Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

“Pero… hindi ako pwedeng makulong,” bulong ni Yaya Korina, habang paikut-ikot sa loob ng madilim niyang maid’s room. Pawis na pawis ang kanyang noo kahit malamig ang hangin na dumadaan sa maliit na bintana. Mahigpit niyang hinawakan ang laylayan ng kanyang uniporme, halos mapunit sa tindi ng pagkakakapit. “Kailangan kong tumakas bago sumikat ang araw…” nanginginig ang boses niya, habang ang mga mata’y lumuluha. “Dahil pagnahuli ako ng mga pulis… ang pamilya ko ang sisisihin ni Charmine! Baka… baka tuluyan niyang patayin ang pamilya ko!” Napaupo siya sa gilid ng kama, mariing itinakip ang dalawang kamay sa mukha. Ang kanyang mga balikat ay nanginginig habang pinipigilan ang mga hikbi. Sa loob ng maliit na silid, tanging tunog ng orasan at mahihinang pag-iyak lang ang maririnig. “Bahala na…” aniya, halos wala nang lakas ang tinig. “Ayoko na sa kayamanan. Mas pipiliin ko ang pamilya ko.” Ngunit bigla siyang napatigil, napatingin sa kisame, at marahang umiling habang dumadaloy ang

Ang malamig na hangin sa loob ng korte ay tila ba kutsilyong tumatagos sa laman ni April. Tatlong linggo pa lang mula nang siya’y arestuhin, ngunit parang taon na ang binilang ng kanyang kaluluwa sa selda. Ngayong araw — ang araw ng unang pagharap sa korte — ay magpapasya kung may pag-asa pa ba siyang mapawalang-sala. “Case number 2476 — People of the Philippines versus April Lozano.” Malinaw at malamig na tinig ng clerk ng korte. Naka-upo si April sa likod, nakaposas, nakasuot ng simpleng kulay abo. Sa harap ay naroon sina Dom, Mr. Ralph, at ilang miyembro ng pamilya Lozano — pawang maayos ang bihis, nakangiti, at may kumpiyansang parang sila na ang nagdedesisyon ng hatol. “Proceed with the witness,” utos ng hukom. Tumayo ang prosecutor, isang babaeng kilala sa pagiging matalim at maimpluwensya. “Your Honor, tinatawagan namin sa witness stand si Mrs. Berta Magsino — isang kapitbahay ng mga Lozano, na nakasaksi sa gabing pinaslang si Yaya Korina.” Tumayo ang isang

Mainit. Mabigat. Mabaho. Ganito ang unang tatlong salitang pumasok sa isip ni April nang una siyang ihulog sa selda. Ang amoy ng kalawang, pawis, at sira-sirang kumot ay parang unti-unting sumisiksik sa kanyang pagkatao. Wala na ang dating ginintuang buhay niya—ngayon, rehas, pader, at panghuhusga na lang ang mundo niya. Sa bawat hakbang, may mga matang sumusunod. “’Yan ‘yung pumatay ng katulong,” may bumulong. “Maganda pero mamamatay-tao.” At doon nagsimula ang pang-araw-araw niyang impyerno. Tinulak siya ng bantay papasok sa selda. “Dito ka muna, Lozano.” At sa sandaling tumunog ang bakal na pinto, alam niyang wala na siyang kawala. Sa loob, apat na babae ang unang bumati ng masusungit na titig. Isa sa mga ito, mataba at may tattoo sa braso, ang unang lumapit. “Baguhan?” singhal nito. “Dito, hindi uso ang pa-santo. Dapat marunong kang lumaban kung ayaw mong maging laruan.” Itinulak siya nang mariin hanggang sa mapadapa si April sa malamig na sahig. Napangi

Sa loob ng selda, tahimik ang paligid, ngunit si April Lusffer ay hindi ordinaryong bilanggo. Ngayon, siya ay Mrs. Lusffer—nakamaskara, elegante, at may dalang espesyal na regalo para sa anak niya: si Maddox. Ang bawat hakbang sa kanyang paglalakad ay may bigat, bawat paghinga ay may determinasyon, bawat mata ay nagliliwanag ng lihim na plano. Ang malamig na hangin mula sa bintana ay tila humahaplos sa kanyang mukha, pero ramdam niya ang init ng misyon sa dibdib. Si Domerick Lusffer ay nakatayo sa labas ng rehas, tahimik ngunit mapanuri ang titig. Nang makita siya, dahan-dahan siyang lumapit, ang boses mabigat, halo ng pangangalaga at kapangyarihan. “April…” malalim ang simula niya, “ngayon, lalabas ka sa selda. Ngunit tandaan mo—ingat ka sa ipinagbubuntis mo.” Napalingon si April, nagulat sa bigat ng sinabi. Ang kanyang dibdib ay bahagyang napuno ng kaba, ngunit agad din siyang nagkontrol sa emosyon. “Ang bata… anak mo,” dugtong ni Domerick, tumitig sa kanyang mga mata, “ay t

Agad na sinundan ni Mrs. Lusffer si Maddox patungo sa isang maliit at tahimik na kubling silid sa likod ng ballroom. Tatlong taong gulang pa lang si Maddox, at halatang nanginginig siya sa takot at kalituhan, habang nakamasid sa malakas at masiglang paligid sa labas. Ang kanyang maliliit na kamay ay marahang kumakapit sa kanyang sarili, hindi sa kwintas—dahil hawak pa rin ito ni Lucia, ang kanyang nakababatang kapatid. “Excuse me, baby Maddox… pwede ba kitang makausap sandali?” mahinang tanong ni Mrs. Lusffer, puno ng lambing at pang-unawa. Ramdam niya ang kaba sa maliliit na balikat ng bata, at hindi niya puwede hayaan na patuloy siyang matakot sa kapaligiran. Ngunit bago pa man sumagot si Maddox, ngumiti si Mrs. Lusffer, isang ngiting mahinahon at puno ng init. “Don’t worry, hijo… hindi ako kumakain ng bata,” dagdag niya, sabay hawi sa ilang hibla ng buhok ng bata sa noo. Para bang naibsan ang bigat sa dibdib ni Maddox. Unti-unti siyang huminga nang malalim, ang maliliit niyang b