All Chapters of Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Chapter 81 - Chapter 90

“Ethan… Hindi mo ba ako natatandaan kahit kaunti lang?” mahina ngunit matatag ang tinig ni April. Hindi ito iyak na humihingi, kundi isang boses na naghahanap ng katotohanan. “Ako ang Mama mo. Ako ang nag-alaga sa’yo sa loob ng apat na taon bago ka nila inilayo. At ngayon—sila ulit ang kumukuha sa’yo. Ginagawa nilang parang kami ng papa mo ay patay.” “SINUNGALING!” sigaw ni Shannara, matalim, mabilis, parang kutsilyong dumudurog ng sandali. Ang tingin ng lahat, agad kay Ethan. Hindi siya nagpanting. Hindi rin siya nagalit. Nakatayo siya—matikas, 26, sanay sa bigat ng presensya. Tahimik. Matalas ang tingin, pero may lungkot na halos hindi makita maliban sa mga mata. “Kung totoo ang sinasabi mo…” mababa ngunit mabigat na sabi ni Ethan kay April, “…bakit ngayon ka lang lumitaw?” Hindi insulto. Hindi panunuot. Kundi isang tanong na puno ng hinanakit na itinago nang matagal. Napalunok si April. “Dahil hindi nila ako hinayaang lumapit. Sinira nila ang pangalan ko. Ti

“Hindi…” ulit ni April, mas mababa pero mas matalim. “Hindi nila puwedeng apak-apakan si Domerick.” Nagkatinginan ang mga tauhan—alam nilang may alam siyang hindi pa sinasabi. Dahan-dahang huminga si April, pilit pinatatatag ang sarili. “Mauna na kayo sa Lusffer Mansion. Manmanan ang kilos ng bawat isa—lalo na ang anak kong si Ethan. Walang lalapit sa kanya na hindi natin alam. Walang dokumentong pipirmahan na hindi dumadaan sa akin. Walang galaw na hindi ko nababasa. Maliwanag?” Tumango ang mga tauhan, agad na umalis. Naiwan si April, nakatingin sa kalsadang tinahak ni Ethan. Hindi na iyon tingin ng isang inang nasasaktan. Hindi na iyon luhang nagmamakaawa. Tingin iyon ng isang leonang umatras lang para umatake. “Hintayin mo ako, Anak… ibabalik ko kayo sa isa’t isa.” Sa Lozano Mansion Tahimik ang loob ng mansyon—malinis, malamig, at tila walang ibang buhay kundi ang yabag ng mga sapatos na humahalik sa marmol. Naglakad si Ethan sa gitna, walang emosyon, walang bakas ng

Sa tahimik na lounge, marahas na sinara ni Shannara ang pinto. Mabibilis ang paghinga niya, galit ang nangingibabaw. “Bryan,” madiin niyang bulong, “bakit nagkaganoon ang papeles? Ikaw ang huling humawak. Anong ginawa mo?” Nakasandal lang si Atty. Bryan Contie sa mesa, mga kamay nakasuksok sa bulsa, pero ang tingin niya ay parang punyal. “Hindi ako ang nagpalit,” malamig niyang tugon. “Pero alam ko kung saan nangyari ang pagbabago.” Lumapit si Shannara, halos sunugin siya ng tingin. “Sabihin mo. Aayusin natin agad. Hindi puwedeng mawala kay Renzo ang kontrol. Hindi puwedeng si Ethan—” “Kayang-kaya kong ibalik ang original document,” putol ni Bryan, mabagal, malinaw. “Kayang-kaya kong burahin ang audit trail. Pati ang log history. Gagawin kong parang walang nangyari.” Napahinto si Shannara. Umaangat ang pag-asa. “Then gawin mo.” Pero hindi gumalaw si Bryan. Bagkus, siya ang lumapit. Hindi mabilis. Hindi marahas. Pero sapat para magdikit halos ang pagitan nila.

Narinig ni April ang mahina ngunit nanginginig na buntong-hininga ni Domerick. Para bang bawat salitang binitawan niya ay may kumakaluskos na alaala sa loob ng isip ng lalaki. Kumapit ito sa gilid ng mesa, tila nahihilo, ngunit hindi na niya maitanggi ang pag-igting ng panga, ang pagbilis ng paghinga—mga senyales na may gumigising sa loob niya. “April…” basag niyang bulong, parang batang naliligaw. “Bakit… bakit parang ang sakit sa dibdib ko kapag sinasabi mong bumalik ako?” Lumapit si April, hawak ang nanginginig nitong braso. “Kasi,” mariin niyang sabi, “hindi ka ipinanganak para alipin nila. Isa kang Lusffer… asawa ko… at hindi ako papayag na mawala ka ulit.” Nanigas ang mga balikat ni Domerick. Parang biglang may sumiklab na init sa likod ng batok niya—isang pamilyar na apoy na matagal nang tinakpan ng takot at manipulasyon. Napatingin siya sa ama ni April, sa kabit nito, sa mga batang nakanganga pa rin sa gulat. Ngunit iba na ang tingin niya ngayon—hindi na pag-aalangan,

Biglang bumukas ang malalaking pinto ng Lusffer Mansion, at isang binata ang pumasok—matangkad, naka-itim, matapang ang tindig na parang sanay humarap sa panganib. Kahit hindi Lusffer ang dugo, may presensya siyang kayang magpatahimik ng buong hall. Tumigil ang musika. Napalingon ang mga tauhan. Napatayo ang board members. At si April… napasinghap, parang tumigil ang mundo. Dahan-dahang lumapit ang binata. “Pasensya na sa biglaang pagpasok,” mahina niyang sabi pero solid ang boses. “Pero kailangan n’yo akong pakinggan.” Napakunot ang noo ni Ethan. Nagtaka si Domerick. Lumapit si April, nanginginig ang kamay. “Maddox…” bulong niya. Napangiti ang binata—hindi yabang, kundi lungkot na may halong pangungulila. “Ako nga, Ma.” ANG PAGLILINAW Lumingon si April kay Domerick, at sa unang pagkakataon mula nang bumalik ito sa Lusffer Mansion… nakita niyang kailangan niyang sabihin ang katotohanang matagal niyang tinago. “Dom…” Halos maputol ang boses niya. Hindi