All Chapters of Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Chapter 71 - Chapter 80

Tahimik ang dagat kinabukasan. Ang hangin ay hindi na kasing lambing ng kagabi; may bahagyang bigat, parang may gustong sabihin pero hindi masabi. Ang mga alon, bagama’t banayad pa rin, ay may kakaibang ritmo—hindi na musika ng pag-ibig, kundi bulong ng misteryo. Nagising si Lovely nang mas maaga sa inaasahan. Nakahiga siya sa gilid ng kama, nakaharap kay Ethan na mahimbing na natutulog. Nakangiti siyang pinagmasdan ang mukha nito—bahagyang nakanganga, medyo gusot ang buhok, pero mahal na mahal niya. Hindi niya ito kailanman nakita nang ganito kadurog, kapayapa, at totoo. Maingat niyang hinaplos ang buhok nito. “Ang gwapo mo naman kahit tulog,” bulong niya. Bahagyang gumalaw si Ethan, parang narinig siya, pero hindi nagising. Tumayo si Lovely at lumapit sa bintana. Binuksan niya ang mga kurtina, at malambot na liwanag ng umaga ang tumama sa kwarto. Ang dagat ay tila salamin na may bahagyang pag-alon—payapa, pero hindi lubos. Ngunit sa unahang pampang, may kakaibang tanawin. Ma

Tahimik ang dagat. Sa ibabaw, payapa; ngunit sa ilalim ng bawat alon, may lihim na buhay na nagkukubli — parang nag-aabang, naghihintay ng tamang sandali upang lumitaw. Sa ilalim ng buwan, nakaupo si Ethan sa buhangin, basang-basa ang pantalon, habang pinagmamasdan si Lovely na abala sa pagpulot ng kabibe. Simpleng gabi, simpleng katahimikan — ngunit may puwang sa puso niya na hindi niya maipaliwanag. “Wala ka pa ring maalala?” tanong ni Lovely habang pinupunasan ang kamay niya sa panyo. Umiling si Ethan, pilit ngumiti. “Wala… Kahit pangalan ko, parang hindi akin.” “Eh ‘di ‘Ean’ na lang,” biro ni Lovely. “Parang misteryosong lalaki sa teleserye.” Ngunit may bahid ng lungkot sa mata ni Ethan. Tuwing maririnig niya ang tawag na “Ean,” parang may kirot sa puso niya, parang may batang tinatawag siya sa loob ng isip — ngunit wala pang mukha, puro anino lamang. Tahimik silang dalawa hanggang sa marinig nila ang yabag sa malapit. Nagkatinginan sila; nakasilip sa likod ng mangga, may d

Tumayo ang ama niya, nakaluhod sa sarili niyang pride at kayabangan, ngunit halatang nagulat sa biglaang pagbabalik ni April. “April… hindi mo dapat… hindi mo dapat nakita ito…” Ngumisi si kabit, parang nagagalak sa tensyon na nararamdaman ni April. Ngunit si April ay hindi natitinag. “Hindi ko dapat makita? Papa, hindi mo dapat itago sa akin ang lahat ng nangyari! Hindi ko nakalimutan ang lahat ng ginawa mo — at ang ginawa ng pamilya mo!” Humakbang siya papunta sa silid kung saan nakahiga ang kanyang ina, mahina at halos walang lakas, ang kutson bumagsak sa bawat paghinga. Ang mukha ng ina niya ay maputla at puno ng panghihina, ngunit sa bawat halik ng hangin at mahina nitong bulong, naramdaman ni April ang pangakong hindi niya pababayaan ang kanyang pamilya. Tumayo si April sa tabi ng ina at hinaplos ang kamay nito. “Ina… kakayanin natin ‘to. Hindi kita iiwan,” bulong niya, habang ang luha ay bumagsak sa kutson. Ang bawat paghinga ng ina ay tila nag-iiwan ng marka sa puso ni Ap

Bumigat ang panga ni Ethan, matigas ang tingin habang hinaharang si Lovely sa likod niya. Hindi siya yung batang dating tinatakbuhan ang mundo—binata na siya ngayon, at kaya niyang lumaban. “Hindi niyo ako basta madadala,” malamig niyang sambit, mababa ang boses na puno ng babala. Dahan-dahan niyang tinulak si Lovely palayo. “Tumakbo ka. Huwag kang liliko. Huwag kang titingin.” “Ethan—” nanginginig ang tinig ni Lovely. “Tiwala ka sa’kin,” bulong niya, matatag. Lumapit ang lalaki, may hawak na patalim. Ngumisi si Ethan, pumutok ang matapang na hangin sa paligid. Mas lalo pang humigpit ang hawak ni Ethan kay Lovely bago niya ito tuluyang itinulak nang bahagya palayo. Hindi paglayo na parang pag-abandona—kundi pagprotekta. Nakatingin siya diretso sa lalaki, matibay ang tindig, para bang siya ang alon na hindi kayang buwagin ng bagyo. “Ethan… huwag mo ‘kong iwan,” pakiusap ni Lovely, nanginginig ang boses, pero hindi ang puso. Hindi siya agad lumingon, pero nagsalita siya

Sa loob ng madilim at mabahong warehouse, may iisang nag-iilaw na bombilya na kumikindat. Nakaupo si Ethan sa isang kahon, medyo nanginginig. Lumapit si Kenneth, suot ang mamahaling amerikana, mga mata niya’y kumikislap sa kasakiman.) “Kumusta?” tanong ni Kenneth, malumanay pero may vibe ng paghahari. “Anong… ano ‘to?” sagot ni Ethan, nalilito. “Sino ka? Anong kailangan mo sa akin? Bakit niyo ako pinakidnap?!” Tumayo si Kenneth at naglakad papalapit, sinusukat ang boses at kilos ni Ethan. “Wag kang gulo. Saglit lang ‘to. Kaunti lang kalituhan para maresolba natin ang problema.” Ngumiti si Kenneth, pero hindi umaabot sa mata—malamlam, puno ng kalkulasyon. “Problema? Anong problema? Wala akong alam sa inyo!” napahagulgol si Ethan, pilit kinakalabit ang bawat letra ng takot. “Kaya nga,” sabi ni Kenneth, habang kinurot ang gilid ng amerikana niya. “May mga bagay na kailangang ayusin. At minsan, Bestie—ops, hindi, hindi kita kailangan tawaging ganoon ngayon—kailangan ng konting… pakiu