าง ไม่แน่ว่าเขาอาจจะหาคู่ครองที่ดีพอสมควรให้นางเพื่อเป็นการไถ่โทษ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่หลี่ซวงอี๋ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด!กา

ตอนที่[8]ของขวัญที่ต้องส่งคืนหลังจากได้ฟังแผนการของผู้เป็นนาย ไจ้หลินก็รีบจัดการตามที่ได้รับคำสั่งทันที นางแอบนำน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมถ้วยนั้นเททิ้งลงในหลุมที่ขุดไว้หลังเรือนอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกลับไปจัดสำรับอาหารที่เหลือให้ดูเหมือนว่าถูกกินไปแล้วบางส่วน จากนั้นก็นำถาดอาหารออกไปคืนให้สาวใช้ที่มารออยู่ด้วยท่าทีปกติหลี่ซ่างเอินนั่งรออยู่ในห้องนอนอย่างสงบ นางรู้ดีว่าหลังจากนี้ สาวใช้คนนั้นจะต้องนำถ้วยน้ำแกงที่ว่างเปล่ากลับไปรายงานที่เรือนใหญ่ เพื่อให้สองแม่ลูกอสรพิษนั่นตายใจว่าแผนการของพวกนางกำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างสวยงาม“จากนี้ไปเราต้องแสดงละครให้แนบเนียนยิ่งขึ้น” หลี่ซ่างเอินกำชับไจ้หลิน “เจ้าต้องทำเหมือนข้าเริ่มมีอาการป่วยกระเสาะกระแสะ ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง เบื่ออาหาร และนอนไม่ค่อยหลับ ให้ข่าวนี้ค่อย ๆ แพร่กระจายออกไปในหมู่บ่าวรับใช้ เข้าใจหรือไม่”“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวจะทำให้แนบเนียนที่สุด” ไจ้หลินพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน “ดีมาก” หลี่ซ่างเอินพยักหน้าอย่างพอใจ แผนการทำให้ตัวเองป่วยนี้ ไม่เพียงแต่จะเป็นการลวงศัตรูให้ตายใจ แต่ยังเป็นข้ออ้างชั้นดีที่นางจะสามารถหลีกเลี่ยงการออกไปไหนมา