Lahat ng Kabanata ng Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Kabanata 61 - Kabanata 70

Apat na buwan na ang lumipas. Apat na buwang walang kamalay-malay si Domerick. Apat na buwang tahimik na umiikot si April sa ospital, paulit-ulit na binabantayan ang lalaking hanggang ngayon ay hindi pa rin dumidilat. Sa labas, patuloy ang ulan, parang ayaw ding tumigil—tila nagluluksa para sa mga lihim ng pamilyang Lusffer. “Bumangon ka naman, Dom…” mahina niyang bulong, habang pinupunasan ang noo nito. “Hindi mo alam kung gaano karaming kaluluwa ang kailangang harapin habang wala ka.” Sa likod ng kanyang tinig, naroon ang galit, takot, at isang panata—ang hanapin si Ethan. Nawawala pa rin ang bata. Mula nang gabing iyon sa pier, walang nakakita, walang nakaamoy ng bakas. Wala ring nakarinig ng kahit anong ransom o banta. Parang nilamon ng mundo si Ethan Lusffer. Ngunit sa isang baryo sa paanan ng bundok ng Lamea, may isang matandang lalaki ang naglalakad bitbit ang sako ng bigas at ang kamay ng isang batang lalaki na ngayo’y mga anim o pitong taon na. “Dahan-dahan, anak. M

Tahimik pa rin ang paligid nang umalis si Jamez sa hardin ng Lusffer Mansion. Sa bawat yapak niya sa damuhan, sumasabay ang paglalim ng gabi—tila pati ang buwan ay natatakpan ng hiya sa mga kasamaan na narinig niya. Minsan na siyang tumanggap ng utos mula kay Domerick, at mula noon, tanging isang prinsipyo lang ang nanatili sa kanya: ang dugo ay hindi kailanman dapat traydurin ng sarili nitong laman. Ngunit ngayong gabi, iyon mismo ang ginawa nina Renzo at Shannara. Huminto siya sa lilim ng lumang pader, huminga nang malalim, at tumingin pabalik sa mansyon. “Kung hindi kikilos ang langit,” bulong niya, “ako ang magiging kulog.” Lumabas siya sa bakuran sa likod, kung saan nakatago ang lumang motorsiklo na matagal na niyang hindi ginamit. Habang pinapainit ang makina, dumulas sa isipan niya ang mga alaala ni Domerick—ang mga utos nito noon, ang kabaitan sa mga tauhan, ang mga mata nitong may bigat ng responsibilidad. Ngayon, comatose ito sa ospital ng Lusffer , at ang mga halimaw na

Tahimik ang hallway, pero hindi iyon katahimikan—kundi babala.Nakaayos sa harap ng VIP Room ni Domerick ang mga tauhan ng Lozano—mga taong naninindigan sa pangalan ni April Ivy Lozano Lusffer, ang legal na asawa ng lalaking nasa loob.Mahigpit ang utos: Walang makakapasok. Walang makakapakialam. Kahit kapatid pa.Pero ngayon, nakaharap nila ang hindi nila gustong kausap—si Renzo.Tahimik itong nakasandal sa dingding, parang hayop na nag-aabang ng tamang moment para umatake.“Puwede kang umalis,” malamig na sabi ng isa sa tauhan ni April Ivy.“May utos kaming malinaw. Walang papasok.”Napangisi si Renzo—mabagal, mapanuligsa.“Bakit? Dahil sinabi ng asawa?” “O dahil natatakot kayo sa katotohanan?”Nagsimulang suminghap ang isa sa mga tauhan, handang umabante—Pero bumukas ang elevator.Dumating si April Ivy.Hindi siya sigaw. Hindi siya galit na nagwawala.Pero ang presensiya niya, parang bagyong papalapit—mata pa lang, umiiyak ang mundo.Nakahawak siya sa ID, mga daliri'y nanginginig

Sa isang tahimik na bayan sa Lamea, kung saan ang hangin ay malinis at ang mga paa ay sanay sa alikabok ng lupa kaysa sa marmol ng syudad, naroon si Ethan—malayo sa ingay, kaguluhan, at dugo ng mundo na pinag-ugatan niya. Hindi niya alam na siya ay hinahanap, na may pamilyang nabubuwag dahil sa pagkawala niya, at may mga kaluluwang handang pumatay para lang hindi siya muling makita. Ang alam lang niya—dito, kasama si Mang Irno, may tahanan. Isang hapon, katatapos lang nila mag-ani ng gulay. Tahimik ang paligid, maliban sa huni ng mga maya at lagaslas ng munting posong dinadaluyan ng tubig mula sa bukal. Ang araw ay unti-unti nang lumulubog, nagpapahitaw ng kahel na kulay sa kalangitan na para bang dinudugtong ang lupa sa langit. “Ethan! Dito tayo,” tawag ni Lovely, sabay yapos sa maliit na basket ng prutas na hawak niya. Nakangiti, mapupulang labi, at ang mata niyang parang laging kumikislap kapag siya ang tinitingnan. Hinaplos ni Ethan ang buhok nito bago sila naupo sa ilalim ng m

Magkahawak-kamay sina Ethan at Lovely habang nakaupo sa buhangin, ang malamig na hangin ng dagat ay dahan-dahang humahaplos sa kanilang balat. Ang alon ay banayad lang, tila humihinga nang mahinahon, kasabay ng tibok ng puso nilang dalawa. Para bang ang buong kalikasan ay huminto upang maging saksi sa sandaling ito. Nakangiting nakatanaw si Lovely sa singsing na nasa daliri niya—kumikinang iyon, hindi dahil sa presyo, kundi dahil sa kahulugan. Ang liwanag ng buwan ay tumatama rito, para bang sinasabi: Narito ang simula. “Uy,” mahinang sambit ni Lovely, hindi pa rin makapaniwala. “Hindi ko in-expect na kaya kong magsuot ng singsing nang hindi ako nagpa-freak out. Dati, pag pinag-uusapan ang commitment, nanginginig ako.” Napangisi si Ethan. “Well, dati kasi, wala pa ako. Si Ethan version 1.0 yun. Ngayon, upgraded na ako: Mas gwapo, mas loyal, at mas hindi tatakbo.” Napahalakhak si Lovely. “Naks naman! Saan mo nakuha yung confidence mo? Sa tubig dagat?” “Hindi,” sagot ni Ethan, saba