หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า 의 모든 챕터: 챕터 41 - 챕터 50

บทที่ 42 ถ้อยคำนั้นเหมือนกระบี่ที่ตวัดลงกลางอกเสี่ยวถิงที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับกำชายเสื้อแน่น หลินเยว่ซินยังคงไม่หลบสายตา นางแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาสีม่วงล้ำลึกจ้องสบดวงตาชายตรงหน้าแน่นิ่ง ไร้ความกลัว“ท่านพ่อเกลียดข้า เพียงเพราะข้า ทำให้ท่านแม่ต้องตายงั้นหรือ”หลินเทียนหยู่ชะงักไป แววตาเคลื่อนไหวเพียงวูบเดียวก่อนจะสบตานางตรงๆ“ใช่ หากไม่ใช่เพราะเจ้า หากเจ้าไม่เกิดมา นางก็คงไม่ตาย!เจ้าคิดว่ายังจะมีเหตุผลอื่นอีกหรือ!” แม้นเสียงของชายเบื้องหน้าจะดังก้องเพียงใดแต่หลินเยว่ซินกลับมองเห็นชัดยิ่งกว่าเสียงเห็นแม้แต่เสี้ยววินาทีแห่งความลังเลที่แลบวาบขึ้นบนใบหน้าของเขา วูบนั้นนางจับได้นางยิ้ม รอยยิ้มแผ่วเบาราวกลีบบุปผา แต่หาได้อบอุ่นไม่ “ท่านพ่อ…” เสียงของนางเอ่ยขึ้นช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ“ข้า เป็นบุตรแท้ๆ ของท่านจริงๆหรือ”ประโยคนั้น ราวสายฟ้าฟาดลงกลางห้องโถงหลินเทียนหยู่เบิกตาเล็กน้อย ก่อนรีบปรับสีหน้าดั่งเดิม สายตาเยี่ยงเหยี่ยวพลันเปล่งประกายวาววาบ“เจ้ากำลังหมายถึงสิ่งใด” เสียงเขาเริ่มแผ่วต่ำ “หรือว่าเจ้าไปฟังข่าวลือมา”ข่าวลือหรือ หลินเยว่ซินวางถ้วยชาลงเบาๆเสียงกระทบเคลือบกระเบื

บทที่ 44ณ เรือนอ๋องอี้หมอหลวงแต่ละคนหน้าซีดเผือดราวกระดาษ ขนลุกซู่หนึ่งในนั้นฝืนใจเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา“ทูลพระชายา กระหม่อมไม่สามารถระบุพิษได้ในขณะนี้พะย่ะค่ะ เว้นแต่ เว้นแต่ท่านอ๋องจะทรงนึกออก ว่าช่วงหลังนี้ได้ใช้หรือสัมผัสสิ่งใดผิดแผกไปจากเดิมหรือไม่”ภายในห้องอันมืดสลัวหนานกงอี้เฉินนอนนิ่งอยู่บนตั่งไม้หอม ร่างกายอ่อนแรงราวจะหลอมละลายเป็นเพียงเงา พิษร้ายที่แผ่ซ่านมาตลอดสองวันสองคืน ทำให้เขาไม่ได้กิน ไม่ได้นอน ผิวหนังบวมแดงจนแทบจำไม่ได้ว่าเคยเป็นบุรุษรูปงาม แผลข่วนมากมายปรากฏทั่วร่างด้วยฤทธิ์คันพิษลึกเสียดกระดูก เลือดแห้งกรังตามปลายนิ้ว ล้วนเป็นร่องรอยแห่งการทรมานพระชายาฟ่าน นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวดในใจ มือเรียวยังคงกุมมือลูกชายไว้แน่น“เฉินเอ๋อร์ อย่าเกาอีกเลย…” เสียงนางสั่นไหวราวจะร้องไห้ “หากยังข่วนต่อไป แม้แต่ผิวหนังก็อาจมิอาจรักษาไว้แล้ว” หนานกงอี้เฉินสูดลมหายใจลึก ยามนี้แม้จะขยับตัวก็ยังยากเย็น แต่เขายังคงฝืนใจ ตั้งสมาธิฟังคำซักถามของหมอหลวง“กระหม่อมขอถามอีกครั้ง ช่วงสองสามวันก่อน ท่านอ๋องได้พบเจอผู้ใดแปลกหน้าหรือไม่” เสียงของหมอหลวงแม้เ

บทที่ 46หมอเทวดาฮั่ว เขาเป็นใครกันแน่หากเอ่ยถึงชื่อนี้ ไม่มีผู้ใดในใต้หล้าที่ไม่รู้จัก เขาคือยอดมือแพทย์ผู้ไร้ผู้ทัดเทียม ไม่ว่าโรคร้ายหรือพิษรุนแรงเพียงใด หากตกอยู่ในมือของเขา ล้วนรักษาหายได้โดยไม่มีข้อยกเว้นแต่ครั้งนี้…แม้แต่เขาเอง ก็ยังไม่กล้ายืนยันว่าจะรักษาได้แน่ คำตอบที่ไม่มั่นคงนั้น ทำให้ฝ่ามือของพระชายาฟ่าน ชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ดวงใจของมารดาถูกบีบรัดเสียจนเจียนขาด“ในช่วงที่ผ่านมา เขาเคยใช้สิ่งใดแปลกปลอมหรือไม่?”หมอเทวดาฮั่วเอ่ยเสียงเรียบ สายตานิ่งแน่วมองมารดาผู้ไร้หนทางตรงหน้า“…จวนกั๋วกง จวนสกุลหลิน!”พระชายาฟ่านกัดฟันแน่น เสียงของนางต่ำลึก เต็มไปด้วยโทสะและแค้นลึก ในแววตาฉายประกายอำมหิตวาบขึ้นทันทีจวนกั๋วกง…หลินเทียนหยู่ บุรุษที่ปีนขึ้นสู่อำนาจโดยใช้หญิงสาวเป็นชั้นบันไดทอดทิ้งแม้กระทั่งบุตรสาวของตนเอง และเลี้ยงดูบุตรอีกคนราวไข่ในหิน เพียงเพื่อผลักดันให้เป็นหมากในราชสำนักหมอเทวดาฮั่วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่ปรากฏดูคลุมเครือ ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเย้ยหยัน หรือยินดี เขาคิดถึงบางเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาเมื่อไม่นานอ๋องเยี่ยน เพิ่งประกาศ “ว่าที่พระชายา” ต่อหน้าราชส

บทที่ 48ประตูจวนกั๋วกง หลินเทียนหยู่กัดฟันแน่นหัวใจเต้นระรัวดวงตาหลุบต่ำลงด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะฝืนกล่าวเสียงเบาราวกระซิบ“กะ.. กระหม่อมไม่กล้าเจ้าพะยะค่ะ ท่า..ท่านอ๋อง อย่าทรงตรัสเช่นนั้นเลย”“อืม…” น้ำเสียงของบุรุษตรงหน้าดูขี้เกียจและเฉื่อยชา แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจอันเด็ดขาด“ในเมื่อท่านแม่ทัพสมัครใจจะคุกเข่า เช่นนั้นก็จงอยู่เช่นนั้นไปเถิด ข้า… ไม่คิดจะขัด”คำพูดคล้ายผู้ใหญ่ใจดี ไม่ถือโทษโกรธเคืองแต่แท้จริง… กลับดั่งใบมีดที่ปักลึกลงกลางใจใบหน้าของทั้งสามผู้คุกเข่าและบ่าวรับใช้พลันมืดดำลงทันทีไม่ต้องสงสัยเลย นี่คือการประจาน!และที่ย่ำแย่ไปกว่านั้น…เบื้องหน้านี่คือ “ประตูหน้าจวนกั๋วกง”ไม่ใช่ตรอกลับ ไม่ใช่ห้องลับแต่คือสถานที่ที่ประชาชนมากหน้าหลายตาเดินผ่านไม่ขาดสาย!!เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นรอบด้านราวไฟลามทุ่งหลินเทียนหยู่แทบอยากวิ่งเข้าไปปิดปากคนพวกนั้นด้วยตนเอง!เขาฝืนยิ้มด้วยสีหน้าซีดเผือดร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ“ไม่ทราบว่าท่านอ๋อง… เสด็จมาด้วยเรื่องใดหรือพะยะค่ะ…”ในใจคิดตัดบท หากอีกฝ่ายเพียงผ่านมาโดยบังเอิญ…หรือ… มาชมบุปผาเช่นคราวก่อน?แต่ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นอีกเลย!

บทที่ 50หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆก่อนเอียงตัวกลับไปนั่งบนขอบชิงช้าเช่นเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเอนกายอย่างสบาย มือเรียวลูบปลายผมของตนเล่นเบาๆ“ถ้าเจ้าไม่ชอบ ข้าก็จะไม่แกล้ง”น้ำเสียงราบเรียบ แต่หางเสียงยังแฝงรอยขำจางๆหนานกงเยี่ยนหลัวยังคงนั่งนิ่ง ใบหน้าเคร่งขรึมแต่ภายในกลับวูบวาบอย่างน่าประหลาด เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าควรรับมือนางเช่นไรรัศมีรอบกายของเขามลายหายไปอย่างกะทันหัน หนานกงเยี่ยนหลัวรู้สึกถึงความสูญเสียอย่างน่าประหลาด ยามที่สบตาท่าทางไร้การควบคุมของหญิงสาวผู้นั้นโดยเนื้อแท้ เขาเป็นผู้ครอบครองพลังวิญญาณธาตุไฟแต่กระนั้น พลังวิญญาณธาตุน้ำแข็ง ภายในกลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าไฟหลายเท่า เมื่อรวมกับปรมาจารย์ผู้วิปลาส ที่ชอบฝืนกฎแห่งฟ้าดิน พลิกแผ่นดินแสวงหาหนทางพิสดารเขาจึงถูกฝึกให้โค้งงอ กับการบ่มเพาะของพลังวิญญาณธาตุในร่าง เปลี่ยนวิถีดั้งเดิม ดัดการฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุในตัวให้เบี่ยงเบนอย่างงดงาม ทว่าน่าเกรงขามหลังจากกลืนกินผลไม้น้ำแข็ง เขาก็สามารถระงับพลังวิญญาณธาตุไฟในร่างได้โดยไม่ยากผลไม้วิญญาณน้ำแข็งเย็นนั้น นับเป็นรูปแบบอันบริสุทธิ์และทรงพลังที่สุดแห่งพลังวิญญาณธาตุน้ำแข็งแม้