All Chapters of หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า : Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 “ห้า…” ยังไม่ทันให้เขาได้เตรียมใจ นางกลับนับถอยหลังข้ามไปทันที “หนึ่ง” เสียงนั้นดังก้องเหมือนประหารฟ้าผ่า! กรามแกร่งขบแน่น เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆ“ขอ…” เสียงต่ำลอดไรฟัน ราวกับถูกบีบเค้นจากความเจ็บปวดและการกดดัน“หือ?” หลินเยว่ซินเอียงหน้า ยกนิ้วแหย่หู ทำตาซื่อราวกับไม่ได้ยิน“ลมแรงเสียจริง ข้าไม่ได้ยิน เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”หนานกงเยี่ยนหลัวถึงกับเลือดขึ้นหน้าความอับอายพุ่งแล่นขึ้นจนแทบระเบิด ‘เจ้า! เจ้ารอก่อนเถอะ! ข้าจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด!‘ท้ายที่สุด เขาก็ต้องเค้นคำออกมาจากไรฟันด้วยความอดกลั้น “ขอร้องเจ้า…” ริมฝีปากโค้งยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลินเยว่ซินยิ่งกว่าผู้ชนะในศึกใหญ่ “ขอข้าทำอะไรนะ”ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งเครียด สุดท้ายก็ฝืนพูดออกมาช้าๆ ทีละคำ “ขอเจ้า… ช่วยข้า”หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือลูบแก้มคมเข้มของเขาแผ่วเบา ราวกับตั้งใจยั่วโมโห“โอ้โห้ววว ให้ตายสิ แม้ยามโกรธก็ยังงามปานนี้ ช่างบั่นทอนหัวใจสตรีนัก” เมื่อหยอกล้อจนหนำใจแล้ว นางก็ถอนมือออก สีหน้ากลับเคร่งขรึมในทันที มืออีกข้างสะบัดเบาๆ แสงสีขาววูบผ่าน ปรากฏกล่องไม้เล็กในมือ นางทรุดกายนั่งลงอย่างคล่องแคล่ว เ

บทที่ 13 “นายท่าน… ข้าน้อยจิ่วหยางยินยอมรับโทษแทนจิ่วเยว่ ขอได้โปรดเมตตานางสักครั้งเถิด” จิ่วหยางรีบทรุดกายคุกเข่าลง เอ่ยวิงวอนแทนน้องสาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หนานกงเยี่ยนหลัวเหลือบตามองสองพี่น้องเบื้องล่าง แววตาเย็นชาดุจคมดาบ เอ่ยเพียงคำสั้นๆ “ข้าเคยกล่าวหรือ ว่าจำต้องลงโทษพวกเจ้า” คำพูดนั้นเย็นเฉียบจนสองพี่น้องถึงกับอึ้งงันไปในทันที ริมฝีปากของจิ่วเยว่พลันโค้งยิ้มบางเบา แม้แววตาจะเยียบเย็น ทว่ากลับแฝงรอยหัวเราะน้อยๆคล้ายยินดีเสียด้วยซ้ำที่ได้ยินถ้อยคำเช่นนั้น นางก้มหน้าลง สายตาจับจ้องสิ่งของบางสิ่ง ขวดหยกเล็กเท่าฝ่ามือ และแผ่นกระดาษเก่าใบหนึ่งที่เขียนอักษรคดเคี้ยวเพียงไม่กี่คำ ข้อความบนนั้นระบุชัด “เฮ้~~ อ๋องเพลิงรูปงาม เจ้าคือบุรุษที่งดงามที่สุดที่ข้าเคยพบ! เรือนผมสีเงิน ดวงตาโลหิตนั้นงดงามปานใด เหตุใดต้องปกปิดเอาไว้ เลิศล้ำปานนี้กลับปล่อยทิ้งเปล่าเสียเปล่า ไยต้องสนใจสายตาคนทั้งปวงเล่า? ในขวดนี้ มียาเม็ดทุกครั้งที่โรคกำเริบ เพียงกลืนลงเม็ดเดียวก็จะบรรเทาได้ ถือว่าเป็นของขวัญพบหน้าจากข้าแล้วกัน~” เพียงชั่วแวบ หัวใจของหนานกงเยี่ยนหลัวพลันสะท้านสะเทือน ความรู้สึกอบ

บทที่ 15 “อึก…”สาวใช้ของหลินอวี้ชิงหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจจนแทบขาดใจ นางลอบปฏิญาณกับตนเองนับแต่นี้ไปจะไม่มีวันกล้าขัดใจคุณหนูหลินอวี้ชิงแม้เพียงครึ่งคำ!เสี่ยวถิงใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ศีรษะเอนต่ำลง ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นคมดาบสั้นสีเงินเล่มนั้น แทงทะลุร่างเล็กของนางตรงช่วงชายโครงลากลึกลงไปถึงลำตัว! หลินเยว่ซินรีบคว้าประคองร่างสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่ใกล้จะร่วงหล่นเต็มทีไว้ในอ้อมแขน เลือดสดร้อนฉ่าแผ่ซ่านบนฝ่ามือจนหัวใจนางสั่นสะท้าน“คุ-คุณหนู…ท่านปลอดภัยก็ดีแล้ว…อึก…” เสี่ยวถิงกำแน่นเสื้อผ้าของคุณหนู เลือดสดทะลักไหลออกจากริมฝีปากเป็นสายไม่ขาด นัยน์ตาสีม่วงของหลินเยว่ซินสว่างวาบ รังสีเยียบเย็นอำมหิตพุ่งออกมาจากดวงตาคู่นั้นขณะหันไปจ้องเขม็งยังสตรีที่ยังคงจับด้ามดาบอยู่อีกด้าน“เจ้ามองข้าเช่นนี้ทำไม! นางนั่นต่างหากที่โง่เขลามาขวางแทน ข้าทำผิดอันใดเล่า หึ! หากเพียงเป็นบ่าวต่ำต้อยหนึ่งคน ได้ตายใต้คมดาบของข้า ก็ถือว่าเป็นบุญวาสนาของนางแล้ว!”หลินเยว่ซินหัวเราะแค่น รอยยิ้มเย็นเยียบปานคมมีด “คุ—คุณหนู อย่าโกรธเลย… เสี่ยวถิง… ไม

บทที่ 17 “เจ้า มิได้โง่งมอีกต่อไปแล้วจริงๆหรือ” เสียงทุ้มต่ำของหนานกงอี้เฉินเอ่ยขึ้นช้าๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหญิงสาวเบื้องหน้า สตรีผู้มีโฉมงามเหนือใคร สมบูรณ์แบบยิ่งกว่าภาพฝัน จนยากจะเชื่อว่านี่คือนางคนเดิม เพียงไม่กี่วันก่อน นางยังเป็นหญิงโง่งม พูดจาไม่รู้เรื่อง เอาแต่เดินตามหลังเขาไปทุกหน น้ำลายไหลพล่ามเพ้อเรียก “อี้เฉินเกอเกอ” ไม่หยุด แต่บัดนี้…เพียงชั่วข้ามคืน นางกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน!ตั้งแต่นางก้าวเข้ามาในหอประชุม ดวงตาคู่งามของนางก็มิได้แลเขาแม้แต่น้อย ราวกับเขาเป็นเพียงธุลีไร้ตัวตนในสายตานางเขาเคยได้ยินจากอวี้เฉิงว่า นาง “หายโง่” แล้ว…แต่ในใจกลับอดสงสัยมิได้ว่าหรือทั้งหมดนี้เป็นเพียงกลอุบายใหม่ของนาง เป็นการแสร้งถอยเพื่อรุก?ในแววตาของเขาแฝงไว้ด้วยความดูแคลน มิได้ปิดบังเลยแม้แต่น้อย แต่หลินเยว่ซินเพียงยิ้มเยียบเย็น มุมปากแดงสดคลี่ยกขึ้นเล็กน้อยราวกับเย้ยหยัน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยเบาๆ “แล้วมันเกี่ยวอันใดกับ… ท่านอ๋องเล่า” คำเรียกนั้นช่างเย็นชา ห่างเหิน และไม่ไว้หน้ากันแม้แต่น้อย“ซินเอ๋อร์! เจ้าอย่าได้เสียมารยาท!” เสียงของหลินเทียนหยู่ดังขึ้นอย่างเย็นยะเยือก ใบหน้า

บทที่ 19 “ในเมื่อท่านเรียกข้าว่า ‘นางมาร’ เช่นนั้นก็ตามใจ ข้าก็จักรับไว้ด้วยความเต็มใจ ใช่แล้ว…ข้าคือหญิงมาร คืนชีพจากนรก ข้ามาเพื่อเรียกร้องชำระหนี้แค้น ข้าต้องการชำระแค้นให้หมดสิ้น”เสียงนางไม่ดัง แต่กลับบาดลึกกว่าคมดาบ รอยยิ้มอาบยาพิษกรีดเฉือนลงกลางใจเขา กลิ่นอายเย้ายวนเปี่ยมเล่ห์ลวงปกคลุมทั่วลานอากาศโดยรอบพลันแปรเปลี่ยน เยียบเย็นดั่งเงามัจจุราชมาเยือน แววตาของหนานกงอี้เฉินเย็นเยียบ แฝงไว้ด้วยประกายคมกริบและโทสะที่ยากเก็บงำ “เจ้าต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด!โดยมิอาจโต้แย้ง!หรือว่าผู้ใดกันมอบสิทธิ์ให้เจ้าบังอาจ เอ่ยถ้อยคำเช่นนี้กับข้า!”เสียงของเขาเยียบเย็นจนพาให้ลมหายใจทั่วลานพลันหนักอึ้ง ทว่าหลินเยว่ซินกลับเพียงยกยิ้มบาง สะท้อนแววเย้ยหยันในดวงเนตร“ผิดหรือ มิใช่ว่าในวันนั้น… ท่านยังมิทันแม้แต่จะสอบถามหาความจริง ก็รีบร้อนผลักความผิดให้ข้าแล้ว ต่อให้ข้าสมควรถูกกล่าวโทษจริง ท่านก็ได้ ‘สังหาร’ ข้าไปแล้วครั้งหนึ่งมิใช่หรือ” เสียงของนางนุ่มละมุนดังสายลม แต่ทุกถ้อยล้วนราวกับมีดกรีดบาดใจ “หากกล่าวตามความจริง วันนี้ข้ากับท่าน ก็มิได้ติดค้างอันใดต่อกัน เช่นนั้น ท่านอ๋องยังต้องการสิ่งใด