Lahat ng Kabanata ng Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Kabanata 51 - Kabanata 60

Tahimik ang buong silid matapos marinig ang sinabi ni Celestine.Ang salitang “buntis” ay parang granadang sumabog sa gitna ng katahimikan.Si Domerick Lusffer ay napatigil, bahagyang nakangiti, ngunit sa ilalim ng ngiting iyon ay halatang naglalaban ang gulat, tuwa, at takot.“Uulitin mo nga, Celestine,” mahina ngunit matalim ang tinig niya. “Ano’ng sinabi mo?”Lumunok si Celestine, marahan, parang sinasadya ang bawat galaw. “Buntis ako, Domerick… at ikaw ang ama ng batang ito.”Matagal na katahimikan.Sa labas, pumapatak ang ulan, bawat tulo’y parang tiktak ng oras na nagpapahaba sa tensyon.Pagkatapos, biglang tumawa si Domerick—mahina sa una, hanggang sa tuluyang lumakas.“Ha! Kaya pala,” aniya, lumalapit nang dahan-dahan, ang ngiti ay mapang-uyam. “Kaya pala bigla kang naging mailap. At ngayon, buntis ka.”Hinaplos niya ang pisngi ni Celestine, marahan ngunit may halong pamimilit. “Ang galing mong magtago ng sikreto, Celestine.”Ngumiti siya nang matamis, halos inosente. “Hindi k

Anim na buwan na ang lumipas mula nang magsimula ang lahat. Ang hangin sa mansyon ng mga Lusffer ay malamig at tahimik, ngunit sa loob, ang tensyon ay patuloy na dumadaloy. Si April at Celestine, parehong nagdadalang-tao, ay naglalakad sa maikling pasilyo patungo sa pribadong clinic ng pamilya. Kasama nila si Domerick, tahimik at maingat, tinitiyak na walang makakaalam sa kanilang paglabas.“Siguraduhin nating walang makakakita,” mahinang wika ni Domerick, hawak ang mga susi ng pribadong sasakyan. “Hindi puwedeng may malaman kahit sino, lalo na ang media o mga mata ng pamilya.”Tumango si April, eleganteng nakatayo, hawak ang tiyan na malaki na sa anim na buwan. “Alam ko, Domerick,” mahinahon ngunit may halong tensyon ang boses. “Hindi natin kailangan ang gulo. Ngunit sa kabila ng lahat, gusto kong makita kung maayos ang baby.”Si Celestine naman ay naglakad nang malapit sa tabi ni Domerick, palaban ang postura, ngunit may bahid ng kaba. “Hindi ko pa rin alam kung paano haharapin ang

Limang taon ang lumipas mula sa gabing nilamon ng ulan ang Lusffer Hospital. Sa lahat ng alaala ng gabing iyon, may isang kasunduang hindi kailanman dapat mabunyag — isang kasinungalingang isinilang kasabay ng dalawang hininga. Sa Mansyon ng mga Lusffer “Leah, Ethan! Huwag kayong magtakbuhan, baka madulas kayo!” Malambing ngunit pagod ang tinig ni April habang pinapanood ang dalawang batang nag-aagawan ng laruan sa malawak na sala ng Lusffer Mansion. Ang tawa ni Leah ay kasing linaw ng kristal, habang si Ethan naman ay tahimik, may misteryosong kislap sa mga mata. Sa paningin ng lahat, kambal silang ipinanganak ni April — ang perpektong larawan ng isang buo at masaganang pamilya. Ngunit sa likod ng mga larawan sa dingding, may kwento ng pandaraya na tanging iilang tao lamang ang nakakaalam. “Parang hindi mo sila pinagdaanan ng hirap,” biro ni Domerick habang inaayos ang mga bulaklak sa mesa. Ngumiti si April, mahina. “Oo nga, parang kahapon lang.” Ngunit sa loob-loob niya,

Umaga na, ngunit tila gabi pa rin ang paligid ng Lusffer Mansion.Ang kalangitan ay madilim, tila nakikiramay sa bigat ng nangyayari sa loob ng pamilyang minsang kinakatakutan sa buong siyudad.Tahimik ang lahat, maliban sa mahinang lagaslas ng ulan na tumutugtog na parang musika ng dalamhati.Ang bawat patak nito sa bubong ay tila katumbas ng tibok ng pusong puno ng pangungulila.Sa gitna ng malawak na bulwagan, nakatayo si Domerick Lusffer, malamig ang titig, at galit ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig.Sa paligid niya ay naroon ang kanyang mga kapatid—sina Renzo, Shannara, at Kenneth—mga mukhang nakasuot ng maskara ng malasakit, ngunit sa ilalim ay nag-aapoy sa kasinungalingan.Sa gilid naman, tahimik na nakaupo si April, ang kanyang asawa, na pinipigilan ang sariling luha habang pinagmamasdan ang lalaking mahal niya, unti-unting pinapatay ng galit at kawalan.“Hangga’t hindi ko nakikita ang anak ko, walang magbabasa ng testamento!”Mariing sabi ni Domerick, ang tinig ni

Pagkaalis ni April, nanatiling tahimik ang buong mansion. Tanging lagaslas ng ulan at mahinang tik-tak ng orasan ang pumupuno sa katahimikan. Si Domerick ay nakatayo pa rin sa tapat ng pintuan, pinagmamasdan ang bakas ng yapak ng asawa niya sa basang sahig. Hindi niya alam kung magagalit ba siya o hahanga sa tapang nito. Pero sa ilalim ng lahat, may mas malalim na bagay — takot. Takot na baka tama si April. Huminga siya nang malalim, sabay tinungo ang silid sa pinakaloob ng mansion — isang lihim na silid na tanging siya lang ang may susi. Binuksan niya ang pinto, at agad na bumungad ang mga screen na konektado sa security system ng buong estate. Sa loob, nakapaligid ang mga larawan, dokumento, at mapa ng buong siyudad. May mga pin na pula sa ilang lugar — kabilang ang warehouse sa may port, isang abandonadong bahay sa San Roque, at isang pribadong resort sa labas ng siyudad. Lahat iyon ay may iisang layunin: hanapin si Ethan. Matagal na siyang may hinala. Hindi lang niya k