หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า 의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

บทที่ 51 หลินเยว่ซินยิ้มแป้น รับคำด่าเป็นคำหวานเสียอย่างนั้น ก่อนจะฉวยโอกาสโน้มหน้าไปหอมแก้มของเขาเบาๆ อย่างไม่ให้ทันตั้งตัว จากนั้น นางก็ผละออกเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวทั้งรอยยิ้ม และดวงตาเจิดจ้าอย่างหยิ่งทะนง “เรียบร้อย! ประทับตราแล้ว จากนี้ไป เจ้าเป็นของข้า!” หนานกงเยี่ยนหลัวถึงกับชะงัก แววตาที่เคยเยียบเย็นแทบจับเป็นน้ำแข็ง สั่นสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่…ถูก.. โดยหญิงผู้นี้ กลางวันแสกๆ แถมยังพูดหน้าตาเฉยราวกับเพิ่งยืมเงินเขาไปห้าตำลึง เขาเพียงเบือนหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าสีแดง ระเรื่อที่กำลังลามจากใบหูถึงลำคอ ในอกของเขามันวุ่นวาย… แปลกประหลาดอย่างรุนแรง เขาควรจะผลักไส แต่กลับรู้สึกว่า…อยากให้ความวุ่นวายนี้ อยู่ต่อไปอีกนิด ไม่มีใครเคยกล้าแตะต้องเขาเช่นนี้ ไม่มีใคร…กล้ากระทำแบบกับเขาโดยไม่กลัวแม้แต่น้อย และที่สำคัญที่สุด ไม่มีใครเคย “รอด” แต่นางรอด นางแตะต้องเขาสัมผัสเขาโดยที่เขาไม่เป็นอะไร และนางก็ไม่เป็นอะไรเช่นกัน เขายอมรับแล้ว เขาแค่ต้องการไออุ่นแบบนี้ ต่อให้มาพร้อมความวุ่นวายที่สุดในชีวิตก็ตาม “…หึ” เขาโน้มตัวลง ใช้นิ้วชี้เชยคางเธอเบาๆ แววตาสีแดงเรื่อเจือ รอยหยอกล้อที

บทที่ 53 เมื่อสบหญิงสาวตรงหน้า ที่ยังยิ้มเย้ายวนระรื่น หนานกงเยี่ยนหลัวก็แค่นเสียงเบาๆในลำคอ สายตายิ่งมองยิ่งรู้สึกว่านางช่างน่าทำโทษยิ่งนัก“เช่นนั้น… เจ้าจะให้ข้าทำอีกสักรอบจริงหรือ”แค่กๆ! อีกสักรอบ…รอบผีน่ะสิหลินเยว่ซินกลอกตาจนแทบหลุดออกจากเบ้า สูดหายใจฮึดฮัดอย่างหัวเสีย ก่อนจะควักขวดหยกเล็กๆ ออกมาจากในแขนเสื้อ ขยับมือยื่นให้เขาพลางคำรามอย่างอดกลั้น“ขวดก่อน สำหรับกิน!”“ส่วนขวดนี้ สำหรับทาภายนอก ยาอยู่ในนี้เอาไปซะ! แล้วก็… ไสหัวไปให้ไกลๆ เลย!!”หนานกงเยี่ยนหลัวกลับหัวเราะเสียงใส “ฮ่าๆๆ… เจ้ารักษาตัวดีๆ แล้วกัน คราวหน้าข้าจะมาหาใหม่”“มาหาข้าทำไมอีกล่ะ!”“ก็… เรื่องที่เคยทำ นั่นแหละ”หลินเยว่ซินนิ่งไปหนึ่งอึดใจ มุมปากกระตุกทันที… “รีบไสหัวไปให้พ้น! เดี๋ยวนี้เลย อย่ามาแกล้งข้าสองแง่สองง่าม!”เมื่อหนานกงเยี่ยนหลัวก้าวพ้นเรือนมาแล้ว เขากลับรู้สึกไม่ต่างจากผู้รอดชีวิตจากแดนนรกยามนี้จิ่วเยว่ยืนรออยู่หน้าประตู แทบครึ่งค่อนวัน สีหน้าเครียดจนจิ่วหยางต้องคอยห้ามไว้ ไม่ให้บุกเข้าไปข้างในแต่แม้นางจะเป็นองครักษ์ นางเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าตนเป็นห่วงสิ่งใดอยู่กันแน่ เพียงแค่คิดว่าหญิงผู้นั

บทที่ 55นางพยักหน้าน้อยๆ เขาจึงยกมือขึ้นค่อยๆวางเม็ดยาลงบนปลายลิ้น กลืนลงไปอย่างว่าง่ายเม็ดยานั้นละลายทันทีเมื่อสัมผัสกับน้ำลาย แต่รสชาติ… ขมขื่นดั่งน้ำดีงูพิษ! หนานกงอี้เฉินหน้าเบี้ยวทันทีพระชายาฟ่านถึงกับหน้าถอดสี นางเบิกตากว้างผลักร่างของฮั่วชิงหลานออกไป แล้วพุ่งเข้าหาบุตรของตนด้วยความร้อนรน “เฉินเอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรไป! หรือว่า… ยานั่นมีพิษ!?”หนานกงอี้เฉินตัวสั่นกึก ก้มหน้าลงอาเจียนข้างแท่นนอน น้ำเสียงแหบพร่าหอบหายใจถี่ แม้ไร้เรี่ยวแรง แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส นางคว้าชายเสื้อของฮั่วชิงหลานไว้อย่างเดือดดาล ดวงตาลุกวาวดั่งพญาเสือถูกล่อลวง“เจ้าหมอเถื่อน! เจ้าให้ลูกข้ากินสิ่งใดเข้าไปกันแน่!”เสียงของนางดั่งฟ้าคำราม ทำเอาทหารรับใช้รอบข้างตัวสั่นงันงก“หากข้าคิดจะฆ่าเขา…” เสียงของเขาราบเรียบ แต่เปี่ยมด้วยแรงกดดัน “เจ้าคิดว่าข้าจะต้องรอถึงวันนี้เชียวรึ หรือเจ้าคิดว่าข้าโง่ถึงเพียงนั้น”คำว่าโง่พุ่งตรงเข้าใส่นางดั่งหอกเงิน “นี่ๆๆ เจ้ากล้าด่าว่าข้าโง่งั้นรึเจ้า!” เสียงแหลมพุ่งสูงราวจะเจาะแก้วหู ฮั่วชิงหลานยืนนิ่งใบหน้าสงบแต่แววตากลับลุกวาว ทำเอาเพลิงโกรธของพระชายาฟ่า

บทที่ 57สีหน้าของฮูหยินรองซีดเผือด แทบไร้สีเลือด นางจ้องมองข้ารับใช้ผู้นั้นเขม็ง เจ้าเด็กบ่าวต่ำต้อยผู้นี้ กล้ากล่าวคำเย้ยหยันต่อหน้านางเช่นนี้หรือ! “โลกนี้ กลับหัวกลับหางไปแล้วกระมัง! จวนแม่ทัพถึงขั้นถูกข่มเหงจากข้ารับใช้” นางกัดฟันแน่น กำหมัดจนเส้นเลือดปูดโปนในอกเดือดพล่านคล้ายเปลวเพลิง แต่ข้ารับใช้หนุ่มหาได้เกรงกลัวไม่ กลับยืดอกเชิดหน้า คล้ายผู้ชนะในศึกใหญ่ น้ำเสียงเรียบเฉยกลับเฉือนลึกกว่าคมดาบ“ท่านอ๋องหนานกงอี้เฉินตรัสไว้ชัดเจน ก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ หากเงินยังไม่มาถึง บุรุษที่ถูกจับจะถูกฝังทั้งเป็น ส่วนสตรีจะถูกส่งไปเป็นนางคณิกาในหอโลมเขียว!” คำพูดนั้นดุจสายฟ้าฟาดกลางใจฮูหยินรองราวถูกฟาดเข้าที่ขมับร่างโงนเงนเล็กน้อย ดวงหน้าซีดเผือดลงไปอีกขั้น เสียงหัวเราะในลำคอของข้ารับใช้หนุ่ม เจือแววสมเพชราวกับตอกย้ำว่าฐานะของนางไม่ได้สูงส่งอย่างที่เจ้าตัวคิด“ต่อให้มีลูกหลานเต็มจวน ก็ใช่ว่าจะสูงส่งกว่าใคร ในสายตาผู้คน ท่านก็ยังเป็นแค่สตรีในเงามืด ไม่เคยได้ขึ้นนั่งตำแหน่งภรรยาเอกเสียที”นางโกรธ แต่กลับโต้เถียงไม่ได้ ทว่าเมื่อคำว่านางโลมถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง หัวใจของหลี่อวี้หรงก็คล้ายจะหยุ

บทที่ 59 หลินเทียนเฟิงยกถ้วยชาขึ้นจิบเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง “นางเพียงเหนื่อยล้า หาได้ก้าวออกจากเรือนเยว่หยวน แม้เพียงครึ่งก้าว ไม่ได้ตั้งใจหลบเลี่ยงผู้ใด… ท่านพี่โปรดอย่ากล่าวหานางเกินไป” น้ำเสียงของเขานั้นฟังดูสงบไร้อารมณ์ ทว่าในแววตาและถ้อยคำ กลับแฝงกลิ่นอายของการปกป้อง อย่างชัดเจนทำเอาผู้คนที่อยู่โดยรอบ ต่างรู้สึกอึดอัดในอก ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดต่อ หลินอวี้เฉิงเบือนหน้า สีหน้ากระตุกวูบ น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นสั่นพร่า เจือด้วยความคับแค้นใจ “ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าก็ปกป้องนางเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน!” ในอกของนางประหนึ่งเพลิงแค้นกำลังลุกโชน ความอดกลั้นที่เก็บงำ มาเนิ่นนานแทบทะลักออกจากดวงตา เพราะเหตุนี้ นางเกือบตาย เกือบต้องลากทั้งจวนกั๋วกงตกนรกไปพร้อมกัน เกือบสูญสิ้นศักดิ์ศรีของคุณหนูผู้สูงศักดิ์เพียงเพราะ ใครบางคน แล้ววันนี้… เขายังจะกล่าวคำปกป้องได้อีกหรือ! หลินเทียนเฟิงเพียงถอนใจแผ่ว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่แน่วแน่ “ข้าก็เพียงกล่าวตามความจริง…เท่านั้น” ถ้อยคำนั้นแม้เรียบง่ายนัก แต่กลับทำให้หลินอวี้เฉิงคล้ายกับถูกชกต่อยกลางหน้าอก เจ็บแ