Semua Bab กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ!: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่[39]เรียนรู้กันใหม่... ในคืนที่เป็นของเราคำพูดที่ไม่คาดคิดของซ่งเว่ยหลิงทำให้หลี่ซ่างเอินถึงกับพูดอะไรไม่ออก นางได้แต่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาอย่างตะลึงงัน เขา... ไม่ได้โกรธนางเลยแม้แต่น้อย?“ท่านอ๋อง... ไม่รังเกียจหม่อมฉันหรือเพคะ” นางถามเสียงเบา ยังคงไม่อยากจะเชื่อ“รังเกียจ?” เขายกมุมปากสูงขึ้น “เหตุใดข้าต้องรังเกียจภรรยาที่ทั้งงดงาม ฉลาดหลักแหลม และยังเก่งกาจในสนามรบอีกเล่า” เขายื่นมือไปปัดเศษฝุ่นที่เปื้อนอยู่บนแก้มนางอย่างแผ่วเบา “ตรงกันข้าม... ข้ากลับรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีเหลือเกิน” เขาไม่โกรธหรือรังเกียจนาง หนำซ้ำกลับรู้สึกภูมิใจที่นางเก่งกาจถึงเพียงนี้“ท่านอ๋อง…”ความอ่อนโยนในแววตาและสัมผัสของเขาทำให้กำแพงในใจของหลี่ซ่างเอินที่สร้างมาอย่างหนาแน่นค่อย ๆ พังทลายลง น้ำตาที่นางไม่เคยคิดจะแสดงให้ใครเห็นในยามอ่อนแอ เอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่น้ำตาครั้งนี้... ไม่ใช่หยาดน้ำตาแห่งความเสแสร้ง ไม่ใช่หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด แต่เป็นหยาดน้ำตาแห่งความตื้นตันใจเขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ดึงร่างของนางเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งแ

ตอนที่[41]ตาข่ายที่ถูกกระตุกซ่งเว่ยหลิงไม่ได้นำทัพเข้าเมืองหลวงอย่างเปิดเผย เขาสั่งให้กองทัพส่วนใหญ่ตั้งค่ายพักอยู่นอกเมืองอย่างเงียบเชียบ แล้วตนเองก็นำเพียงทหารคนสนิทและองครักษ์เงากลุ่มหนึ่งเดินทางเข้าเมืองหลวงในยามวิกาล ผ่านประตูเมืองที่ถูกเปิดต้อนรับโดยนายทหารที่ภักดีต่อฮ่องเต้เป็นการเฉพาะเขาไม่ได้กลับไปยังตำหนักของตนเอง แต่กลับตรงไปยังตำหนักไท่จี๋ในทันทีฮ่องเต้ซ่งเว่ยจิ่งรอคอยการกลับมาของอนุชาที่ทรงไว้วางใจที่สุดอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร เมื่อเห็นซ่งเว่ยหลิงในชุดเกราะที่ยังมีกลิ่นอายของสนามรบติดอยู่เดินเข้ามา พระองค์ก็รีบลุกขึ้นจากที่ประทับด้วยความยินดีและโล่งพระทัย“เว่ยหลิง! เจ้ากลับมาแล้ว!”“ถวายบังคมฝ่าบาท” ซ่งเว่ยหลิงทำความเคารพอย่างรวดเร็ว “กระหม่อมมีเรื่องสำคัญจะกราบทูล”เขาไม่รอช้า วางสมุดบัญชีลับของตระกูลหวังที่คัดลอกไว้ลงบนโต๊ะทรงอักษร พร้อมกับรายงานการสืบสวนและหลักฐานการลักลอบค้าอาวุธที่รวบรวมได้ทั้งหมดยิ่งฮ่องเต้ทรงเปิดอ่านและรับฟังรายงาน พระพักตร์ของพระองค์ก็ยิ่งดำคล้ำและเต็มไปด้วยพระโทสะมากขึ้นเรื่อย ๆ หลักฐานทั้งหมดชี้ชัดไปที่คนผู้เดียว... โอรสองค์ที่สองของพระอง

ตอนที่[43]เจ็ดวันก่อนการพิพากษาหลังจากองค์ชายรองได้แสดงละครฉากใหญ่กลางท้องพระโรง บทลงโทษของตระกูลหลี่ก็ถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ศาลหลวงได้ประกาศว่าการพิพากษาคดีทุจริตของหลี่ซู่และพรรคพวกจะมีขึ้นในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ชะตากรรมของตระกูลที่เคยพยายามจะไต่เต้าขึ้นสู่ความรุ่งโรจน์ บัดนี้แขวนอยู่บนเส้นด้าย รอวันที่จะถูกตัดขาดอย่างไม่เหลือเยื่อใยระหว่างนั้นเมืองหลวงตกอยู่ในความเงียบสงบที่น่าอึดอัด ขุนนางที่เคยใกล้ชิดกับตระกูลหลี่ต่างพากันถอยห่างราวกับกลัวเชื้อโรค ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าเยี่ยมหรือให้ความช่วยเหลือแม้แต่น้อยณ ตำหนักองค์ชายรอง...ซ่งซือเหยียนเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องหนังสือของตนเองราวกับหนูติดจั่น แม้เขาจะสามารถสลัดตัวเองให้หลุดพ้นจากคดีของตระกูลหลี่ได้อย่างสวยงามในสายตาคนนอก แต่ในใจของเขานั้นกลับร้อนรุ่มดั่งมีไฟแผดเผาสิ่งที่ทำให้เขากระวนกระวายใจที่สุดไม่ใช่ชะตากรรมของหลี่ซู่หรือหลี่ซวงอี๋ แต่เป็นความเงียบที่ผิดปกติจากชายแดนเมืองเซวีย!ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่กลับไม่มีข่าวคราวใด ๆ รายงานกลับมาอีกเลย ไม่ว่าจะข่าวดีหรือข่าวร้าย มันเงียบ... เงียบจนน่ากลัว“เป็นไปได้อย่างไร!” เขาส

ตอนที่[45]บทสนทนาสุดท้ายในห้องขังเดิมแสงจันทร์สีเลือดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ๆ เข้ามาในห้องขังที่อับชื้นและเหม็นคาวเลือด หลี่ซวงอี๋นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นฟางสกปรก ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ ใบหน้าที่เคยงดงามบัดนี้ถูกกรีดทำลายจนไม่เหลือเค้าเดิม ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่างจนแทบจะทานทนไม่ไหว แต่น่าแปลกที่ความเจ็บปวดทางกายนั้นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดและอัปยศในใจนางแพ้แล้ว... แพ้อย่างราบคาบ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเคยไขว่คว้าได้พังทลายลงในพริบตา หญิงสาวคร่ำครวญกับตนเองเพียงลำพังก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้... ในตอนแรกนางคิดว่าเป็นเพียงผู้คุมที่มาตรวจตรา แต่ฝีเท้านั้นกลับมาหยุดลงตรงหน้าห้องขังของนาง เงาร่างของใครผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ในความมืดสลัว... ร่างนั้นสง่างามในอาภรณ์หรูหราที่ดูสูงค่า ตัดกับสภาพอันน่าสมเพชของนางโดยสิ้นเชิง “ใคร...” หลี่ซวงอี๋เค้นเสียงถามออกมาอย่างยากลำบาก ร่างนั้นค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านช่องลมเล็ก ๆ เผยให้เห็นใบหน้างดงามหมดจดที่นางทั้งเกลียดชังและคุ้นเคยเป็นอย่างดี... หลี่ซ่างเอิน! “น้อง... น้องรอง

ตอนพิเศษที่[1]แผนการลองใจ (ที่ล้มไม่เป็นท่า)หลังจากกลับมาถึงเมืองเซวีย ชีวิตของซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง คราวนี้ไม่มีหน้ากากแห่งความใสซื่อมาบดบัง ไม่มีภารกิจแก้แค้นมาเป็นเป้าหมายหลัก มีเพียงสามีภรรยาที่กำลังค่อย ๆ ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายซ่งเว่ยหลิงพบว่าพระชายาของเขานั้นน่าสนใจยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้หลายเท่านัก นางไม่ได้มีเพียงความงามและความฉลาดหลักแหลม แต่ยังมีความแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่สงบเยือกเย็น ในยามว่างจากการช่วยเขาวางแผนพัฒนาเมือง ทั้งสองมักจะใช้เวลาอยู่ในลานฝึกซ้อมส่วนตัว“อีกครั้งนะเพคะ” หลี่ซ่างเอินในชุดฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มท้าทาย ในมือของนางคือดาบไม้ที่ชี้ตรงมายังเขาซ่งเว่ยหลิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตั้งท่ารับอย่างมั่นคง เขายอมรับว่าในช่วงแรกที่ประมือกัน เขายังคงออมมือให้นางอยู่บ้าง แต่หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับกลยุทธ์และเพลงดาบที่แปลกประหลาดแต่ร้ายกาจของนางไปหลายครั้งติด ๆ กัน บัดนี้... เขาต้องใช้ฝีมือทั้งหมดที่มีเพื่อต่อกรกับนาง!เพลงดาบของนางนั้นไม่เหมือนใคร